Onderwerp: VERHALEN VAN TOEN.

Kan ik weer aan het boekje op m'n nachtkastje toevoegen! Hij is weer prachtig Albert!
Groet, Peper.

Je maakt er wel veel werk van, Albert!
Foto's uitzoeken, scannen, feilloos verhaal maken. Resultaat is er weer.

Albert in een woord SUPER!

weer heerlijk genoten Albert, blijf vooral schrijven.

Heerlijk, om de Zaterdagmorgen mee te beginnen! Dat is wat anders dan dat eeuwige lampenrondje en die sloepmotor testen!

@ Jutter. Dankjewel. Vetpriester geweest?

Albert 45 schreef : Goed geraden!

Waar komt die naam vetpriester vandaan? Waren dat zulke heilige boontjes? Of deden ze altijd een schietgebedje dat alles bleef draaien. Moeten wel goed tegen zeeziekte kunnen daar beneden.

he sons,das een vergissing jong hoe dieper in het schip hoe minder last
dat was bij ons,aan dek wel anders, man ik heb ze aan dek wel gezien die over de muur wilde springen van ellende.vgr tonsr.

Tuurlijk! De Oppervetpriester werd eerbiedig "Meester" genoemd. Die zorgde dan natuurlijk ook echt voor bijna alles aan boord. Voortstuwing, verwarming, koeling, hydroliek, krachtstroom en verlichting.Da's natuurlijk wel wat anders dan alleen een beetje opletten dat je een beetje in het midden van een of andere Oceaan blijft en niet te dicht aan de kant komt.Dat blijkt ook wel uit Albert's verhalen. Stuurlui hadden alle tijd voor geintjes en die Opperstuurman kon z'n tijd verdoen met ouwehoeren met z'n collega's, vandaar dat ie verkort "Ouwe" werd genoemd!

Ho ho, ik heb ook op de grote bootjes gezeten! Daar werd die oppervetpriester dan wel eerbiedig met meester aangesproken maar onderling hadden we het over “Die Hoofdstoker”. Dat was over het algemeen een figuur die alleen zijn hut uitkwam om te vreten, zich nóóit in de vetput vertoonde, elke maand een verse smetteloos witte overall aantrok – waar dus nooit een vette veeg of oliespatje opkwam - en het echte werk over liet aan de “second”. Voor de rest waren die vetpriesters natuurlijk geen echte zeelui. Ze waren allang blij wanneer ze een beetje in die vetput konden rondscharrelen, varen hoefden ze niet zo nodig. Met af en toe wat proefdraaien voor de kant – stuurman kan er een extra trossie bij? – waren ze al zielsgelukkig.

Dat een schip eigenlijk bestemd is voor het transporteren van goederen van A naar B en geen pakhuis is voor machinisten speeltjes, is iets wat ze maar moeilijk konden bevatten. Wat betreft die ouwe, heb je natuurlijk helemaal gelijk. Die man deed het minst, ving de vetste gage van allemaal en liet alle werk aan de “chief mate” over.

Gelukkig maar dat er ook stuurlieden bestaan. Dat zijn de vaklui die het schip netjes van haven naar haven brengen en daarmee de centjes verdienen die de vetpriesters met scheppen over de balk gooien.

Wat zeg je? Rivaliteit tussen dek en machinekamer? Nóóóit van gehoord!

Die ouwe en de opper vetpriester hadden ook de grootste hut en meestal nog naast elkaar ook

Dat heeft nog best lang geduurd.

Good cooking takes time.

Albert is die "Ouwe" nou vroeger op een zeilschip begonnen of liep dat anders dat je weet?

ik met mijn maatjes liepen aan dek,wij hadde niks op met die lui uit de vetput we gingen pasazieren met kokkie en zijn maatje die steevast
ouwehoerde as jullie me niet vrij houwe sallie ut merke an je vrete.
wat dan ook met grote regelmaat gebeurde.je moest er helemaal nie
an denke om met die lui van benede uit te gaan de olieman en zijn
handlangers gingen ook appart weg zonder de meester,die had dan ook weer zijn eige volk .ja de hierargie vierde hoogtij aan boord.echter ik moet er wel bij vertellen as het nodig was in zwaar rottig weer was het ook
wel zo dat je er voor elkaar was en op de een of andere manier was de samenhorigheid ook wel weer sterk aan wezig ik heb het meegemaakt
op de arendskerk tussen 2 kerels die elkaars bloed wel konden zuipen
en met regel toch wel in elkaars haren zaten tijdens het stappen,ieder
zijn eigen weg krijg er 1 bonje met wat inlanders,komt de ander bij toeval ook aanlopen dat ze gebroederlijk naast elkander op de inlanders aan het in timmeren waren,gebroederlijk het strijdperk verlieten pilsie pakken en het feest aanboord begon weer op nieuw met elkander.
ja wat dat betreft was er altijd wel wat te beleven aan boord.
wat albert zijn neut betreft ,dat leesvoer is voor mij zo herkenbaar
en ik wordt er nogwel is ,hoe noem mie dat,,krijg je zo een nostalgische bui en denk wel is bij me eigen mocht ik het overdoen
zou ik het weer zo doen ondanks dat het wel hard en ruig leven was die
ouwe schepies met 4 in een hut.3 ruimpies voor de brug en 2 achter de brug.zware spier tegen de mast bij het aanlopen van de een of andere
haven de boomen stellen ,keggen weg slaan dekzeilen weg halen houte luike open gooien,of bomen stellen voor op en over stond je de hele dag
je eigen klem te werken met een paar stoom lieren ,ach waar blijf de tijd het was mooi ,maar nu is het beter,alleen de romantiek is weg
en voor pasazieren is geen tijd meer.
vgr tonsr.

@Sons, de term "ouwe" stamt inderdaad uit de zeiltijd, maar die ouwe uit "Neut" was van 1930, dus te jong om de zeiltijd te hebben meegemaakt. Ik heb wel in 1960 - 1961, een bootsman meegemaakt die nog op die ouwe windjammers had gevaren.

Zojuist even een abbonamentje genomen op dit topic.

Albert keep up the good work

Groeten Dyon

Bedankt voor jullie vriendelijke woorden, fijn dat het nog niet verveeld.





Boven op de brug is het een druk komen en gaan. Nu is dat op zich niet zo bijzonder, dat gebeurt wel meer. Nee, het bijzondere zit hem in het feit dat het hele komen en gaan een één mans actie is van onze gezagvoerder in hoogsteigen persoon. Dankzij de handvol soda, die de oppervetpriester in die ouwe ’s bruinebonensoep heeft gepleurd, vliegt onze gezagvoerder heen en weer tussen stuurhuis en wc. Intussen sta ik wel mooi met mijn kloten op de brug, terwijl ik eigenlijk in mijn kooi had moeten liggen, om tegen middernacht, fris en uitgeslapen, de wacht over te kunnen nemen. In de medicijnkist vind ik een flinke bus Norit, ik haal er zes tabletten uit en douw die, bij de volgende pitstop in die ouwe zijn klauwen. ‘Zes? Is dat niet een beetje veel?’ ‘Ja zeg, wilt u nou beter worden of niet?’ Nog voor hij antwoord kan geven, slaan de krampen toe en vliegt hij weer naar beneden.

Omdat de weerberichten vanmiddag weer eens “bingo” getallen over ons uitstrooiden – Lundy, Fastnet, Irisch sea. Northwest 7-8. – was ik vanmiddag weer dichter onder de Ierse kust gekropen. Nu zitten we bijna voor Dublin Bay. Vooruit en aan weerszijden, is er nothing in the fucking road, maar op die idioot van een oploper ben ik niet zo gerust. Hij zit nog maar driekwart mijl achter ons in een peiling van vijfenvijftig graden achter dwars aan bakboord. Het ziet er naar uit dat hij naar Dublin wil maar niet weet over welke zij hij ons wil nemen. Het is een Finse houtboot, een drieduizend tonner, met een flinke deklading erop. Daar is die ouwe weer. Gaat het een beetje cap?’ ‘ik weet het niet zeker, maar ik heb die tabletten ingenomen en het lijkt er op dat ze wel wat hel ….’ Roetsj, weg is hij weer. Die verdomde Fin komt intussen steeds dichterbij en ik weet nog steeds niet of hij straks netjes stuurboord uitgaat en achter me langs kachelt, of dat hij me gaat afsnijden. Nu moet ik misschien volgens het boekje koers en vaart behouden maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niets kan doen. Met de kijker kan ik zijn naam al lezen, het is de “Sizu”. Ik zet de radio op de noodfrequentie, 2182 kHz en roep die koekebakker op. Na drie keer roepen krijg ik nog steeds geen antwoord. Ik wordt pissig. ‘Sizu, this is the vessel right ahead of you, please alter your cours now!’ ‘Sizu, what the fuck do you think you are doing?’ Geen antwoord! Ik grijp het staaldraadje naar de luchthoorn en geef een lange attentie stoot, gevolgd door, lang kort kort, het morsesein voor de letter D van donderop. Opeens zie ik beweging in zijn stuurhuis en komt hij wat bakboord uit. Dan verandert hij van mening en komt alsnog stuurboord uit. ‘Wat is die godverdommese idioot daar aan het verklootzakken?’ Roept die ouwe, die plotseling naast me staat en met twee handen zijn nog openstaande broek tegen afzakken behoedt. De “Sizu” scheert minder dan honderdmeter achter onze kont langs en vervolgt, zonder boe of bah, zijn weg naar Dublin. Nu is het die ouwe zijn beurt om De “Sizu” op te roepen maar ook hij krijgt geen antwoord. Niet dat dit hem belet om in Dockers Englisch zijn hart te luchten. Zijn grove taal trekt de aandacht van de kustwacht, die hem verzoekt om niet zo te vloeken en te schelden en uit te leggen wat er aan de hand is. Ditmaal zonder te vloeken maar wel met de nodige scheldwoorden, legt die ouwe uit dat “that bloody fucking son of a bitch” of geen uitkijk heeft gehouden, of straal bezopen is en daarnet, op een kuthaartje na, op onze kont is geknald. De kustwacht wil weten op hoeveel afstand de Fin ons gepasseerd is. Zonder blikken of blozen, zegt die ouwe: ’How close? Close genoeg om onze logvin er af te varen.’ De kustwacht vraagt ons om straks in Bristol een officieel rapport, getekend door de Captain en de First Mate, te laten opmaken door de Hollandse Consul en daar een kopie van naar Dublin te sturen. En wat die Fin betreft, die krijgt straks de havenpolitie aan boord om proces-verbaal op te maken en tevens de kapitein plus de stuurman van de wacht te controleren op alcohol. Die ouwe grijnst: ’Mooi, die hangt, ik heb nog nooit een Fin meegemaakt die avonds niet naar de drank stonk.’

Log.

‘Maar cap, er is helemaal niets gebeurd, de log hangt er nog achter en …’ ‘Niets gebeurd? Niets gebeurd zeg je? Toen jij begon te blazen zat ik verdomme op de plee en heb, zonder mijn gat af te vegen, mijn broek opgetrokken om naar boven te stormen. Nou kan ik me verdomme eerst gaan douchen en een schone pendek aantrekk ...’ Hij stopt, kijkt opeens heel benauwd en vliegt de trap af. Ach ja, van soda worden niet alleen de dekken schoon.
Voor me uit aan stuurboord zie ik die Fin steeds meer naar de kust toe draaien om de Dublin Bay in te kachelen. Wij kunnen onderhand ook een paar graden koers veranderen, om de Kish Bank straks aan bakboord te houden. Al met al ben ik druk bezig met peilingen nemen, een paar kleine koersveranderingen en het kladjournaal bij te houden. Om halfnegen komt die eerste fietsenmaker boven met een paar mokken koffie. Hij zegt, heel schijnheilig, terwijl hij moeite moet doen om niet te grijnzen: ‘Verrek stuur, jij hier, is er wat met die ouwe aan de hand?’ ‘Ja die voelt zich niet zo lekker, ik denk dat hij teveel bruinebonensoep heeft gegeten, vooral die van vanavond is hem niet best bekomen.’ De vetpriester schrikt en kijkt naar me met een blik van, zou hij het weten? Ik geef hem een knipoog maar zeg niets. Ja, nu knijpt hij hem als een ouwe dief en dat is niet voor niets, als die ouwe er achter komt dat de vetpriester verantwoordelijk is voor zijn buikkrampen, dan is ons fietsenmakertje zijn leven niet meer zeker. Ons gezag komt, met natte haren en schone kleren, weer boven en klopt voorzichtig op zijn buik. ‘Zo, ik denk dat het over is, het zal wel een zomergriepje geweest zijn.’ Hij loopt naar de middengolfzender en begint een walstation op te roepen. Ik mompel zacht tegen de fietsenmaker: ‘Zomergriepje? Sodagriepje zal hij bedoelen.’ Onze hoofdwerktuigkundige trekt een tikje bleek weg. ‘Je gaat hem toch niet …?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet niet, ik zal er eens diep over nadenken. Kan je trouwens ook voor mij even koffie halen? Zwart, twee schepjes suiker.’ ‘Ja zeg, ga jij effe zelf … eh, twee schepjes?’ Ik knik, vriendelijk lachend. ‘Ja, twee schepjes graag en denk er om, lief zijn voor Neut.’ Die ouwe heeft ondertussen een telefoongesprek aangevraagd met een nummer in Dublin. Er wordt verbinding gemaakt en de operator, een dame met een zeer zwoele stem, zegt dat hij zijn gang kan gaan. Hij begint, op een amicaal toontje, in het Nederlands, te spreken. Ik spits mijn oren. Krijg nou alles, hij heeft de chef van het Dublin Office, een dame van zijn leeftijd, aan de lijn. Nu wist ik al dat die twee een zwak voor elkaar hebben en wel eens samen een bioscopie pikken maar nu hij zelfs haar privé nummer blijkt te hebben, werpt dat toch een heel ander licht op de zaak. Na enig sociaal gebabbel, komt die ouwe op het onderwerp Sizu. ‘Die prauw heeft onze log, compleet met; vin, lijn, wiel en klok, eraf gevaren. Het was een Brooks & Gatehouse, een dure. Dus als jij morgen even opvraagt wat die kost en de rekening bij hun agent indient, komt alles weer dik in voor elkaar.’ Enigszins argwanend vraagt ze: ‘Het is toch wel echt zo hè? Want wat je toen op je verjaardag flikte was volgens mij ook geen zuivere koffie.’ ‘Ho ho, meisje, tóén heb ik je niet horen klagen.’ Zijn verjaardag? Da’s waar ook, dat was zeker geen zuivere koffie. Es kijken, hoe zat dat ook alweer?

==================================================================================

O ja, Dat was dat reisje dat begon in Mistley op de River Stour, achter Harwich. Daar hadden we graan geladen voor Port Askaig op het Schotse eiland Islay. Port Askaig is niets meer dan een kleine steiger in de Sound of Islay, de nauwe doorgang tussen Islay en Jura. Wanneer het getij daar door dat smalle gat geperst wordt, loopt daar iets van zes knopen stroom, vandaar dat aanleggen en vertrekken het best bij kenterring tij kan gebeuren. Wanneer we half leeg zijn, wil een Clyde Puffer, een stoombootje van nog geen vijfentwintig meter lang,

foto:internet.

langszij afmeren maar verkijkt zich op de stroom en ramt ons in de zij aan SB. net voor de opbouw. Omdat we door het lossen wat slagzij maken over SB, drukt zijn kaarsrechte neus alleen tegen de verschansing. Deze buigt naar binnen en veert, op een klein stukje na weer terug. Zo te zien is er geen verdere schade en kan reparatie wachten tot we voor groot survey naar de werf moeten. We varen in ballast naar Mulroy Bay aan de Ierse noordkust waar we piepers laden voor Boston aan The Wash. Weer buiten staat er een aardig zeetje en hebben we constant water in het gangboord. Wanneer het s’ morgens licht wordt, zie ik dat het water in SB. gangboord een vreemde gloed vertoont. Ik por die ouwe, een uurtje te vroeg, trek broek, schoenen en sokken uit en ga pootjebaden in het gangboord. Het blijkt dat de verschansing voor hij terugveerde, een zwanenhals geraakt heeft. Het gaat om de ont/beluchting van de SB. dubbele bodem-tank nr. 5, die als reserve gasolie opslag wordt gebruikt. Gedurende de hele nacht is er, via een gescheurde las, net zo lang zeewater in de tank gelopen totdat deze letterlijk tot aan zijn strot gevuld was. Nu is zeewater zwaarder dan gasolie, dus voor elke liter zeewater die er in zakt, komt er een liter gasolie in het gangboord terecht. Met rubber en klembanden fixen we een noodoplossing die het wel uithoudt tot we weer leeg zijn in Boston. Ter hoogte van Dublin komt die ouwe plots met, ‘Stuur, we gaan toch maar naar binnen voor reparatie.’ Ik denk hm, vreemd, zo urgent is dit vuiltje niet. ‘Oké cap, ik vul alvast de crew list in.’ Bij het invullen van de geboortedatum van die ouwe, bedenk ik me dat hij morgen jarig is. Er gaat me een lichtje op, aha, vandaar! Nou ja, ik kan me voorstellen dat hij zijn verjaardag liever in het gezellige Dublin viert dan op zee. Het wordt een zeer geslaagde party die begint in de ETS bar en eindigt bij die ouwe in de salon. Dat, behalve een paar ETS dames, de Hollandse office lady ook op het feestje komt, maakt alles nog een stuk gezelliger. Omdat de tank eerst leeggehaald en ontgast moet worden voor er gebrand en gelast kan worden, liggen we wel lekker drie dagen in Dublin, op kosten van de verzekering. Jammer dat de onkosten van het stappen niet onder “schade” vallen.

==================================================================================

De office lady heeft gelijk het is ook nu, net zo min als toen, zuivere koffie.
Intussen kachelen we, in het oppertje van de Ierse kust, door tot aan Tuskar Rock voor we op een zuidoostelijk koersje naar The Bristol Channel kachelen. Wanneer we vastliggen en de agent aanboord komt, blijkt dat de lading geen schroot is maar bestaat uit wals enden. Die ontstaan bij de hoogovens, wanneer het laatste witgloeiende staal onder de walsen door tot platen worden geperst. De laatste drie a vier voet staal van die lange, negen meter brede baan wordt nog voor het door de laatste walsen gaat, al recht afgehakt. Dit stuk van negen bij ca. een meter, is ongeveer zes centimeter dik en hier en daar gegolft. De agent vertelt ook dat de lading, die op platte treinwagons zal worden aangevoerd, nog een dag of drie op zich zal laten wachten. Wat betreft het rapport, over de bijna aanvaring door die Fin en het “achter onze kont eraf gevaren” log, dat de consul moet opmaken, dat gebeurt na de lunch want de agent moet ons daarvoor naar Southampton brengen, een rit van anderhalf uur. Ik ga met een grote mok pleur naar boven, om het laatste stukje “Groot Leugen Boek” van klad naar net journaal over te schrijven en daar eigenhandig de handtekening van die ouwe bij te zetten.

Tegen enen, na met Manuel de werkzaamheden voor vanmiddag te hebben doorgenomen, stappen die ouwe en ik bij de agent in de auto en karren door een mooi landschap naar Southampton. Met het journaal onder mijn arm loop ik achter de andere twee aan het consulaat – een klein armoedig kantoortje – binnen. De Hollandse Consul, een Engelsman, bladert door het, blad voor blad met een stempeltje gewaarmerkte journaal en laat zich door ons uitleggen wat er staat. Dan schuift hij drie vellen carbonpapier tussen vier a4tjes, draait deze in zijn oude Remmington en begint hard op de toetsen te rammen. Na een kwartiertje topsport te hebben bedreven, draait hij met een rood en bezweet gezicht de vellen papier uit zijn martelwerktuig en laat ons - met een met echt goud ingelegde vulpen - blad voor blad signeren, respectievelijk bij Master en First Officer. ‘Tjee cap, is me dat even officieel? Wel jammer dat ik voor deze ceremonie geen mooi uniform met gouden strepen heb, wat zou mijn moedertje trots op me zijn.’ ‘Lul niet.’ Zegt hij kortaf. Ik kijk eens naar zijn gezicht, hm, hij begint zeker te beseffen dat hij, uit pure wraakzucht, bezig is met een grof staaltje valsheid in geschrifte. Zelf zit ik daar niet zo mee maar hij heeft, veel meer dan ik, te verliezen als het uitkomt. ‘Cap, alleen wij twee en die Finnen weten hoe het in elkaar zit en zij worden sowieso niet gelooft.’ Zijn snuit klaart een beetje op. ‘Ja maar wat, als ze aanboord komen kijken en ze vinden het log?’ ‘Het reserve log, cap, het reserve log!’ Hij grijnst opgelucht. ‘Jij hebt verdomme ook overal een antwoord op, je bent en blijft een echt Amsterdams straatschoffie.’ ‘Dank u cap.’ Intussen heeft de Consul ook alles getekend en bovendien ook nog eens voorzien van een stel prachtige officiële stempels, waarvan er een met de Nederlandse leeuw en de tekst “Je Maintiendrai”. ‘Mooi hè cap, ik krijg opeens heel sterk de neiging om spontaan alle coupletten van het Wilhelmus te zingen het is dat ik bij het eerste al in de fout ga, anders zou ik het nog doen ook.’ ‘Je bent er gek genoeg voor, zeun.’ Zegt die ouwe op ontspannen toon.

Al met al is het al bij vijven wanneer we Bristol weer binnen rijden. ‘Cap, ik ga niet mee aanboord, ik stap straks in het centrum uit om bij de Woolworths om een nieuwe privé mok te halen.’ ‘Een nieuwe, je hebt er toch nóg een?’ ‘Ja, tot u die óók naar Neut zijn harses smijt.’ ‘Ach vent, sterf.’ ‘Ho cap, dát is Meier zijn tekst.’ Wanneer de agent stopt voor de Woolworths om me te laten uitstappen, zit die ouwe nog steeds op een gevat antwoord te spinnen.

Met mijn nieuwe half pint – ruim een kwart liter – mok, stap ik de Woolworths uit en bots met mijn arm tegen een jonge vrouw die net naar binnen wil. ‘Sorry ma ’m, my fault.’ Zeg ik galant en wil doorlopen. ‘Albert! Don ’t you want to know me anymore?’ Ik draai me verbaasd om. En kijk haar aan. ‘Jannet?’ Inderdaad, het is Jannet, “Jannet met de lange benen” om precies te zijn. ‘Wat doe jij hier, je woonde toch in Portsmouth?’ Ze vliegt me om mijn nek en geeft me een dikke zoen op “de platte bek”. Achter me wordt gekucht, ik kijk om, zie dat we de doorgang versperren en trek haar een stukje mee opzij. ‘Ja nog steeds maar ik was op verjaarsvisite bij mijn nichtje en zou de trein van tien over zes terug nemen. Je bent toch wel met je schip hier in Bristol? Ja? Mooi dan blijf ik ook.’ Zegt ze tevreden. ‘Hou jij even een oogje op mijn weekendtas? Ik moet een nieuwe lipstick kopen, niet weglopen, ben zo terug.’

We eten wat in een Jamaicaans restaurantje, zitten daarna tot een uur of tien in een pub en wandelen naar het schip. Die ouwe komt net de kombuis uitstappen met een mok pleur. Hij blijft staan. ‘Verrek, Jannet met de lange benen, waar komt díe vandaan?’ We zitten nog een uurtje bij hem in de salon om bij te praten. Dan begin ik, heel demonstratief, te gapen. Die ouwe geeft me een knipoog. ‘Ja stuur het was een lange dag ik denk dat ik de kooi eens opzoek.’ Even later zitten Jannet en ik op de kooi in mijn hut. We vallen hongerig op elkaar aan en al snel heb ik zelfs geen pendek meer aan en draagt zij alleen nog haar slipje. Wanneer ik ook die hindernis wil verwijderen, houdt ze mijn hand tegen en zegt heel droog: ‘Sorry love, vandaag niet, ik ben ongesteld.’ Ik slik even en probeer deze afknapper als een man te dragen. ‘Máár’ Zegt ze, terwijl ze zich naar mijn lagere regionen buigt. ‘Er zijn natuurlijk ook andere mogelijkheden.’

De volgende morgen verslaap ik me en word gepord door Manuel, die uit zichzelf wakker is geworden en eens komt kijken waar de stuurman blijft. ‘Good morning steerman rise and shine!’ ‘Bom dia Manuel, obrigado.’ In plaats van zich om te draaien en te verdwijnen, blijft Manuel, met een ondeugende grijns op zijn zwarte snuit, in de deuropening staan. ‘Is er nog wat?’ Vraag ik. ‘No steerman, me only look mountains, very nice.’ Ik draai mijn hoofd de ander kant uit en zie wat hij ziet. Een slapende Jannet, op haar rug liggend met het laken teruggeslagen tot haar middel. ‘En, Manuel, hebben jullie op de Kaapverden ook zulke bergen?’ ‘No steerman, niet zulke, maar ik zal die bergen zo even op de foto zetten, als souvenir voor thuis.’ ‘Manuel, lelijke kikujo die je bent, als je dat maar uit je stomme harses laat, als ze dat merkt heb je kans dat ze me castreert met een bot aardappelmesje!’ Schaterend van het lachen verdwijnt Manuel uitzicht.

Omdat er niet geladen wordt, hebben we de mogelijkheid om in de gangboorden te werken. Eerst soppen we de verschansingen en de den van de luikhoofden, dan spuiten we ze af met zoetwater. Daarna maken we alles weer een beetje droog met poetslappen. Terwijl de mannen nog even voor een tweede keer alles met een droge doek nalopen, kijk ik op mijn klokje, het is twintig voor tien. Ik loop naar achter en buig me over het halve deurtje van de kombuis. ‘Neut, kan je nu al even een pot pleur brouwen? Dan komen de mannen wat eerder en gaan ook weer wat eerder aan dek.’ ‘Goed stuur, kom jij gelijk met de jongens?’ ‘Ja, ik drink mijn koffie wel in hun messroom, alvast bedankt.’ Weer aan dek roep ik: ‘Pikheet!’ Zo, eerst pikheet, dan verf roeren, kwasten uit de lijnolie halen en droogmaken etc. Voor we klaar staan om te tjetten zijn we een dik half uur verder en is alle vocht verdampt in de zon. ‘Stuur,’ zegt Flip met een mok pleur in zijn handen, ‘is het echt waar dat Manuel de blote tieten van jouw mokkel heeft gezien?’ ‘Ja zeker en dat niet alleen, hij heeft ook meteen zijn Polaroid direct klaar camera gehaald en een stuk of tien foto’s gemaakt, heeft hij die nog niet laten zien dan?’ Flip wend zich opgewonden naar Manuel: ‘Show me the pictures Manuel, show me the pictures!’ Manuel kijkt niet begrijpend naar mij. Ik geef hem een knipoog en zeg: ‘Hij bedoelt de foto’s die je vanmorgen in mijn hut hebt gemaakt.’ ‘O, that pictures!’ ‘Yes man, that pictures, show them to me!’ Manuel kijkt bedenkelijk. ‘No Flip, not good for you, is only for man, not for boys.’ Flip begint te soebatten bij het leven en gooit het zelfs op “hun grote kameraadschap”. Manuel speelt het spelletje goed mee, even doet hij of hij toegeeft, schudt dan zijn hoofd en zegt: ‘Nee!’ Flip staat zowat te dansen van opwinding. ‘Toe nou, verdomme stuur, zeg jíj dan wat.’ ‘Ik? Nee hoor, het zijn Manuels foto’s, niet de mijne.’ ‘Ja maar het zijn toch de foto’s van jouw mokkel?’ Ik kijk peinzend. ‘Daar zeg je me wat, dat is natuurlijk waar.’ ‘Nou toe dan, zeg het dan!’ ‘Goed Flip, jij wint. Maar omdat het om de tieten van Jannet gaat, moet jij haar, straks als ze op is, zelf maar even vragen of je ze zien mag. Kijk wel eerst even of ze geen zware of scherpe voorwerpen binnen handbereik heeft.’

Wanneer we om vijf uur afnokken, zijn we lekker opgeschoten. Morgen de rest er nog vlug even in zetten, dan kan de verf nog besterven voor we weer met schilden en luiken gaan smijten. Na het eten gaan Jannet en ik stappen en halen na half elf, wanneer de kroegen sluiten, nog even een portie fish and ships voor we aanboord gaan.

De volgende dag, wanneer het staande werk in de grijze paint staat, rollen we ook nog even de gangboorden in de groene dekkenverf. Het is bij vieren. ‘Jongens! Vandaag hebben we een vroegertje. Berg alles maar weg en maak je klauwtjes schoon, dan gaan we achterop een biertje doen.

Na het eten wil Jannet weer stappen maar ik heb het hier wel bekeken. ‘Nee, ik ga vandaag de wal niet op, ik wou er eens op tijd inliggen.’ ‘Maar ik wil stappen!’ ‘Ja en ík wil aanboord blijven.’ Ze kijkt me pissig aan en komt met het, in haar ogen, ultieme dreigement. ‘Als je niet meegaat, ga ik zonder jou!’ Nu laat ik me niet makkelijk chanteren, zeker zo niet. ‘Heel goed meid, veel plezier.’ Boos zegt ze: ‘Give me some money!’ ‘Money?’ ‘Yes money ‘O nee meisje, als jij zo nodig naar de pub wil, betaal je zelf maar.’ Stampvoetend van kwaadheid draait ze zich om en stapt de messroom uit. Over haar schouder roept ze: ’Het is uit, ik kom nooit meer terug!’ ‘Prima, als dat is wat je wil, hou ík je niet tegen maar als je toevallig wel terugkomt …, neem dan fish and chips voor me mee.’ De woorden die ze me nu naar mijn hoofd slingert, laten duidelijk blijken dat haar wieg dichter bij de vismarkt dan het paleis stond en hup, weg is ze. ‘Zo, dat is dan exit Jannet met de lange benen, dat heb je niet erg slim aangepakt.’ Zegt die ouwe. Ook de oppervetpriester vindt dat ik niet weet, hoe met het zwakke geslacht om te gaan. ‘Stuur, jij begrijpt de vrouwen ook écht niet, ga vlug achter haar aan, misschien kan je het nog goed maken.’ ‘Je hebt gelijk meester, ik begrijp de vrouwen zeker niet en eerlijk gezegd wil ik dat zo houden ook. Maar nu we het er toevallig toch over hebben, dan ben jij wel de laatste die over het begrijpen van vrouwen moet beginnen. Of ben je Kaskinen vergeten?’ Hij kijkt me pissig aan en weet even niet wat hij zeggen moet.

En terecht, want hij had het toen, in Kaskinen Finland, aangelegd met een leuke dame die wel wat ouder dan hij was maar waar mannen nog steeds twee keer naar keken wanneer ze voorbij liep. Ook de volgende reis ging naar Kaskinen, dus was de vetpriester weer blij maar toen hij zijn verkering ging opzoeken, was deze niet thuis. Wel werd hij binnen gelaten door haar dochter van zeventien. Toen zijn verkering eindelijk thuis kwam, trof ze haar dochter en onze vetpriester, beiden halfnaakt, op de bank aan. De dochter kreeg een paar venijnige klappen in haar gezicht en de vetpriester, die het huis uit vluchtte, moest rennen voor zijn leven omdat er een furie met jachtgeweer achter hem aanzat. Hij had mazzel dat rennen en richten niet samen gaan want ze was niet bang om te schieten, kijk maar eens goed naar de gangway, die gaatjes zijn echt niet door houtwurmen gemaakt.

‘Dat was heel wat anders.’ Zegt de vetpriester, na een flinke pauze. Ik sta op en zeg: ‘Natuurlijk, meester, jij begrijpt de vrouwen helemaal. Dream on boy, dream on. Zo, ik ga nog een stukje lezen en lekker op tijd mijn mandje in, alvast goede rust.’ Om een uur of tien, wanneer ik mijn kooi in duik heb ik er geen spijt van dat Jannet vertrokken is. Oké, seks op zich is heel leuk maar gaat, zeker wanneer er geen liefde aan te pas komt, gauw vervelen. Bovendien, ook héél belangrijk, kan ik nu weer breed uit liggen zonder een elleboog tussen mijn ribben te krijgen. Ik doe mijn kooilampje uit en val vrijwel meteen in slaap.

Ik schrik wakker van gestommel en het grote licht dat recht in mijn ogen schijnt. Er staat een gestalte voor mijn kooi die een warm pakketje op mijn borst legt en vriendelijk zegt: ’Hi love, here ’s your fish and chips.’




Albert

Nu weet ik het zeker......die dek lui die deugen echt niet, tuig is het!


Maar ga vooral door met je verhalen.

En nou kan het weekend echt beginnen... Ga vooral door, en zeker op vrijdagmiddag.

Ze worden steeds beter!

Jutter schreef : he jutter ga vooral zo door kerel we hebben onder de kloot nog wel een zaling waar een touwtje aan kan en wil jij ons
deklui nu doen laten geloven dat dat zwartekoor zukke nette lui zijn
neee dat zit er niet in,wij deklui zijn nette welbespraakte
vatsoenlijke kerels die as we binnen lopen bij voor en achter werkend
altijd door de dames aan de wal vriendelijk zwaaiend worden begroet
en wij als nette jongens zwaaien dan uiteraard meest vriendelijk terug
dus wij zijn zoals dat mag heten nette zeelui vgr tonsr.

Haha.....hij is weer super