Onderwerp: Albert verhalen.

Kerstmis, al het goede in de mensheid en zo, maar wat heeft t de ouwe nou gekost om die gids mee te laten werken??

Voor mij is dit je TOP verhaal.

Dank Albert.
Fijne dagen voor jou en je lief.

Albert, historisch. Fijne dagen.

Geweldig verhaal weer. Heb het net voorgelezen aan mijn gezin
Fijne dagen Albert en Marjanne

Zo ken ik je weer Albert, een pracht verhaal! ( waar gebeurd of niet ) Fijne dagen gewenst!

Heerlijk verhaal. Vroeger was het zo slecht nog niet. "Expres" op een 'kribbe' varen... Om met de kerst thuis te kunnen zijn.

Prachtig verhaal weer Albert. Fijne Kerst!

Genieten. Ook ik was er weer bij. Fijne feestdagen.

Geweldig 't is net of we erbij waren , heerlijk. Jammer dat het niet een dik boek is.
Voor iedereen prettige kerst en een goed nieuw zeiljaar.

Roan, zoek de verhalen over de Zeeland maar op.
Daar kom je de kerst wel mee door.

Bedank Albert, fijne feestdagen!

met een grijns van oor tot oor geweldig albert bedankt

Prachtig Albert, die kribben liggen nog steeds in de Waterweg!

Goed jaarwisseling!

Gelukkig!!!! Het is weer Winter. En Albert heeft z'n boot uit t water.

Nee hoor, die boot ligt gewoon naast de ark in de plomp. Vanavond zowel de boot als Karel met de Houten Poot nog mogen aanschouwen

Albert, beterschap en wens Marjanne sterkte

Er lag nog een heel kort verhaaltje te wachten om geplaatst te worden.
Dus om het oude jaar met een glimlach uit te luiden...


We liggen in Delfzijl en de walkapitein heeft me op kantoor uitgenodigd om eens te babbelen over naar school gaan voor het stuurmanspapiertje en een eventuele studiebeurs.
Hoewel ik nu nog matroos ben, regel ik wel al alle zaken aan dek.
Niet dat de stuurman daar te lui voor is maar die ouwe en hij zijn bezig me klaar te stomen voor een forse stap vooruit in mijn zeemansloopbaan.
Terwijl de walkapitein mijn papieren doorneemt om te zien of ik al vaartijd genoeg heb, wordt er op zijn kantoordeur geklopt.
Een beetje verstoord roept hij: ‘Já?’
We kijken allebei naar de deur, die net genoeg opengaat om een bedeesd kijkend vrouwengezichtje om de hoek te laten gluren.
Pas wanneer de walkapitein zegt en gebaart kom er maar in, stapt er, aarzelend, een bijzonder mooi meisje naar binnen.
Het is een Zuid Europese schoonheid van net in de twintig, met alles, maar dan ook álles, erop en eraan.
Nee, ik ga hier niet een volledige beschrijving geven maar volsta met te zeggen, dat alle onderdelen die met een B beginnen mooie vormen hebben en perfect met elkaar in verhouding zijn.
Een beetje verlegen stelt ze zich, in slecht Nederlands, voor als de vrouw van een matroos die op een van de schepen van de rederij vaart.
Het blijkt dat haar man al een goede week op zee zit en dat haar geld op is, dus komt ze om centen vragen.
‘Echte waar menier alles op is.’
De walkapitein, die haar met zijn ogen zat uit te kleden, komt weer een beetje tot zijn positieven en duikt in de paperassen.
‘Ja, ik zie het al, uw man heeft wel een maandbrief op uw naam gezet, maar die moet eerst verdiend worden en wordt daarom pas na een maand uitgekeerd.’
Het meisje kijkt hem met haar grote donkere ogen smekend aan en zegt: ‘Maar menier, kan jij niet geven mij schot van voren?’



Albert

Is het nog goed gekomen met dat studieverlof?

Albert, ik ben jaloers op je schier onuitputtelijke voorraad belevenissen, die je gebruikt in je verhalen. Er zullen ongetwijfeld ook veel minder leuke belevenissen zijn... Het getuigt van je positieve levenskunst dat je die omzeilt of juist in positieve zin weet in te passen in jouw verhalen. Voor ons is dit puur genieten! Mijn dank.

Wij (van ZF) hebben daardoor een mooi uiteinde! Voor iedereen een goed 2017!
Groeten, Peper.

Albert, ook je kleine verhalen hebben grote kwaliteit!

Weer een mooi verhaal, Albert. Als het niet waar is, dan toch goed verzonnen. Beterschap gewenst met je been en een gelukkig nieuwjaar voor jou en Marjanne.

Albert, bedankt voor al je mooie (vakantie)verhalen dit jaar.
Het geeft mij in ieder geval motivatie, en af en toe een grote glimlach (soms mors ik mijn drinken van het lachen).

Een heel fijn nieuw jaar toegewenst hier van uit Hellendoorn!

Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan.


Op een mooie zaterdagochtend in juli, draai ik op de Willemsluis in Amsterdam Noord.
Wanneer ik een volle bak pleziervaart - een kleine twintig vaartuigen, hoofdzakelijk sloepjes en speedbootjes - vanaf het IJ richting Waterland wil schutten, krijg ik de deuren niet gesloten.
Ook wanneer ik een beetje “flipper” met zowel beide deuren als elk apart, krijg ik de oostelijke deur niet dicht, dus wordt het tijd om te bellen.
Vroeger, in de tijd van korte lijnen, belde ik direct met de juiste man.
nu moet ik eerst een nummer draaien van de hotemetoot van dienst.
Deze keer een van afdeling wegen, dus iemand die totaal geen idee heeft waar ik het over heb, laat staan dat er meteen actie ondernomen wordt.’
‘Ik heb een deur die niet helemaal sluiten wil, alles werkt maar ik krijg hem niet helemaal dicht net op het laatste stukje stokt hij en valt thermisch uit, er zit hoogstwaarschijnlijk iets tussen deur en drempel, dus ik heb een duiker nodig.’
Duidelijk verhaal toch?
Ja, dat had je gedacht, er moet een draaiboek gevolgd worden en dat zegt dat er een elektramonteur moet komen.
‘Ja maar die kan hier niets doen!’
Maakt niets uit, hij volgt dat verdomde draaiboek.
Eerst belt hij naar de aannemer.
Die belt de elektramonteur die weekenddienst heeft.
Deze - intussen zijn we alweer een half uur verder - belt mij.
‘Ik liep net met mijn vrouw in het winkelcentrum toen ik gebeld werd, wat is er aan de hand?’
Ik leg het hem uit en besluit met: ‘Gerrit ik vind je een heel aardige jongen maar ik heb niets aan jou, want alles dat op jouw terrein thuishoort werkt zoals het moet, ik heb geen kromme voltjes eter maar een duiker nodig!’
‘Oké, ik bel wel even.’
Even later belt hij me terug met de mededeling dat het volgens het draaiboek moet en dat hij er aan komt maar dat het even kan duren want hij woont pal onder Den Helder dus...
Ondertussen wordt ik belaagd door het bootjesvolk dat niet kan accepteren dat ik de kleine kolk niet gebruik.
Dat die kolk al jaren buitengebruik is gesteld omdat de muren, behalve dat ze op instorten staan, ook nog eens begroeid zijn met twee zeldzame beschermde plantjes, waardoor het streng verboden is om daarmee te schutten, zal ze vierkant aan hun toges oxideren.
‘Het spijt me maar dat gaat niet, wel kan ik de deuren weer openzetten zodat jullie het IJ weer op kunnen.’
Een kleine speedboatdriftkikker, die zonder te kloppen naar binnen stapt en o.a. beweert dat híj mijn loon betaald, éist dat ik hem doorlaat.
Tot nu toe ben ik beleefd geweest tegen mijn klantjes maar nu gaan mijn haren overeind staan.
‘Jij hebt helemaal niets te eisen en als je niet als de sodemieterij mijn hok uitgaat, dan ram ik je eruit!’
Deze, pedagogisch misschien niet geheel en al verantwoorde, uitspraak sorteert meteen effect, meneer taait af en doet zelfs de deur netjes achter zijn kont dicht.

De elektramonteur arriveert ruim een uur na mijn eerste melding.
Ik overleg nog even met hem.
Hij haalt zijn schouders op en zegt: ‘Voor de zekerheid loop ik mijn afdeling nog even door.’
Hij kijkt alle zekeringen en relais, waar ik ook al langs ben gegaan, na en constateert: ‘Mijn toko is in orde, dus ik ben hier klaar.’
Hij meld zich bij zijn uitvoerder, legt uit dat het niet aan de elektronica ligt en dus weer naar huis gaat.
Deze zal het terug melden bij de provinciale hotemetoot van afdeling wegen en ja hoor, een minuut of tien later wordt ik door dat figuur gebeld.
‘Het schijnt dat er een duiker moet komen, - hij is zeker vergeten dat ik hem dat anderhalf uur geleden al verteld heb - weet jij toevallig wie we daar altijd voor inhuren?’
‘Ja, dat is de firma Vos en Peperkamp.’
‘O, heb je daar een nummer van?’
‘Nee, maar ik weet zeker dat je daar zelf wel achter komt, de groeten.’
Ik kwak de hoorn er op.
Misschien behoor je een leidinggevende niet zo af te schepen maar ik heb zwaar de kolere in omdat we, vanwege het halsstarrig vasthouden - door een ambtenaar met oogkleppen - aan dat verdomde draaiboek, we nu nog net zo ver zijn als dik anderhalf uur geleden.
Daar komt bij dat ik intussen te maken heb met een boze meute watersport malloten, die nu waarschijnlijk al aan het zoeken zijn naar een soepel trosje en een geschikte lantarenpaal.
Na een tijdje gaat de telefoon.
‘Goedemiddag, de Willemsluis, met Albert.’
‘Ja, met Vos en Peperkamp... uh is dat de Albert van Sluis Purmerend?’
‘Ja, ik val in op de Willemsluis. Ik heb een leuk klusje voor jullie, er zit iets tussen de drempel en de bovendeur oost, wanneer kunnen jullie hier zijn?’
‘Dat kan nog wel een uurtje duren, we zijn bezig met een duikklus in de Coenhaven, dus nog effe geduld we komen eraan.’
‘Oké, ik wacht het af.’
Dat ze inderdaad met een duikklus bezig zijn was me al duidelijk, want op de achtergrond kon, via ik het luidsprekertje van hun communicatie systeem, het specifieke ademen horen van een duiker
die onderwater zit.
Ik stap naar buiten en kalmeer de lynch mob, met de mededeling, dat de duikers zo onderweg gaan maar eerst nog even boven water moeten komen.

Wanneer de duikers eindelijk komen, alles klaarmaken en een stuk ijzerhout - azobe - van bijna een meter lang en veertig bij veertig dik, verwijderd hebben, is het bijna vier uur na het eerste telefoontje.
Ik sluit de deuren helemaal, haal de lichten van dubbel rood, zeg via het omroep systeem dat de mob op hun trosjes moet letten en schut af.

Over ambtenarij, zich indekken en afschuiven gesproken, als dit niet een schoolvoorbeeld was...


Albert

Mmmm , ik ken een ander draadje waar dit verhaal ook zeeeer toepasselijk is
Ad

Yellow Boat schreef : Precies, daardoor werd ik weer aan herinnerd aan bovenstaand geintje.