Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Zie mijn jouwbuis kanaal, er staan er wel meer op.

Hé Albert mooi verhaal haal er weer veel ervaring uit. Dank je.

Weer een lekker stukkie proza. Net op tijd uit voor het volgende deel
Lijkt me heerlijk om de zelfde route eerste varen. Bij het zien van het interieur van zeebeest komen altijd weer goede gevoelens boven.

Hartelijk dank voor jullie positieve reacties, zo blijft het schrijven dankbaar werk.

Gerard schreef; [Bedankt Albert, prima zondagochtend leesvoer. Maar komt Zeebeest met dit tempo wel weer terug voor ie weer de hort op gaat?]
Dat is idd. een serieus probleem. Ik zie welgeteld drie opties.

1:De frequentie van het posten opvoeren naar twee keer per week.
(Dan gaat het op werken lijken. )

2:Deze zomer thuis blijven en doorgaan met die hap.
(Dan gaat Marjanne muiten , bovendien heb je kans dat ik dan zo stapel knetter gek wordt dat ik afreis naar Barneveld om een Jan Van Schaffelaer imitatie te doen.

3: Eerdaags, ook als "Zeebeest gaat de hort op" nog lang niet afgelopen is, gewoon stoppen en Lekker gaan zeilen. Alleen ben ik bang dat er dan één of twee lezertjes zich geroepen voelen om mij alsnog die Jan van Schaffelaer imitatie te laten doen.

Gelukkig heb ik nog even de tijd om er over na te denken.


We gaan verder.





08:20 Troup Head dwars, 1’bb. Zicht < 0.25’. Var. 0-1. Vlak zeetje.
09:50 Macduff dwars, 3.5’ bb. Zicht > 0.5’. Vlak zeetje.
De marifoon komt tot leven. Het is de Coastquard, die “All ships” vraagt uit te kijken naar een “Lost in the Fog” motorbootje met een paar sportvissers. Ze hebben geen marifoon maar wel een mobieltje waarmee ze “Help!” hebben geroepen. Ze zijn vanmorgen ondanks de mist toch uit Buckie vertrokken maar hebben er nu geen flauw idee van waar ze ergens zitten. De reddingboot is ook aan het zoeken maar kan, omdat die lui geen marifoon hebben, ze niet uitpeilen. Op een gegeven moment wordt iedereen verzocht uit te kijken naar een “red flare”, die de loze vissertjes op verzoek van de kustwacht gaan afsteken. De kustwacht dame telt af. ‘5, 4, 3, 2, 1 now!’ Geen van de boten in de buurt van Buckie meldt zich. Ook wij, hoewel we nog lang niet ter hoogte van Buckie zijn, kijken scherp uit maar zien natuurlijk evenmin iets.

Een half uurtje later meldt de reddingboot dat ze het visbootje, met behulp van hun radar gevonden hebben en voorvaren naar Buckie. De Coastguard geeft dit ook nog even door aan “All ships”, iedereen bedankt, uit.

10:30 Zicht wordt langzaam wat beter. > 1’. De zon komt erbij en ook steekt er wat wind op. SE 1-2. We zetten zeil.
11.40 Logie Head dwars, 3’bb. Wind E 2-3. Zee licht golv. Bomen Genua uit.

Hoewel het aan de kust nog knap heiig is, beginnen de bergen er bovenuit te komen.

De vissermannetjes die eerst in de mist verborgen zaten zijn ook weer met het blote oog te zien.

Zo kachelen we vijfenveertig mijl langs de kust. ‘Albert, dat is toch Burghead en daar voorbij, in de baai, wou je toch ankeren?’ ‘Ja schat, dat is Burghead.’

Mooi, ga dan niet te ver van het stadje liggen, want ik wil morgenochtend met Loodje boodschappen doen.’ ‘Tot uw orders admiraal.’
We varen het stadje nog een goeie mijl voorbij en komen om 17:05 ten anker in Burghead Bay, met 23 mtr. ketting in 8 mtr. water.

DOG 45’. Totaal 643’.

Het is nog steeds geen Schots weer. De zon schijnt het is warm en er staat bijna geen wind. Tevreden zit ik met een grote mok pleur in het zonnetje om me heen te kijken. Aan de ene kant schittert de zon in het water.

Aan de andere kant, is het water net zo helder en blauw als in de Middellandse Zee en strekt zich langs de kust, zover ik maar kan zien, een groen woud uit.

Wat heb ik het toch goed! Kijkend naar al het moois om me heen, zit ik hier heerlijk op mijn eigen bootje, samen met een lieve vrouw die niet alleen van mij maar ook van de boot en varen houdt. We kunnen zelf uitmaken waar we al dan niet naartoe gaan en zelfs het moment van weer naar huis gaan steekt niet op een maandje, heerlijk!

Marjanne, die ziet dat ik in gedachten naar de kust zit te kijken, stelt de vraag die alle vrouwen van tijd tot tijd aan hun man stellen maar waar op ze - vanzelfsprekend - nooit echt antwoord krijgen. ‘Schat, waar denk je aan?’ ‘Eh? Ik zit te denken dat het zo’n verkwisting is dat ze al die bomen niet tot scheepsmasten en lucifers hebben verwerkt.’

Za. 26-05-,12.

In de vroege ochtend zie ik de zon opgaan boven Burghead. Er staat niet meer dan 1-2 bft wind uit het noordoosten en het licht deinend zeetje is zo goed als rimpelloos.

Marjanne komt ook boven en tovert, door twee klappen rechtop te zetten, de kaartentafel om tot kombuis. Even later sta ik te watertanden, wanneer de geuren van verse koffie, gebakken eieren en bacon naar buiten zweven.

We ontbijten, op ons gemak, buiten in het warme ochtendzonnetje. Na het afwasje drinken we nog een mok pleur.

Vanaf hier is het nog maar een mijltje of dertig naar Inverness, dus hebben we alle tijd om eerst even verse stores te gaan halen. Ik trek “Loodje” langszij en hang, omdat een dikke zeemijl roeien nooit goed voor mijn met zorg gekweekt buikje kan zijn, twee Japanse paarden aan haar spiegel en giet het tankje vol benzine. Ik zet het jerrycannetje weer bij de kettingbak en kijk naar Burghead. De NE. wind is toegenomen tot 3-4 bft. en er staan nu wat golfjes waar we recht tegenin moeten. Niet dat “Loodje” daar moeite mee zal hebben, integendeel, daar speelt ze mee.

‘Klim er maar in moppie, op naar Burghead.’ Ook nu krijg ik weer het “hoe kleiner de boot, hoe groter de lol” gevoel. Helemaal wanneer we vanuit open zee, tussen de hoge stenen hoofden door, de haven in pruttelen. Omdat er op zaterdag niet meer gewerkt wordt, knopen we “Loodje” vast aan een zelfvarend werkponton en klauteren langs roestige sporten tegen de hoge kademuur op.

Via straatjes die je doen terugdenken aan de jaren vijftig van de vorige eeuw, vinden we een klein CO-OP supermarktje. Marjanne doet zo links en rechts een greep in de schappen, vereert het diepvries vak met een bezoek en ziet dat de Chileense wijn in de aanbieding is. In haar mandje, dat ik mag sjouwen, is nog net plaats voor twee flessen. Bij de kassa zet ik het mandje op het toonbankje en haal – zware dingen eerst - de boodschappen eruit om ze te laten scannen. Melk, ‘piep’ doet de scanner. Een grote fles fris, ‘piep’. Olijfolie, ‘piep’. Twee flessen wijn, ‘No!’, doet de kassière. Ik kijk haar stomverbaasd aan. ‘No?’ ‘Sorry dear, no alcohol before ten o clock.’ Ze wijst op een kaartje dat met plakband tegen de kassa zit en waarop duidelijk te lezen valt dat de Schotse overheid de verkoop van alcohol vóór tien uur ‘s morgens verbiedt. Er vallen me meteen een paar humorvolle sarcastische opmerkingen in maar ach, wat kan die vrouw er aan doen, zij heeft die stomme regeltjes ook niet zelf bedacht. Ze zet de flessen achter zich neer en zegt: ‘Als je nou over veertig minuten terug komt ….. .’ ‘No, thanks love, wij moeten verder.’

Met een volle rugzak klauter ik, gevolgd door de kapiteinse, in “Loodje” en kachel de haven uit. Ook het ritje terug is een pleziertje. Terug op “Zeebeest”, bergt Marjanne de stores weg en hang ik het motortje weer aan de hekstoel. Marjanne start de zaak op en ik draai de spijker eruit.
De wind komt recht in de kont. Omdat ik een luie zeiler ben, we alle tijd hebben en ik geen trek heb in een klapgijp boom ik alleen de Genua uit en laat het grootzeil opgerold in zijn garage zitten. Ja, ik weet wat een bulle talie is, maar eerlijk gezegd gaat het zo niet eens véél langzamer en bovendien voel ik me laatste dagen heerlijk ”onthaast”.

We zeilen, heel ontspannen in de zon langs de kust en zien, over stuurboord, de ander oever langzaam maar zeker dichterbij komen. We zien, tussen de hoge rotsen door, de ingang van de Comarty Firth, waar wat grote tankers aan de Oil Terminal liggen. Ook ligt er in het midden een rood wit geblokt, drijvend offshore rig dat nog onder constructie is. Het geheel lijkt niet erg op zijn plaats, hier in dit mooie stuk ruige Schotse natuur.

Ons vaarwater wordt steeds nauwer, we moeten nu, om de banken te vermijden een stuk naar de sb. oever.

Voor ons uit zie ik twee landtongen naar elkaar toe steken, daarmee de vaargeul vernauwend tot minder dan één mijl. Aan bb. ligt er een groot militair complex met een oud fort en een schietbaan. Op de kaart staat “Fort Georg Firing Range” “Flagstaffs lit F.R. when firing in progress.” Er hangen wat rode vlaggen, dus zijn de soldaten soldaatje aan het spelen. We horen mitrailleurs vuren en granaten ontploffen. Ik heb het daar niet zo op en hoop dat die gasten niet bezopen zijn en de goede kant op richten.

Op de sb. landtong , Chanonry Point, staan, aan de voet van de vuurtoren en op het strand tietallen mensen naar het water te kijken. Waar kijken die gasten naar, toch niet naar die eenzame kajakker die daar met kalme slagen tegen de felle stroom in zijn bootje op dezelfde plaats houdt? Dan zien we het. In het water, dat door de vernauwing wit kolkt en opspringt, duikelen en springen wel een dozijn dolfijnen en geven me daar een show weg, waar ze in Harderwijk een puntje aan kunnen zuigen. Het is een genot om te zien hoe deze wilde dieren vlak bij de mensen komen en wel lijken te genieten van alle aandacht en kreten van bewondering. Met de wind en de stroom in de kont, vliegen we met een knoop of negen door de vernauwing. Pas wanneer we weer in rustig water komen, denk ik er aan om mijn camera te pakken. Te laat, het is wel een leuk plaatje maar voor de dolfijnen zijn we al te ver weg.

We zitten nu op de Inverness Firth en zien, in de verte waar hij zich weer vernauwd, de Kessock Bridge, doorvaarhoogte 29 mtr, over het water liggen. Net onder de brug door aan bb, in de monding van River Ness, meren we om 17:15 af in de Inverness marina.

DOG 29’. Totaal 627’.

‘Zo Martje, morgen gaan we kijken of we het monster van Loch Ness kunnen vangen maar eerst moeten we een groot probleem oplossen.’ Marjanne schrikt ‘Wat voor probleem, is er wat met de boot?’‘Nee schat het gaat om het aas, het schijnt dat Nessie gek is op achttienjarige maagden máár waar voor de donder vind je vandaag de dag nog een maagd van achttien?’ ‘Ach, mannen!

Pffft, liep een weekje of 6 achter.
Was/is weer heerlijk leesvoer Albert!!!

Mooi geschreven weer Albert,
ik heb het met plezier gelezen (net als je vorige afleveringen)!

Bedankt Albert!

Thanks Albert! Jullie hadden tot nog toe wel mooi weer zeg, daar!

En dan is al weer tijd voor de volgende episode. Je mag er inderdaad wel wat gang inzetten voor je het weet mag je met een nieuwe prachtige reeks beginnen.
We wachten morgen in iedergeval met gezonde zin af.

Ben blij dat ik jullie nog niet verveel. Ja, we hebben daar prachtig warm weer gehad, ook de sluiswachters zeiden dat het niet klopte. "Dit is geen Schots weer." Geert, jij slavendrijver, hou je in zeg, nog effe en het gaat op werken lijken.





‘Nee Martje, ik denk er niet aan! Ten eerste is er op zondagmorgen amper een winkel open, ten tweede is het meer dan een half uur lopen en ten derde moet ik “Loodje leeg laten lopen en aan dek stouwen, want anders laten die scheve Schotten ons ook voor haar kanaalgeld betalen. Dus schat, al ga je op je kop staan, ik ga niet naar Inverness!’ Omdat we, i.v.m. met het tij, pas vanmiddag om een uur of drie de eerste sluis van het Caledonian Canal in kunnen, Denkt Marjanne dat we alle tijd hebben om de plaatselijke middenstand van de ondergang te redden. ‘Hebben we nog niet genoeg uitgegeven?’ Havengeld £ 22,48 en £26,92 aan diesel, reken maar eens uit hoeveel bier en wijn we daarvoor hadden kunnen kopen.’ Marjanne zwijgt, maar haar blik zegt genoeg.

Hoewel ik zo lang mogelijk doe over het leeglaten lopen van “Loodje” en op mijn dooie akkertje met de pomp het laatste beetje lucht eruit haal, gaat Marjanne niet in haar uppie naar het stadje maar blijft geduldig op me wachten. Wanneer ik “het lijk van Loodje” over de giek hang om te drogen, zegt ze: ‘Mooi, doe nu je bootsloffen maar uit, hier zijn je schoenen.’

We lopen langs de River Ness naar het stadje. Onderweg neem ik nog een foto van wat mooie ouwe troep. Helemaal links , steken de masten in de marina boven de rommel uit.

Een stukje verder houdt de bevaarbaarheid van de rivier op bij een brug met stuw.

Het is nog steeds geen Schots weer, integendeel , de zon is bloedheet en als ik niet gauw een kouwe klets of desnoods een ijsje krijg, kan het zomaar gebeuren dat ik er bij neerval. We lopen het stadje in en gaan door naar het station, waar ik mijn pasje in een gokautomaat van de Royal Bank of Scotland steek en meteen driehonderd Schotse ponden win. Hoewel ik vind dat je door moet gaan zolang je wint, beweert Marjanne dat we voorlopig wel genoeg hebben en trekt me mee naar een kiosk, om me om te kopen met een ijsje. Ondanks de zondagsrust, is er toch nog een supermarkt open en hoewel ze er alleen maar verpakte, niet verse, rommelverkopen. Is er genoeg keus om Marjanne blij te maken.

Terug aanboord eten we een boterhammetje met een of andere eiersalade, waar naar mijn smaak een beetje teveel doppertjes zitten. Na het eten roep ik de sluis op en vraag hoe laat we er in kunnen. ‘Waar bent u nu en wat is uw diepgang?’ ‘We liggen in de marina en de diepgang is één meter vijfendertig.’ ‘Heel goed, komt u maar kalm deze kant op, tegen dat u hier bent staat er genoeg water boven de drempel.’ ‘Martje! Voor en achter!’ We kachelen de haven uit en komen via de monding van River Ness weer op de Beauly Firth. Ik stuur ruim om de banken heen, voor ik bakboord uitga richting de sluis, die zowat een mijl westelijker ligt. Achter ons komt nog een jachtje aanzetten. De sluis is nog niet helemaal klaar , dus laten we ons even drijven.

De deuren gaan open en de lichten laten ons weten dat we welkom zijn. We varen de sluiskolk in en gooien onze landvasten een meter of vier omhoog naar de sluismeester, die ze, buiten ons zicht, ergens omheen legt. Het andere jachtje, de “Gemini”, meert achter ons af. Dan gaan de deuren dicht en komt er iets van een wilde bergstroom opgang. Niet dat het teveel is, maar je moet wel verdomde goed blijven opletten en de steeds de slack uit je lijntje halen. Wanneer de stroom stopt, liggen we zo hoog dat we een stap naar beneden moeten doen om van het dek naar de kade te komen.

We gaan het sluiskantoortje binnen om ons te melden. Eerst mogen we een mooi formulier invullen waarop o.a. gevraagd wordt naar een verzekeringsbewijs, de maatschappij en het polisnummer. O ja, dat is waar ook, dat had ik thuis op het internet al gezien, je moet aantonen dat je voor zoveel miljoen w.a. verzekerd bent. Wanneer ik weer aanboord wil gaan om de paperassen te doorzoeken, zegt de sluismeester: ‘U bent toch verzekerd?’ ‘Ja, dat ben ik.’ ‘Very well, vink dan “ja” aan, dat is genoeg.’ We krijgen een sleutel van de douches, toiletten en watertappunten langs het kanaal - aan de andere kant weer inleveren a.u.b. - en mogen 150 ponden, die we tegen een “exchange rate” van 0,7472 bij de bank hebben losgepeuterd, in het fonds storten. Nu lijkt dat op het eerste gezicht een hoop geld maar als je bedenkt dat daarvoor tientallen bruggen en sluizen worden bediend, je overal gratis mag douchen en waterladen en je meer dan een week, acht dagen om precies te zijn, gratis mag afmeren aan de yachtpontoons en kades en bovendien, door een prachtig gebied, veilig naar de Ierse Zee kachelt, is het een schijntje.

De deuren gaan open. Een kleinstukje verderop zien een draaibrug met daarachter de volgende sluis.

Achteruit zien we noch steeds de Beauly Firth. Aan de wandelaars te zien, zitten we hier eerder in het zonnige Cornwall dan in het sombere natte Schotland.

Een knaap op een luchtbed vraagt om een sleepje. Ik slack af, gooi hem een lijntje toe en neem hem mee tot aan de volgende sluis.

Kijk Martje, het wereldberoemde Titanic Museum.

De knaap op het luchtbed laat los, bedankt ons voor de lift en spreekt een tegenligger aan voor een sleepje terug.

In de zwaaikom voor de sluis liggen twee omgebouwde houten viskotters.

De “Gemini” die ons onderweg voorbij gevaren is, komt er nu achter dat de sluizen onderling contact onderhouden en precies weten dat er twéé boten onderweg zijn zodat de deuren pas dichtgaan wanneer ook wij in de kolk liggen. De “Gemini” wordt bemant door vier kerels, waarvan – zo te zien – alleen de schipper ervaring heeft. Dat blijkt wel wanneer het water begint te stromen en de twee mannen die op de kaai geklommen zijn, de lijnen los in de hand houden in plaats van een slag rond een bolder te geven. De schipper, die niet doorheeft dat die twee slimmeriken vogeltjes staan te tellen in plaats van op de boot te letten, stapt samen met de vierde man naar binnen. Marjanne, die voorop staat en haar lijntje netjes een slag om de kikker heeft gegeven, kijkt me aan. ‘Dat gaat fout daar.’ Ik knik. ‘Dat denk ik ook.’ De rinketten staan nu helemaal open en het water kolkt met geweld tegen de boten. “Zeebeest” blijft netjes langs de muur liggen maar “Gemini” gaat er een beetje af en pakt de volle stroom. De twee op de muur trekken zich mottig maar kunnen niet voorkomen dat hun boot naar het midden van de kolk scheert en nu achteruit wordt gedrukt. Verdraaid dat gaat niet goed, straks knalt dat barrel op “Zeebeest”. Ik geef een harde brul die hol weerkaatst tegen de sluismuren. De schipper, dat moet ik hem nageven, snelt naar buiten en ziet in een oogopslag wat er loos is. Hij springt achter het roer en zet de schroef in zijn werk. Intussen heeft de sluismeester ook in de gaten dat er stront aan de knikker is en sluit de rinketten, waardoor de stroom afneemt en de “Gemini” weer voor de kant gebracht kan worden.

De sluismeester houdt even een preek over hoe te handelen in een sluis en gaat verder met schutten. We gaan behoorlijk stijl tegen de heuvels op want de volgende sluis, een viertrapsluis, is minder dan een halve mijl weg.

Wanneer we in de bovenste kolk liggen zien we dat we nog steeds dicht bij Inverness zijn.

De eerste paar mijl varen we in een lekker warm zonnetje langs mooi begroeide oevers.

Om 17:30 varen we de Dochgarroch sluis uit en maken een paar honderd meter boven de sluis vast aan een yacht pontoon. DOG 7’. Totaal 679’

Na het eten – biefstuk gebakken piepers, sla en een flesje wijn - wandelen we nog even naar de sluis.
Een plekje om verliefd op te worden.

Kijk Martje, morgen gaan we daar naartoe, naar de bergen en Loch Ness.

hahaha geweldig , vogeltjes tellen hoe herkenbaar.

mooi begin van de zondag

Leuk Albert. Ik heb ook ooit eens twee weken met zulk weer in Schotland meegemaakt, in dezelfde tijd van het jaar. Jaren later hadden ze het er nog steeds over.

Gerard

Moesten maar eens overwegen of we met de Roomboot ooit ook eens deze trip moeten gaan maken. Tot op heden weer een mooie aanvulling van het reis verslag.

albert als je ooit een opstapper kan gebruiken,heb ervaring grote vaart
dus je kan op mij bouwen achter het wiel terwijl jij je benede tegoed kan doen aan de koopvaardij poeroet
tonsr.
ps:mooie verslag en schitterende pics:

groom schreef : Je hebt verdulleme nog gelijk ook. Oké, ik gooi er een schepje bovenop en probeer of ik er op woensdag ook een aflevering op kan knallen.
^{slavendrijver die je bent!}

Martje maar eens vragen of ze de zweep er over trekt...

Eemspoort schreef : Hé joh, ga jij es effe de schroef poetsen! En dan bedoel ik niet de reserve.

Ik heb niet eens een reserve schroef.

Bah, die kwajongens zitten ook nooit om een antwoord verlegen.

Ma. 28-05-,12

Zon. NE 2-3.

We ontbijten buiten in het warme ochtend zonnetje, doen het afwasje en vertrekken om 09:05. We zetten de Genua en lopen, met het toenemende windje dat recht in de kont staat, een knoop of drie. Aan BB wordt de oever een paar keer onderbroken door een “Weir”. Een Weir is een stuw die over een afstand van ca. honderd meter de oever vervangt en waaroverheen het teveel aan water zijlings in de River Ness loopt.

We komen nu op Loch Dochfour, een smal meer van ca. één mijl lang.

Aan het end gaat Loch Dochfour, via een “flessenhals”, over in het twintig mijl lange en ca. anderhalve mijl brede Loch Ness.

Voor het geval dat Nessie onverwacht mocht opduiken, houden we de camera’s wél paraat, maar omdat Marjanne vindt dat ze - om meerdere redenen - niet geschikt is als aas, gooi ik geen vislijntje uit.

De wind neemt toe tot een dikke 5 bft. en “Zeebeest” loopt 4.5 - 5kts.

We worden opgelopen door de “Gemini” die, tevergeefs, zoals later blijkt, de motor bij heeft staan om nog voor de middagsluiting door de sluizen bij Fort Augustus te komen.

Ik hou alvast een beetje de SB oever aan, om straks een paar plaatjes te kunnen schieten van Urquhart Castle.

Wanneer we het kasteel naderen, sms ik onze positie naar Anjo. Hij antwoordt dat hij wel de AIS van een passagiersschip op die plek ziet maar niet de onze. ‘Martje, volgens mij komt dat door die zwaaiende staart van Murphy, die werkt gewoon als stoorzender.’

Dit kasteel speelde een belangrijke rol in de eeuwen durende strijd van de Schotten tegen de Engelsen. Dan trokken alle clans gebroederlijk op tegen de Engelsen. Tot de oorlog voorbij was en ze, al vanouds, elkaar weer gezellig gingen uitmoorden.

Zo met het windje in de kont, zijn we snel voorbij deze, mooie, ruïnes.

Tien minuten later zien we het nog maar vaag, als een kapot Playmobil kasteeltje, aan de voet van de berg liggen

Hoe verder we komen, hoe meer de wind toeneemt. Zal wel iets te maken hebben met het “schoorsteen effect” tussen de bergen.

Dit is goddelijk zeilen, recht voor het lappie, met een behoorlijk gangetje met mooi weer in een prachtige omgeving.

De wind neemt toe tot een dikke zes, de golven worden wat hoger en de snelheid neemt toe tot 6.3 kts.

Niet alleen de wind en de golven nemen toe, ook het echolood laat interessante cijfers zien. ‘Kijk Albert, je kan hier staande drinken.’ ‘Ja schat, vind je het goed dat ik wacht tot het whisky is geworden?’

Door de sterke wind begint het wat frisser te worden. ‘Albert, ik ga mijn jas pakken, wil jij de jouwe?’ ‘Nee dank je, geef me maar een trui.’
Marjanne zit te genieten van de laatste zes mijl naar Fort Augustus

13:05 Afgemeerd aan een van de pontoons voor de vijftrapsluis van Fort Augustus.

Twee boten achter ons, ligt de “Gemini”.

‘Zo eerst wat eten en dan de sluismeester even aan zijn vessie trekken.’

Mooi weer Albert.
Kreeg toen idd via 2 sites geen ais signaal van jullie op mn scherm getoverd.

Prachtig is het daar!

Maar goed dat het voor het lapje gaat,anders wordt het kruisen daar en dat is werken.