Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

tonsr schreef :
Hear hear Ton, laat die vetpuisten maar een poeppie ruiken.

Albert bedant weer voor het schitterend verhaal, als ik ze lees zou ik zo weer willen aanmonsteren.

Beste Tonsr, het is toch wel duidelijk! Terwijl de Machinisten er alles aan doen om het schip te behouden zoals daar is het zuigertrekken, spoelkleppen wisselen, seperator schoonmaken, branders ontkolen, condersorpijpen raggen, kleppen opnieuw inschuren of tijdens de vaart met gevaar voor eigen leven een indicateur diagram maken ten einde om het schip zo efficient mogelijk van voortstuwing te voorzien zijn daar die dekzwabbers bezig om valse verklaringen af te leggen, Engelse Lady's te verleiden, of een beetje chanteren. En...eh die Soda was natuurlijk gegeven met de bedoeling dat die Ouwe er van zou opknappen.
Voor mij is het duidelijk hoor! Die van dek die deugen van geen kant, die zijn daarom naar zee geschopt dat is wat anders dan eerst een vak leren !!

he jutter je ben de boel echt aan het op jutten he je heb wel gelijk,een beetje dan.
ik ga hier niet zitten opsommen wat wij allemaal wel niet aan dek doen
maar iets wil ik wel kwijt,wie staat er op de brug achter het wiel
de matroos dus wie loods jullie veilig bij dag en nacht bij weder en onweder over gods wijde wateren in groots mogelijke veiligheid,,,,sjonge,,jonge hoe krijg ik het op text
de matroos,en het zwarte koor mag daar dan een beetje bij helpen door de zooi aan de gang te houden.
al met al hebben we dus elkaar nodig.en laat nu de lezer maar uit maken wat er belangrijker is
vgr tonsr.

he albert hij was weer strak,en uhhhh toch die finnen genaaid en zoon mooie nieuwe log versierd,ja er is iemand die ons dek personeel oplichters vindt maar dat ben ik niet met de schrijver eens
ik noem het gebruik maken van omstandigheden,en das geen oplichting.
tenslotte doe we dat met zeilen toch ook.

tonsr schreef :
Ik had toch echt begrepen dat die Finse genaaid werd ....

Albert, weer een prachtig verhaal.
Het leuke is dat hierdoor allerlei herinneringen bij me naar boven komen. Ik ben alleen niet in staat om ze zo uit de losse pols op te dissen als jij dat kan.

rakadam ik heb dat zelfde probleem,bij het lezen komt er zoveel terug aan herrinneringen,heb het wel eens geprobeerd ,maar er staat dan van alles door elkaar en is niet te verteren door een ander.
wat me wel opval is dat er toch veel oud zeevarenden op dit forum zitten
zal er is een draadje aan wagen.vgr tonsr.

@tonsr,er bestaat al een zeeliedenforum waar over van alles en nog wat wordt geouweneeld. Ook kan je daar proberen in contact te komen met oudcollega's. Neus maar eens rond daar, ik denk dat het je wel bevalt. www.kombuispraat.com

@rakadam. Roel, schrijfsels produceren, is een kwestie van durven beginnen, je zelf dwingen om door te gaan, steeds even teruglezen en hier en daar een paar letters of woorden schrappen. Af en toe een kritisch persoon vragen om het even door te lezen is ook niet slecht. Ga er niet tegenaan staan hikken, begin gewoon.

albert ben der is effe weze kijken,zal daar eens wat door gaanspitten dankje wel voor deze tip.
vgr tonsr.

Albert 45 schreef :
Wijze woorden, Albert. Dank je.

De Zaterdag afgesloten met een heerlijk stukje. Ik dacht echt dat ze niet terug zou komen
Het zal dat goddelijke lichaam wel zijn.......

groom schreef :
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt, want Albert heeft nog stééds een goddelijk lichaam. Dus toen helemaal.

Als je maar weet dat hij nog enkel over jou droomt
Maar goed te horen dat bij jou ook het voorjaar weer in de lucht zit...
Op naar gaastmeer!!

Jannet is gisteravond met de trein van 18:10 weer huiswaarts gekeerd en eerlijk gezegd ben ik daar niet erg rouwig om. Buiten het krap liggen en het niet kunnen gebruiken van mijn wasbak, omdat daarin een slipje en panty staan te weken, zijn het vooral haar snel wisselende stemmingen die me een tikkie tegenstaan.

Het is nu zaterdagochtend negen uur en de platte wagons, met walsenden, zijn net door een dikke diesel loc de kaai op gerangeerd. Omdat we gistermiddag de luiken al opengegooid hebben konden we uitslapen tot half acht. De matrozen zijn achterop de witte opbouw aan het soppen en ik sta te wachten tot de dockers arriveren. Daar is die ouwe. ‘Stuur ik ga nog even de stad in, ik ben om een uur of twaalf weer terug.’ ‘Prima cap, doe geen dingen die ík niet zou doen, die zijn echt de moeite niet waard.’ Hij mompelt binnensmonds iets over eigenwijze snotneuzen en loopt de gangway af. Er komen auto’s de kaai oprijden, ze parkeren tegenover het schip naast een ouwe loods. Een ploegje bootwerkers komt, rond de achterste wagon, naar de gangway gelopen. Vier man worden de eerste wagon opgestuurd en de rest gaat het ruim in. Twee kraanmachinisten klimmen in de twee oude havenkranen en rijden dezen, langzaam, over hun rails naar het schip. De voorman komt naar me toe en weet te vertellen dat ze voor tweeën klaar zullen zijn. Hm, ik heb zo mijn twijfels. ‘Dat is wel heel snel, hebben jullie soms “klaar, naar huis”, of zet je twee gangs aan het werk?’ hij gaat niet in op het “klaar naar huis”. ‘No mate, one gang, two cranes.’ Ik weet genoeg, “klaar naar huis” – geen uurloon maar een vaste som geld voor de klus, hoe lang of hoe kort je er ook over doet – betekent, zeker op zaterdag wanneer de pub lokt, met een noodgang werken en schijt hebben aan de veiligheid.

De twee kranen draaien hun haken boven het eerste walsend. De vier mannen op de wagon pikken de zware stalen stroppen in en de twee kranen beginnen samen één plaat te hijsen. Ze hebben duidelijk moeite met de tonnen zware last. Ik loop, om die handel niet boven mijn kop te laten passeren, rond het luikhoofd naar bakboords gangboord. Ook de voorman, die tevens reepsgast is en aanwijzingen aan de kranen geeft, komt daar staan. Inderdaad kijken de mannen niet zo nauw, wanneer er weer een plaat boven het ruim wordt gemanoeuvreerd, nemen ze amper de tijd om onder de gangboorden te schuilen en springen er gelijk bovenop om de stroppen uit te pikken. “Snel, sneller, snelst.” Is hier het motto. Wanneer in de helft van ruim twee de azobé buikdenning bedekt is met kromgetrokken en golvende walsenden, gaan ze aan de tweede laag beginnen. Ik wijs de voorman op de twee hijsen stuwhout, - samen een flinke vrachtwagen vol - die we gister al onder het marsedek hebben gezet. ‘Voorman, ik wil overal voldoende hout tussen en nergens metaal op metaal.’ De voorman roept wat naar beneden en de mannen gooien, in de blind, twee stukken hout op een walsend. Hup, daar is de volgende hijs al. Zakken, neerploffen stroppen los en hij ligt al. ‘Voorman, kan je de volgende nog even tegen houden? Ik ga eerst beneden kijken hoe die handel ligt.’ Via het mangat daal ik in het ruim af en loop naar de laatste hijs het eerste stuk hout kan ik vrij makkelijk heen en weer bewegen en het tweede trek ik er zelfs zo tussen uit. De voorman roept: ‘Onderuit!’ en daar is de volgende hijs. Als de weerlicht storm ik de ladder op en ga verhaal halen bij de voorman. Het wordt een fikse ruzie. Hij laat weten dat hij schijt heeft aan die jonge snotneus van een stuurman, die hem, met zijn meer dan veertig jaar ervaring, toch echt niet hoeft te vertellen hoe hij zijn werk moet doen. Intussen zijn er alweer twee hijsen neer gemieterd, waar zelfs helemaal geen hout tussen is gekomen. ‘Voorman, we stoppen met laden tot die laatste platen zijn gelicht en er voldoende hout tussen zit.’ Hij kijkt me geringschattend aan en laat de volgende hijs komen. ‘Voorman, of jij stopt het laden nu zelf, anders doe ík het voor je!’ Hij zegt niets en wenkt de hijs naar beneden. Ik ben klaar met hem. Ik loop naar achter en roep: ‘Manuel en Jesus, aan dek komen, nu meteen! Ja, kom maar mee jullie pakken de geien en houden die boom in het midden.’ Ik ga zelf achter de winch staan en op het moment dat de kranen wegdraaien, laat ik de laadboom - die stijf omhoog stond – over het ruim tot in de mik zakken. Nu breekt de pleuris uit. Behalve de voorman die woest tegen me staat te vloeken, ‘I brake every fucking bone in your fucking body, you fuchking Dutch basterd! krijg ik ook te maken met de bootwerkers die het ruim uit klauteren. Wanneer ook die dreigend om me heen komen staan, lijkt het er even op dat ik een pak op mijn lazer ga krijgen maar opeens staan Manuel en Jesus naast me en houden de woestelingen een paar matrozenmessen onder hun neus. Ik trek mijn eigen mes, draai me om en kijk de voorman “vriendelijk” aan. Het is verbazingwekkend, hoe de aanblik van paar simpele stukjes glimmend Solingen staal, kalmerend kan werken op een ploegje bootwerkers met lynchneigingen. Niet dat het schelden afneemt maar ze gaan snel een pas of wat achteruit. De lynchpartij is afgeblazen maar vrienden zijn we nog lang niet. Ik onderbreek de stroom koosnaampjes die de voorman over me uitstrooit. ‘Kunnen we er over spreken of niet?’ We kunnen er, zij het met moeite over spreken maar hij verdomt het om in te gaan op mijn eis dat de platen een voor een gelicht moeten worden om er genoeg stuwhout onder te leggen. ‘Voorman, of het gebeurt op mijn manier of er wordt helemaal niet meer geladen. Hij laat weten dat ik, wat hem betreft, een nogal uitgebreide collectie ziektes kan krijgen. Ik bedank hem oprecht en wanneer hij me daarop stomverbaasd aankijkt leg ik hem uit dat, wil ik alles genieten wat dat hij me toewenst, ik minstens honderdvijftig jaar oud moet worden. Hij roept naar een van zijn mensen dat die een zekere mister Butcher moet bellen. De man loopt de wal op en ik vraag de voorman of hij trek in worst heeft of zo. ‘Ja lach maar, you Dutch basterd, mister Butcher is geen slager maar onze man van de TWU - Transport Workers Union, ofwel de vakbond – en als die dit schip op de Blacklist zet, worden jullie fucking Dutch basterds nergens in Brittannië nog geladen of gelost.’ ‘En als ik jou dit schip laat laden op jouw manier, eindig ik op de bodem van de Bay of Biscay, wat denk je dat ik liever heb, you bloody fucking, cocksucking, motherfucking, good for nothing, son of a bitch?’ Hij moet niet denken dat hij de enige is die een woordje Queens English spreekt. Samen met de mannen laat ik voor de zekerheid ook een boom over luik één zakken. ‘Oké mannen, we gaan een bakkie doen.’

Wanneer we achterop zitten met een bak pleur, bedank ik de mannen, die voor me in de bres sprongen zonder te weten waar het omging en vertel ze wat er aan de hand is. Bij mijn uitleg over walsenden, die bij “ijzer op ijzer” aan de glij kunnen gaan en nooit en te nimmer zullen stoppen voor een paar lullige spantjes en dwars door de huid naar buiten zullen rossen, waardoor wij ons bij onze voorvaderen kunnen voegen, slaakt Jesus een nogal grove vloek en komt overeind met zijn hand aan zijn mes. ‘Laat maar Jesus, ik denk niet dat je Vader, die volgens de geschriften nogal vergevingsgezind is, wil dat je een paar bootwerkers fileert.’ ‘Que?’ Vraagt Jesus. Ik leg hem uit dat ze al straf genoeg krijgen door dat ze nu nooit meer vóór de namiddagsluiting in de kroeg zullen komen en dat nog wel op zaterdagmiddag, een gruwelgedachte voor iedere Engelsman. Jesus ziet het misschien een tikkie anders maar gaat toch weer zitten. Op de kade stopt een auto. Er stapt een man uit die meteen de gangway oploopt en daarmee uit mijn zicht verdwijnt. Aan dek laait het geschreeuw weer op, dan wordt het stil. Er komen twee dockers achterop. Ze eisen dat ik meteen met ze meekom, want Mister Butcher wil me spreken. Jesus die de woorden misschien niet helemaal kan volgen maar de toon verrekte goed verstaat, komt overeind met zijn hand aan zijn mes. Ik steek mijn hand naar hem op. ‘Laat maar, het is al goed.’ Ik wend me tot de dockers. ‘Butcher wil dat ik bij hém kom? Wanneer die worstendraaier me spreken wil, komt hij maar bij míj. Hij mag de voorman en één van jullie meebrengen, de rest van de bende is achterop níet welkom.’ ‘Ja maar Mister Butcher heeft gezegd dat we je mee moesten nemen en ..’ Ik onderbreek hem. ‘Je hebt me gehoord, wegwezen of ik stuur Jesus op je af.’ Jesus, die zijn naam hoort, trekt zijn mes en kijkt me gretig aan. Ik hoef al niet meer van nee te schudden, de heren boodschappers taaien vlug af. ‘Flip, haal jij nog een rondje pleur?’ We zitten al aan een verse bak, wanneer Butcher, de voorman en een docker op het achterdek arriveren. Omdat wij de bolders bezet houden mogen de heren blijven staan. Butcher, een volgevreten patsertje, begint meteen hoog van de toren te blazen en eindigt met: ‘Die laadbomen moeten meteen weer omhoog en als jij, stuurman, je nog één keer met het laden durft te bemoeien, gaan de dockers meteen van boord en komen jullie op de Blacklist.’ Ik geef hem geen antwoord maar kijk de voorman aan en wijs met mijn duim naar Butcher. ‘Hoort die opgeblazen breedbekkikker bij jou?’ ‘That’s Mister Butcher, our Union representative.’ ‘O ja? Nou dan mag je deze vakbondsvertegenwoordiger zeggen dat ik best met hem wil praten maar dat als hij nog één keer de gore moed heeft om zo’n toon tegen mij aan te slaan, ik hem, zonder te vragen of hij zwemmen kan, in de haven sodemieter.’ De voorman trekt, terwijl Butcher half achter hem gaat staan, een ongelukkig gezicht. Hij had zich dit gesprek vast anders voorgesteld. Maar ja, híj mag dan misschien opkijken tegen iemand in een ruitjes kostuum met een daarbij vloekende das en foute schoenen. Ik zie alleen maar een omhooggevallen proleet die goed van de tongriem is gesneden maar de achterbuurt, waar hij vandaan komt, nog lang niet ontgroeit is. Nu spreek ik die proleet persoonlijk aan. ‘Nee zwijg, nu is het mijn beurt! Het is heel simpel, of er wordt nu op de goede manier geladen en gestuwd, of ik haal de Board of Trade erbij. Nee, ik ben nog niet uitgesproken. Ik haal ook de Harbour Police erbij om jullie aan te klagen voor poging tot moord.’ De opgeblazen breedbekkikker komt voorzichtig wat verder achter de voorman vandaan en begint te dreigen. ‘Bull eggs, dat kan je nooit hardmaken en de Union is zeker niet bang voor de Board of Trade. We zullen het schip claimen voor het gederfde loon van de dockers.’ ‘Niet hard kunnen maken? De bewijzen, zowel voor de politie als de Board of Trade, liggen in het ruim. En gederfd loon? Dat kan helemaal niet, tenzij ze niet op uurloon staan maar “klaar, naar huis” hebben en mij is altijd verteld dat dit in Engeland verboden is. Nee, als er geclaimd gaat worden, dan is dat door onze maatschappij bij de Union en daar zullen jouw bazen echt niet blij mee zijn. Hij begint weer tegen te sputteren maar ik luister al niet meer. Flip, die toen hij met zijn blad koffie terugkwam al een verdachte grijns op zijn snuit had, kijkt naar de kaai. Ik volg zijn blik en zie nog net Neut wegduiken achter de breedbekmobiel. Vlug, voor die gasten, doorhebben waar ik naar kijk, zeg ik tegen Butcher Breedbek: ‘Hoe spel je jouw naam en wat zijn je voorletters?’ ‘Hoezo? Waarvoor?’ Hij kijkt me argwanend aan. Nou voor het rapport dat ik zo dadelijk officieel in het journaal ga zetten en waar de Board of Trade en niet te vergeten de politie en Lloyds, een officieel afschrift van krijgen. Jouw bazen krijgen het wat later, via een advocaat. Hij mompelt wat, trek de voorman aan zijn arm mee en gaat opgewonden staan fluisteren. Ik voel dat ik gewonnen heb, ja maat, als je gaat bluffen kan je wel eens iemand treffen die dat spelletje nog veel overtuigender kan spelen dan jij. Even zo goed zat ik daarnet, hoewel kalm van buiten, van binnen te shaken als de neten, want als het schip werkelijk door mijn toedoen op de blacklist komt, is er geen rederij die mij nog wil. Ze zijn uitgepraat, de breedbekkikker loopt zonder om te kijken naar de gangway en de voorman wendt zich tot mij. Nogal stuurs zegt hij: ‘You win, pull up the bloody derricks, we gaan die platen lichten en er hout tussen leggen.’ ‘Heel goed, dat doen we …., straks na de koffie.’

Op de kade breekt de pleuris uit. Een doldriftige Breedbek Butcher staat op de kaai te dansen en te schreeuwen als een wilde. We zetten de lege mokken op het blad en gaan eens kijken wat er loos is. Ook de dockers verzamelen zich in het gangboord. De driftkikker staat, met het schuim op zijn bek, te beweren dat wij zijn auto gesaboteerd hebben. Met een grote grijns op mijn smoel zeg ik: ‘O ja? Hoe moeten we dat dan gedaan hebben, toen jij hier aankwam zaten wij al op het achterdek en daar zijn we niet vanaf geweest, dat heb jullie zelf gezien, niet dan?’ Ik kijk de voorman vragend aan. Met tegenzin knikt hij, ja. ‘Wat is er dan aan de hand met die auto?’ ‘Twéé lekke banden, jullie hebben twéé van mijn banden lek gestoken!’ Ik haal mijn schouders op. ‘Wie als een gek over het haventerrein scheurt en niet oplet waar hij doorheen rijdt, kan wel eens een lekke band oplopen, niet waar mannen?’ Een paar dockers, die weten dat dit zo is, knikken vrolijk van ja. Kijk eens aan, zo te zien zijn zij ook niet zo dol op de breedbek patser. Ik vervolg: ‘Wel Clutcher, het was prettig kennis met je te maken maar je hebt ons nu al lang genoeg van ons werk gehouden, bye bye.’
We zetten de bomen op, waarna de voorman op zijn vingers fluit om de ingedutte kraanmachinisten weer bij de les te halen. Flip mag achterop het laatste stuk staande werk soppen terwijl Manuel en ik het ruim in gaan. Als voorbehoedsmiddel tegen “per ongeluk” naar beneden vallende voorwerpen, zit Jezus, duidelijk in het zicht, boven op de winchkap, zijn nagels schoon te maken met een mooi glimmend mes. De kranen beginnen de platen te lichten en Manuel en ik schuiven er hout onder. Het is wel niet ons werk maar zo weten we zeker dat het goed gebeurt. Om twaalf uur is het weer even feest. De cranedrivers die, in tegenstelling tot de dockers, in dienst zijn bij het gemeentelijk havenbedrijf en gewoon op een vast uurloon staan, zijn gestopt om te gaan schaften. Zonder zich ook maar iets aan te trekken van de kwaaie dockers, klimmen ze uit hun kranen en verdwijnen richting kantine. ‘Kom op jongens wij gaan ook schaften.’ Onder het handenwassen zeg ik tegen Flip: ’Dat was een stomme streek maatje.’ ‘Hoezo, waar heb je het over?’ Ik heb het over dat stomme idee van jou om Neut die banden te laten leksteken, nee, lul er maar niet omheen, dat was jóuw idee.’ Flip staat wat schaapachtig te lachen. ‘Sta niet zo stom te lachen, verdomde randdebiel die je bent, wat denk je wel dat er met Neut was gebeurd als ze hem gesnaaid hadden? Dan was hij, dankzij jou, via de eerste hulp in de lik beland. Dus de volgende keer dat je zo’n brainwave krijgt, schrijf je die op in drievoud en veegt je gore reet er mee af! Nog één zo’n kut geintje en trap ik je in de eerste de beste haven van boord. Ben ik duidelijk?’ Het ‘Jawel stuur’ komt heel timide uit zijn mond. ‘Mooi, rot maar uit mijn ogen, dan ga ik straks ook nog even een babbeltje met vriend Neut maken.’ Ben ik nu echt kwaad? Welnee, ik vond het een prachtstreek maar ik wil wel graag dat hij de volgende keer eerst even de consequenties overziet.

Onder het eten komt die ouwe terug van de wal en luistert, samen met de vetpriesters, naar de gebeurtenissen van vanmorgen. Hij is verontwaardigd over het gebeuren in het ruim, lacht tevreden wanneer de laadboom neergaat en krijgt, aan zijn handen te zien, wurgneigingen wanneer het over Breedbek Butcher gaat. Hij grijnst breeduit bij de afgang van de Union man en brult van het lachen bij het leksteken van de banden. Neut volgt, met zijn kop door het luikje, alles nauwlettend en lacht vrolijk met die ouwe mee. Ik denk eerlijk gezegd niet dat het hierna nog zinvol is om onze kanenbraaiër straks de mantel uit te vegen. Wanneer hij uitgelachen is, vraagt die ouwe of het echt waar is dat “klaar, naar huis” hier verboden is. ‘Geen idee cap maar mister Butcher liet zich er mooi door overbluffen.’ Hij lacht me vaderlijk toe en geeft me het, in zijn ogen, grootste compliment dat iemand maar krijgen kan. ‘Appie, m’n jong je zou een goeie Groninger zijn.’ Ik sta op en zeg: ‘Hoor je dat Fred? Heb ik me daar toch de hele morgen mijn stinkende best gedaan, krijg ik als dank een grove belediging naar mijn kop geslingerd.’ Het volgende dat ik van die ouwe naar mijn kop geslingerd krijg, is het flesje Maggi.




Albert

Wat een heerlijk verhaal weer!

Het is maar goed dat de wilde haren door Marjanne een beetje gekortwiekt worden
bedankt Appie

Heerlijk!!!

En alweer een mooi verhaal, Albert. Dank.

Van wie was die uitdrukking ook weer: "als uw hand het wil staat gans het raderwerk stil..." Hij is weer geweldig!
Groet, Peper.

geweldig weer hoop wel dat je de filmrechten hebt vast gelegd. dit zou een betere serie worden dan Hollands Glorie

Peper schreef : Troelstra.

www.geheugenvanoost.nl/page/55270/nl

Schitterend verhaal weer zo kunnen we met een goed gevoel het weekend in. En nu allemaal naar de kroeg om er 1 op Albert te drinken.

Mooi Albert!

Wederom hartelijk dank voor jullie support.



Neut 17.


Het is zaliger te geven dan te ontvangen.


Wanneer na de schaft de kraanmachinisten weer terug zijn, staan de dockers al ongeduldig te wachten. Het is zaterdagmiddag, dat houdt in dat de matrozen vanaf nu in overwerk staan. Flip heeft geen trek in overtime en gaat liever een middagje shoppen. ‘Prima flipje, ga je gang het zal moeilijk zijn, héél moeilijk zelfs maar misschien redden we het ook zónder jou.’ Manuel en ik duiken het ruim in en Jesus zit weer pontificaal op de winch met zijn mes te spelen. We leggen niet alleen hout onder de walsenden maar stempelen ook tussen de stapels onderling en tussen de stapels en de spanten. Eén keer probeert de voorman om het tempo op te jagen, we zijn nog aan het stempelen wanneer er een walsend van een ton of vijf boven het ruim komt. Ik trek Manuel mee onder het marsedek en geef een brul naar boven. ‘Fuck off! Niet boven het luik komen met die handel zolang er nog mensen onder staan!’ De voorman begint een grote bek op te zetten maar zwijgt plotseling. Van uit de beschutting onder het marsedek, kijk ik schuin omhoog en zie waarom. Jesus staat bij hem en tilt met de punt van zijn mes de kin van de voorman op. Deze staat, met zijn neus naar de hemel gericht, en durft zich niet te verroeren. Ik geniet eerst nog even van dit schouwspel, voor ik roep; Obrigado Jesus. É o suficiente – Dank je Jesus. Het is genoeg - . Jesus wacht nog even maar haalt dan, tergend langzaam, zijn mes weg. De voorman laat voorzichtig zijn hoofd zakken, slikt even, voelt onder zijn kin en kijkt naar zijn vingers. Hij is zichtbaar verbaasd dat er geen bloed aan zit en voelt voor de zekerheid nog een keer. Blijkbaar heeft hij de boodschap begrepen, want hij gebaart de hijs weer tot boven de kaai en pas wanneer ik hem een seintje geef dat het kan, draaien de kranen hun last weer boven het schip.

Tussendoor, wanneer de diesel-loc de trein verder duwt om de volgende wagon onder de kranen te brengen, vlieg ik even het ruim uit en de wal op, om vanaf de kaai de diepgang af te lezen. Tegen half drie, het schip ligt stijf in haar reet, dat wil zeggen, de kont ligt zeven voet dieper dan de kop. Laat ik het laden stoppen. ‘Voorman, we gaan verder op luik één!’ De kranen en de trein rijden tot voor luik één en het laden gaat verder Bij drieën komt Neut even kijken en roept naar beneden: ‘Komen jullie straks pikheet houden of moet ik een kan koffie hier brengen?’ ‘Nee Neut, we komen niet naar achter maar als je een kan ijsthee met een drie mokken brengt, ben ik je eeuwig dankbaar. Om drie uur laat Jesus een emmer met twee mokken zakken. Manuel en ik gaan om de beurt even zitten met een peuk van de Weduwe en een mok ijsthee met veel citroen en ijsklontjes. Al met al gaat het laden redelijk vlot en wanneer die ouwe even komt kijken en vraagt hoelang het nog gaat duren, laat ik hem weten dat we waarschijnlijk om een uur of zes kunnen beginnen met zeeklaar maken. Tegen vieren komt hij nog eens kijken. ‘En stuur, zes uur klaar? Dan ga ik nu de loods bestellen.’ ‘Moment cap.’ Ik ga helemaal aan bakboord staan zodat ik de kraanmachinisten kan zien zitten. Ik zwaai met twee handen naar ze en de linkse kraanmachinist staat op en steekt een hand op. Ik wijs op mijn klokje, til mijn handen vragend op en maak een kappend gebaar. Hij steekt resoluut vier vingers op. ‘Nou cap, u ziet het, om vier uur kappen de kranen ermee.’ Er komen nog twee hijsen, dan zetten de cranedrivers hun kraan in rustpositie en klauteren naar beneden. De dockers zijn, alweer, niet zo erg blij met de situatie, maar het schelden en vloeken mist toch het vuur en de overtuiging die er vanmorgen nog in doorklonk. Wanneer de dockers zijn vertrokken roep ik: ‘Jesus, kan je even afdalen naar ons aardse stervelingen?’ ‘Que?’ Zegt Jesus. ‘Trabalho, aqui debaixo’ – Werken, hier beneden - . ‘Sim steerman.’ We gaan aan de gang met; balken, een motorzaag spijkers, hamers, staaldraden, sluitingen en spanschroeven. Tegen halfzes is ruim twee al bijna zeeklaar. ‘Jongens, we stoppen er mee, maandagochtend beginnen we om zes uur, dan zijn we klaar wanneer de dockers in ruim één verdergaan.’ Manuel lacht. ‘Viereneenhalf uur overtime, is plenty money!’ ‘Nee Manuel, jij hebt vandaag meer dan je best gedaan en Jesus heeft ons heel goed vanuit de hoge beschermt, jullie krijgen zes uur de man.’ Wanneer Manuel mijn woorden vertaald krijgt ook Jesus een stralende lach op zijn snuit. Wat mij betreft hebben ze het vandaag dubbel en dwars verdiend.

Het is maandagochtend en wanneer tegen halfacht de dockers komen aanzetten, hebben wij ruim twee al zeeklaar. Het zijn nu andere gezichten dan eergister, alleen de cranedrivers zijn dezelfde twee onverstoorbare figuren van afgelopen zaterdag. Voor ze beginnen maak ik een praatje met de nieuwe voorman. Ik leg uit wat zijn voorganger voor ideeën had over stuwen en veiligheid en besluit met: ’Wanneer jij er net zo over denkt als hij, heb ik liever dat jullie meteen weer vertrekken.’ Hij lacht: ‘Maak je niet druk stuurman, ik weet over wie je het hebt, bij mij gebeuren dat soort dingen niet. Hij geeft me een knipoog. ‘Bovendien wil ik straks niet met lekke banden staan.’ ‘Zo, dat weten jullie ook al?’ ‘Ja, Mister Butcher zat het zelf in de pub uitgebreid te vertellen. Hij hoopte op wat medeleven maar werd finaal uitgelachen.’ Ik grijns ‘Tja voorman, dat weet je, op een haventerrein kan je weleens scherpe voorwerpen aantreffen.’ ‘Of koks met scherpe messen.’ Zegt hij. Ik kijk hem heel onschuldig aan. ‘Hoe bedoel je?’ ‘O, hij is gezien maar er is niets gezegd, jullie zijn niet de enigen die een hekel hebben aan Mister Butcher, ook de kraanmachinisten mogen hem niet.’ Onder het praten dirigeert hij een walsend tot boven het ruim. ‘Flipje, Manuel! Naar beneden, hout er tussen stoppen!’ ‘Jesus, haal jij nog wat sjormateriaal uit het kabelgat?’ Zelf hou ik een oogje op de diepmerken. Tegen tienen loop ik naar de voorman. ‘Nog twee platen voorman, allebei aan stuurboord.’ Ook die ouwe sein ik in. ‘Cap dit worden de laatste twee, dan liggen we aan ons merk.’ ‘Mooi zeun, de loods is al besteld.’ Hij kijkt door zijn ramen naar buiten. ‘Je laat die laatste toch wel aan stuurboord laden he?’ ‘Tuurlijk cap, dat spreekt voor zich.’ Hoewel die ouwe helemaal niet bijgelovig is, - vraag het hem zelf maar - moet ik het niet flikken om het schip over bakboord af te laden, o nee, dat brengt een ongeluksreis. Vandaar dat ik, om die ouwe gelukkig te maken, altijd probeer af te laden met een paar graden slagzij over stuurboord. De laatste walsenden liggen er in en de dockers lopen de gangway af. Ik bedank de voorman voor de prettige samenwerking en loop naar de kranen. Aan de cranedrivers geef ik, ‘With the compliments of our cook.’ een platvink whisky, die in dank aanvaard wordt. Ik neem de exacte diepgang op. Achter liggen we 4,06 mtr. en voor 3,61. Twee voet achterover is niet slecht. Ik had gegokt op anderhalve voet maar twee is ook goed, dan stuurt ze lekker en hoe dieper de schroef, hoe vaster het water. Het gemiddelde van de twee Plimsollmerken geeft precies SNA – Summer North Atlantic – aan. Vlug wip ik naar de kaartenkamer om e.e.a. in het journaal te zetten en daal daarna in het ruim af om mee te helpen bij het stempelen en sjorren. ‘Flipje, laat je maats maar verdergaan met stempelen, rol jij die kuil staaldraad maar naar die hoek, dan neem ik de draadtang, de sluitingen en de kiezen mee.’ Ik loop nog een keertje extra voor wat spanschroeven en ga aan de slag.

Wanneer die ouwe boven het luik roept dat de loods aanboord is, gaan we even aan dek om voor en achter te maken en duiken meteen het ruim weer in. Intussen staat die ouwe zelf aan het wiel en brengt ons door de havens naar de sluis. Nog voor de sluis zijn we klaar en beginnen dicht te gooien met alleen een korte onderbreking tijdens het schutten maken we, terwijl die ouwe, op loodsmans-aanwijzingen, de River Avon afzakt, zeeklaar. Wanneer we bij Avonmouth The Bristolchannel opvaren en de loods overstapt op de loodsafhaler, leggen we de laatste hand aan het zeeklaarmaken. ‘Manuel en Jesus, gaan jullie achterop alles opruimen en zeevast zetten? Flipje loop maar met mij mee.’ We maken een rondje over dek en ruimen nog wat wrijfhouten en andere losse rotzooi op. Op de bak borgen we de ankers door de grondstoppers dicht te draaien en de “klussen” van vrije val naar “in zijn werk” te schuiven. Als laatste sluiten en knevelen we het stalen luik van het kabelgat. Het is al vijf voor twaalf wanneer we onze klauwtjes staan te wassen. In de messroom sla ik vlug wat voer naar binnen en ga naar boven om die ouwe af te lossen. Ik kijk even naar de laatste peilingen in de kaart, controleer de koers van de autopilot en kijk wat er rondom te zien is en wie er nog meer op straat zijn. ‘Ik hoop dat we in de golf een beetje christelijk weer treffen stuur, want gesjord en gestempeld of niet, het blijft een kutlading.’ ‘Da’s waar cap maar die rotzooi zit goed vast en als het zich morgen wat gezet heeft gaan we, voor we de golf in duiken, de zaak nog eens nalopen. Ik moet trouwens weer denken aan de vorige keer dat we een reisje Bristol – Pasajes deden, wat was u ziek en wat was u weer stronteigenwijs, op en top een Groninger.’ ‘Ja, hou maar op ik was niet alleen ziek maar dankzij jou leek mijn reet wel een speldenkussen. Nou stuur, ik ga een hapje eten, goeie wacht.’ ‘Eet ze cap en straks een goeie rust.’

Ja, dat tripje van toen, nu al bijna drie jaar geleden, was voor die ouwe zeker geen plezierreisje.

=========================================================================

We liggen in Bristol bij de scrapyard en laden verschroot metaal voor Pasajes, een stadje in de Bay of Biscay, vlak bij de Franse grens. Tijdens het laden komt die ouwe geen enkele keer aan dek kijken en eet om twaalf uur, zonder wat te zeggen, alleen een bord soep, om zich daarna weer snel terug te trekken in zijn eigen verblijven. Omdat ik dit niet van hem gewend ben, stap ik de salon binnen en zie daar die ouwe languit op zijn bank liggen. ‘Wat is er loos cap?’ ‘Niets, alleen een beetje keelpijn.’ Zegt hij met schorre stem.’ ‘Volgens mij is het wel wat meer dan een beetje keelpijn, u heeft het klamme zweet op uw voorhoofd staan. Wacht maar even. Ik wip binnendoor naar de kaartenkamer en haal de thermometer uit de medicijnkist. ‘Zo cap, steek die maar even in uw hol.’ Hij sputtert behoorlijk tegen. 'Rot op met dat ding, ik ben verdomme geen kleuter en jij bent verdomme mijn moeder niet.’ Sorry cap, uw keel is er erger aan toe dan ik dacht want ik versta er geen woord van maar steek dat ding nu effe in uw kont, dan bent u over drie minuten van me af.’ Waarschijnlijk inderdaad om van mijn gezeur af te zijn, geeft hij toe. Na dat mijn secondewijzer drie keer rond is geweest, zeg ik: ‘Ja, laat maar zien. Hm, achtendertig acht, dat is koorts. Ik laat een dokter komen.’ Met rouwe, nauwelijks verstaanbare stem, zegt hij: ‘Als je dat maar uit je bolle kop laat, geef me maar een handje aspirines dan ben ik morgen weer beter.’ Omdat ik weet dat hij een dokter in no time zijn hut heeft uitgevloekt, geef ik toe. ‘Goed geen dokter maar als uw temperatuur door de negenendertig gaat, laat ik een ambulance komen om u mee te nemen.’ Zacht voeg ik er aan toe: ‘Desnoods in een dwangbuis.’ Schor fluistert hij: ‘Het is alleen mijn strot die ziek is, mijn gehoor is goed, lelijke snotaap.’

We zijn klaar met laden, de agent heeft samen met die ouwe de papierwinkel afgehandeld en een loods besteld. Zowel gisteravond als vanmorgen, verdomde de gezagvoerder het om zijn temperatuur op te nemen, dus weet ik niet hoe hij er aan toe is. Ik hoop dat de aspirines wat geholpen hebben maar als ik die zweetdruppels op zijn kop zie, weet ik het nog zo net niet. Om 13:10 is het voor en achter. Zodra we buiten Avonmouth de loods hebben afgezet. Verdwijnt die ouwe, zonder wat te zeggen, van de brug. Verdomme, hij zag er daarnet uit als de dood van pierlala, bleek, rillend en met dikke zweetdruppels op zijn kop. Pas om dik kwart over zes, we hebben Foreland Point Lt. ho. zo’n beetje dwars, komt hij me aflossen. Wanneer ik hem aankijk zie ik het al, hij is echt strontziek. Ik geef de wacht over en ga wat eten. Dan daal ik af in de vetput en babbel even met de eerste vetpriester. ‘Dus meester, als jij nu af en toe op de brug gaat kijken, dan moet je mij porren als hij niet meer kan, goed? Mooi dan ga ik nu pitten.

Wanneer het licht aangaat en de vetpriester roept, ‘Stuur, je kan beter bovenkomen!’ heb ik voor mijn gevoel amper een kwartiertje geslapen maar volgens mijn wekker is het al bij tienen. Vlug steek ik mijn kop onder de kouwe kraan en loop naar de brug. Eerst kijk ik op de radar en rondom het schip, dan pas kijk ik naar die ouwe die als een slappe dweil, in elkaar gezakt op de bank in de kaartenkamer zit. Het is duidelijk hij is te ziek om nog te functioneren. Waar zitten we? Aan stuurboord zie ik twee vuurtorens slaan. Dat is het eiland Lundy waar we op deze koers ruim vrij van blijven. ‘Meester help eens een handje, die ouwe moet meteen zijn nest in. Samen krijgen we die ouwe naar beneden en in zijn kooi. ‘Meester, ik ga zien dat ik een dokter aan de lijn krijg kan jij voor pleur zorgen? Mooi dank je.’ Het duurt even voor ik via Scheveningen Radio een arts te pakken heb. Ik leg uit wat er speelt. De dokter vraagt me het hemd van mijn lijf maar veel wijzer kan ik hem ook niet maken en over de inhoud van de medicijnkist zijn we ook al heel snel uitgepraat. Conclusie, er moet een arts bij om te zien of hij aanboord kan blijven of naar een ziekenhuis moet maar hij denkt dat het wel het laatste zal worden. Ik weet genoeg. Na de dokter bedankt te hebben, roep ik de Britse Kustwacht op en leg uit wat er aan de hand is. We overleggen de mogelijkheden. Evacuatie per helikopter is in dit stadium wat al te drastisch. Terug het Bristol kanaal in, met bijna vier knopen stroom tegen, zet ook geen zoden aan de dijk. Ten anker komen in de St Ives Bay is met deze wind, N.N.W. 5 – 6. ook geen optie. ‘Mister mate, kan je Landsend ronden en de Penzance Bay aanlopen? Dan zorgen wij dat er een arts aanboord komt.’ ‘Ja dat is goed, zodra ik de Longships voorbij ben geef ik jullie mijn ETA door. Uit.’

Zo sta ik de hele nacht door. Af en toe wip ik even de trap af naar die ouwe en geef hem wat water voor zijn droge strot. Hij ziet er nog steeds niet erg florissant uit en als ik zijn voorhoofd voel, heeft hij nog steeds zware koorts. Tegen de ochtend kan hij weer een beetje lullen. ‘Waar zitten we?’ ‘Om een uur of negen hebben we Landsend dwars, cap.’ Ik weet niet of hij me gehoord heeft want hij zakt meteen weer weg. Helder Fernando, onze Portugese kok komt boven met koffie en ziet mij, in plaats van die ouwe. Hij kijkt me vragend aan. ‘Ja Helder, die ouwe is ziek, daarom gaan we straks voor anker in de Penzance Bay, dan kan de dokter naar hem kijken. Kan ik straks wat brood met gebakken eieren hier boven krijgen?’ Yes steerman, how many eggs do you like?’ Vier met bacon en veel koffie graag.’

Tegen negen uur zoek ik weer contact met de Coastguard. ‘My ETA at the Penzance Bay is, a quarter past eleven.’ Ze zullen het doorgeven. Ik kijk rond om te zien of ik even de brug af kan en wip snel naar de kombuis. ‘Helder, kom je even mee? Ik heb een karweitje voor je.’ We lopen vlug naar voren en klimmen de bak op. ‘Helder, ben je bekend met dit soort ankerlier?’ Helder kijkt me verbaasd aan. ‘Nou nee, niet met dit soort maar ik kan er wel mee overweg.’ Mooi we gaan om een uur of elf ankeren maar die ouwe is te ziek om boven te komen en de matrozen vertrouw ik niet achter de lier. daarom wil ik dat jij dat straks doet. Oké?’ ‘Yes steerman, that ’s oké.’ Vlug leg ik hem een paar dingen uit maar hij zegt, terwijl hij een rondje om de lier maakt : ‘Deze is niet zo moeilijk stuurman, het zal wel lukken.’ ‘Mooi ik laat je roepen als het zover is.’ Vlug verdwijn ik naar de brug. Boven kijk ik eerst rond voor ik het stuurhuis binnen stap. Geen schepen of plotseling overstekende boeien in zicht. Binnen tref ik de eerste fietsenmaker aan. Hij wijst me op een verse mok pleur en zegt: ‘Wat moest jij nou daar voorop met die kanenbraaiër?’ Ik neem een slok koffie. ‘Dank je meester, die kanenbraaiër gaat straks de spijker er in pleuren, want de matrozen kunnen dat echt niet zonder de zaak te verzieken.’ ‘Ja maar dan laat je het toch niet aan een kok over?’ Ik verleg de koers naar 135 graden en pak de kijker om de Runnelstone boei te zoeken. ‘Ja meester, niet aan een andere kok maar Helder is niet alleen een goeie kanenbraaiër, hij is ook bootsman geweest op zo’n grote Portugese vriestrawler die helemaal bij Newfoundland op kabeljauw vissen. Hij is in zijn eentje tien keer meer zeeman, dan die drie slapjanussen van matrozen bij elkaar.’

We zitten nog een klein mijltje voor de ankerplaats. Ik geef de telegraaf drie slingers van voor op achteruit en terug. “Stand-by voor manoeuvreren.” De vetpriester antwoord op dezelfde manier, waardoor ook hier boven de wijzer heen en weer vliegt en de bellen rinkelen. Vanaf de brugvleugel roep ik naar Vincente dat hij, samen met Santos, de loodsladder aan bakboord moet hangen. ‘Antonio, roep jij de kok aan dek, hij weet wat hij doen moet. Ik zet de telegraaf op halve kracht. Langzaam verdwijnt de witte krul op de boeggolf. Helder verschijnt samen met Antonio op de bak. Hij kijkt naar achter en wijst beurtelings op bakboord en stuurboords anker. Ik roep uit het raam: ‘Starboard!’ Hij steekt zijn hand op en maakt de stuurboords grondstopper los, controleert of de bandstopper goed vast zit en schuift de klus uit zijn werk. Het wordt tijd om er nog wat meer vaart uit te halen. Ik gooi de telegraaf op dead slow, neem een peiling met de radar en breng het schip tot op driekwart mijl van het haventje van Penzance. Nu moet de telegraaf op vollekracht achteruit. De schroef slaat het water onder de kont tot karnemelk. Langzaam trekt die bruisende vlek naar voren. Wanneer hij bij de midscheeps komt, weet ik, ligt het schip stil en begint te deinzen. Ik gooi de telegraaf op “dead slow astern” en geef een brul naar Helder; ‘Lekko anker!’ Hij draait de bandstopper los en met veel geweld en een roestwolk boven de bak, valt het anker. Meteen zet ik de telegraaf op stop. Helder geeft eerst één en later twee tikken op de bel. Ik wacht nog heel even en geef dan een stoot op de luchthoorn. Helder draait de bandstopper vast en laat Antonio een ankerbal hijsen. We slaan nog even langzaam achteruit om het anker gelegenheid te geven zich in te graven. Wanneer twee vaste punten op de wal niet meer van peiling veranderen, gaat de telegraaf op stop en dan op “ready with engines”. In het journaal zet ik. Komen om 11:20 ten anker met twee en een halve shackle in 16 meter water in de Penzance Bay. Peilen Penzance havenhoofd op 252 graden. Afst. 0,75’ Er komt een reddingboot uit het haventje en koerst recht op ons af. Wanneer hij langszij komt, sta ik al beneden om de dokter te ontvangen. ‘Santos, hijs die tas omhoog.’ Terwijl de dokter onwennig tegen de loodsladder opklautert, knoopt een bemanningslid van de lifeboat zijn doktersvalies aan het lijntje. Het valies is nog eerder aan dek dan de dokter zelf. Terwijl we naar achter lopen vertel ik in het kort wat er met die ouwe loos is en ook dat hij nog koppiger is dan een muilezel. De dokter lacht ‘Ik ken dat soort, ik heb vroeger een praktijk gehad in Wales. Zo, is dat de patiënt? Laten we eens zien wat hij mankeert’ Hij neemt zijn valies van me aan en trekt er een stethoscoop uit. Het gezag wordt wakker wanneer hij het ijskoude plaatje van de stethoscoop op zijn borst voelt. Met een zwak en rauw stemgeluid protesteert hij. ‘Sodemieter op, blijf met je gore poten van mijn lijf. De dokter bukt zich naar zijn tas en wanneer die ouwe zijn muil opendoet om verder te mopperen, krijgt hij er een thermometer in. ‘Shut up.’ Zegt de arts vriendelijk en houdt net op tijd de hand van die ouwe tegen, om te voorkomen dat de thermometer een voortijdig einde vindt op de vloer. Even later houdt de dokter het glazen staafje onder mijn neus en kijkt me veelbetekenend aan. ‘Sorry Dokter, wij kennen alleen Celsius, Fahrenheit zegt me niets.’ ‘Help hem eens een beetje overeind ik wil naar zijn longen luisteren.’ Met veel inspanning krijg ik die ouwe zover overeind dat de dokter hem met zijn vingers op de rug kan kloppen en naar de longen luisteren. Ik laat die ouwe weer terugzakken, hij slaapt meteen weer in. De dokter somt op wat hij geconstateerd heeft en het eindoordeel luidt: ‘Hij heeft een zware keelontsteking met veel te hoge koorts en moet, voor het een zware longontsteking wordt, direct naar het ziekenhuis.’ Die ouwe van boord en naar het ziekenhuis? ‘Nou dokter, u mag die lui uit Wales koppig vinden maar ik kan u verzekeren dat dat watjes zijn vergeleken met een Groningse kapitein, let maar op.’ Door aan zijn schouder te schudden krijg ik die ouwe weer een beetje wakker. ‘Cap, dit hier is de dokter, u zit tegen een zware longontsteking aan en moet opgenomen worden. We liggen voor anker in de Penzance Bay en er ligt een boot langszij, u kunt zo ….’ Hij onderbreekt me met een vloek. ‘Ik blijf godverdomme op mijn schip!’ Wat we ook zeggen die ouwe geeft niet toe en valt zelfs doodleuk weer in slaap. ‘Wel dokter, wat nu? Moeten we hem tegen zijn wil van boord brengen? Buiten dat dat lastig is met een tegenstribbelende man van zijn grootte, gaat het mij teveel op kidnappen lijken.’ De dokter kijkt peinzend. ‘Als ik je een serie kant en klare injectiespuiten bezorg, kan jij ze hem dan toedienen?’ ‘Liever niet, hoewel, zeker in dit geval, is het zaliger te geven dan te ontvangen.’



Albert.

Ik dacht al: zou die Albert soms verstek laten gaan? Maar het is toch nog goed gekomen.
Leuk om te lezen, zo'n inkijkje in de beladings- en ankerprocedure!

Ben benieuwd wie er het meest volhardend is: die ouwe of de opgetrommelde dokter..

ha weer een geweldig verhaal albert.