Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

En weer is `ie onvervalst goed!

Zo komen we de winter wel door

Jutter schreef :
Dat weet ik niet, maar mijn treinreis in ieder geval wel. Ben onderweg van den haag naar de achterhoek en doe ondertussen heel zuid-nederland aan omdat Utrecht niet bereikbaar is door die paar sneeuwvlokken.

Kun je er alvast nog een posten Albert?

Buiten is het misschien koud, maar je verhaal heeft weer veel warmte gebracht

Thanks Albert!

Zo even bij lezen 11 en 12 weer achter mijn netvlies gesloten.
We kunnen in een volgende meeting ook wel een beamer met foto's van Albert plaatsen dan kan hij net al Henk er wel een mooi verhaaltje bij vertellen. Lekker begin van de ochtend.

Albert, ik lees al je schrijfsels maar volgens mij had ik nog nooit gereageerd.
Dus bij deze, ga vooral door!!!

Allemaal bedankt voor jullie vriendelijke woorden.



Neut 13.


Water is for Horses.

Terwijl die ouwe in de kaartenkamer - nogal luidruchtig - een stuk amandeltjesgries van kolossale afmetingen, gegarneerd met een half litertje bessensap, regelrecht uit de grote schaal naar binnen stouwt, sta ik in het stuurhuis de overige scheepvaart in de gaten te houden. We zijn net tussen de vaste wal en het eilandje Copeland doorgekacheld. Langzaam, met vijf graden tegelijk, laat ik ons vijfendertig graden bakboord komen. Uit het duister doemt de twinkelende straatverlichting van, een piepklein vissershaventje, Grooms Port, op. Terwijl ik aandachtig door de kijker tuur, klinkt er pal naast mijn oor een vette boer. ‘Mahlzeit, Herr Kapitän!’ Hij grinnikt alleen maar: ‘ Zo mag je me iedere avond komen aflossen.’ ‘Beter van niet cap, met die dikke pens van u komt u nú al nauwelijks door de deur.’ Ik hoor zijn ademhaling veranderen, “Pas op Albert, gevaar!!!” dank zij mijn superieure reflexen en misschien ook een héél klein beetje door het feit dat het in het donker moeilijk mikken is, trapt hij tegen de radar-console in plaats van tegen mijn tere achterwerk. Het ‘rotjong!’, klinkt trouwens lang niet zo hartgrondig als anders. Dit is, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, te danken aan datgene, dat in Culinair- wetenschappenschappelijke kring, algemeen bekend staat als “Het amandeltjesgrieseffect”. Dus als ik er voor zorg dat er steeds genoeg van die handel wordt besteld, kunnen we elke boze bui van die ouwe in een vloek en een zucht uit de wereld helpen.

Door de kijker zie ik, vaag in de verte, de verlichting van Carrickfergus. Met radar en kompas neem ik een kruispeiling en breng die in de kaart. Es kijken, ja even oost van het stadje ligt de lospier, dat wordt juist ja, rechtwijzend. Zo nog even wat variatie en deviatie er tegenaan gooien, dan houden we er een leuk kompaskoersje aan over. Wanneer ik de autopilot opnieuw wil instellen, hoeft dat al niet meer. Die ouwe, die hier al tig keer is geweest, heeft tussen al die lichtjes feilloos onze losplaats herkent en is van koers veranderd. Ondanks dat we onze bestemming al kunnen zien, is het nog een dik uur stomen. Ik haal nog een paar mokken koffie. Om de hoek van de volgende kaap, komt Bangor tevoorschijn. We beginnen nu aan de schuine oversteek van Belfast Lough. Wanneer we de tweede bak pleur op hebben wordt het tijd om de matrozen te porren. ‘Flipje, lui zwijn, kom je nest uit, over een half uurtje is het voor en achter!’ In de volgende hut ligt onze privé Heiland. ‘Bom dia Jesus, kom je boven? Nee, niet bij je Vader, gewoon aan dek.’ Hij springt zijn kooi uit, lacht vriendelijk en zegt, terwijl hij een obsceen gebaar maakt: ‘Ola steerman, dieke lul drie bier!’ ‘Jesus vriend, jij wil duidelijk vooruit in de wereld, ik ben niet alleen diep geroerd, ik ben ook heel trots op je!’ ‘Que?’ Vraagt Jesus, die buiten Portugees alleen een beetje Engels en Spaans kent. ‘Jesus, a proa y a popa, en media hora.’ ‘Bom, steerman.’ Onder Manuels deur schijnt al een streep licht. Hij slaapt licht en heeft me natuurlijk, door het dunne schot heen, al bij Flip gehoord. Ik klop en doe open. ‘Manuel amigo, do you like a little overtime?’ ‘Yes please, my friend first mate Albert.’ ‘Tjonge Manuel, ben jij even wakker? Over half a hour it’s fore and aft.’ ‘Oké steerman, we halen eerst de trossen draden en wrijfhouten voorgaats en gaan dan een bakkie doen tot je ons aan dek roept.’ ‘Oké, kijk zo nog even of Flip er uit is, tot straks.’ Voor ik weer naar de brug ga, zet ik nog even een verse pot pleur.

‘Mannen voor en achter, vooruit, aan dek met je luie donder!’ De twee Kaapverdianen komen met een lach op hun snuit de messroom uit maar Flip is duidelijk chagrijnig over het een of ander. Terwijl we naar het voorschip lopen, zegt hij: ‘Ik krijg die Manuel nog wel, o ja, ik zal hem krijgen!’ Ik zucht. ‘Wat is er nu weer gebeurd?’ ‘Die stomme zuidvrucht heeft me verdomme een glas water over mijn donder gegooid, nou is me hele nest nat!’ We zijn intussen op de bak aangekomen. ‘Nee, laat die hieuwlijn maar liggen, die ouwe heeft geen boatman besteld. Maar laat me eens raden waarom Manuel een glas water over je heen heeft gepleurd.’ Ik pak de oogsplits van de cobra die straks voorspring wordt en neem een paar extra bochten in mijn handen. ‘Je bent door mij gepord, daarna door Manuel maar je bent alle twee de keren er niet uitgekomen en weer in slaap gesukkeld. Pas toen heeft Manuel je, heel terecht, een glaasje water over je donder gekiept. Waar of niet?’ Die ouwe zet de bocht in om ons langszij de kaai te brengen. ‘Nou ja, ik was nog erg moe, hij had best nog een keertje kunnen roepen.’ Ik hou vanuit mijn ooghoek in de gaten hoever we nog van de kaai zijn ‘Nou jongen, wees blij dat hij mij er niet bijgehaald heeft, want ik had zonder pardon een volle puts zeewater in je kooi gepleurd.’ De kop is nu vlak naast de kaai, die ouwe slaat vol achteruit waardoor de vaart er uit is en de kont door het wiel effect netjes bijdraait. Met een zwaai gooi ik de oogsplits en een paar bochten van de cobra naar de kaai. Ik heb mazzel, het oog schuift al bij de eerste keer over de paal op de kaai. Meteen draai ik het spring een paar slagen rond de bolder en steek een vuist op naar de brug. Die ouwe geeft, met het roer aan boord, langzaam vooruit, zodat het schip zich netjes tegen de kaai aanvlijt. Verderop op de kaai gaan een paar koplampen aan en komen langzaam onze richting uit. Ach ja, “Her Majesty's customs and excise” waakt over de tax revenues. Jan de zeeman mocht eens een taxfree slofje sigaretten of flesje whisky willen smokkelen en daarmee “Good old Brittain” bankroet laat gaan, nou daar zal de zwarte bende wel even een stokje voorsteken! Langzaam blijf ik het spring opvieren tot die ouwe roept: ‘Houwen zo!’ Tien minuten later liggen we kant en klaar afgemeerd en zijn we al bezig met het opzetten van de laadbomen en het losdraaien van de sluitbalken. Ook slaan we elke tweede en derde keg los, zodat we morgenochtend snel open kunnen gooien. Ik word op mijn schouder getikt door een lid van de zwarte bende. Of Mister mate zo vriendelijk wil zijn om zijn hut te ontsluiten, dan kan hij hem even doorzoeken. Zeker, als hij even geduld heeft, kom ik over tien minuten bij hem. Dat is niet helemaal wat hij bedoelde. ‘Graag nu meteen.’ ‘Sorry maar jij bent niet de enige die werk te doen heeft, over tien minuten ben ik bij je.’ Wanneer alles klaar is laat ik de matrozen aftaaien en loop naar de verblijven, waar mijn nieuwe “vriend” al ongeduldig staat te wachten. ‘Waarom ik mijn hut afsluit wanneer de douane komt? Om te voorkomen dat jullie zonder mij erbij door mijn persoonlijke bezittingen lopen te struinen. Of ik jullie eerlijkheid in twijfel trek? Laat ik het zo zeggen, zou jij me zondermeer de sleutel van jouw huis geven, zonder mee te lopen om te zien wat ik uitvreet? Nee, dat is níet heel wat anders, dat is precies hetzelfde. In deze hut liggen mijn privé spullen, hier slaap en leef ik, dit is míjn huis.’ Hij gaat over tot de orde van de dag en vraagt of ik alsnog wat aan te geven heb. ‘Alleen maar de toegestane dingen; één fles, tweehonderd gram zware shag en een zo goed als leeg pakje hier in mijn borstzak.’ Hij doorzoekt de hut niet al te grondig en is snel weer verdwenen. Dat hij mijn, door een timmerman gemaakt, smokkelkastje met elf sloffen sigaretten niet zou vinden, wist ik al voor hij begon. Die sloffen gaan morgen met vijfhonderd procent winst van de hand en ook die fles whisky levert hier flink geld op. Zo, nu eerst voddenmand in, kan ik nog even een goeie vier uur slaap pakken.

Om tien voor zes, wanneer mijn wekker met een hatelijk geratel dwars door een mooie erotische droom heen dringt, ben ik nog lang niet uitgeslapen. Ik sta, al achteruit biddend, op en ren even vlug onder de douche door, trek wat aan en ga aan dek kijken. De matrozen laat ik nog even liggen, tot ik weet hoe laat er wordt begonnen met lossen. Aan dek is alles stil en ook op de kade is nog geen hond te bekennen, dus eerst maar een pot pleur zetten. Geeuwend schuif ik de ketel naar de hete kant van het fornuis. Om echt wakker te worden is een straffe bak nodig dus gooi ik, in plaats van twaalf, zestien eetlepels koffie in de pot. Ik zet een stoel in het gangetje, doe de deur naar het dek open en ga, met een grote mok pleur, zitten wachten op wat komt Tegen kwart voor zeven klinkt er wat gestommel en komt de kop van Neut boven het trapgat uit. ‘Hoi stuur, wacht je op de bootwerkers?’ ‘Nee, op lijn negen. Er is al verse koffie, hier, vul mij ook nog maar effe bij.’ Neut loopt de kombuis in en komt even later bij me staan met een twee bakken leut. ‘Stuur, ik heb nog eens lopen denken over de zak nemen of krijgen maar uh ….’ ‘Aha, nu heb je koppijn van het denken en kom je bij mij voor een aspirientje. Tja jongen, dat komt er van, als je nooit geoefend hebt kan denken heel gevaarlijk zijn.’ ‘Nee stuur serieus, ik denk dat ik toch liever blijf maar hoe moet ik dat aanpakken bij die ouwe, kan jij niet een goed woordje voor me doen?’ Zo zeg, dat wordt nog makkelijker dan ik dacht maar eerst eens kijken wat ik er voor mezelf uit kan slepen. ‘Kunnen Neut? Ja, dat wel maar of het helpt? Het is natuurlijk wel een echte Groningse stijfkop waar we het over hebben en bovendien heb je het goed bij hem verknald maar ik zal kijken wat ik doen kan. Iets anders, zo ‘s nachts in mijn uppie op de brug krijg ik vaak trek in iets lekkers en dan bedoel ik niet een boterhammetje kaas of worst, nee, meer iets van een balletje gehakt of een gebraden kippenboutje, gewoon iets hartigs.’ Neut knikt. ‘Ja, of een lekkere malse ontdooide biefstuk die je even snel, drie minuten per kant, kan bakken en die je zou kunnen vinden in een Tupperware doos links onder in de ijskast.’ ‘Precies Neut, wij begrijpen elkaar. Als je dan ook nog één keer in de week amandeltjesgries met bessensap op tafel zet, komt het helemaal voor de bakker.’

Tegen halfacht, ik heb net de matrozen gepord, stopt er een auto voor het schip. Het is de agent die komt vertellen dat ze om acht uur beginnen met lossen, met één gang en één kraan op één ruim. Hm, dat wordt minstens twee dagen lossen. Ik ga hem voor naar die ouwe zijn salon, vraag hem te gaan zitten en geef een roffel op de deur van die ouwe zijn slaaphut. ‘Cap, de agent is er.’ ‘Maak verdomme niet zo’n tering herrie, ik kom al.’ In de bemannings messroom zitten Manuel en Jesus al, met een bak pleur in hun handen te wachten op hun gebakken eitje. ‘Neut, nog even wachten met die eieren, we moeten eerst even opengooien.’ ‘Sorry mannen, drink snel je koffie op, we gaan luik een opengooien.’ Net wanneer de twee Kaapverdianen, al staande, hun laatste slok koffie drinken, komt Flip met een ‘Neut, koffie!’ de messroom binnen. ‘Te laat Flipje, aan dek met je luie donder!’ Flip protesteert binnensmonds maar waagt het niet om te gaan zitten. We werken snel en zo met zijn vieren op een luik, zijn we in een goed kwartier klaar en kunnen alsnog gaan ontbijten.
Het lossen gaat nog langzamer dan ik dacht. De kraan is een antiek geval dat kraakt en piept aan alle kanten en is daarbij ook nog zo traag is als dikke stront. De grijper die er aan hangt, heeft misschien iets meer inhoud dan een kruiwagen maar erg groot zal het verschil niet zijn. De kraan draait de grijper langzaam tot boven het ruim en laat hem langzaam zakken tot een meter of vier boven de zwavel, trekt de bekken van elkaar en laat hem in vrijeval in de gif gele lading ploffen. Van tijd tot tijd geeft dit zoveel wrijving, dat de zwavel spontaan begint te branden. Meteen komen de zes mannen, die met een schop in hun klauwen in het ruim staan te wachten, in actie en blussen de zwavel met … een paar flinke scheppen zwavel. Hier geen perslucht maskers, o nee! Deze geharde mannen hebben een snuitje voor hun mond en neus en verder niets. Waar de zwavel even gebrand heeft, stijgt steeds een giftig wolkje op dat je de adem beneemt. Net zo’n lucht als vroeger toen ik, als snotneus, een heel lucifersdoosje aanstak en mijn longen zowat uit mijn lijf hoestte van ellende, alleen is dit heel wat keren erger. Een vent die vanaf de wal in het ruim staat te kijken, roept naar de mannen dat ze wat eerder blussen moeten want zo wordt de lading minder waard. Ze antwoorden niet maar draaien hem hun rug toe en beginnen, achter hun snuitje, te zingen. Het is volgens mij iets van een negerspiritual maar de mannen gebruiken het duidelijk als strijd en protestlied. Ze zingen “We shall overcome”. De man op de kaai schreeuwt kwaad maar de mannen in het ruim negeren hem volkomen en zingen onverstoorbaar door, ‘deep in my hart, I do believe, we shall overcome some day.’ Het zingen is van een rauwe schoonheid die me opeens diep raakt en ik besef dat ik getuige ben van een heel speciaal moment. Dit is een van de vormen van protest die hier in Ierland worden gebruikt door de katholieke arbeiders tegen hun protestante bazen. Toch is dit geen geloofsstrijd, nee, dit is een eeuwen oude klassenstrijd, arm tegen rijk onderdrukten tegen hun onderdrukkers. Niet dat ik volkomen aan de kant van de katholieken sta want ook hun IRA heeft, o.a. met autobommen, wreedheden begaan waarbij veel onschuldigen werden gedood of verminkt. Dat de IRA overal zit, weet ik uit ervaring. Er is me al meerdere keren door “bootwerkers” uit Ulster gevraagd of ik, tegen grof geld, vuurwapens kan meebrengen uit België, een land waar die dingen zonder vergunning zo verkocht mogen worden. Natuurlijk ben ik daar nooit op in gegaan, als ze elkaar zo nodig moeten afmaken, gooien ze elkaar maar dood met kippenveren of wattenbolletjes.

Tussen de middag vraagt Neut me: ‘Psst, stuur, heb je die ouwe al om kunnen lullen?’ ‘Bijna Neut, bijna. Als jij nu zorgt dat er niets op je werk en gedrag aan te merken valt, heb ik hem morgen wel zover.’ ‘Bedankt stuur, ik zal me keurig gedragen.’

’s Avonds zo om een uur of half twaalf, Fred en ik zijn net terug van een avondje stappen en zitten nog even een pilsje te doen, wordt er op mijn deur geklopt. Fred en ik kijken elkaar vragend aan, wie kan dat nog zijn? Ik haal mijn schouders op, doe de deur open en kijk in de tronies van twee grote, gehelmde, Bobby’s. Tussen ze in hangt, nat en modderig, iets dat me vaag bekend voorkomt. ‘Good evening Sir, hoort dít hier bij u?’ Fred en ik kijken nog eens goed en komen tot de conclusie dat, hoewel het lijkt op iets dat de kat mee naar binnen heeft gesleept, het heel goed onze culinaire potsenmaker kan zijn. Good evening officers, ik ben er niet helemaal zeker van maar het lijkt verdacht veel op onze Cockroaches tamer.’ Er gaan twee paar wenkbrauwen vragend de hoogte in. ‘Kakkerlakken temmer???’ ‘Zeker heren, dit is de man die, altijd heel zorgvuldig, onze daily stew laat aanbranden.’ De heren knikken begrijpend ‘Waar wilt u hem hebben?’ Ik wip mijn master-key van het haakje en ga ze voor naar de hut van Neut. ‘Laat hem hier maar zakken heren.’ Ze droppen hem op zijn bank. Ik kijk op het bewusteloos stuk ongeluk neer en denk terwijl ik een deken over hem heen gooi: ‘Dus dit is jouw, “bedankt stuur, ik zal me keurig gedragen”, nou jongen, als dit keurig is, wil ik even helemaal niet weten wat je onder, níet keurig, verstaat.’ De smerissen moeten nog even wat gegevens opnemen. Fred staat op en ploft op mijn kooi en ik neem plaats achter mijn mini bureautje, zodat de Bobby’s op de bank kunnen zitten. Terwijl de een begint te schrijven, begint de ander te kuchen en zegt: ‘Zo, ik ben blij dat mijn dienst er bijna op zit, dan kan ik naar huis om mijn medicijn in te nemen.’ Ik voel direct aan waar hij naar toe wil. ‘Medicijn?’ ‘Ja, medicijn tegen een zere keel.’ Zegt hij en kijkt veelbetekenend naar de nog niet aangebroken fles Black Bush op mijn bureautje. ‘Puur?’ ‘Sure, water is for horses and ice is for polar bears.’ Ik pak twee waterglazen en vul ze allebei tot de helft en hef mijn pilsje. ‘Cheers gentlemen!’ ‘Cheers!’ Om een uur of twee, wanneer mijn fles leeg is en het ook in Freds fles Johny Walker behoorlijk eb is geworden, stappen de heren op. Omdat ze niet al te vast op hun benen staan, begeleiden we ze tot op de kaai. Ze nemen, onder het zweren van eeuwige vriendschap, uitgebreid afscheid. We kijken ze na wanneer ze op een anti onderzeebootkoers de kaai af zigzaggen. Fred zegt: ‘Wat denk je, zouden ze Neut alsnog een vette bon aan zijn reet hangen?’ Ik zeg grijnzend, terwijl ik een losgescheurde pagina ter grootte van een opschrijfboekje uit mijn zak trek: ‘Ik denk het niet Fred, ik denk het niet.’




Albert

Wat een heerlijk begin voor de zondag.

voor nu en alle voorgaande edities, een hele diepe buiging.
wat een heerlijke verhalen. Albert dank daarvoor

Website kapot, verbinding traag... Gelukkig hebben we Albert 45 nog met een verhaal over Neut! Komt alles weer goed. Dank je wel!
Groet, Peper.

Foei Albert, eerst een Ierse versieren, dan 2 Bobby's dronken voeren en hun bonnenboekje vernielen, wat ben jij een slecht mens .

het is je weer gelukt , zeeman. DANK

Echt Albert bundelen die handel en heel snel naar een uitgever wedde dat het een bestseller word

Dat heb je nodig na een dag KPN mail ellende en dan ook nog het forum uit de lucht! Perfecte timing
Weer een prachtig verhaal. Veel dank.

en jahoor;

Hij is weer gaaf, Albert! Dank.

Wat een verhaal weer.... Baal je er niet van dat je dit soort dingen niet meer dagelijks meemaakt?

Groeten,
Reinier

Mijn dank voor de positieve reacties.

Jutter, die Bobby’s dronken voeren? Laat ik het zo zeggen, ik hoefde ze niet te martelen om het er in te krijgen en hoe dat blaadje uit het opschrijfboekje opeens in mijn zak kwam? Géén idéé. En dat ik slecht zou zijn? Ja, dat klopt en daar ben ik nog trots op ook. Was het trouwens niet Vader Cats in hoogsteigen persoon die zei: “Een goede man is slecht”?

Grebbe weet, nu al voor de tweede keer, de juiste muziek met de originele beelden te vinden. Klasse!

Reinier, of ik dat alles mis? Soms wel maar geweest is geweest en het zou vandaag de dag ook nooit meer hetzelfde zijn als toen.

Is het jullie trouwens niet opgevallen dat Groom aan het begin van Belfast Lough een eigen haven heeft, genaamd “Groomsport”? Geert, mogen wij, ZF ers, daar nu gratis overnachten?

Dekkaloeltribir
Geweldig Albert, ik had even wat in te halen, maar ben weer (bijna) helemaal bij.
Die laatste bewaar ik voor morgen.
Ga er nu lekker van dromen, thnx man.

Had hem kennelijk gemist...

Overigens schijnt "mijn" haven Port an Ghiolla Ghruama te heten op zijn Iers.

Mogelijk een leuke plek voor een meeting.
En ja je mag er gratis liggen.

Er is zelfs een straat..
maps.google.nl/maps?hl=nl&q=gr...ie=UTF-8&sa=N&tab=wl

Ben er net doorheen gewandeld met streetview. Leuke optrekjes.

Albert 45 schreef :
Daar heb je vast gelijk in, al hoor ik van collega`s die voor hun huidige baan hebben gevaren, en die hebben ook nog weleens leuke verhalen

Reinier

mensen als je heb gevaren in je leven dan laat dat je nooit meer los
ik was 14 toen ik aan boord stapte.het werden 10 jaren,de mooiste
tijd van mijn leven,kan nog steeds weg dromen as ik an de hoek op de pier
sta en die schepen naar buiten zie gaan.maar wat albert schrijf wat geweest is is geweest,neemt niet weg dat het water altijd aan je blijf trekken.de zee,,ze roept altijd en laat je nooit meer los,,
vgr tonsr.

'Nou Fred, ik ben blij dat we weer op zee zitten, nóg een nachtje binnen had Neut niet overleefd.’ ‘Hoezo? Hij is wel twee avonden achterelkaar strontlazerus geweest maar hij stond ’s morgens weer fris en vrolijk te fluiten in de kombuis.’ ‘Nee, ik bedoel dat ik nu al de neiging heb om hem een ankerinspectie te laten uitvoeren op zestig vadem diep en er ook niet zeker van ben of ik hem, na nog zo’n geintje, niet liefdevol ga verzuipen .’ Het is kwart voor twaalf en we zitten met zijn tweeën in de messroom ons toetje naar binnen te werken. Waar we het over hebben? Wel, gisteravond was Neut, voor de afwisseling, eens op eigenkracht aan boord gekomen, alleen had hij ook drie kroegvrienden uitgenodigd.

Het aan boord komen om een uur of elf is al een tikje luidruchtig maar echt feest wordt het pas wanneer zijn stemming omslaat en hij de drie Ieren zijn hut uitjaagt . Omdat ik niet weet wat al die kolere herrie te betekenen heeft, vlieg ik mijn kooi uit om een eventuele moordpartij te voorkomen. Gelukkig komt alle herrie en geweld van Neut. Het magere scharminkel staat, daar in het gangetje, in zijn eentje te schelden en te slaan op drie grote brede verbaasde mannen, die hem voorzichtig afweren maar niet terugslaan. ‘Neut, ga godverdomme je hut in en kom er niet meer uit!’ ‘Jou sla ik ook helemaal verrot, klote stuurman!’ Zonder er nog één woord aan vuil te maken, buk ik en ram mijn schouder in zijn maag. Hij slaat dubbel en voor hij beseft wat er gebeurt stap ik, met Neut over mijn schouder, zijn hut in. Plof, die ligt! ‘En als je verdomme de gore moed hebt om je nest uit te komen, draai ik je hoogst persoonlijk je magere nek om!’ Hij kijkt me lodderig aan, lacht vriendelijk, ‘truste papa’ steekt een paar vingers in zijn mond en begint te snurken. Ik sluit de deur achter me en vraag aan de mannen wat er gebeurd is. ‘Helemaal niets. We zaten gezellig in de “Cat and Goose” te kletsen en om halfelf, toen de pub sloot, vroeg hij of we mee aan boord gingen voor een afzakkertje. Dat hebben we gedaan maar opeens, out of the blue, begint hij te schelden en stuurt ons zijn hut uit. He is a bit of a lunatic, isn’t he?’ ‘Yes, he’s stark raving mad, maar alleen als hij gezopen heeft, voor de rest is het een goed kokkie.’ Ik geef de mannen een pilsje mee “for on the road”, neem afscheid en duik mijn vlooienbunker weer in.

‘Ja Fred, Neut heeft heel wat goed te maken en niet alleen bij die ouwe, maar nu ook bij mij.’ Fred, die me kent zegt’, met de stem van Lowieke de vos uit de “Fabeltjeskrant”, ‘Hadsekidéé, lekkere hapjes, smikkelen en smullen.’ ‘Precies Fred, vannacht om een uur of twee eten jij en ik een lekkere malse biefstuk.’ Terwijl Fred al afdaalt naar de vetput, leg ik nog even aan Neut uit dat er vannacht twee biefstukken in de ijskast moeten liggen. ‘En als je me ooit nog eens papa durft te noemen, krijg je met een end hout over je falie.’ ‘Nee stuur, rot op zeg, heb ik jou papa genoemd?’ ‘Ja, malloot, het mankeerde er verdomme nog maar aan dat je om een nachtzoentje vroeg.’

Boven op de brug hangt die ouwe, zoals gewoonlijk, weer aan het lulijzer. Effe luisteren, ja hoor, hij heeft Meier aan de lijn. ‘Nee meier, we hebben er alleen gelost, we gaan in ballast naar Bristol, scrap metal laden voor Passajes. En jullie?’ Laat die twee maar lullen, eerst maar eens kijken waar we zitten. Omdat we gisteravond net niet helemaal leeg raakten, kwamen de bootwerkers vanmorgen om zes uur nog even het laatste bultje zwavel er uit plukken en konden we tegen zevenen alsnog vertrekken. Volgens de laatste peiling van die ouwe, zitten we ongeveer dwars van Ballyhornan Bay. Met de kijker is de kustlijn nog vaag te zien. Aan dek zie ik een dikke dekwasslang door het mangat in het ruim verdwijnen. De mannen zijn het ruim aan het schoonspuiten en de vetpriesters zijn op het ruim aan het lenzen. Dat laatste is overduidelijk te zien aan de grote straal gifgeel water, die ter hoogte van de vetput uit de zij spuit. Ik blaas in de lulpijp van de vetloods. ‘Ja?’ ‘Fred, zet de dekwas maar af de mannen gaan schaften.’ ‘Zijn ze klaar?’ ‘Nee ze gaan om een uur weer verder. Blijf je nog wel even doorlenzen?’ ‘Ja, komt voor de bakker. Geef je een brul als ze weer verder gaan?’ ‘Doe ik, alvast bedankt.’ Wanneer de dekwas stopt komt Flip met zijn kop uit het mangat. Hij kijkt omhoog naar de brug en brult: ‘Schaften stuur?’ ‘Ja, schaften!’ Flip laat zich een paar treden zakken om naar zijn maats te roepen dat het tijd is, komt dan aan dek en blijft daar netjes wachten tot de andere twee ook veilig aan dek staan. Hm, mijn pedagogische schoppen onder zijn reet, in een poging hem wat veiligheidsregeltjes bij te brengen, beginnen vrucht af te werpen. Die ouwe en Meier zijn uitgeluld en beëindigen het gesprek met de, onderhand, traditionele zinnen. ‘O ja Meier, hoeveel deklast had je ook al weer?’ ‘Ach vent, sterf!’

Om één uur zijn de matrozen het ruim weer ingedoken en heeft Fred, op mijn verzoek, de dekwas weer bijgezet. Langzaam maar zeker lopen we verder uit de Ierse kust. Hoewel het niet te zien is, zitten we nu dwars van Ardglass, een piepklein haventje waar ik al eens geweest ben met de “Emerald Isle”. Dat was mijn tweede schip als stuurman. We kwamen daar met een lading kunstmest uit Sluiskil.

==============================================================================

Na twee dagen lossen zijn we leeg maar kunnen niet vertrekken omdat er buiten een volwassen storm staat waar we, als we so wie so al tegen de wind in vrij kunnen komen van de kade, daar met die “lege blaas” beter niet tegenin gaan liggen rammen. Omdat het er niet naar uitziet dat het weer op korte termijn zal verbeteren en er in dit gat ook niets valt te beleven, hebben we er zwaar de kolere in. Toch is er één die hier nooit meer vandaan wil en die ene is Lichtmatroos Ronald ofwel Ronnie. Ronnie is een Hagenees apie van vijftien jaar afkomstig uit de Schilders wijk en dat kan je horen ook. Zijn platte dialect en taalgebruik zijn prachtig om te horen, ik lig af en toe in een deuk om dat joch. Bijvoorbeeld toen ik hem vroeg om me een seintje te geven wanneer de bootwerkers weer terugkwamen van de schaft. ‘Stuurman, die venten benne dur weer!’ ‘Die venten Ronnie?’ ‘Ja stuurman, dat zegt ik, die venten benne dur weer.’ Ronnie heeft een half jaartje bij de groenteman gewerkt en kreeg het toen in zijn koppie dat hij wel naar zee wilde. Nu zit hij net drie weken aan boord en is buitengaats constant zeeziek. Toch is die zeeziekte van hem niet de enige reden dat hij hier wil blijven, o nee, Ronnie is verliefd en wel op een Ierse schone van dertien lentes. Dat kwam zo. Omdat er hier zelden of nooit een vrachtschip komt en zeker niet zo een groot bakbeest, van wel bijna zestig meter, die in zijn eentje de hele loskade in beslag neemt, is zowat het hele dorp al naar dat wereldwonder komen kijken en nog steeds komen er af en toe mensen om zich te vergapen aan het wonder uit Holland. Ik zie het toevallig net gebeuren. Ronnie, die zijn pot verf even vergeten is en vanuit het gangboord verlangend naar de glooiende groene heuvels achter het dorp staart, komt opeens oog in oog te staan met een roodharig wichtje met sproetjes op haar neus. Wel vijf minuten lang en zonder dat er een woord gewisseld wordt staren twee Hollandse blauwe ogen in een paar Ierse van “Emerald green”. Ik blijf doodstil staan en wacht af wat er nu gaat gebeuren. Het meisje, een tenger bakvisje dat nog maar net begonnen is om haar bloesje op natuurlijke wijze op te vullen, doet een pasje dichter naar de kaairand en hij hangt , nog steeds helemaal verloren in haar mooie ogen, nog wat verder over de reling. Zij mompelt zachtjes iets onverstaanbaars, ons anders zo brutale Hageneesje zegt zacht en timide, ‘Hallo’ en weer kijken ze elkaar als gebiologeerd aan. Als dat zo doorgaat, staan ze daar vanavond laat nog, dus grijp ik in. Ik loop naar ze toe en zeg zacht: ‘Hallo.’ Verschrikt kijken ze me aan. ‘His name is Ronnie, what ‘s yours?’ Ze spreekt zo zachtjes dat ik het bijna niet versta. ‘Theresa.’ ‘Hoor je dat Ronnie? Zij heet Teriesa. Maar iets anders, ga jij voor mij zo nog even de diepgang opnemen vanaf de kaai? Ik hoef het pas vanavond te weten dus neem er de tijd voor. Ik denk dat je het daar in de beschutting van dat muurtje goed kan bekijken. ’ Hij lacht en springt de wal op. Ik pak zijn pot grijze verf met kwast en begin de den te tjetten. Af en toe kijk ik even naar het prille stelletje dat tegen het muurtje, uit de wind en in de zon, is gaan zitten. Ze zijn nu al wat vrijer met elkaar maar omdat ze elkaars taal niet verstaan wil het gesprek niet zo vlotten. 'Stuur, hoe zeg je ik ben vijftien, hoe oud ben jij?’ Ik begin, onder het werken over mijn schouder heen, te vertalen en moet ook uitleggen dat Ronnie uit Holland komt en dat Holland niét in Frankrijk ligt. Ze weten nu blijkbaar genoeg van elkaar want het wordt stil op de kaai. Wanneer ik weer even een blik werp op de geliefden, houden ze elkaar stijf vast en proberen uit hoe ze elkaar kunnen kussen zonder dat hun tanden tegen elkaar tikken. Misschien ben ik een sentimentele ouwe lul - van tweeëntwintig - maar ik heb een warm gevoel voor die twee kinderen die zo helemaal in elkaar opgaan en stapje voor stapje de liefde ontdekken.

Intussen is het zondag geworden en de wind is afgenomen van 9-10 bft. Tot een dikke 8. Als het verder afneemt, kunnen we morgenmiddag met hoogwater vertrekken en via de noordkust rondvaren naar Donegal aan de Atlantische kust. Vanochtend hoorde ik, alweer, het tikken van meisjes schoenen op de trap. Het is Theresa die ‘s avonds, netjes voor donker, aan de arm van Ronnie naar huis gaat, maar ’s morgens voor achten alweer present is en meteen doorloopt naar Ronnie ’s hut, waarna je direct de sleutel hoort omdraaien. Wat ze daar de hele dag uitvreten? Daar kan ik alleen maar naar raden maar wat het ook is, het gebeurt uit liefde.

Omdat we op zondag geen scheepsonderhoud plegen, slenter ik de kaai op voor een rondje om de haven. Hier en daar liggen wat vissersscheepjes, geen van allen veel groter dan een meter of acht. Op een van de bootjes zie ik leven. Dichterbij gekomen zie ik dat het een houten reddingboot is, die aan de netten en andere troep te zien ook voor de visserij wordt gebruikt. Ik raak aan de praat met de mensen op het bootje, die alles zeevast zetten en de brandstoftank uit jerrycans bijvullen. Het blijken de plaatselijke huisarts met zijn zoon te zijn. Echt vissen doen ze niet, hooguit een of twee keer in de week een trek met het kuilnet maar dat is puur voor de sport. ‘Maar ik zie dat jullie alles zeeklaar maken, je gaat er met dit weer toch niet op uit?’ De schipper/huisarts lacht en zegt: ‘Juist nu is het leuk, we gaan alleen maar voor een paar uurtjes naar buiten en de boot kan het hebben, dit is niet voor niets een voormalige lifeboat.’ Dat lijkt mij ook wel wat, even lekker stoeien met de elementen, dus vraag ik of ze een plekje hebben voor een Hollandse zeeman. ‘Sure come onboard.’ ‘Een minuutje, ik pak even mijn camera.’ Wanneer ik aanboord spring draait de motor al en gooi ik, samen met Junior, de trossen los. Nog voor we buiten zijn voel ik de deining onder mijn voeten. Vlak buiten de piertjes hebben we nog wat beschutting van de kust en kan ik, terwijl we wat op en neer kruizen, veilig wat foto’s nemen.

Dan gaan we een stuk verder naar buiten en moet ik snel naar buiten, vlug een foto nemen en voor de volgende zee ons met een woest geweld raakt, terug in het stuurhutje springen en de deur sluiten.

We gaan hevig tekeer en rammen vollekracht tegen de hoge deining en golven in, om even later met een noodgang voor zo’n woest brullende breker weg te surfen. Hoewel we alle kanten op slingeren en stampen en behoorlijke opdoffers krijgen, heb ik geen moment het gevoel dat de boot, al is ze bejaard, het niet hebben kan. Dit is genieten met volle teugen, de adrenaline jaagt door mijn donder, ik heb het gevoel dat ik lééf en alles aankan, héérlijk! Wanneer we de haven van Ardglass weer binnenlopen kan ik bijna niet geloven dat we dik drie uur buiten zijn geweest, de tijd is omgevlogen! We meren de boot af op zijn eigen plek en de dokter/schipper – ‘Zeg maar Brennan.’- Nodigt me uit voor vanavond in de pub. ‘All drinks on me.
’
Maar dat was toen, nu laten we Ardglass, net buiten zicht, aan stuurboord liggen.

==============================================================================

‘Há, vlampijpen.’ Fred, ploft op de bank en schept zijn bord vol macaroni. Hij kijkt op de grote koperen klok. ‘Verdomme het is al kwart over zes, die kloothommel van een eerste komt me steeds later aflossen, dat moet ik hém eens flikken, dan staat ie meteen op zijn achterste poten en is het schip te klein!’ Neut die, zoals het een echte scheepskok betaamt, met zijn nieuwsgierige kop door het luikje hangt , klaar om zich overal mee te bemoeien, zegt: ‘Die eerste is werkelijk knettergek, als je dat maar weet!’ ‘Gek, Neut?’ Hij knikt bevestigend en herhaald: ‘Knettergek!’ Als Neut - de grootste gek van allemaal - zoiets zegt, dan moet er wel wat aan de hand zijn. ‘Vertel eens Neut, wat is het nu weer?’ ‘Je weet toch dat die fietsenmaker kwaad is op die ouwe omdat die altijd vals speelt met kaarten?’ ‘Ja en?’ ‘Nou, je weet ook dat die ouwe niet zo dol is op pasta, dus had ik daarstraks de bruinebonensoep van vanmiddag voor hem opgewarmd en op tafel gezet. Nu kwam die fietsenmaker als eerste de messroom in, hij keek om zich heen, stak zijn hand in zijn zak en gooide een handvol soda in de soep. Toen hij weer om zich heen keek zag hij mij en zei dat ik m’n muil moest houden, anders zou hij met zijn bahco m’n hersen inslaan en ...’ ‘Moment Neut , weet je zeker dat het alleen maar soda was en niet iets anders?’ ‘Ja want hij had ermee op de bank gemorst en dat heb ik opgeveegd, kijk maar. Ik sta op en steek mijn hand uit. ‘Geef maar hier.’ Eerst ruik ik aan de witte korrels, dan lik ik, heel voorzichtig, met het puntje van mijn tong. ‘Ik denk dat je gelijk hebt, dit is soda.’ Fred zegt geschrokken: ‘Moeten we die ouwe niet waarschuwen?’ ‘Nee hoor Fred, daar komt die ouwe al heel snel zelf achter.’ Verdraaid, ik had profeet moeten worden. Nog voor ik uitgesproken ben, vliegt de messroomdeur open en vliegt die ouwe met een benauwd smoelwerk langs ons heen. Hij roept in het voorbijgaan: ‘Stuur, naar de brug!’ Ik sta grijnzend op. ‘Zie je wel, niets aan de hand, hij blijft alleen maar een etmaal aan de vliegende schijterij.’




Albert

Mooi verhaal weer, helemaal leuk met die fotos!

Pieter

He, lekker zo voor het weekend! En die foto's maken je verhaal helemaal af! Dank weer voor dit mooie verhaal.