Onderwerp: Albert verhalen.

Goh wis ik niet zo, n kompassleutel zit dat bij elk kompas

Mooi weer Albert.

Workshop kompas compenseren op de wintermeting?

Solution schreef :
Misschien kan Albert zijn kompassleuteltje meenemen.....

Die mag hij van Marjanne niet aan iedereen laten zien

Prachtig Albert!

Top Albert!

Dank voor jullie waarderende woorden.
Hurley Ruud schreef : Ruud, geen kompas kan zonder.











He is zondagochtend en we zijn net Baía de Vitória, aan de monding van Rio Santa Maria, binnengevaren.
Langzaam stomen we door tot voor de stad.
De kade van Vitória ligt vol met andere schepen, dus gaan we op de rivier voor anker.
Wanneer de spijker er in zit en de mannen de laadbomen van luik twee, waar landbouwmachines in zitten, hebben gesteld, zegt Kees tegen de bootsman: ‘Verdomme wat een teringstreek ik had willen stappe en nou legge we een beetje voor jan doedel te wachte tot een van die andere grafbakken oprot, hoe lang gaat die ongein duren?’
‘Volgens kluitennek minstens drie dagen.’
‘Dríe dagen!? Daar benne we dan mooi klaar mee!’
Mopperend en vloekend, verdwijnt Kees naar achter.
De bootsman grijnst en zegt tegen de rest: ‘Nog niks tegen Kees zeggen maar die eerste heeft een bootje besteld, op het hele uur naar de wal en op het halve uur terug, de laatste rit terug aanboord is vannacht halftwee.’

Tussen de middag vraag ik aan de bootsman of ik weer de wal op mag.
‘Als je belooft niet nog een keer bezopen aanboord te komen, mag je wat mij betreft vanaf nu weer gaan stappen maar hou je niet te veel aan Jan en Kees vast, want met die twee kom je geheid weer in de rottigheid terecht.’
Ik denk ‘nou, die “rottigheid” is me anders best goed bevallen’, maar ik zeg: ‘Dank u wel boots, ik zal niet meer zuipen.’

Ik zet terwijl de mannen nog zitten te eten, een paar grote kannen slappe thee met citroen en veel suiker in de ijskast, zodat ze met pikheet zelf hun gang kunnen gaan.
De afwas en het dweilen van de vloeren, doe ik met een rotgang, zodat ik tegen enen boven bij de gangway sta.
Er komt nog een liefhebber van passagieren bij staan, het is het leerbeest.
‘Ben ik nog op tijd?’
‘Ja hoor, ik heb nog geen bootje gezien.’
Meer liefhebbers zijn er niet, dat zal vanavond, wanneer het nachtleven begint, wel anders zijn.
Het duurt vrij lang maar om dik kwart over één zien we in de verte een open houten bootje aan komen tuffen.
Het lijkt er op dat hij hierheen komt, dus dalen we de lange statietrap af tot op het bordesje dat krap een meter boven water hangt.
Het bootje schiet langszij en nog voor we op een van de doften zijn gaan zitten, geeft de man aan de helmstok gas bij en varen we richting stad.
We doen ook nog even een Franse ankerligger aan en pikken daar drie man op.
Het is nu het heetste deel van de dag en dat is goed te merken, vooral wanneer ik even later de “koelte” van het water achter me laat en de stad inwandel.
Hier tussen de huizen staat geen zuchtje wind en met de zon zowat recht boven m’n kop is er ook geen schaduw te vinden.
Na een half uurtje rond sjokken door de stoffige bloedhete straatjes, heb ik het wel bekeken en stap een kroegje binnen.
Hier binnen, waar een paar grote plafond ventilatoren de lucht een beetje in beweging houden, is het, met een groot glas cola met ijs, best uit te houden.
De radio achter de bar staat aan en het liedje dat eruit komt heb ik ook al tig keer op de oude radio in de messroom gehoord.
Ik kan het onderhand, hoewel ik de meeste woorden niet versta, zowat helemaal in het Portugees meezingen.



Het gaat over een Franse filmster, Brigitte Bardot, een stoot van een wijf, waar van Kees zegt: ‘As ik die in mijn kooi vind, zal ik haar zegge dat ik de politie zal belle als ze niet maakt dat ze binnen drie dagen pleite is. Hoewel… omdat ik ergus diep van binne een lamme goedzak ben, krijgt ze van mijn een hele week. ’

encrypted-tbn1.gstatic.com/ima...bCPx5wKUkTHMz9S5XJ4w

Met een halve liter ijskoude cola in mijn pens, is de dorst gelest en ben ik ook voldoende afgekoeld om weer aan de wandel te gaan.
Ongemerkt kom ik in een straatje terecht waar de huizen, kroegjes en winkeltjes ophouden en de sloppenwijk begint.
De hutten zijn hier in elkaar gevogeld van houten schotjes, planken, stukken blik, oude golfplaten en tafelzeiltjes.
Deuren en vensterglas zijn afwezig, daarvoor in de plaats hangen er lappen en vellen plastic.
Ik krijg het gevoel dat het veiliger is als ik hier weer rap verdwijn maar net wanneer ik denk dat ik beter rechtsomkeert kan maken komt er een jong grietje op me af.
Zo te zien is ze een paar jaar jonger dan ik, hooguit dertien, met een paar nog in de groei zijn de tietjes aan haar lijf.
Ze begint lief tegen me aan te babbelen maar ik versta er de ballen van en laat dat blijken ook.
Niet dat ze zich daardoor uit het veld laat slaan, integendeel, al pratend komt ze voor me staan, slaat haar armen om me heen, perst zich tegen me aan en begint me te kussen.
Dan steekt ze haar hand in mijn shorts en begint zacht te kneden en voor ik het weet, heb ik een paal in mijn broek waar je u tegen zegt.
Opeens krijg ik in de gaten dat haar andere hand mijn zakken aftast.
Ik zeg vriendelijk, in het Hollands: ‘Ja ja, dat had je gedacht moppie maar Appie is niet gek, die bewaart de paar centen die hij heeft netjes in zijn sokken.’
Ze trekt haar hand uit mijn shorts en begint me met twee handen te betasten maar kan niets van waarde vinden.
‘Tja zus, het meest waardevolle heb je daarnet al in je hand gehad.’
Opeens is haar “verliefdheid” voorbij en trekt ze zich snel terug in een steegje, waaruit opeens een paar jonge jongens tevoorschijn komen.
Hoewel ik ze niet versta, begrijp ik dat ze me blijkbaar een armoezaaier vinden en dat het beter voor mijn gezondheid is als ik snel oprot.
Een van die gasten houdt een gemeen uitziend mes in zijn hand.
In marstempo, nog net niet rennend, maak ik rap poten en ga pas weer over op wandelpas wanneer ik in de “betere buurt” ben aangekomen.
Omdat ik, op aanraden van Willem, ‘Neem niks van waarde mee, geen klokje geen ringen en geen kettinkjes’ geen horloge draag bij het stappen, zoek ik het pleintje op waar de kerk staat en kijk op de torenklok.
Tien over halfdrie, net te laat voor het bootje terug maar dat maakt niet uit, ik wandel naar de aanlegsteiger en wacht daar op mijn gemakkie op die van halfvier.

Er komt een oude Braziliaan de steiger op, hij heeft een totebel, oftewel kruisnet, bij zich.
Als aas heeft hij een grote vissenkop die hij midden op het net met een zeilnaald en zeilgaren vast naait.
Hij laat het spul langzaam naar de bodem zakken en wacht even.
Steeds wanneer hij, ophaalt, schudt hij iets van een goeie handvol grote garnalen in zijn emmer met zeewater.
Als hij zo zijn emmer moet vullen is hij nog wel even bezig maar aan de ander kant, hij zit met deze hitte wel lekker met zijn voeten in het water, hoeft zich niet overmatig in te spannen en met een beetje geduld vangt hij genoeg om de hele familie blij te maken.
Wanneer hij een sigaret opsteekt, zo een die naar brandende mest stinkt, biedt hij mij er ook een aan.
Met, ‘Brigado, me no fumar.’ Sla ik het aanbod beleefd af.
Wanneer even na halfvier de tender in de verte verschijnt, vraag ik hem om één garnaal.
Hij wil me gelijk een paar handen vol geven maar om te beginnen heb ik niets om ze in te doen en bovendien denk ik niet dat ik de opperkanenbraaier zo ver krijg dat hij ze voor mij kookt.
‘No, solo uno porvavor.’
Hij vist een extra grote uit de emmer, die ik met een grote grijns aanpak.
‘Muito brigado senor.’
Hij wijst op de garnaal en kijkt me vragend aan...eh?
Ik wijs op de Amstelland, geef hem een knipoog en doe alsof ik, met de garnaal in mijn hand, op mijn tenen naar iemand toesluip.
Hij knikt en grijnst begrijpend.
Het bootje is nu vlak bij de steiger en de oude baas haalt, om niet als fender te dienen, zijn benen op.
Ik spring op in het bootje dat zonder te stoppen meteen, via het Franse schip, naar de Amstelland vaart.

’s Avonds laat wanneer ik, bij Jan en Kees in de hut, de nodige cola heb genuttigd en al mijn avonturen heb verteld, zegt Kees: ‘Nou mot je toch nog es effe vertelle wat je met die garnaal van plan bent.’
‘Als je even wacht, dan ga ik hem halen en kom je er vanzelf achter.’
Met de, nog levende, garnaal in een jampotje, loop ik, gevolgd door de twee stapmaats door de dienstgang naar de hut van Piet Schipper.
Terwijl Jan en Kees in de gang blijven wachten, sluip ik de hut van de luid snurkende Piet binnen.
Even later sta ik weer bij de twee stapmaats. ‘Dat wordt lachen’, zegt Kees.
Jan zegt: ‘Por ons morgen maar een kwartiertje eerder.’

Het is ’s morgens kwart over zeven.
Ik loop, gevolgd door de twee schuinsmarcheerders, naar de hut van Piet, gooi de deur wijd open en doe het licht aan.
‘Piet rijzen! Het is kwart over zeven!’
Meteen sta ik weer in de gang maar trek de deur niet helemaal dicht.
Samen met Jan en Kees kijk ik door de kier van de deur.
Piet wankelt slaapdronken naar de wasbak, graait in het glas met water dat daar staat en stopt in een keer al zijn valse tanden in zijn mond.
Opeens vertrekt zijn smoelwerk zich, spuugt hij kokhalzend zijn onder en bovengebit kletterend in de wasbak en terwijl de kots neigingen voortduren, kijkt hij vol walging naar de lange voelsprieten van de levende garnaal die hem daarnet nog in zijn keel kietelden.
Dan klinkt er een hartgrondig, ‘Lelijk vuil klere jong, ik sla je verrot!’.




Albert

Brullen, je kunt mij weer opvegen!

Weer schitterend beschreven. Maar je bent ongetwijfeld een keer teruggepakt voor dit geintje...Kun je je dat nog herinneren?

MOOI!!!!!
ton

Ik heb er weer van genoten Albert!

Hier kijk ik elke zondag weer naar uit!
Groeten, Peper.

Hier wordt ik weer helemaal blij van haha! LOL!

Beste Albert,
prachtig verhaal Albert, ik denk echter dat Marianne Thieme voor deze streken minder waardering heeft
Hartelijk dank,
Alphons.

Is weer wat anders dan kukident. Niet teveel van zulke verhalen anders willen alle jonge lezertjes het ruime sop op

Dank voor jullie support.
paul cr schreef : Niks teruggepakt, mijn twee stapmaats hebben Piet even apart genomen en hem héél vriendelijk gevraagd om mij met rust te laten.







We kachelen, van haven tot haven, langs de Braziliaanse kust naar het zuiden en lossen met, hier een partij en daar een pluk, een deel van onze lading.
In Angra Dos Reis gaat het spoorwegmateriaal aan de wal.
Als eerste pakken we, met de zware spier, de stoomlocomotief op en zetten die, na een hoop gepiel, netjes in de rails op de kade.
Daarna, en dat duurt al met al wel drie dagen, volgen de wagons en als laatste de rails uit luik drie.
De olielieden gaan s’ avonds niet stappen maar brengen, nu niet tegengehouden door die ouwe, met enkele scheppen kolen tegelijk, langzaam de loc onder stoom,
De tweede avond hebben de mannen het voor elkaar, met veel gesis komt de loc op gang en rijdt met drie wagons achter zich, tot diep in de nacht de kade op en neer.

In alle havens, als het maar even kan, ga ik de wal op.
Meestal ’s avonds maar ook, zoals nu in Rio de Janeiro, ’s middags.
Ik loop het haventerrein af en stap op een van de trammetjes die, net als in Amsterdam, voorop laten zien waar ze heengaan.
www.marcusquintella.com.br/adm..._fotos_285.jpg.g.jpg
Deze trammetjes, die al ver voor de oorlog in Europa waren afgeschreven, hebben geen aanhangwagen.
De houtenbanken, lopen dwars over, van stuurboord naar bakboord, zonder middenpad en de zijkanten van de tram zijn helemaal open.
De conducteur blijft buiten op de treeplank staan en haalt, zich in de bochten vastklemmend met armen en benen en van houvast naar houvast slingerend, de centen op.
Het valt me op dat niemand een kaartje krijgt, ook ik niet wanneer ik 10 Cruzeiro - iets van Fl.0,09 - betaal.
Ik denk dat hij óf zijn werkgever grandioos belazert, óf het baantje - samen met de bestuurder - gepacht heeft tegen een vast bedrag en alles wat zij meer overhouden in hun zak mogen steken.

Ik heb van de week meegeholpen om een van de dieptanks, waar we castorolie in moeten laden, schoon te maken maar omdat dit eigenlijk een karwei voor classificeerders van de wal is, kregen wij daar een extraatje voor.
Ik kreeg net als de matrozen een conto, ofwel duizend cruzeiro en voel me nu zo rijk als Croesus.
Niet dat ik dat “kapitaal” nu bij me heb, o nee, mij te link, ik heb net genoeg mee voor de tram en een cola.

De conducteur roept luidkeels de naam van de volgende halte, há dat is mijn bestemming.
Ik wurm me tussen twee forse matrones uit en stap alvast op de treeplank.
We stoppen, ik spring op de grond en kijk, terwijl de tram alweer verder rijdt, om me heen.
Zowel naar links als naar rechts, strekt zich, in een lange flauwe bocht, een immens groot, zonovergoten zandstrand uit.
Het is het wereld beroemde Copacabana Strand.

Hier moest ik, volgens, Jan en Kees, beslist naar toe om “de mooiste wijven van de hele wereld” te zien.
‘Echt eerlijk waar Appie, daar magge alenig maar mooie wijven komme, de pliesie stuurt de lillekerds meteen weer terug.
Ik doe mijn schoenen en sokken uit en loop op mijn blote zweetkakkies door het gloeiend hete zand naar de zee en laat ze afkoelen in de golfjes die het strand oplopen.
Op mijn gemak bestudeer ik het vrouwelijk schoon.
Hm, de politie heeft zeker een snipperdag genomen, want er lopen hier toch ook wel wat dames rond die, zo ze de uiterste houdbaarheidsdatum niet overschreden hebben, deze toch wel heel dicht benaderen.
Maar evengoed valt er hier genoeg te genieten van zeer aantrekkelijke, schaars geklede,
vrouwen.
De meesten hebben de bikini van hun kleine zusje aan, want de mini lapjes stof die ze dragen kunnen nog niet de helft van hun borsten en billen bedekken en dan heb ik het nog niet eens over broekjes die aan de achterkant alleen maar uit - zoals Jan dat noemt - een “reetveter” bestaan.
c2.staticflickr.com/6/5046/538...110_ff6a94778c_b.jpg
Al met al ben ik zo onder de indruk van al dat moois, dat mijn shorts aan de voorkant duidelijk laat zien dat wat mijn ogen waarnemen, duidelijk van invloed is op mijn testosteron gehalte.
Vlug gooi ik mijn T-shirt op mijn schoenen en duik de golven in om, letterlijk én figuurlijk, af te koelen.
Zo koel is het water trouwens niet, minstens dertig graden zo te voelen.
Ik zwem tegen de golven in en na een keer of wat teruggeworpen te zijn, lukt het me om door de branding te komen in dieper en rustiger water.
Met af en toe een paar slagen, laat ik me lekker drijven maar wanneer ik na een tijdje naar de kust kijk, zie ik dat ik door de stroom parallel met de kust met een behoorlijk gangetje naar het noordoosten wordt gezet.
Het lijkt me gezonder om me niet al te ver mee te laten drijven dus zwem ik weer richting strand.
Weer in de branding wordt ik vanzelf door de brekende golven richting strand gebracht.
Net wanneer ik grond voel en rechtop wil gaan staan, wordt ik door een of andere zon gebruinde bodybuilder in de houdgreep genomen, het strand op gesleurd en op mijn rug in het zand gelegd.
Om me heen staat een grote groep nieuwsgierigen op me neer te kijken, terwijl de bodybuilder, aangemoedigd door een zeer smakelijk uitziend mokkel, mijn armen tot boven mijn hoofd en terug begint te pompen.
Verrek, die malloot dacht zeker dat ik bezig was te verzuipen en wil nu indruk maken op zijn vriendin, met EHBO methodes uit de tijd van de VOC.
Met moeite trek ik mijn polsen los en ga rechtop zitten het publiek begint te klappen en iets van ‘bravo’ te roepen.
Terwijl mijn “redder”, met de armen van zijn meisje om zijn nek, stralend de felicitaties van de omstanders in ontvangst neemt en niemand nog enige aandacht heeft voor het “slachtoffer”, glip ik op handen en voeten tussen de benen van het publiek door en maak dat ik wegkom.

Na een kilometertje wandelen langs de vloedlijn, waarbij ik goed al het vrouwelijk schoon in me opneem, kom ik weer bij mijn schoenen, sokken en T-shirt aan.
Ik kleed me aan en loop naar de boulevard om bij een stalletje een ijskoude cola te halen.
Terwijl de ijsklontjes in de grote kartonnen beker al beginnen te smelten, loop ik naar de tramhalte.
Ik heb het hier wel bekeken, een leuke meid versieren kan ik, zolang ik geen superspierballen en gebruind lichaam heb, gevoegelijk op mijn buik schrijven.
Ik neem me voor om veel te zonnen en met halters te werken zodat ik, over pakweg drie jaar, wanneer ik achttien ben, op het Copacabana Strand de mooiste meiden achter me aan heb lopen.
Wat die gebruinde mensenredder betreft, ik mag al blij zijn dat hij geen mond op mond beademing heeft toegepast, hoewel, als hij dat door zijn rondborstige vriendin had laten doen, had ik me mooi een halfuurtje bewusteloos gehouden.


Albert

Ze worden steeds mooier Albert!

Je mag blij zijn dat ie geen thoraxmassage heeft gegeven! Maar ik vind het wel een moordsmoes hoor! Voor een partijtje krikken net doen of je Europese bleekscheet het leven redt.
Groeten, Opa Peper.

Copacabana.....
Die naam heeft toch wel wat...
Copacabana.....
Zou die magie uit de naam slijten bij de jongere generatie?
Wel gaaf dat je kan zeggen dat je daar met je blote voetjes in het zand hebt gelopen.
Nu nog een keer met Zeebeest die kant op. Dat wordt vast ook een mooi verhaal!!

Hij was weer mooi Albert.

Helaas lopen er op de Copacobana tegenwoordig niet meer zoveel schaars geklede mooie dames rond.

Steeds een lach op de zondagochtend Albert!

Dank

Ik ben bij de laatste link blijven hangen.

Ben blij dat jullie mijn schrijfsels nog steeds waarderen.
Solution schreef : Ja die hebben daar, nu ik er niet meer kom, niets meer te zoeken.









We stomen de monding van Rio de la Plata - Zilverrivier - binnen maar het lijkt of we nog op de Zuid Atlantic zitten en langs de kust stomen.
Aan stuurboord in Uruguay ligt Montevideo, dat al duidelijk te zien is maar Argentinië, dat ergens aan de overkant ligt, is zelfs met een kijker niet te zien.
Vroeg in de middag lopen we ‘Monti’ binnen en omdat ik met “voor en achter” aan de stoomlier op het achterdek sta, heb ik tot we voor de kant gaan alle tijd om alles op m’n gemak te bekijken.
‘Monti’ is een mooie oude stad en lang niet zo armoedig als de meeste Braziliaanse steden, ik kijk dan ook mijn ogen uit.
www.spanish-direct.com/img/montevideo.jpg
‘Héé Appie, opletten maatje zet die tros strak!’
Door al dat rondkijken had ik niet zo gauw door dat er al één tros aan de wal staat.
Ik zet de lier op “halen”, waarop Jan en Frans de dikke manillatros twee slagen rond de kop van de lier gooien.
Langzaam verheft de bocht van de twaalf centimeter dikke tros zich druipend uit het water, komt strak te staan en slipt door op de lierkop.
De mannen gooien er nog een slag bij en smoren daarmee de lier zodanig, dat ik de stoomschuif wat verder moet opendraaien om er beweging in te houden.
Met af en toe een beetje meer en dan weer wat minder stoom, hieuw ik de tros langzaam binnen en trek de kont van “Amstelland” zachtjes, tegen de wind in, naar de kaai.
De mannen zetten een touwstopper op de tros, halen hem van de lierkop en beleggen hem op de bolders.
Voorop gebeurd hetzelfde met de boeg maar daar, achter de ankerlier, staat de baastimmerman de trossen door te zetten.
Nadat we hier achterop zes trossen en twee springen hebben uitgezet, gaan de mannen losklaar maken maar wanneer ik met ze meeloop naar ruim vijf, zegt de Bootsman: ‘Zeun ga jij alvast thee zetten, het is over tien minuten pikheet.’
Met tegenzin valt, stoere zeeman Albert, terug in de rol van zeuntje Appie.
Ik ga naar de pantry, draait een stoom afsluitertje open en brengt daarmee het theewater aan de kook.

s ’Avonds na het eten, doe ik de afwas, dweil de vloeren, ren onder de douche door en meld me okselfris bij mijn stapmaats, die op luik vier een pilsje zitten te doen.
‘Nou zeg ut zal tijd worde’, zegt Kees, terwijl hij opstaat en zijn lege flesje Carlsberg met een forse zwaai, ver van het schip, in de haven gooit.
‘Waar gaan we heen mannen?’
Jan kijkt me heel onschuldig aan en zegt: ‘We gaan straks naar een leuke tent met mooie wijven maar eerst even langs de pijpeclub.’
‘De watte?’
‘De pijpeclub daar mot je, als zeeman, minstens eenmaal in je leven geweest zijn.’
‘Ja ja, dat zelfde beweerde de baastimmerman ook al over de Herbert Straße in Hamburg.’
Jan grijnst alleen maar en loopt, zonder nog wat te zeggen, voor ons uit naar de midscheeps.
Ik vraag niet door maar heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het hier niet gaat over een clubje heren dat gezamenlijk zit te dampen.
We dalen de gangway af en wandelen de stad in.

In een laan waar allemaal statige oude villa’s in grote tuinen staan, gaan we door een openstaand smeedijzeren hek zo’n tuin in.
Het brede grindpad loopt in een bocht tot voor het huis, waar een zeven treden hoge stoep naar de dubbele voordeur leidt.
Jan trekt aan een glimmend gepoetste koperen knop, wat tot resultaat heeft dat er binnen een bel klingelt.
In de linker deurhelft gaat een luikje open en na dat we even bekeken zijn, wordt de deur geopend.
‘Kijk’, zegt Kees wanneer we langs een oude vrouw de grote hoge hal met gebarsten marmeren vloer binnen gaan, ‘een vrouwelijk portier, heet dat nou een portiére?’
‘Ken me niet verdomme’, zegt Jan, ‘maar door die ouwe asbak laat ik me mooi niet pijpe, zelfs niet as ze eerst haar bakkes spoelt met caustic soda.’
‘Zo zeg, weet je dat wel zeker? Ze heb toch echt wel een echt lekker pijpbekkie, er zit geen tand meer in.’
Ondertussen gebaart de dame in kwestie, met een vriendelijk lachje op haar ingevallen mummelbekkie, dat we plaats kunnen nemen op een stel antieke stoeltjes met een ooit weelderige maar nu versleten bekleding, waar op heel vaag nog iets van een rode kleur te ontdekken valt.
Er komt iemand de statige trap af.
‘O, daar heb je de hoeremadam in hoogst eige persoon. Goed oplette Appie hier ken je van lere.’
Hoewel de mannen redelijk Spaans kennen, gaat de hele conversatie, van begin tot end, in perfect Engels.
Het klinkt zo: ‘Sjentelmen wat doe joe want, fokkie fokkie, sokkie sokkie?’
‘Sokkie sokkie!’ Roepen de maats in koor.
De hoerenmadam klapt in haar handen en roept iets in het Spaans.
Uit een deur achter een gordijn, komen vijf schaars geklede vrouwen tevoorschijn.
Ik zal niet zeggen dat ze oerlelijk zijn maar er is er geen een bij waar ik spontaan een hard plassertje van krijg.
Nu was ik toch al niet van plan om in deze tent mijn “maagdelijkheid” te verliezen maar deze tantes, vrouwen van pakweg drie keer míjn leeftijd, mogen wat mij betreft meteen weer aftaaien.
Kees ziet aan mijn smoelwerk wat ik er van vind.
‘Tja Appie deze temeiers benne te oud voor het betere naaiwerk daarom verdiene ze de kost met pijpie lurken en daar benne ze verrotte goed in’
Ik blijf netjes op mijn stoel zitten en kijk, om misverstanden te voorkomen, die vrouwen niet recht aan, voor je het weet denken ze dat ik ook iets van ze wil.
Jan en Kees daarentegen keuren de waar aan alle kanten, doen een keuze en verdwijnen met hun uitverkorenen door een deur naast het rijtje stoelen.
De deur, die niet helemaal in het slot valt, gaat kreunend weer een klein stukje open maar ik heb echt geen zin om naar binnen te gluren, o nee.
Ik zit stuurs voor me uit te kijken en wacht ongeduldig tot we hier weg kunnen.
Opeens hoor ik de stem van Jan luidkeels roepen: ‘Héé Kees, ouwe rukker, ga je lekker?’
‘Lekker? Hou op man, ze wast m’n lul met koud water!’



Albert.

Is dat van een kouwe kermis thuis komen?