Onderwerp: Albert verhalen.

Zien wij hier een nieuwe serie verhalen verschijnen straks onder de naam "Joop verhalen"?

Ik zit al klaar.

Omdat ik morgenavond bij de wintermeeting ben, post ik de nieuwe "Amstelland" vanavond al.
Het is trouwens nog net niet de allerlaatste.










‘Dus jij dacht, dit is mijn laatste kans, laat die bootsman maar barsten met zijn op tijd aanboord zijn?’
‘Uh, nou nee boots, ik eh …’
De bootsman die mij en m’n maats niet kon ontdekken in de Hollanda Bar, is nog langs een paar andere “keilewinkels” gegaan maar ook daar, net als later aanboord, kon hij ons niet vinden dus is hij behoorlijk pissig op me.
‘En nog plat geweest ook, je most je schamen!’
Dat ik geneukt heb hoef ik niet te ontkennen, want ik heb me een levensgrote mosquito (zuigzoen) in mijn nek zitten.
Volgens Jan doen de meisjes dat expres, om je daarmee een soort van “afblijven hij is van mij” label op te plakken, 'en zolang de mosquito nog niet weg is Appie, ben je taboe voor de andere schatjes.’
De bootsman breekt mij, verbaal, totaal af en besluit met: ‘En over een week mag je aanschuiven in de lullenparade bij die eerste.’
Dat laatste slaat op controle op een venerische ziekte door de 1e stuurman.
Niet dat ik er dan alleen voor sta want ik ben echt de enige niet die, om met Piet Schipper te spreken, “zich heeft overgegeven aan vleselijke lusten en daarvoor zal branden in de hel!”.
Nu ben ik niet zó bang dat ik een tikker of zo heb opgelopen, want ik heb van tevoren ijverig het tubetje met profylactische zalf gebruikt en na afloop weer.
Maar toch, ik zit nu in de “kijkdagen” en dat geeft toch wel een onrustig gevoel.
Terwijl de bootsman wegloopt zegt hij over zijn schouder: ‘Ik weet niet of we vandaag vol komen maar hoe dan ook, jij gaat vanavond de wal niet op!’

Om even na drieën komen de laatste balen sisal aanboord en maken we het laatste luik zeeklaar.
Ik sta achter de winch en draai één voor één de zware manilla’s aanboord.
Opeens roept Jan: ‘Appie, kijk!’
Hij wijst naar de kaai.
Consuela, in een dun bloesje met een decolleté tot haar navel, staat daar met een shawltje te zwaaien.
Wanneer ze ziet dat ik kijk, roept ze: ‘Alberto meu querido amor para sempre, ik zal je schrijven, alsjeblieft, stuur mij een foto en zeg me wanneer je weer bij me komt.’
Intussen wordt er om me heen het nodige commentaar geleverd en zelfs de bootsman roept bewonderend: ‘Tering, heb je bij dat stuk in de kooi gelegen?
Terwijl we langzaam van de kaai worden gesleept blijven zij en ik elkaar lieve woordjes en dure eden van trouw toeroepen.
De kop wordt naar de haveningang gedraaid en onze stoommachine laat de schroef op gang komen.
Langzaam verdwijnt de kade en daarmee ook Consuela uit het zicht en na een laatste zwaai, ga ik weer aan het werk.
‘Zo Appie, dat was nou Zuid Amerika, begrijp je nou waarom Jan en ik nooit meer op een andere lijn wille vare?’
‘Eh, om de mooie zonsondergang hier?’
‘Hé snotaap, nou mot je niet bijdehand gaan doen hè? Omdat je nou eindeluk es plat bent geweest, wil nog niet zegge dat je een grote kerel bint die mee mag lulle met echte manne.’
Op de oversteek hebben we weer gebunkerd op São Vicente, een van de Kaap Verdische eilanden en nu zijn we Dover gepasseerd en is Holland nog maar een vlooiensprongetje weg.
Tijdens de “lullenparade” werden er geen bijzonderheden geconstateerd en kon ik, zonder een penicilline kuurtje te moeten ondergaan, weer vertrekken.
Ik schuifel zijlings, met mijn emmer sop, luiwagen en dweil, langs de balen ongebrande koffie in de dienstgang - een “kleine” bijverdienste van die ouwe en de hoofdstoker - op weg naar de volgende hut.
Wanneer ik voorzichtig om de hoek kijk bij Frans, zie ik dat hij niet meer ligt te pitten.
‘Hoi Frans, effe met de beentjes van de vloer.’
Terwijl ik de vloer dweil zegt Frans: ‘Omdat we allemaal zo rood staan as het Kremlin, krijg je geen fooi - een zeuntje dat zijn best doet krijgt aan het eind van de reis van alle matrozen wat geld toegestopt - maar namens Kees, Jan en mij mag ik je dit aanbieden.’
Hij grijpt achter zijn matras en geeft me zijn zware luchtbuks.
Ik sta er verbluft mee in mijn handen.
‘Echt waar, meen je dat?’
‘Ja en breng hem nu maar, voor ik me bedenk, snel naar je hut.’
Ik bedank hem uitvoerig maar dat wuift hij weg, ‘het is al goed Appie, je hebt het verdiend.’
Hij duwt me ook nog een doosje diabolo kogeltjes in mijn hand, ‘maar niet aan dek gaan lopen schieten.’

In IJmuiden op de sluis, staan al twee kantoorpikken van de KHL ons op te wachten.
Tijdens het schutten en de trip naar de Oostelijke Handelskade in Amsterdam,
zitten zij in het kantoortje van die 1e alle geldopnames aangeschafte rookwaar en dranken op te tellen, waarna ze die aftrekken van de schone gage en overtime.
Dan mogen we om de beurt bij ze langskomen om onze afmonstering in ontvangst te nemen.
Het gros van het scheepsvolk staat rood en krijgt nu al te horen wanneer en met welk schip ze de reis weer op kunnen.
Ik krijg zowaar, niet veel, maar toch wat geld uitgekeerd.
Wanneer ik het wil pakken, houdt de kassier zijn hand er op, ‘eerst tekenen.’
Op de vraag of ik, tussen nu en de kustreis naar Duitsland, wil bijwerken, zeg ik : ‘Ja.’
Omdat we al tussen de pieren zijn begonnen met losklaar maken, kunnen we na het afmeren meteen de wal op.
Eerst ren ik nog even onder de douche door en zoek Jan en Kees op, die al in de messroom op me zitten te wachten.
‘Zo Appie we zelle jou effe, met je koffie en sigarette, naar de bus brenge.’
Ik neem afscheid van de anderen.
Piet die me weer eens een enkeltje naar de hel toewenst, loop ik straal voorbij.
Wanneer hij me, nu nog luider, naar het hellevuur verwijst, zeg ik : ‘Stomme ouwe lul, zak jij es effe zachies door je kruis.’
‘Amen’, zegt de kabelgast.


Albert

Onovertrefbaar Albert, tot morgen

mooi, mooi, mooi. Zo druk dat twee maandbladen "Zeilen" nog in het plastic zitten, maar nu met de twee laatste verhalen weer helemaal bij!

Herkenbaar verhaal. Wij zaten destijds in Seedorf met 5 man in 200 lullen te knijpen, voordat de maten naar huis mochten.

Faran schreef : Dan was die 1e van ons toch een stuk uitgekookter, want hij keek alleen maar toe terwijl wij er zelf in mochten knijpen.

Er waren legervoorschriften, hoe we moesten knijpen.

Andere tijden, die blote pikken parade.

Vandaag komt je boek uit! Echt!
Zie je vanmiddag...
Groeten, Peper.

Sloe Gin schreef :
Ben dr bang voor, Sloe. Ten eerste waren de indoctrinatie en controle van Ma effectiever dan die van de Boots. Ten tweede waren de meisjes in ons Brabantse dorp minder toeschietelijk dan de Braziliaanse schonen.

Resultaat, ik was n laatbloeier.

Wil je er over praten?

Sloe Gin schreef :
Nosy li'le git, arn't ya?

Maar serieus, daar zijn andere fora beter geschikt voor.

Bijna de laatste Amstelland? Doe ons dat niet aan....

Er komt toch nog wel een volgende reis als ik dat zo lees of zitten we dan alweer in de tijd van Neut?

Ach, op de sluis heb je vast ook wel inspiratie opgedaan de laatste jaren

Bedankt weer!

Allemaal hartelijk bedankt voor meevaren met Amstelland, het was me een eer.













‘Appie, ga jij maar gewoon door de poort, wij gaan hier door.’
We zijn net de gangway af en lopen langs de kade.
Kees wijst op een grote schuifdeur waar heftrucs met volle pallets naar binnen sjezen en er met lege weer uitkomen.
Ik kijk hem een beetje bevreemd aan.
‘Doe dat nou maar, jij hebt niets bij je wat niet deugd maar wij hebbe zo het een en ander dat niet voor douaneoge bestemd is en as ze jou anhouwe bij de poort, zien ze ons niet door de loods glippe.’
‘Maar de deuren naar de straatkant zitten toch altijd op slot?’
‘Ja maar de loodsbaas is m’n zwager en geloof me, as m’n zussie hoort dat ik gepakt ben omdat Sjakie me niet wou hellepe, mag ie de eerste weken mooi niet op de bok.’
Hij ziet mijn vragende blik.
‘Dan houdt ze d’r pote zo stijf tegen elkaar, dat er geen pepermuntje meer tusse ken laat staan die leuter van Sjakie. Nou, tot zo bij de bushalte.’
Zij schieten de loods in en ik marcheer door naar de poort.
Ja hoor, in de deur van de portiersloge verschijnt een vent in douane uniform.
‘Douane! Komt u even binnen voor visitatie?’
Zo zeg, die sijssieslijmer zegt beleefd U tegen me, heel wat anders dan die lui in Zuid-Amerika, daar krijg je alleen maar grauwen en snauwen.
Ik stap de loge in en maak m’n plunjezak open.
Intussen staat de portier bij het raam aan de straatkant naar buiten te kijken.
Verdomme, zo meteen ziet hij mijn maats naar buiten glippen.
De douanebeambte kijkt met opgetrokken wenkbrauwen in mijn bagage.
‘Is dat alles?’
Hij wijst op één slof sigaretten, een vuile spijkerbroek, het blik Santoskoffie en de, in tweeën gedeelde, windbuks,
‘Ja, dat is alles.’
Hij kijkt wantrouwend en dat kan ik me wel voorstellen ook na een reisje naar “de zuid” heb je wel wat meer bagage bij je.
Ik zeg: ‘Volgende week ga ik weer mee de kustreis op, dus laat ik de rest aan boord liggen.’
De portier verstrakt en kijkt scherp naar een punt dat buiten mijn gezichtsveld ligt maar zegt niets.
De beambte tilt het blik koffie op, zet het op een stoel en wipt met een munt het deksel op.
Hij kijkt wantrouwend naar het bladtin dat de bonen luchtdicht gescheiden houdt van de buitenwereld.
Hij voelt er voorzichtig aan, kan geen afwijking ontdekken en drukt het deksel weer dicht.
Dan beklopt hij mij nog even vluchtig maar ook dat levert geen contrabande op.
‘Dank u wel.’
Ik zwaai mijn plunje zak over mijn schouder.
De portier, die alleen maar zwijgend heeft toegekeken, geeft me een knipoog en houdt netjes de deur voor me open.
Ik loop naar de bushalte waar mijn maats, heel opvallend, onschuldig staan te wezen.
Jan staat “vogeltjes te tellen” en Kees, die langdurig de bustijden bestudeert, kijkt op de klok op het torentje van het Lloyd Hotel aan de overkant. ‘Nog een minuut of zes.’

Het Lloyd Hotel werd in negentien twintig gebouwd om de passagiers en landverhuizers naar Zuid Amerika onderdak te bieden.
Nu zitten er overal tralies voor de ramen en kent iedere Amsterdammer het Lloyd Hotel alleen maar als bajes, ofwel huis van bewaring.

cdn1.buuteeq.com/upload/22955/...454x454_default.jpeg

Jan wijst naar de overkant. ‘In dat hotel heb ik ook nog een posie gelogeerd, wegens een misverstandje met een smeris.’
‘Misverstandje?’
‘Ja, na een avondje stappe hield hij me an en beweerde dat ik niet zonder licht mocht fietse. Ik zei dat ie zich met zijn eige zake most bemoeie. Die zakkewasser trok toen zijn boekie en schreef een bon uit, waarop ik zei dat ie die bon maar an ze ouwe moer most geve of in zijn reet stoppe, net wattie zelf wou. Toen werd die gozer toch vals, niet te kort! Hij zei dat ik mee most naar ’t buro. Nou mooi dat ik dat niet dee en toen ie me beet wou pakke, heb ik hem toch een hijs voor z’n ponem verkocht, niet mooi meer. Dat was natuurlijk stom van me want hij trok zijn pistool en blies op z’n fluitje voor versterking. Op buro Warmoesstraat kreeg ik van een man of wat een pak op me lazer en werd het cachot in getrapt.
Smorreges was de politierechter gauw klaar met me. Ik mocht kieze, een dikke boete an me reet of tien dagen lik. Ik zei, “Edellachbare meneer de rechter, da’s makkeluk kieze, me laatste poen heb ik net in aandele Heineke belegd, dus wordt het bromme.” Kijk jongens daar is de bus.’

Achter in de bus worden de twee blikken koffie en de zes sloffen sigaretten snel in mijn plunjezak overgeladen.
Bij het Centraal Station nemen we afscheid.
‘Appie jongen, we zien elkaar volgende week nog wel, want jij werkt bij op de Amstelland en wij gane donderdag de lange reis op met de Waterland, we komme voor vertrek nog wel effe bij je kijke. Zeg maar tegen je mammie dat Kees en ik goed op haar zoontje hebben gepast, dat we hem persoonlijk elke zondag twee keer naar de kerk hebbe gebracht en er iedere avond op hebbe toegezien dat ie z’n avondgebedje niet vergat. De mazzel!’
‘Ja hoor, dat zal ik haar beslist vertellen, ze is gek op sprookjes en gelooft ook nog steeds in Sinterklaas. Nou, jullie ook de mazzel en tot donderdag.’

De busreis naar Purmerend, die normaal twintig minuten duurt, duurt nu een eeuwigheid.
Eerst door Amsterdam noord met drie haltes op de Meeuwenlaan, twee haltes op de Waddenweg en nog een stuk of wat in de bushbush van Waterland en overal moeten we stoppen.
In Ilpendam loopt er een hele stoet de bus uit en komt er ook weer nieuwe lading aanboord.
Na Ilpendam krijgen we nog drie haltes en op alle drie staat volk te wachten dat op hun gemak instapt, een kaartje koopt wacht op het wisselgeld en nog even met de chauffeur kletst.
Ik kan ze wel wurgen, ik wil naar Huis!
Eindelijk, het busstation!
Met mijn plunjezak op m’n nek, marcheer ik langs het kanaal, de sluis over en zo naar huis.
Ik ga achterom, stap de keuken in en ruik, hmm, verse appeltaart zoals alleen míjn moeder die kan bakken.
Ma vliegt me om m’n nek en terwijl ze me zowat doodknuffelt, zegt ze: ‘Ik wíst gewoon dat je vandaag thuis zou komen. Wil je een lekker stuk Appeltaart met slagroom?’
Mijn oudere broer Jaap komt net van zijn werk.
Hij zet zijn fiets in de schuur, komt binnen, ziet mij en begroet me met: ‘Zo kleine hufter, als je weer eens stiekem m’n fiets meeneemt, zet hem dan niet zonder wat te zeggen met een lekke band in de schuur, ik moest je eigenlijk verrot slaan, klere jong.’
Heerlijk, ik ben weer thuis.


Albert

Nou welkom thuis dan maar....
Maar ik neem aan dat de Amstelland volgende week zondag gewoon weer uitvaart.
Of is het vaarseizoen al weer begonnen?

Zucht... nu weer wachten tot de nieuwe reeks...
Dank Albert!

Prachtig! Krijgen we zeker volgende week het gemieter op die zeesleper van Wijsmuller?

Albert, deze serie was weer geweldig. Ik hoop dat we nog meer verhalen van je gaan krijgen!

ManneeB schreef : Dat gemieter staat al volledig onder: De grote Verhalen De 'Zeeland'.
En begint op 17 mrt. 2008.

Het is een gemieter van 488 kb. dus je bent er wel een pikheetje zoet mee.

Mijn complimenten Albert, je hebt er een prachtig slot aan gedraaid. Dank voor alle energie die je er in steekt!
Ik ben nu al benieuwd wat de nieuwe serie gaat worden. Want die komt er toch wel, he?

Bedankt Albert, heb ze met plezier gelezen!

Het is vaak gezegd...........geweldig! Dank vele leggen de lat hoog voor je om met een vervolg te komen

Ik ook tot volgend schrijfsel

Albert,
Bedankt voor de verhalen. Ik verheug me al op een volgende serie.

Gerard