Onderwerp: Albert verhalen.

Mijne heren, dank voor uw support.







Na het afwassen en vloeren dweilen, meld ik me bij de bootsman.
‘Ga je stapmaats maar helpen, ze zijn bij luik drie, de den aan het bijplekken.’
De maats zijn druk bezig maar stoppen even wanneer ik vraag wat ik kan doen.
‘As jij nou mooi alles wat wij al gebikt en gestoken hebben effe met de roestborstel naloopt en in de menie zet, gaan wij verder met het volgende vlak.’
Jan laat me nog even weten dat “een druiper an je reet vandaag de dag geen ene moer meer voor stelt”.
‘Ja’, zegt Kees, ‘want daar heb die Limey dokter, Alexander Fleming, de penis siline voor uitgevonde.’
Even later, hanteren ze de stekers onder het zingen van een couplet uit het schone lied “Kassian Toean” en halen extra uit bij de regels, ‘Penicilline, permagaan, voel ik door mijn lijer gaan, in de Oost is ’t niks gedaan oh kassian’.

’s Avonds nemen de maats mij apart.
‘Appie straks mot jij effe de sigarette wegbrenge, want aan de wal brenge ze veel meer op dan hier bij de bootwerkers.’
‘Ja, dikke lul drie bier, straks word ik gesnaaid en kan, net als Piet, een jaar of tien varen voor de kat ze kut, nou mooi niet, bekijk het effe!’
‘Nee luister, als jij gepakt wordt krijg je een boete naar je gage, dat wil zegge dat jij veel minder mot betale dan een van ons, snappie?’
‘O ja, ik snap het helemaal, smokkel zelf je saffies maar de wal op, ik pas!’
‘Nee joh, we late je heus niet zakke as je gesnaaid wordt en dat zal echt niet gebeure, betale wij met ze alle de boete.’
‘Met z’n allen?’
‘Ja we doen het met ze viere en jij kan jouw peuke ook meteen verpatse.
Wij benne trouwes doorlopend bij je in de buurt om je te bescherreme tegen straatrovers’
Ik laat me omlullen en wanneer het donker is loop ik, met een hele grote jute zak op mijn bult, het haventerrein af.
Voor me uit lopen twee man en achter me hoor ik de voetstappen van de andere twee.
Bij de poort word ik tegen gehouden door twee gasten met machinepistolen, gekleed in matrozen pakjes.
Dat laatste schijn te maken te hebben met wie er dit jaar in “command” is; De Luchtmacht, het Leger of de Marine.
Niet dat ik dat op dit moment erg interessant vind, niet met twee machinepistolen die nonchalant op mijn maag gericht worden.
De vraag, “wat zit er in die zak? ” versta ik niet maar begrijp ik donders goed.
Gelukkig hebben de maats mij goed geïnstrueerd
Ik wijs, met een groot vraagteken op mijn snuit, naar het wachthuisje.
Ze knikken van ja en tussen die twee in stap ik naar binnen, waar ze opnieuw op de zak wijzen.
Ik maak het touwtje los trek, twee sloffen uit de zak en duw ze er elk een in hun klauwen.
Nog zijn de heren nog niet helemaal tevreden, dus leg ik nog één slof op het bureau.
‘Zoet samen delen jongens.’
Ik knoop de zak dicht en loop met een ‘Hasta la vista’ de deur uit.
Pas buiten de poort durf ik om te kijken om te zien of ze me toch nog achterna komen maar de enigen die me volgen zijn Arie en Leen.
Achter Jan en Kees aan kom ik bij een havenkroeg.
Kees zegt: ‘Hoeveel sloffen was je kwijt aan de poort?’
‘Drie.’
‘Valt me mee, oké, we gaan naar binnen.’
Daar nemen de maats de zak over en gaan in onderhandeling met de kroegbaas.
Wanneer er een pak bankbiljetten tevoorschijn komt, bekijken de maats ieder biljet nauwkeurig en halen er op die manier drie uit die niet helemaal koosjer zijn.
‘Kijk Appie, dit vijfhonderd peso biljet, is eigenlijk een vijftig peso biljet waar ze een nul hebben bijgeplakt, hier voel maar.
Met een schouderophalen en een grijns, ruilt de kroegbaas de nep biljetten om voor echte.
Wanneer ik mijn aandeel krijg, blijkt dat ik een beste winst maak, want voor een slof die me aanboord taxfree Fl. 3.20 kost, vang ik omgerekend dik twaalf piek.
Omdat ik de zak door de poort heb gebracht, hoef ik niet mee te betalen aan omkoop sloffen, dus is mijn winst 8 x Fl.9 = Fl. 72,-.
Dat is meer dan twee keer wat ik per maand schoon over hou aan gage, niet gek voor een zeuntje op zijn eerste reis.
‘Zo, nu kan ik óók eens een rondje geven!’
‘Nee maatje, hou jij je centen maar in je zak, anders ben je blut voor je het weet. Wat wil je drinken?’
‘Nou als je aandringt, een Cuba Libre graag.’

Het is tegen achten op vrijdagochtend en we - de baastimmerman en ik - zitten in de bus naar het station.
‘Dat station, Appie, is het begin van vijf dubbele spoorlijnen van vijf verschillende spoorweg maatschappijen. Je zal zien dat de eerste kilometers de lijnen naast elkaar liggen maar daarna uitwaaieren en uit het zicht verdwijnen. Kijk daar is het station al.’
upload.wikimedia.org/wikipedia...lickr_-_PhillipC.jpg
De baas koopt kaartjes en gaat me voor naar het juiste perron.
‘Daar, dat is onze trein we vertrekken pas over een goeie twintig minuten. We zijn wel wat te vroeg maar nu hebben we nog een goeie kans om een zitplaats te vinden.’
De wagons zijn van ver voor de 2e wereldoorlog en de stoomlocomotief, die zachtjes staat de sissen, is minstens net zo oud.
We lopen langs de trein tot de baas zegt: ‘Ja deze,’ en op een zo goed als lege coupé wijst.
Alle coupés hebben een eigen buitendeur en drie, niet al te grote, ramen waar van een in de deur.
Die ramen kunnen, aan een leren riem, helemaal in de wand wegzakken, zodat je onder het rijden lekker naar buiten kan leunen.
Ook zijn er zonweringen in de vorm van een houten rolluik.
De houten banken van deze 3e klas coupé zijn onbekleed en in de loop der jaren gladgepolijst door de vele billen die er op hebben zitten schuiven en draaien.
Ik zit bij het raam en zie, wanneer ik mijn kop naar buiten steek, de stationschef met zijn spiegelei klaar staan en op zijn vestzakhorloge kijken.
Op dat moment schuift een dikke moeke een mand met kippen naar binnen en klimt er achteraan.
De mand wordt onder de bank geschoven, waarna ze zich in de nauwe ruimte tussen de baas en mij wurmt.
Met een diepe zucht en een gezicht van hè hè ik zit kijkt ze de coupé rond.
Iedereen, ik als laatste, krijgt een vriendelijk knikje.
Buiten klinkt het schrille fluitje van de stationschef, dat meteen wordt beantwoord met een hese gil van de locomotief.
Dan gaat er een schok door de trein en komen we langzaam in beweging.
Hard gaat het niet, zodat ik even later goed het contrast kan zien tussen de statige oude herenhuizen en de sloppenwijken, waar armoe troef is en de goot het stinkende openbare riool.
‘Baas, hoever is het eigenlijk?’
‘In kilometers weet ik het niet maar als we geen vertraging krijgen, en dat zou een wonder zijn , is het een reis van dik zeven uur.’

De stad en de buitenwijken hebben plaatsgemaakt voor een dorre vlakte en meteen wijken de andere vier spoordijkjes – van niet meer dan driekwart meter hoog – naar andere richtingen.
De pampa, die eindeloos lijkt, wordt langzaam wat groener en we zien een flinke kudde koeien die, door een paar gaucho’s op paarden, langzaam richting Buenos Aires worden gedreven.
‘Ja Appie, die gaan naar de slachthuizen en over een paar dagen zijn ze verwerkt tot biefstuk, riblappen en cornedbeef. De huiden gaan naar de leerindustrie in Europa. Wij zullen er ook wel weer een beste pluk van meenemen in het onderruim van luik één, zover mogelijk bij de koffie en tabak vandaan, want die huiden meuren verschrikkelijk en zouden de rest van de lading bederven.’
De trein, die toch al niet hard reed, begint te remmen en komt tot stilstand, “right in the middle of nowhere”.
Omdat ik toch al het gevoel heb dat ik in een cowboyfilm zit, buig ik me naar buiten om te zien of we zijn aangehouden door desperado’s met een halsdoek voor hun snuit maar het enige dat ik zie is een kudde koeien die zich voor de loc over het spoordijkje hebben verspreidt.
Hier en daar klauteren er wat passagiers de trein uit en beginnen, de conducteur, de stoker en de machinist, te helpen om de koeien van het spoor te jagen.
Wanneer ik aanstalten maak om ook te gaan helpen, zegt de baas: ‘Blijf maar lekker zitten jong, die beesten hebben heel grote scherpe horens en jij bent niet in de wieg gelegd voor torero.’
De koeien zijn van het spoor af en de passagiers klauteren al tegen de trein op, wanneer moeke zich opeen met een benauwd gezicht naar buiten laat zakken en pal naast de coupé op haar hurken een grote plas doet.
Op het moment dat ze overeind komt, begint de trein langzaam te rijden.
Vlug, zonder haar grote onderbroek op te hijsen, grijp moeke de deurpost en huppelt met haar broek op haar hielen met de trein mee.
Net voor ze los moet laten, grijpen twee forse kerels haar handen en hijsen haar aanboord.
Even staat ze daar in haar dikke blote blubber kont, dan, terwijl zij met een hoogrode kop haar kleding in orde maakt, zegt de baastimmerman: ‘Trouw maar nooit Appie, want zó zien ze er uit als ze de veertig voorbij zijn.’



Albert.

Penis siline... Hoe kom je erop. Schitterend verhaal weer!

Lekker leesvoer hoor!

Albert, bedankt weer!!
hij is weer mooi!
ton

Mooi verhaal weer!

O, o, o, o, wat heb je toch veel gezien en onthouden

hij is weer mooi Albert

Is het bij Marjanne toch flink meegevallen
Mooi kerstverhaal.
Wat was eigenlijk het doel van de treinreis?

3e Kerstdag, ik was bijna vergeten dat het zondag was en tijd voor Alberts literaire verwennerij!
Het blijft naar meer smaken!
Groeten, Peper.

groom schreef : Dankje Geert.
Marjanne is de uitzondering die de regel bevestigt.
Voor de baastimmerman was het een familiebezoekje en ik hing de toerist uit.

Sommigen hebben overal familie......

Mooi verhaal alweer, Albert. Hoe heb je dat allemaal onthouden? Dagboeken?

We rijden al een paar uur, recht toe recht aan, over de eindeloze, verlaten, pampa.
Wanneer ik me af en toe naar buiten buig, zie ik vooruit een donkere bergketen die maar niet dichterbij komt.
We passeren een kudde paarden die, zonder toezicht, vrij ronddwaalt.
Intussen is het in onze coupé heel gezellig geworden.
Iedereen zit met iedereen te praten en ook wij worden “ondervraagd”.
Wanneer de baastimmerman zijn verhaal afdraait, wordt er op een gegeven moment opeens hard gelachen en kijken ze allemaal naar mij.
Ik word niet snel verlegen maar met al die donkere ogen op me gericht, niet wetend wat er over me gezegd wordt, kijk ik toch liever even naar beneden om te zien of mijn veters niet loszitten.



Onder het praten door wordt er hier en daar eten en te drinken tevoorschijn gehaald en spontaan gedeeld met de anderen.
Ook ik krijg, van moeke, een gebraden kippenpoot in m’n handen gestopt en de baastimmerman zit een flinke lap koud vlees naar binnen te werken.
Terwijl ik lekker zit te kluiven, scheurt een van de mannen een groot plat brood in stukken en ook daarvan krijg ik een stuk.
Dan gaat er een leren wijnzak in de rondte.
Wanneer ik aan de beurt ben heb ik al precies gezien hoe je daar uit drinkt.
Ik hou m’n hoofd schuin achterover, hou de leren zak omhoog met de tuut een centimeter of tien van mijn bakkes en krijg, door te knijpen, een dun straaltje dat recht in mijn mond spuit.
Door tussendoor steeds even vlug ademen en slikken af te wisselen, krijg ik, zonder de stroom te onderbreken, een beste sloot van die zure troep naar binnen.
Niet dat ik het lekker vind maar het is wel goed tegen de dorst.
Na het eten haalt de baastimmerman een paar pakje filtersigaretten tevoorschijn en laat ze rondgaan.
Iedereen is blij verrast met de “buitenlandse” saffies en ook de dames in ons gezelschap aarzelen niet en steken er een op.
De baas zelf draait een zware van de weduwe en zit vrolijk mee te dampen met de rest, terwijl ik, als enige niet roker, uit het raampje hang om de walm te ontwijken.
Niet dat de buitenlucht helemaal zuiver is, want zo nu en dan waait de scherpe kolenrook van de locomotief langs het raam en trek ik hoestend mijn hoofd even naar binnen.

Het is nu het heetste deel van de dag en dat is te merken ook.
Hier en daar worden er kledingstukken uitgetrokken en ook dikke moeke zit even later, op een grote bh na, met bloot bovenlijf.
Ik heb al een tijdje terug, op mijn korte broek en een wit T-shirt na, alles uitgetrokken en in mijn tas gestopt.
De baastimmerman daarentegen, die rood aanloopt en behoorlijk zit te zweten, trekt zelfs zijn colbertjasje niet uit.
‘Baas, gaat het wel goed met je? Als ik jou was trok ik meteen mijn jasje en vest uit want zo te zien ben je bijna aan de kook en da’s echt niet gezond.’
Hij kijkt me aan en zegt moeizaam: ‘Je hebt gelijk, ik trek wat uit.’
Hij gaat rechtop staan en terwijl de hele coupé naar hem kijkt, trekt hij zijn jasje, vest en overhemd uit.
Daar blijft het niet bij, want ook zijn hemd trekt hij uit.
Dan zegt hij: ‘Pak vast Appie’, duwt me een stuk grijze stof in mijn handen en terwijl hij midden in de coupé pirouettes draait, trek ik een metertje of tien, zes keer opgevouwen, kledingstof van hem af.
Hij trekt, opgelucht, hemd en overhemd aan en zegt: ‘Dit was de enige manier om het mee te smokkelen. Mijn zuster had er verleden reis om gevraagd want hier is goede stof stinkend duur of niet te verkrijgen. Het is om er een kostuum voor mijn zwager van te laten maken.’
‘Is dat niet een beetje veel voor één kostuum?’
‘Ja, dat wel maar het was een coupon die mijn vrouw, voor een “zacht zeeprijsje”, in z’n geheel heeft gekocht op de lappenmarkt in Sneek.’
Intussen zijn de aanwezige dames bij mij komen staan.
Ze bekijken, betasten en bespreken, druk kwebbelend, de stof.
Zo te zien zijn ze behoorlijk ingenomen met de kwaliteit en terwijl ze gezamenlijk de stof netjes opvouwen, vraagt moeke iets aan de baas.
‘Ze vraagt of ze er een stukje van kopen kan maar ik heb geen idee wat ik er voor vragen moet. Wat denk jij?’
Ik haal m’n schouders op, wat weet ík nou van stof?
‘Geen idee baas, misschien een dikke zoen?’
Hij kijkt even afwijzend maar begint dan te lachen en zegt: ‘Ach ja, voor een zoen hè, waarom ook niet?’
Hij praat even met de dames en uit een van de tassen komt er een schaar tevoorschijn.
De stof wordt weer een stuk uitgevouwen en de baas wijst aan waar de schaar er in mag.
Dolgelukkig houdt moeke even een pakketje stof tegen haar weelderige boezem geklemd en vraagt, wanneer ze het in raar tas stopt, wat het kosten moet.
De baas noemt de “prijs” en meteen wil moeke hem om zijn nek vliegen maar de baas houdt haar tegen en zegt iets dat ik niet versta.
Dan, voor ik er erg in heb, ploft ze, met haar niet geringe gewicht, op mijn schoot, pakt mijn hoofd tussen twee handen en geeft me een vette tongzoen.
Wanneer ik haar, naar adem snakkend, eindelijk van me af weet te duwen, ligt iedereen blauw van het lachen en wanneer ze mijn verontwaardigt gezicht zien komen ze al helemaal niet meer bij.
Ik kijk de baas vuil aan maar die is daarvan totaal niet onder de indruk en zegt: ‘Maar Appie, dat van die zoen had je toch zelf voorgesteld?’
Ik huiver, ‘Ja, een zoen op jóúw bakkes, niet op de míjne! Maar ik zal je krijgen baas, al moet ik er een poot voor inhuren om jóú onverwacht te tongen!’


Albert

Fantastisch weer Albert en al op de zaterdagavond!

gatverdamme hahaha

Een gelukkig nieuwjaar begint met een verhaal van Albert! Geweldig. bedankt weer! ( en ga zo door).

Bedankt Albert en de beste wensen voor Marianne en jou.

Gelukkig nieuwjaar Albert!

Dat je inspiratie maar mag blijven dit jaar

Prachtig mooi weer Albert! Heb je ooit al eens overwogen je verhalen te bundelen en met mooie toepasselijke foto's uit te geven ? Er zijn tegenwoordig allerlei "print on demand" uitgeverijen waar je ook hele kleine oplage kunt printen. je verhalen verdienen het!

Was weer heerlijk. Je zou er zo weer aan beginnen

Allemaal bedankt en een geslaagd 2016.







Aan het eind van de middag zijn de donkere bergen al heel wat dichter bij gekomen en is de vlakke pampa over gegaan in, licht golvende, groene heuvels.
Van de in Buenos Aires ingestapte passagiers, is de grootste helft al vervangen door nieuwe gezichten.
Ook moeke is na een afscheid waar zelfs een paar tranen aan te pas komen en waarbij ik veiligheidshalve zo stijf rechtop blijf staan dat ze me niet nóg eens kan tongen, met haar kippen en kledingstof uitgestapt bij een klein plaatsje op de pampa.
Onderweg is bijna de hele slof Stuyvesant van de baastimmerman in rook opgegaan maar daar staat tegenover dat wij, gedurende de hele reis, gul van eten en drinken zijn voorzien door onze Argentijnse medereizigers.
Ook wordt er onderweg veel gezongen en dat klinkt, eerlijk gezegd, helemaal niet slecht.
Vooral een paar weemoedige liedjes, waarvan ik niets versta maar die me wel raken, vind ik prachtig.

De trein begint vaart te minderen en de stoomfluit geeft een langaangehouden klagelijke kreet.
De baastimmerman staat op en pakt zijn tas. ‘Appie, maak je klaar om af te monsteren, we zijn er.’
We nemen hartelijk afscheid van onze medereizigers, die onderhand “vrienden voor het leven” zijn geworden.
De trein stopt bij een houten perronnetje met als enige bebouwing een klein vrachtloodsje en een hokje voor de stationschef.
Het is weer alsof ik in een wildwest film zit en ik zou er niet eens gek van opkijken wanneer er echte sheriff, compleet met witte stetson hoed en rinkelende sporen, met z’n hand op zijn Colt 45 komt vragen wat wij “for the bloody hell in his town” te zoeken hebben.
Maar nee, we stappen ongehinderd uit en zien alleen de stationschef die een paar woorden wisselt met de conducteur, het vertreksein geeft en vermoeid van al dat werk, weer naar zijn hokje sloft.
Wij wuiven nog even naar onze, uit de raampjes hangende, vrienden en lopen het stadje in.
Ik ben niet erg onder de indruk want veel bijzonders is het niet.
Wat ik zie is, een vieze ongeplaveide straat met een armoedig plukje, kriskras door elkaar staande huisjes, een cantina en een wit, naar een kant overhellend, kerkje.
Het eerste de beste Hollandse polderdorpje, is een flinke stad vergeleken met dit armoedige gehucht.
‘Baas, wonen je zus en je zwager in dít eh… stadje?’
Hij lacht: ‘Nee Appie, het is nog een stief kwartiertje lopen buiten het stadje, kom maar mee.’
‘Lopen? Met deze hitte, ik word al moe van het woord alleen al!’
‘Niet zeuren Appie. Om te beginnen is de zon al bijna onder en tweede zitten we hier allang niet meer op zeeniveau, dus is het hier een heel stuk koeler dan daar beneden op de pampa.’

Onder het lopen kijk ik om me heen en zie dat de kale pampa hier heeft plaats gemaakt voor golvende akkertjes en wat fruit bomen.
Langs de weg staan struiken en bomen en zo af en toe een armoedig huisje met een moestuintje en een varken of geit.
We zien een hek en daarachter een lange oprit met, in de verte, een groot huis met bijgebouwen.
Bij ons naderen staat er iemand, geeuwend en rekkend, op van een keukenstoel, die net binnen het hek in de schaduw van een boom staat.
Hij pakt iets op dat tegen zijn stoel aan leunt en komt naar het hek.
Nu pas zie ik dat hij een soldatenuniform aan heeft en er, al dan niet toevallig, een karabijn in onze richting wijst.
Op scherpe toon stelt hij een vraag en krijgt een uitgebreid antwoord in rad Spaans.
Blijkbaar is hij tevreden met het antwoord want hij hangt de karabijn op zijn rug, opent het hek en begint te lachen wanneer de baas hem een sigaret aanbiedt.
We naderen het huis maar nog voor we bij de grote voordeur zijn, wordt deze open gegooid en stormt er een vrouw, van tegen de zestig, op de baas af.
Ze vliegt hem om z’n nek en begint terwijl ze hem haast smoort al huilend te zoenen.
In een taal, die ik niet versta maar blijkbaar Fries is, stelt ze vragen en zegt dingen waarbij ze niet wacht op een antwoord maar opgewonden doorratelt.
Ik neem aan dat het zijn zuster is, die haar broertje al een behoorlijk pikheetje niet gezien heeft en nu behoorlijk van de kook is.
Intussen is er ook een man, blijkbaar de zwager, bij komen staan.
Hij kijkt naar de baastimmerman en diens zus - die nog steeds niet uitgepraat is - haalt zijn schouders op en geeft mij een hand.
Even heerst er enige spraakverwarring maar wanneer hij doorheeft dat ik écht geen Fries versta, gaat hij over op, enigszins roestig, Hollands en vraagt hoe de treinreis was.
‘Goed,’ zeg ik en begin maar niet over de tongzoen van moeke.
De baas weet zich eindelijk, voorzichtig, aan de greep van zijn zuster te onttrekken en begroet zijn zwager.
We worden rond het huis geleidt en nemen plaats op een terras naast - ik kijk mijn ogen uit - een echt zwembad!
Het is niet zo heel groot maar nog altijd iets van twintig bij vijf meter.
De zus roept iets in het Spaans en even later komt er een Argentijnse vrouw naar buiten met koud bier en limonade.
De anderen nemen bier maar ik kies voor de limonade.
Opeens komt er een meisje van mijn leeftijd naar buiten gerend, ze roept: ‘Pake, Beppe!’ en begint een druk verhaal af te steken in het Spaans.
De zwager onderbreekt haar en zegt trots tegen mij: ‘Dit is mijn kleindochter Froukje, een verschrikkelijk kind dat totaal geen manieren heeft.
Froukje, dit is Appie, een jongen die samen met je oudoom Sietse speciaal uit Holland is gekomen om te zien of jij echt zo’n onbeleefd kind bent als wordt beweerd. Kom geef ze eens netjes een hand’
Froukje komt met een uitgestreken gezicht voor me staan en zegt in het Fries iets van, ‘hoe maakt u het meneer’, geeft me een héél slap handje, maakt een soortement van buiging en komt, terwijl Pake toegefelijk naar haar kijkt, met een spotlachje rond haar mond weer overeind.
Dan geeft ze de baastimmerman een pakkerd en gaat bij haar oma op een krukje zitten luisteren naar de familieberichten en andere nieuwtjes uit het verre Friesland.
Wanneer alle nieuwtjes zijn uitgewisseld, krijg ik het verhaal van de emigratie naar Argentinië te horen.
Het komt er op neer dat, toen in de dertiger jaren de crisis uitbrak en er geen werk en dus geen inkomen was, Pake de gok gewaagd heeft om met zijn gezin naar Zuid Amerika te verhuizen om daar zijn geluk te beproeven.
Na veel vallen en opstaan, hebben ze nu een flink aannemersbedrijf dat het de laatste jaren vooral goed doet in het bouwen van kassen.
De drie zoons, waar van er een de vader van Froukje is, doen de laatste jaren, samen met de knechten, het feitelijke werk.
Ze zijn nu al meer dan een week van huis om zelf bomen te kappen en met twee zware trailers naar de zagerij te brengen, om er planken en baddingen van te laten zagen.
Dat zagen gaat met gesloten beurs, er wordt betaald in stammen.
De baastimmerman vraagt hoe dat zit met een bewapende militair als portier bij de poort.
‘O, dat zit zo. De laatste tijd zijn er hier in de buurt wat inbraken en overvallen gepleegd door gewapende bendes, waarvan “niemand” weet wie het zijn. Het gekke is dat, als je de commandant van de kazerne in het stadje verderop regelmatig wat geld toeschuift, je met één enkele soldaat voor de deur, totaal geen last hebt van overvallen.

s ’Avonds tegen negenen, zitten we; Pake, Beppe, Froukje plus haar Argentijnse moeder, de baas en ik, aan de maaltijd.
Er zijn aardappelen, groente, brood en heel veel grote lappen malse runderbiefstuk.
Zo zeg, dat is nog eens wat anders dan het kleine taaie stukkie vlees dat we aan boord te bikken krijgen.
Ik zit te smullen bij het leven maar wanneer ik met een tevreden gevoel wil stoppen, beweert Beppe dat een gezonde jonge vent altijd nog wel een gaatje over heeft en ze schuift nog een biefstuk op mijn bord.
Tot mijn eigen verbazing krijg ik ook deze lap vlees naar binnen maar wanneer Beppe aanstalten maakt om nóg een biefstuk op mijn bord te schuiven, hou ik beschermend mijn handen ervoor en zeg: ‘Dank u wel, dat was het lekkerste vlees dat ik ooit gegeten heb maar nu sta ik op knappen, er kan echt niets meer bij.
Terwijl we zitten uit te buiken, komt het dienstmeisje met ijs aanzetten.
Ook daarvan krijg ik, met moeite, een schaaltje naar binnen maar voel me daarna zo vol, dat je me zo, als een tonnetje, de deur uit kan rollen.

Ik word met een schok wakker.
Verdomme ze hebben vergeten me te porren, straks krijg ik de mannen over me heen omdat de tafels nog niet gedekt zijn en er geen koffie is!
Vlug kom ik overeind en krijg dan pas door, dat ik niet in mijn kooi lig maar in een groot vreemd bed, in een grote vreemde slaapkamer.
Langzaam kom ik weer bij de tijd en besef dat ik me ergens in de binnenlanden van Argentinië bevind.
Ik pak een handdoek van het stapeltje op het nachtkastje en loop naar de badkamer aan het eind van de gang.
Wanneer ik gedoucht en klaarwakker beneden kom, is het pas twintig voor zeven en ben ik, zo te zien, de enige vroege vogel.
Ik pak buiten een tuinstoel van de stapel onder het dekzeiltje en ga op mijn gemak zitten wachten tot er nog iemand wakker wordt.
Opeens hoor ik het geluid van blote voeten op de tegels en staat Froukje, gekleed in een nauwsluitend badpak voor mijn neus.
Ik moet even slikken, wauw, wat is die meid mooi!
Haar Spaans kan ik niet zo best volgen en Fries is ook niet iets dat ik vloeiend spreek of versta en zij heeft ook enige moeite met mijn Nederlands maar toch weten we ons wel te redden.
Ze vraagt of ik mee ga zwemmen.
‘Ik wil wel maar ik heb geen zwembroek.’
Ze kijkt schattend naar mijn lichaam en schud van nee.
‘Mijn vaderszwembroek is veel te groot maar je kan toch ook wel zonder broek zwemmen?’
‘Je bedoelt in mijn blote eh…?’
‘Ja, waarom niet?’
Oei Albert, hoe red je je hier weer uit? Wacht, dat is het.
‘Alleen als jij dat ook doet.’
‘Goed’, zegt ze en begint de strik in haar nek los te maken.
Hoewel ik ergens heel graag meega in dit gebeuren, zie ik ook de nodige beren op mijn pad.
Een van die beren is Pake, die ik er voor aan zie dat hij, wanneer het om zijn kleindochter gaat, mij zonder pardon overhoop schiet met dat grote jachtgeweer dat boven de schoorsteenmantel hangt.
‘Stop! Ik ga wel zo, in mijn shorts.’
Lachend knoopt ze de bandjes weer vast.


Albert

jullie ook een voorspoedig 2016 albert , en ga vooral verder met schrijven

Barst, het is alweer uit... net als je een beetje op gang komt! Dank Albert.
Groeten, Peper.

Godverd#### Albert wat kan jij goed schrijven.
Het is haast of ik naar een film zit te kijken.

Heerlijk verhaal weer maar ik geloof er geen snars van dat JIJ aan de gevolgen dacht toen ze haar nekbandje los wilde maken.
Je was gewoon te preuts om die griet je blote piemel te laten zien.