Onderwerp: Uit het logboek van Bagheera - fotos met verhaal

In maart is het altijd een dolle boel hier rond Sitka. De haringen komen dan met de miljoenen naar ons dorp toe om te paaien. Dat is natuurlijk een smakelijk hapje voor de walvissen, Orcas, dolfijnen, zeeleeuwen, zeearenden en al het andere wildleven in de zee. De haring blijft hier voor ongeveer 2 tot 3 weken en het water ziet helemaal wit van alle eitjes welke overal afgezet zijn. Soms zijn de lagen wel enkele centimeters dik. Dit is een goed seizoen om fotografen de walvissen van heel erg dichtbij te laten zien. In 2019 waren er naar schatting 500 bultruggen in een straal van 10 mijl om het dorp heen, daarnaast nog 3 dozijn orcas en een stuk of 40 grijze walvissen. Ik had een hele rits fotografen aanboord en we kwamen echt ogen te kort, overal waren de bultruggen aan het 'bubblenet feeden', een techniek waarbij de walvissen onderwater gaan en dan al bellenblazend in rondjes naar de oppervlakte zwemmen. Het 'net' van bellen drijft de haring in een dichte groep en een stuk of 6 walvissen zwemen synchroon door de bijeengedreven haringen met hun bek wagenwijd opengesperd. Ze komen allemaal tegelijk aan de oppervlakte en hebben elk zomaar enkele honderden kilos aan haringen te pakken. We zien tientallen groepjes walvissen die telkens hetzelfde ritueel herhalen. De plaats van bovenkomen word goed kenbaar gemaakt door de meeuwen en de zeearenden, die circelen allemaal rond de plek waar de walvissen boven komen. De meeuwen maken een snelle duik in de nog openstaande bek van de walvis om er zo wat visjes uit te pikken. Een enkele keer zien we ook een meeuw opgeslokt worden, de walvis lijkt er niet om te geven.
We verplaatsen ons wat verder, kijken of we de jagende orcas kunnen vinden. Dat is wat lastiger want ze verplaatsen zich erg snel. We vinden ze die middag niet, maar ik sta achter het roer en hoor opeens een puf van een walvis enkele meters achter mij. Een grijze walvis zwemt langzaam met ons mee. Ik sleep de bijboot achter ons aan voor dit tochtje zodat fotografen tussen de walvissen kunnen drijven met hun cameras, en onze grijze vriend begint erg handtastelijk te worden met het bootje. Telkens kopjes geven en proberen om het ding op te tillen. Ik neem snelheid terug want soms komt de kop wel erg dicht bij de schroef van de boot. De walvis blijft rondhangen en ik zet de motor helemaal uit. Nog steeds is er erg veel aandacht voor de bijboot en het begint zo ruig te worden dat ik bang ben dat het bootje op de kop gaat. Met een pikhaak grijp ik het hijsoog en klik de grootzeilval aan om het bootje aan dek te hijzen. Het beest is wat verward over wat er gebeurt. Al snel gaat de aandacht naar Bagheer zelf. Van achter het roer voel ik dat de kop van de walvis de kont van mijn boot opzij drukt. We varen 2,5 of 3 knopen en tegenroer geven helpt niet. Ik laat het beest zijn gang gaan en de fotografen gaan helemaal uit hun bol. Letterlijk duizenden fotos worden er geschoten. Het grote probleem is dat ze allemaal enorme toeters van telelensen hebben en dat ze dan net het oog of het spuitgat op de foto kunnen krijgen. Ze zijn dus allemaal met hun telefoons en hun gopros in de weer om toch maar het hele beest er op te krijgen. Het beestje zwemt weer heel dicht bij de schroef dus ik zet de motor weer uit en laat hem (haar?) gewoon de gang gaan, de boot kan wel een stootje hebben. Ik klim in de mast om het tafreel op camera vast te kunnen leggen. Iedere 30 tot 60 seconden komt het weer boven water en blaast een flinke spuit met stinkend water uit, ruikt een beetje als ranzige boter. Drie kwartier lang mogen we van dit schouwspel genieten en dan zwemt het langzaam weg. We starten de motor weer en gaan weer opzoek naar een ander fotografie object, al zal er weinig zijn wat dit kan overtreffen. We zien al het gebruikelijke, maar een uur later is onze grijze vriend weer terug en gaat weer met de boot spelen. Langzaam aan word het spel steeds agressiever en na een half uur kopstoten tegen de boot begin ik me toch wel wat zorgen te maken over hoe zich dit verder gaat ontwikkelen. Zo'n volwassen beest is net zo groot als de boot, maar wel anderhalf tot tweemaal zoveel massa. Je hebt dan toch niet heel erg veel te vertellen. Ik besluit weg te varen achter een groepje eilanden een kwart mijl bij ons vandaan waar achter het behoorlijk ondiep is. Ik weet dat ze in heel ondiep water zwemen, maar ze kunnen tenminste niet te veel vertikale bewging maken en dat is waar ik me zorgen om maak. Langzaam motor ik in die richting, de walvis volgt en geeft nog steeds kopstootjes die de boot langzaam zo'n halve meter opzij duwen. Naar mate dit harder begint te worden ga ik sneller varen, met 9 knopen door het water varen we achter het eiland en laat ik de boot bijna aan de grond lopen bij het strand, het is opkomend water dus daar maak ik me geen zorgen om. De gashandel gaat weer in zijn vrij en we wachten af om te zien wat er gaat gebeuren. De walvis heeft interesse verloren en verdwijnd weer. We wachten nog een half uurtje en dan gaan we in tegenover gestelde richting dan welke dit gevaarte is weggezwommen.

Later vroeg ik aan een bevriende walvisdeskundige wat hier achter zou kunnen zitten. Ze was er van overtuigd dat het een vrouwtjes walvis was die haar kalf recent verloren heeft. Het moederlijk instinkt is opzoek naar een vervangend kalf en een van de dagtaken die de moeder heeft is om het kleine kalf boven water te houden zodat het kan ademen.

Bijna het gedrag van de orca's. Opmerkelijk.
René

Erikdejong schreef :
Wat een bijzonder verhaal weer, Erik. Bedankt voor het delen.