Scarabee meldt zich......
Onze 24 Uurs begon dit jaar op 30 mei. De appgroep met de vaste 24 uurs crew (Web, Bas van Dijk en Albertus Magnus, en ik zei de gek) is nooit helemaal slapende, maar komt op die dag weer echt tot leven als ik de vraag stel of iedereen weer aan boord is. Nadat de thuis agenda’s zijn gesynchroniseerd en de managers Planning hun zegen hebben gegeven gaat het los. In de eerste weken zo’n honderd appjes,per week in de laatste dagen zomaar 200 per dag.
Voor mij begint het met zoeken naar optimalisatie-tjes aan de boot en dat verder te regelen. De anderen gaan vast los op Rak, performancemeter, wedstrijdregels, veiligheidsdingetjes en natuurlijk herinneringen en “niet vergeten, weet je nog de vorige keer gebeurde dit of dat en misten we ……”
Een van de dingen die al snel boven kwam drijven was: een 5e man? Willen we dat? Op de spirit 28 leek ons dat wat veel, maar nu we iets groter varen is daar zeker plek voor. En zo klom ook Rob aan boord. Niet perse een ervaren zeiler, maar wel leergierig en vriend van Bas. Als een dikke week voor de start. Albert zich geblesseerd af moet melden doen we het na een korte rondgang onder bekenden alsnog met 4. Albert en Web zijn de Rak-sparringspartners aan boord en last minute bijt nu ook Bas zich vast in de GRIBs en Rak. Web zal nu de rakkenist van dienst zijn, gesouffleerd door het hele team.
In de laatste week krijg ik een spinnaker aangeboden. Vorig jaar hadden we die een tijdje aan boord en wow, wat een lekker ding is dat. Hij is ORC gemeten, kleiner dan de grootste spi, dus met het juiste nummer er in mag hij mee. Als de CFO ook instemt vertrek ik meer dan in mijn nopjes richting Medemblik waar de boot na de vakantie al is geparkeerd.
Albert zwaait ons vrijdag uit in Medemblik nadat de laatste opties voor de starthaven zijn doorgenomen en we uiteindelijk kiezen voor Stavoren. Eenmaal in de kom voor de sluis hebben we nog even contact met Boarderbas en blijken we de enige 2 schepen in de wedstrijd te zijn die daar starten. BB is iets eerder over de lijn en klimt naar loef en zo hebben ook wij vrije wind. Als 1 boot hijsen we beiden de spinnaker en gaan los. De wind is eigenlijk net iets te scherp voor ons, terwijl de crew aan boord van de Coppelia nog even door kan droppen wij ruim voor de boei de spi. Het derde rak is weer wat ruimer en kan de spi er weer op. 8 mijl lang trekt en sleurt de Indiaan (spinnakers krijgen nu eenmaal namen
) ons naar de volgende boei en glijden we langzaam, eeuhhh keihard natuurlijk….. de nacht in. Rob moet nog even wennen aan dit geweld maar als blijkt dat we de boel aardig onder controle hebben en hij betere instructies krijgt begint ook voor hem het genieten.
We houden ons niet aan het besproken slaapschema en ik pak als eerste een powernapje. Niet voor lang, want dan kan de spi er weer op en mag ik aan de bak. Web kiest de rakken zorgvuldig uit en als het even kan kruipt hij ook even aan het roer. Rob begint wat onzeker aan het stuurwerk, maar leert snel en weet de XTE ruim binnen de marges te houden. Bas en ik wisselen elkaar af met trimmen, sturen en zo houden we Scarabee lekker aan de praat. De performancemeter laat mooie waardes zien, maar hier en daar lijkt er een hick-up in te zitten. Het heeft nu geen zin dat te willen verhelpen en Web, die echt het beste overzicht heeft blijft tevreden met de resultaten. We gingen weg met een verwachting van 152 mijl en lang blijven we heel aardig in de buurt van dat schema. Tegen het ochtendgloren komen ook de windshifts en de buien. Als even goed los gaat zitten we in de buurt van de Rotterdamse hoek waar het aardig kan klotsen. Als dan een van ons katterig wordt en zelfs moet overgeven gooien we het over een iets rustiger boeg en zoeken hogerwal op. Wederom krijgen we te maken met een windshift die net even anders uitpakt dan gedacht en moeten we veel scherper varen dan wenselijk. De ETA loopt dusdanig op dat we zelfs de finish dreigen te missen. Goeie raad is duur en we besluiten het rak af te breken en een korter alternatief te pakken. Meer gezeild dan nodig, tijd verloren en mijlen kwijt op de planning, maar te laat finishen is net zo goed verliezen. We checken nog even of het een geldig rak is en dan zetten we de gijp in naar de nieuwe boei en begint meteen het eindspel. Volgens de voorspelling is het finishrak onbezeild, maar voordat we daar zijn komen we terecht in een windwak. Kak. Om ons heen kijkend zien we een mooie windveer liggen en de boten die daar varen hebben wel snelheid. Opnieuw maken we wat extra meters (0,2 mijl) en pakken de wind weer op. Eenmaal om de WV19 zoeken we eerst de dijk op. Daar is immers vrije wind en maken we behoorlijke sprongen. De ETA staat zelfs even op 18:40 en daaronder, maar helaas. Iets verderop draait de wind een paar graden en zakt iets in. Ter voorbereiding op een echt kruisrak hadden we de babystag al losgegooid en dat pakt nu mooi uit. Na 3 klappen gaan we met 15 minuten straftijd over de finish. We weten dan al dat we geen echt hoge ogen meer kunnen gooien, maar zijn natuurlijk benieuwd naar het resultaat.
Als Bas alle gegevens heeft ingevoerd in de app, we dat 2 keer hebben gecontroleerd met de lijst en RAK gaat hij op de digitale brievenbus richting wedstrijdsecretariaat. BOEM: rood scherm. “DSQ-R” U heeft 3 keer hetzelfde rak ingevoerd.
Vol ongeloof kijken we elkaar aan: huh, wattuh, hoe dan? We hebben het toch gecontroleerd voordat we verzonden? Foute “sticker?”…….kan niet waar zijn……De app is onverbiddelijk. We controleren nauwgezet onze lijst en ja. We hebben 3 keer hetzelfde rak gevaren. Het blijkt om het afgebroken rak te gaan. In alle vermoeidheid hebben we deze “optie” gemist. We zijn er ook snel uit; dit is ons als collectief aan te rekenen. Tijdens de hele race zijn we allen verantwoordelijk, ook al zijn er nuances in de taken. 24 uurs ’24 doen we weer mee, en dan hebben we weer meer ervaring!
Rest mij nog om de organisatie te bedanken en te complimenteren. Vorig jaar heb ik flink wat moppers laten horen. Dit jaar is er juist op die punten veel verbeterd en daar kan ik alleen maar waardering voor hebben. Top!