Onderwerp: Uit het logboek van Bagheera - fotos met verhaal

AndreAzuree schreef : Vraag haar dat eens over 14 jaar
De accu wil niet opladen. Ik heb er dus maar 1 keer mee gevlogen en hem toen wegens drukte aan de kant gelegd. Ik moet nog eens uitzoeken waarom de accu lader het niet doet. Ik zou hem eigenlijk deze winter eens willen gebruiken om opnames te maken tijdens een ski/zeiltocht.

ok, balen. Stuur me ff een PM als die lader blijft weigeren.

Wat een fijne foto’s en mooie verhalen om te lezen. Ik heb als kind ook de luxe gehad om aan het water op te groeien. Maar deze natuur en ongereptheid moeten helemaal veel indruk maken! Blijf vooral dit soort verhalen delen, leest heerlijk weg!

Een van de mooiste maar ook een van de meest uitdagende gebieden in Alaska is de Aleut eilanden groep. Een string van eilanden welke van het Alaska schiereiland naar het Kamchatka schiereiland loopt. Naar het schijnt zijn er meer dan 300 eilanden en de afstand van het ene naar het andere schiereiland is bijna 1400 mijl. De oorspronkelijke bevolking van Alaska beschrijft de eilanden groep als de plaats waar de wind geboren word. De eilanden scheiden de Stille Oceaan van de Beringzee, met als gevolg dat het verschrikkelijk hard kan stromen tussen de eilanden. Ondanks dat de zuidelijkste eilanden ongeveer op dezelfde breedtegraad liggen als Rotterdam groeien er geen bomen vanwege het barre klimaat. Ankerplekken zijn schaars en waar je kunt ankeren staat er vaak een flinke deining. Klinkt als een mooie vakantie bestemming toch?

De bekendste plek op de eilanden groep is 'Dutch harbor', bekend van de TV serie 'Deadliest Catch'. Dat is het haveneiland wat bij het dorpje 'Unalaska' hoort. Voor ons is Dutch Harbor de springplank voor vele avonturen. In de zomer van 2018 verlaten we 'Dutch' om 3 maanden langs de eilanden reeks te zwerven. Op een mooie windstille en zonnige dag verlaten we de bay of islands op Adak en gaan verder west met als doel Tenaga Island. Aan de zuidkant van het eiland is een kleine baai waar een indrukwekkende rots aan de ingang zou moeten staan. Eeuwenlang is deze kenmerkende rots als baken gebruikt voor de visserlui van de oorspronkelijke bevolking. Toen de Russen in de late 18e eeuw de eilanden hebben gekoloniseerd hebben ze het als bijnaam 'de kerstboom' gegeven.

Mooie stille en zonnige dagen komen nauwelijks voor in dit vaargebied, het is een afstand van minder als 50 mijl en oceaan deining is er vrijwel niet die dag. Ik heb wat last van condensatie in de voorpiek ruimte van water wat zo nu en dan met natte lijnen en stootwillen mee naar binnen komt, dus ik laat het grote dekluik op een kier staan. De voorpiek heeft geen isolatie en de zwarte verf op de romp zorgt ervoor dat het al snel lekker warm word in die ruimte en dat de condensatie heel snel door het kiertje in het luik verdwijnd. Alles gaat heerlijk, we varen met de stroom mee over de noord van Kanaga Island en het word alleen maar rustiger en mooier. Het zeestraatje tussen Kanaga en Tanaga is ondiep met hier en daar wat onderwater rotsen waar we goed voor uit moeten kijken er staat een onverwachte hoeveelheid stroom, aanzienlijk meer als de kaart aangeeft. Het zorgt voor wat onstuimge golven en de boot maakt enkele flinke klappen. Opeens een oorverdovend geratel, de ankerlier ging vanzelf aan en het anker valt van de boeg met een flinke lengte ketting er achteraan. Ik ren snel naar binnen en ik zie dat ik de schakelaar van de ankerlier niet uit had gezet. Om uit te vinden wat er aan de hand is zet ik eerst de schakelaar om zodat de ankerlier stopt met draaien. Op het voordek aangekomen zie ik dat er al 20m ketting overboord hangt. Over de grond gaan we ruim 11 knopen en het ondiepe stuk zit nog voor ons. Dat anker moet dus snel weer omhoog. Het luik stond nog op een kier, diverse golven rolden over het voordek en er is een flinke hoeveelheid water binnen gekomen. De afstandbediening van de lier hangt aan zijn snoer in het water en zal contact gemaakt hebben. Dit had waterdicht moeten zijn? Anyway, ik haal de stekker van de afstandbediening eruit, ga naar binnen, zet de lier weer aan en druk op de binnenknop om het anker weer binnen te krijgen. Als deze bijna boven is hoor ik een paar fikse klappen, op de stevige golven klapt het anker een paar keer flink hard tegen de romp aan. Alles komt weer goed. Een uur later varen we de baai in en die is echt boven verwachting mooi. Overal staan er grote pilaren van vulkanische activiteit. De 'kerstboom' staat er in al zijn glorie, een ruim 30 meter hoge kubus op een kleine sokkel. Er rolt een deining de baai in en de boot rolt heen en weer. Het is er echter zo mooi met een prachtig zandstrand dat we her zelfs meerdere nachten blijven liggen en veel wandelen.

Zucht!
Fantastisch!


Mijn favoriete draadje van dit moment!

Meer, meer!

Wat geweldig om te lezen.

mooi en spannend verhaal. Dutch Harbor!Hoe vaak heb ik niet Deadliest Catch gekeken, geweldig dat dat jouw vaargebied is.

Albert 45 schreef : Er zijn maar weinigen die zo goed kunnen schrijven als jij en ik hoor daar zeker niet bij, maar even goed leuk om te horen dat je het vermakelijk vind. Er zal zeker meer komen!
AndreAzuree schreef : Ik neem aan dat je weet dat je dat programma niet met een korrel, maar met een volledige emmer zout moet nemen? Het meeste is volledig in scene gezet voor de kijkcijfers.
Dutch is welliswaar onderdeel van mijn vaargebied, maar het is evengoed 1100 mijl varen vanaf waar ik woon. Een afstand ongeveer vergelijkbaar als van Nederland naar de Lofoten (Noord Noorwegen) of van Nederland naar de zuidkust van Portugal.

Ja ik weet inmiddels dat deadliest catch behoorlijk fake is, maar wist ik toen niet...

Het is de tweede helft van September 2015, we zijn net door de Noord West Passage gekomen en het weer in de Beringzee is niet echt om over naar huis te schrijven. We zoeken een veilig heenkomen voor een flinke herfststorm die onze kant op komt. Op de kaart zien we iets wat er uit ziet als een beschutte baai en via de pilot lezen we dat het inderdaad een veilige haven is voor stevige winterstormen. De beslissing valt snel, we zetten koers naar Chernofski Harbor, een baai/fjord aan de westkant van Unalaska Island, hetzelfde eiland waar Dutch Harbor is. Op de kaart staan er indicaties van vervallen kades. In de pilot lezen we dat er in 1923 een schapen ranch neergezet is en dat Chernofski in de tweede wereld oorlog enkele landingsbanen en haven faciliteiten hadden voor de ondersteuning van de oorlog in de Stille Oceaan. Dit zijn prachtige mogelijkheden voor 'Urban exploring', ik vind het altijd mooi om tussen die oude vervallen zooi te lopen en me voor te stellen hoe het leven daar was voor de moderne tijd.

We varen de 'haven' binnen en zien alle vervallen gebouwen van wat we denken dat de schapen ranch moet zijn geweest. We zien ingestorte daken, gebroken meerpalen, een gezonken boot, roestige golfplaten op alle andere gebouwen, vele missende planken en al het andere wat je mag verwachten van iets wat al tientallen jaren niet meer in gebruik is. Als we de hoek om gaan zien we een grote vervallen kade met enkele ingestorte loodsen, dat zal de marine basis zijn geweest. We gaan vlakbij de oude marine basis voor anker want dat lijkt de meest beschutte plek met de windrichting die we verwachten. Ons anker zit nauwlijks in de bodem als we de marifoon horen kraken. Het is de 'caretaker' van Chernofski Ranch. Of we het leuk vinden om even een kopje thee te komen drinken met hem. Hij heeft al een maand geen andere mensen gezien. Uiteraard gaan we daar op in en we vragen hem of hij nog dingen nodig heeft die we wellicht aanboord hebben. Wij komen ook net uit de NWP vandaan en zijn al 3 maanden niet in een fatsoenlijke winkel geweest, dus ook onze voorraden zijn beperkt. Toch kunnen we koffie en chocola voor hem meenemen. We gaan aan land bij de oude boerderij en we kunnen ons niet voorstellen waarom er een 'care taker' is voor al die vervallen zooi. Geen enkel gebouw heeft nog een dak en vele stukken zijn ingestort. Eenmaal door de ranch lopend zien we dat het woonhuis in nog een best redelijke conditie is. Daar woont Art, zijn achternaam is me na al deze jaren nog steeds niet bekend. Art is een klein mannetje, nog geen 1.50m hoog, hij ziet eruit alsof hij begin of midden 50 is en aan zijn pas te zien heft hij altijd haast. In een van de bijgebouwen horen we een benzine generator draaien en we zien een klein 4x4 quad bike staan waar twee wielen vanaf zijn. We gaan naar binnen en zien een enorme bende. De ooit wit geschilderde multiplex wanden zijn helemaal zwart uitgeslagen door de rook wat uit het roestende kolenfornuis lekt, het gips plafond hangt in bogen naar beneden en de vlekken op het plafond die zichtbaar zijn door de zwarte aanslag laten zien dat het dak heel regelmatig lekt. We drinken thee en Art begint te vragen en te vertellen, we wisselen levensverhalen uit en dan blijkt dat Art al 67 is en hier sinds zijn 17e woont. Hij is ooit als care taker begonnen toen de Aleut Company failliet ging en het duurde enkele jaren voor er iemand anders in geinteresseerd was om de schapen farm voort te zetten. Op dat moment waren er 5000 schapen en alles werd gedaan met semi wilde paarden. De Aleut company had 20 wilde Mustangs uit Wyoming overgebracht en daar werd het schapen herden mee gedaan. In 1979 heeft het echtpaar Cora en Milt Holmes de boerderij overgenomen en Art is bij hun in dienst gegaan. Dat dienst verband heeft hij aangehouden tot Milt ziek werd en terug verhuisd is naar Dutch Harbor eind jaren 90. Cora bleef eigenaar van de boerderij, maar Art nam de zaken waar. Enkele jaren later heeft hij de kudde van Cora gekocht en mocht hij van de gebouwen gebruik maken om een bestaan voort te zetten. Hij woont daar sinds 1999 in zijn eendje. Tegen de tijd dat wij bij hem op bezoek komen in 2015 gaat hij in de winters terug naar 'huis' bij zijn broers en zusters in Idaho. Maar hij is nog steeds 8 maanden per jaar op de boerderij. We kunnen nauwelijks geloven wat hij allemaal verteld. De vervallen zooi is onbeschrijfelijk en hij weet daar de dag door te komen en wat centen bij elkaar te brengen.

We horen de verhalen met stijgende verbazing aan, en later leren we dat Cora heel wat boeken en artikelen geschreven heeft over het leven op de boerderij. Ik maak al vrij snel op dat Art twee linkerhanden heeft en moeite heeft om de technische zaken gaande te houden. Zo slacht hij schapen, maar hij moet het vlees in vriezers goed houden voor hij het naar de 'stad' kan brengen. Er staan 6 grote bovenlader vrieskisten in een bijgebouwtje en dat is ok waar het generator geluid vandaan komt. Hij verteld me dat zijn generators het niet lekker doen en of ik wellicht wat advies kan geven om te helpen, hij is momenteel met zijn laatste nog werkende generator bezig en als die het opgeeft dan is al zijn vleeswaar verloren en verliest hij een jaar inkomen. Het zijn van die kleine draagbare honda generatoren. De 2 grote 1 cilinder diesel generators die ook in het generator hok staan doen het al 30 jaar niet meer, maar er staat ook een draagbare diesel generator en 5 draagbare benzine generatortjes. Slechts 1 werkt er nog.

Ik besluit de volgende ochtend terug te gaan met mijn gereedschapskoffer om te kijken wat ik kan doen om hem te helpen. Ik loop ze allemaal na en ik krijg er drie weer goed aan het werk. Twee hebben onderdelen nodig en de derde heeft zodanig veel roest dat ik er niet veel heil meer in zie. Hij is als een kind zo blij. Hij heeft ook twee quad bikes waarvan er eentje slecht loopt en de andere helemaal niet meer. Ik maak de bougies schoon, maak de carburateur schoon, spoel de brandstofleidingen uit, maakt de bougiekabels schoon en maak de accupolen en kabels weer oxide vrij. De slecht lopende loopt nu weer als een zonnetje, de tweede wil slecht starten, lijkt een slechte accu te zijn. We hebben nog een klein accutje aan boord staan die we kunnen missen en ik probeer deze in te bouwen. Hij is wat aan de grote kant, maar met het maken van twee nieuwe kabels kan de accu aan de bagagedrager vastgemaakt worden. Ook deze loopt weer als een zonnetje. Op zijn leeftijd werden de wilde mustangs hem te veel en het jaar ervoor vond hij de twee quadbikes op de schroothoop in Dutch Harbor. Een vriend van hem heeft ze weer werkend gemaakt en met zijn visboot naar de boerderij gebracht. De Mustangs zijn vrijgelaten op het eiland om van hun pensioen te genieten. Zo nu en dan komen er een paar merries naar de boerderij voor wat menselijke aandacht en wat haver, maar de meeste paarden komen niet meer terug en rennen vrij over het eiland.

Het is zondag en ik wilde weer langs komen om te helpen. Ik loop het ranch house binnen en ik zie Art aan de marifoon zitten. Er is een koeien ranch op het naast gelegen eiland en hij heeft iedere zondag 3 uurtjes marifoon contact met de vrouw die op die ranch werkt en woont. Ze doen samen bijbel studie en zij hebben daar internet en hij krijgt zijn emails en dergelijke via de marifoon voorgelezen. hij dikteert antwoorden die dan weer verstuurd worden. We vallen echt van de ene verbazing in de andere van de primitiefheid. Art heeft geen idee wat er allemaal in de wereld gebeurt, hij is nooit naar school geweest, luistert niet naar radio, leest geen boeken of kranten en internet krijgt hij niet. Hij is echt volledig onwetend van alles in de wereld. Ik zei dat ik later wel terug kwam om nog wat klusjes te doen. Het antwoord was duidelijk: op zondag mag er niet gewerkt worden, maar we waren welkom om later terug te komen voor thee en pannenkoeken.

Onze tijd begint ook te dringen, we hebben nog 1200 mijl te varen in de golf van Alaska en de beringzee en het is al eind September, we willen afscheid nemen van Art, maar hij vraagt nog om 1 gunst. Vanmiddag komt er een vliegtuigje om hem op te halen en al het vlees moet 18km verderop naar een zandstrand gebracht worden waar het vliegtuigje kan landen met laagwater. Hij heeft hulp nodig om de tweede quadbike te besturen. Dat lijkt me prachtig dus ik geef gelijk in om nog een dagje langer te blijven. We laden 500kg bevroren vlees op de aanhangertjes en in de kratten op de bagage dragers. Dan beginnen we aan de trek naar het strand, meer als een uur rijden weg. We rijden over de bergachtige toendra, door riviertjes, over rots partijen en door hoog gras waar je niets kunt zien. Ik moet al mijn rijkunsten aanspreken om te zorgen dat al het vlees in het karretje blijft, maar we komen heelhuids aan. Daar wachten we en wachten we. We hebben geen mogelijkheid om contact met de piloot of de thuisbasis op te nemen. Het water is laag en na een poosje begint het weer omhoog te komen. We staan al 3 uur te wachten, Art word ongeduldig maar er is weinig wat we kunnen doen. Nog een uur later staat het water te hoog en kan het vliegtuig niet meer landen. We starten de bikes weer op en doen dezelfde weg weer naar huis om het vlees weer in de vriezers te krijgen. De dag erna gaan Art, zijn vlees, 50 schapen huiden en zijn schapenhond aan boord van Bagheera en we varen gezamelijk de 70 mijl naar Dutch Harbor. Daar blijven we nog enkele dagen liggen en hij gebruikt de boot als hotel. Om de paar uur komen er mensen langs die het vlees kopen of de schapenvachten gaan verwerken.

Ieder jaar dat we in de buurt van Chernofski komen gaan we bij Art op bezoek om hem te helpen. We sturen hem altijd een emailtje om te vragen of we iets voor hem mee kunnen nemen. Inmiddels zijn we al 7 keer bij hem op bezoek geweest en altijd is er wel wat te helpen of wat moois te doen waar wij van kunnen leren. Zo zijn we enkele dagen bezig om met de quad bikes schapen van over het hele eiland bij elkaar te drijven en ze richting de ranch te herden. De prikkeldraad hekken die daarvoor bedoeld waren zijn allang vervallen en dat maakt het allemaal wel een stuk moeilijker. Soms moeten we met dik 60 km/h over de toendra stuiteren om weg renende schapen af te snijden, maar man wat is dat mooi om te doen!
Ik heb zelfs een half uurtje op een wilde Mustang zonder zadel kunnen rijden, wat is dat een ervaring zeg!

Over de jaren die volgen komen we steeds vaker mensen tegen die Art kennen en hem helpen wanneer ze maar kunnen. Veelal visserlui die in de Beringzee vissen en die zo nu en dan bij hem in de baai ten anker gaan om slecht weer uit te zitten. Het is inmiddels alweer 3 jaar geleden dat we bij hem langs zijn geweest, maar hopelijk zijn we er komende zomer weer.



Echt waar, deze gebouwen zijn nog dagelijks in gebruik!

Onvoorstelbaar poe he!

Geweldig!

Dat er dat soort plekken nog bestaan op deze wereld, lastig voor te stellen vanuit m'n luie stoel in de Randstad.

Ja, ongelofelijk he? Het zet je altijd weer even met twee benen op de grond om te zien hoe gecompliceerd wij westerlingen ons eigen leven maken en hoe simpel het eigenlijk zou kunnen zijn. Al zou ik echt niet zo als Art willen leven heb ik er wel zeer veel bewondering voor.

Tijd voor de volgende foto

West Groenland is een van de mooiste gebieden waar ik ooit geweest ben. Ik heb er jaren met plezier gevaren en ik heb er ook mijn vrouw mogen ontmoeten. Een specifiek mooie plek is Disko Bugt. Een gebied van 50 mijl bij 50 mijl waar het om de een of andere reden altijd mooi weer is en waar de meest productieve gletsjer van het noordelijkhalfrond zich bevind als het op het aantal ijsbergen wat er afbreekt aankomt, althans, dat zeggen de locals. Indrukwekkend is het zeker. IJsbergen die enkele mijlen lang en breed zijn en honderden meters hoog drijven in grote aantallen in de fjord. Het waait er bijna nooit en er is een 5 tal dorpjes aan de fjord. Het meeste inkomen van de dorpjes is visserij, maar vissers gaan de haven niet uit als er meer als 10 knopen wind staat want dat is eng. Er drijven veel ijsblokken sommige van een paar kilo maar ook blokken van vele miljoenen tonnen en alles er tussen in. Als een harmonica gaat de ijsflow heen en weer op het getij en de wind. Het is meestal zonnig en de dag begint met mist. Het is echt een heel bijzondere plek met veel bezienswaardigheden.

Ik heb natuurfotograven voor Ocean Geographic aanboord die de walvistrek willen vastleggen in het noorden. We volgen dus het terugtrekken van het winter ijs naar het noorden toe, want dat doen de walvissen ook. Het ijs trekt zich echter heel langzaam terug en we kunnen nog niet heel ver komen. De fotograven hebben dus verzocht om wat in Disko Bugt rond te varen om al hun uitrusting in elkaar te zetten en te testen. Dat gaat van onderwater ROV's tot custom build Octocop drones welke een volledige spiegelreflex camera voor 45 minuten kunnen vliegen.

In de zuidoost hoek van de bugt is een prachtig mooie fjord waarvan ik vind dat het de reden is dat Groenland zijn naam heeft gekregen; het is er daadwerkelijk groen. Ik besluit daar heen te gaan met ze omdat het er goed ankeren is, de grote ijsbergen komen er niet naar binnen, er zijn goede stranden en veel contrast voor fotografie. Op de kaart zie ik iets wat op een goede ankerplek lijkt, maar zoals vrijwel overal in Groenland staan er geen dieptes op de kaart en de pilot zegt er ook niets over. We gaan er dus heen en we zien wel of het ankerbaar is. Alles om ons heen is echt prachtig en eenmaal binnen de baai vind ik zandgrond wat heel erg egaal is en langzaam van 10m diepte naar 3m diepte gaat. Aangezien de boot 3m steekt en er volgens het getijde boekje 2m tijverschil is en we er met hoogwater aankomen, besluit ik om een ankerplekje in 6m water te zoeken. Dat is iets verder van het strand als wat we graag gewild hadden, maar het is niet anders. Het is al avond en we nemen nog een wijntje met een nootje en spreken de volgende dag door en alles wat we die dag voor elkaar willen/moeten krijgen om aan hun doelstellingen te voldoen. Donker word het hier niet, dus we kunnen doen en laten wat we willen en wanneer we willen. Enkele uren nadat ik in slaap ben gevallen word ik wakker van glas wat in duizend stukken op de vloer valt. Ik was diep in slaap en het duurt even voor ik besef waar ik ben, het helpt niet dat mijn bed 25 graden overhelt, we lagen toch voor anker? Ik kruip uit bed, schiet wat kleren aan en tot mijn verbazing helt de boot een eind over. Door de helling zijn de wijnglazen van het aanrecht geschoven en op de vloer aan stukken gegaan. Twee van de fotografen zijn ook wakker en lopen ook wat verrast uit de voorhut vandaan. Het duurt niet lang voor ik me realiseer dat de boot aan het droogvallen is. Ik ga naar buiten, kijk rond en probeer de situatie in mij op te nemen. Er is weinig aan de hand, de boot helt over, volgens het getijde boekje is het over een half uur laag water, er is geen wind, geen ijs en behalve de glazen die omgevallen zijn staat alles zeevast als altijd.

Na enkele uren drijft de boot weer zoals het hoort en is het ochtend, ik haal het anker op en ga naar dieper water. Ik ben nog steeds een beetje in verwarring over waarom dit gebeurt is en als de fotografen aan land zijn om hun drones te testen ga ik wat meer in de pilot lezen. Daar kom ik tot mijn verbazing een zinnetje tegen in een achteraf gedeelte waarin aangegeven word dat dit kleine hoekje van de Bugt tweemaal zoveel tijverschil heeft als de rest van de baai. Dit had ik noot verwacht en ook geen rekening mee gehouden. In plaats van iets meer als 2m zijn we 5m naar beneden gegaan. Slechts 20 mijl verderop in open water zonder dat er land tussen in zit en dan zoveel verschil. Nu, 12 jaar later, snap ik nog steeds niet helemaal hoe dat kan en ik zou het waarschijnlijk ook niet geloven als ik het niet met eigen ogen gezien zou hebben.

Wat een geluk dat het nog beperkt bleef tot deze schuinte. Aan Navionics zul je wel niet hebben daar.
René

Dat houdt al heel ruim voor de kust op:

Heb je een kaartje van het gebied? Waarschijnlijk is het een soort doodlopende arm, waar het water aan het eind tegen de wal oploopt. Mogelijk ook klotst het water daar op een soort resonantiefrequentie.
Het is het verhaal van de middelbare school natuurkunde, waar een lopende golf in een hele lange veer reflecteert tegen een open uiteinde waardoor de amplitude aan het eind verdubbelt.

Wat een prachtig mooi verhaal Erik!

Inderdaad zeg, heel leuk om te lezen wat en wie je daar tegenkomt!

(en dat Deadliest Catch hier en daar fake is weet ik wel, maar kennelijk is het nog erger?)

Misschien kan Erik een "debunking deadliest catch" draadje openen?

Erikdejong schreef :
Mooie verhalen.
Wij hebben in onze tuin heel wat soorten fruit, zwarte bessen, rode en witte aalbessen, idem frambozen en aardbeien, en aan de berberisheg heerlijk zure besjes. Onze kinderen vroeger en de kleinkinderen, nu, snaaien ze rijp of onrijp naar binnen. Maar vorige week, op weg naar de supermarkt, stak onze kleinzoon van net twee in een onbewaakt ogenblik een taxusbesje in zijn mond. Hij vond het vies en spuugde het al gauw weer uit, toch vond de huisarts het beter dat hij naar de eerste hulp poli zou gaan. Zes uur later mochten hij en mijn dochter weer naar huis. Helaas te laat om nog boodschappen te doen.
Kortom niet alle mooie bessen zijn ongevaarlijk.

It Paradyske schreef : Dat zou het mogelijk verklaren, maar werkt het ook met een frequentie van 0.00002 Hz?
Het is inderdaad een doodlopende arm met wat interessante vernauwingen. Maar zo zijn er duizenden te vinden. Toch is dit fenomeen volgens mij niet wijd verspreid.

Hier een kaartje van de fjord waar we het over hebben. We lagen voor anker bij de rode stip.



Dit is de beste overzichtsfoto die ik heb van de plek.

Pylk schreef : Dat is zeker waar! Ook hier in Alaska zijn bessen die je beter niet kunt eten. Ze is op dit moment nog te jong om alleen rond te struinen, dus nu is het nog makkelijk te zien wat ze in haar mond stopt. Ze weet echter al dat er ook bessen zijn die niet goed voor je zijn. Bij ons thuis op het erf hebben we ook 8 verschillende soorten bessen waarvan je er 1 beter niet kunt eten. Niet direct omdat ze giftig zijn, maar omdat ze buikpijn geven. Ze wijst er nu naar, kijkt naar me met een serieus verwrongen gezicht en zegt dan 'papa, tummy auwy'. Ze verbaasde me deze zomer dat ze mij om toestemming vroeg om een bes te eten die ze niet kende. Ik hoop dus dat wat er met jouw kleinkind gebeurde ons bespaard blijft, zeker ook omdat er geen eerste hulp dichtbij is als we met de bot onderweg zijn.
Stefanvanvee schreef : In Alaska werken ze met 'openers' voor de visserij. Afhankelijk van de visstand mag er alleen op een bepaald tijdstip gevist worden. Soms is het zo extreem dat een 'opening' maar 36 minuten is. Binnen die tijd mag je zoveel vangen als je kunt. Het is in mijn ogen een heel krom systeem maar dat is niet echt het punt hier. Enkele jaren terug was de Kingcrab opener slechts 4 dagen en die 4 dagen waren volledig windstil en zonnig. 4 dagen is al erg weinig om een seizoen te filmen, maar 4 dagen blakte is niet wat ze willen laten zien. Ze hebben toen wekenlang lopen smeken bij het ministerie van visserij of ze nep-kooien uit mochten zetten zodat er wat met slecht weer gefilmd kon worden.

De gasten die in de serie 'vijanden' zijn en elkaar zogenaamd niet uit kunnen staan zijn in het dagelijksleven de beste vrienden en gaan samen naar de kroeg om sterke verhalen te vertellen. Ze verdienen meer geld met de tv-serie dan met de visserij zelf en het meeste geld word opgemaakt aan drugs en alcohol. Ze hebben douches aan dek opgesteld zodat ze de een flinke ijslaag kunnen opbouwen op de boten als het een beetje vriest. Enkele ongevallen zijn volledig in scene gezet. En dat is alleen nog maar wat ik in de wandelgangen gehoord en gezien heb, er zal waarschijnlijk nog veel meer zijn waar ik ok geen weet van heb.

Mooie verhalen Erik.

Ik zie een nieuw "zeilmeisje"haar eerste schreden zetten.