Onderwerp: Uit het logboek van Bagheera - fotos met verhaal

Ik mag altijd graag de verhalen van andere ZF-zeilavonturen lezen, dus moet ik ook maar eens wat delen. Zoals de titel het al doet vermoeden wil ik dit op basis van een (voor mij) interessante foto doen en dan het verhaal achter die foto er bij schrijven.

Als kind ging ik met mijn ouders in de winter veel naar de waddeneilanden en we brachten daar ook de kerstdagen door voordat het populair werd. Veelal lagen we met slechts 1 of 2 andere boten in de verder volledig verlaten havens. Heerlijk over de stranden banjeren en in de bossen spelen. Die andere boten waren van mensen als Eerde Beulakker en Gerard Dijkstra. Als kind hing ik aan hun lippen van alle mooie verhalen over verre en koude plekken. Door die verhalen begon ik alles wat los en vast zat te lezen over tochten in het noord en zuidpool gebied, alle overlevingsverhalen, al het afzien, al de uitdagingen, maar vooral alles wat je er voor terug krijgt. Deze passie heeft me nooit meer losgelaten en het virus is er ook bij mijn ouders. Jaren lang zwerven we langs de kusten van Noorwegen, Ijsland, Zweden, Schotland en zo voorts. Eindelijk is het dan zover, 2002, met de ouderlijke boot gaan we voor het eerst naar Spitsbergen. In die dagen was dat voor ons het absolute summum van 'poolreizen' wat binnen handbereik lag voor een 6 weken vakantie. We lopen als eerste de Hornsund aan, maar tot mijn grote spijt is er geen blokje ijs te vinden. Via twee andere stops gaan we door naar Longyearbyen, de 'hoofdstad' van de Svalbard groep. Het dorpje zelf vind ik niet zo heel bijzonder. Net als elke andere 'poolstad' is het er dor, droog en stoffig zonder enige begroeiing behalve mos. Longyearbyen heeft dan ook nog eens dat vrijwel alles daar nieuw is en iedereen die er woont is er maar tijdelijk. Als eerste indruk wel mooi om mee te maken, maar ook een beetje een teleurstelling. Het helpt niet dat er een gigantisch cruiseschip naast ons komt liggen voor een dagje. Enfin, het papierwerk is geregeld, de vergunningen voor enkele beschermde plekken is getekend en we mogen dus gaan en staan waar we willen. We beginnen met een stevige wandeling buiten het stadje. Er is een hoop verlaten mijnbouw en op sommige plekken waan je je zomaar 100 jaar terug in de tijd. Dat is wat we zien willen! Ik probeer me in te denken hoe de mensen hier leefde, woonde en werkten en dan vooral in de koude winters met de ene sneeuwstorm na de andere.

Ik kom een oude kolenkar tegen die nog met paarden getrokken is. Iemand heeft het ding opgekalefatert en het ziet er zowaar uit alsof het nog gebruikt kan worden. Het mooie van de poolgebieden is dat het er zo droog is dat zaken nauwlijks roesten of verotten.

Zonder er echt heel veel aandacht aan te besteden maak ik een foto, ik doe mijn best om de nieuwe zaken er omheen onzichtbaar te houden, maar verder niet veel moeite. Als ik later de fotos terug zie moet ik tweemaal kijken: ik wist niet dat het er zo op stond. De foto is naar mijn mening zo apart dat het overal gemaakt kan zijn. Velen zullen denken dat het in Arizona of Wyoming genomen is en weinigen geloven me als ik zeg dat het toch echt op spitsbergen is.

Mooie foto, mooi verhaal!
(en sowieso een leuk idee om je verhaal aan één foto op te hangen)

Nog eentje. Deze is wat recenter.

Het is begin februari enkele jaren terug. We gaan met Bagheera en een 5 tal skieers naar Glacier Bay om lekker te gaan skieen. Hemelsbreed is het iets meer als 100 mijl varen van mijn huis, maar door het water zijn het er al snel 150. Daglicht is slechts 5 uurtjes per dag, schemering voor twee uurtjes in de ochtend en avond. Het sneeuwt veel, de wind is grillig met het ene laag na het andere. We moeten echt ons best doen om met minder dan 40 knopen wind te varen. Na zo nu en dan een halve dag verwaaid te liggen achter anker komen we na 3 dagen varen dan toch aan in Glacier Bay. Sneeuw ligt er tot aan het strand. We kunnen de skies onderbinden in de dinghy en zo over de rand in de sneeuw stappen om met de stijgvellen de berg op te glijden. Heerlijk om weer eens lekker ongehinderd van een berg af te kunnen sjeezen. Na drie dagen bij de Reid Glacier te hebben gelegen gaan we net voor het donker word een fjordje verder, tijdens het varen komt voor het eerst in 3 weken de zon tevoorschijn. De zon staat echter zo laag achter de hoge bergen dat we die niet kunnen zien, maar een fenomeen wat je niet vaak ziet kunnen we wel waarnemen: de scahduw van de berg op de laaghangende wolken. Meestal onmogelijk om herkenbaar op de foto te krijgen, maar deze ene keer lukt het me toch.

Mooi! Daar lust ik nog veel meer van.

Albert 45 schreef :

Ik ook

Leuk hoor!

Leuk Eric en mooi om te lezen

Mooi verteld en bijzondere foto’s

Prachtig Erik, dank je wel!

Prachtige foto en mooie herinneringen met je ouders!
René

Erikdejong schreef :
Lucky shot!
René

Prachtig!
Méér!

Inderdaad Erik ik lees graag meer. Alle boeken van Eerde Beulakker al verslonden, dit lijkt een vervolgfeuilleton te kunnen worden.

Deze zomer doen we het rustig aan. Ons tweejarige dochtertje heeft nog wat last van zeeziekte en dat willen we haar niet te veel en te vaak aandoen. Het bootleven vind ze prachtig, onze boten liggen aan de steiger bij het huis en vrijwel elke dag vraagt ze of ze op de boot mag spelen, lekker klimmen, rennen en 'exploring' zoals ze het zelf noemt. Toen we voor langere tijd weggingen was ze helemaal razend enthousiast want haar knuffels en speelgoed werden allemaal op de boot gehuisvest. Het doel van de zomer is om enkele maanden in de Prince William Sound door te brengen en heerlijk te genieten van alle bossen, bergen, gletsjers en het wildleven. De Sound is een beschut vaargebied met bijna altijd mooi en rustig weer en letterlijk duizenden ankerplekjes.

Elke dag gebeurt er wel wat noemenswaardig. Lange wandelingen op verlaten stranden waar we zoeken naar krabbetjes, zeesterren, heremietkreeftjes en zalmeitjes of waar we zandkastelen of dammen in de riviertjes bouwen. We wandelen in de oeroude bossen waar we zoeken naar kevertjes, paddenstoelen en ontelbare bessen welke direct van de struik opgegeten worden. We klimmen bovenop gletsjers en wagen ons diep in grotten en kloven. Ze volgt de voetsporen van beren, herten en otters. Een walvispuf op de horizon ontgaat haar bijna nooit, porpoises brengen haar in extase en dan staat ze te springen aan de railing. Sommige dingen maken meer indruk dan andere, zo zien we een zwarte beer die zalmen uit een rivier haalt en opeet en na een half uur kijken kuiert hij langzaam over de gevallen boomstammen het bos in en verdwijnt uit het zicht. Of de volwassen bultrug die verticaal volledig uit het water komt en met een donderende klap weer terug op het water valt, slechts 50m bij de boot vandaan en dat doodleuk nog een keer of 5 herhaald. Hier praat ze nog dagen, zelfs weken over. Iedere persoon die we ontmoeten moet het verhaal horen over hoe ze het gezien en gehoord heeft. Het verwerken van alle indrukken kost tijd en het bootleven zorgt er daarom voor dat ze goed eet en slaapt.
Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en het brengt ook bij ons een hernieuwd gevoel van waardering en bewondering voor al het leven om ons heen, dierlijk en plantaardig, klein en groot.

Haar rugzakje met verrekijker, vergrootglas en zakjes voor de schelpen en andere vondsten moet altijd overal mee naar toe.

Mooi Erik hoe jullie de liefde voor de natuur zo kunnen doorgeven en zelf ook veel voor terug krijgen.

Zoiets gun je ieder kind!
(En de ouders).

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe je in die regio uiteindelijk terecht bent gekomen?

Prachtige omgeving, mooie belevenissen.

Tikoes schreef : Dank je! Ja, het is een onbeschrijfelijk gevoel als je haar gadeslaat en hoe ze alles tot zich neemt en verwerkt. Ik beschouw het als een groot voorrecht.

Bav32Sparky schreef : Toen ik mijn vrouw leerde kennen woonde zij en haar zeilmaatje al 8 jaar op de boot en hebben een lange reis gemaakt. Ze zijn uit Alaska vertrokken (waar haar zeilmaatje toen al meer dan 30 jaar woonde) en via Mexico, Cuba, Azoren, Middelandsezee, Bosporus, Zwarte Zee naar de Krim. Vanaf daar via Griekenland, Italie Frankrijk en Portugal naar Nederland. Vervolgens via Spitsbergen, Groenland, Azoren, Weer Nederland, Weer Groenland naar Canada. Die winter kwam ik haar zeilmaatje tegen want ik woonde daar toen. De volgende zomer kwam ik ze in Groenland weer tegen en heb ik mijn vrouw voor het eerst ontmoet. Dat was de zomer dat ik een (flink) motor probleem had en in Groenland binnen twee weken een nieuwe motor moest inbouwen. Zij waren daar rond dezelfde tijd en die twee weken was omdat ik een groep fotografen van Nat Geo op de steiger zou hebben staan. Ik heb ze gevraagd back-up boot te zijn voor als ik het niet op tijd voor elkaar kon krijgen, ze waren immers van plan hetzelfde rondje te varen. Die winter daarop hebben we samen in Halifax doorgebracht. Ze waren van plan door de Noord West Passage terug te varen naar Alaska om daar na 8 jaar zwerven en 'dakloos' te zijn geweest een huis te kopen. Dat is nu 10 jaar terug en we hebben nu met ons drieen een huis met twee boten voor de deur.

Mooie verhalen, en de dochter valt niet ver van de ouders.

Prachtig, en inderdaad, zoiets gun je ieder kind.

Mooie verhalen Erik. Je hebt een bijzondere keuzes in jouw leven gemaakt, en dan ook nog de omgeving waar jullie wonen. Zeer lezenswaardig en boeiend daar over te lezen. Dank!



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Indrukwekkend!
René

Prachtig. De beschrijving vanuit de blik van een kind is i.d.d. verassend, herkenbaar en krijg je zelf ook weer eens een duwtje om met een frisse kijk de naar de omgeving kijken.

Leuk ook je dochter alvast in de Bagheera kleren gehesen te hebben, geen twijfel bij wie ze hoort als ze eens mocht verdwalen!

Geweldig om te lezen Erik! Wat heeft jullie dochtertje een geweldige jeugd! Ik mag ook niet klagen (opgroeien aan de Oosterschelde), maar dit is wel heel bijzonder. Dat moet wel een levenslange indruk bij haar achterlaten. Mooi gebied waar jullie wonen. Gebruik je de drone nog wel eens?