Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Dankje Mellow Yellow, nog even, dan kunnen jullie (en wij allemaal) weer lekker "de hort op".





Wo. 30-05-,12 Laaghangende bewolking. NE 1. Koud! Kortom, eindelijk een beetje Schots weer.

09:20 Omdat in het plaatje om ons heen geen motorgeweld past, vertrekken we onder zeil.

Lopen 0,3 kts. Kachel brandt!

Loch Lochy ziet er uit zoals een Schots loch eruit hóórt te zien. Zich in het loch spiegelende heuvels en bergen, waarlangs de nevelflarden geheimzinnig naar de dalen zakken.

Een motorboot, waarop geen leven te bekennen valt, ligt eenzaam voor anker.

De wind neemt iets toe, we lopen nu al bijna twee hele knopen!

De wind neemt nog meer toe, zodat we iets van 3,5 tot bijna 4 kts. maken.

Aan het eind van Loch Lochy is het nog even zoeken naar waar het kanaaltje begint. Gelukkig staat daar op de oever een vuurtorentje, compleet met een sectorenvuur.

Wel nog even een paar rode boeitjes over stuurboord houden, zodat we de rotsbodem niet beschadigen.

Dan even opdraaien in de wind en om 12:30 vastmaken aaneen vingersteiger voor de sluis van Gairlochy. We hebben gezeild, met de kachel aan, heerlijk decadent.

DOG 9’. Totaal719’.

We wandelen richting sluis. ‘’ Kijk Martje, alweer een ouwe houten viskotter, die als woonboot wordt gebruikt.’ Marjanne zegt verontwaardigd: ‘Moet je zien, ze hebben er een stacaravan van gemaakt, zoiets doe je een fatsoenlijk schip niet aan!’

Iets verder ligt een metalen uitvoering van een Chinese jonk, compleet met wakend oog op de boeg.

In de midscheeps hebben ze, van latten en plastic, een klompenhok annex fietsenstalling annex bijkeuken in elkaar gevogeld.

We maken kennis met de sluismeester en vinden in het gebouwtje, behalve douches, ook een grote wasmachine en droger. Dat komt goed uit, want Marjanne heeft alweer een beste baal wasgoed liggen.
Op de terugweg, terwijl ik op mijn gemak naar de boten kijk, loopt Marjanne alvast vooruit om de waszak te pakken. Opeens hoor ik een bekend geluid, het is Marjanne die op haar vingers fluit – iets dat ik helaas niet kan – om mijn aandacht te trekken. ‘Hee, schiet eens op en maak de deur voor me open!’

Tussen de twee boten door zie je nog net het witte vuurtorentje dat, op het eind van het loch, aangeeft waar het geultje naar de sluis begint.

Achter in de middag komt er een grote dure Mercedes voorrijden. Er komt een keurig maatkostuum met attachékoffertje uitstappen en verdwijnt in het motorjacht. Even later heeft het maatkostuum plaatsgemaakt voor een overall en staat de Mercedes man de stuurhut te schuren. ’s Avonds zit hij in de stuurhut met een glas koude thee of whisky en maakt een gebaar van “proost” naar ons. Wij proosten terug met gegist druivensap. Een kwartiertje later komt er een politie auto over het ongelijke pad aanhobbelen. De twee agenten, een man en een vrouw, kloppen aan bij de buurman en verdwijnen samen met hem onderdeks. ‘Wat zouden ze daar moeten?’ ‘Geen idee Martje maar als ik ooit een misdaad of spionageroman zou schrijven, zou ik het verhaal met deze scene en op deze locatie, laten beginnen.

Do. 31-05-,12.

NE 3-4 bft. en - voor het eerst sinds weken – regenachtig, dus echt Schots weer.

Vandaag gaan we het laatste stukje Caledonian Canal doen. De afstand, tot de zeesluis, is niet groot, iets van een mijl of zes. Het verval over die zes mijl is daarentegen behoorlijk. Meer dan dertig meter, verdeeld over veertien kolken.

11:25 Vertrek Gairlochy.

Daar ergens aan bakboord, verbergt Ben Nevis - de hoogste berg van Schotland – zijn hoofd in de wolken.

Aan stuurboord grazen witte stipjes tegen de helling. Marjanne wil niet van me aannemen dat dit Drentse toeristen zijn.

We krijgen direct al de eerste sluis daarna een draaibrug en de volgende sluis.

Voor de Banavie Lock, de sluis met acht trappen en de prestigieuze naam “Neptunes Staircaise”, moeten we een poosje wachten. Intussen regent het al een tijdje niet meer.

Om 14:35 Mogen we, samen met één ander jachtje, de eerste kolk in. Langzaam zakken we kolk na kolk naar beneden. Een Hollandse toeriste biedt aan om een foto van ons en “Zeebeest” te nemen vanaf de benedendeuren. Wanneer ze naar de andere kant loopt met mijn toestel, zeg ik: ‘Martje, je hebt toch wel je hardloopschoenen aan?’ ‘He, wat?’ ‘Nou ja, voor als ze er vandoor gaat met mijn camera, uiteindelijk had ze wel een Amsterdams accent.’ Marjanne kijkt me, zonder iets te zeggen, bestraffend aan. Wanneer de dame terugkomt bedank ik haar vriendelijk. Kort daarna zegt Marjanne: ‘Het goeie mens moest eens weten wat jij over haar hebt gezegd, je moest je schamen mannetje.’ ‘O ja? Nou ik weet het nog niet zo net, volgens mij had ze door dat jij al in de startblokken stond.’

Om 15:50, na in vijfkwartier acht kolken te hebben gezien, gaan de laatste deuren voor ons open. Het kleine motorsailertje, met zijn eenzame schipper, hadden we negen dagen terug ook al op de oostkust in Peterhead gezien.

We krijgen om 16:10 nog een tweetrapssluis en meren om 16:30 af in de havenkom voor de zeesluis van Corpach, achter een Hollands jacht genaamd “Bluenose”, een naam die we al een paar dagen op de AIS hadden zien staan.

DOG 6’. Totaal 725’.

Lagen we daar 31_5-2012 verdekt opgesteld te controleren of onze vrienden wel in goede gezondheid waren en of ze niet waren verdwaald..... Alles bleek zoals het hoorde te zijn. Stilletjes vertrokken we over de berghelling naar het daar achter liggende onbekende . We waren ervan overtuigd dat we niet waren gezien.

Geert, jullie accent heeft je verraden. Het Schotse "bééé", klinkt heel anders dan het Drentse.

Voorbij de oever aan de overkant van de haven en een meter of drie lager, ligt Loch Linnhe er wat sombertjes bij.

Ben Nevis speelt verstoppertje.

Af en toe laat hij een stukje van zich zien, maar zijn hoofd houdt hij verborgen.

De lucht klaart op.

We gaan naar het supermarktje maar lopen eerst even naar het loch om die stoere houten viskotter daar op het strand wat nader te bekijken.

Wanneer we terug lopen naar de haven, zien we Ben Nevis in volle glorie. ‘Vlug Martje, pak die tassen aan dan neem ik een foto van die verstoppertje spelende berg!’ Verdraaid, al weer te laat.

Vr. 01-06-,12. Zon. NE 1-2 bft.

We zijn nog maar net op, wanneer de sluismeester komt vragen wanneer we willen vertrekken. ‘Wel, we gaan vandaag niet ver, dus we dachten iets van tussen de middag of zo.’ Het blijkt dat hij vandaag een stel “grote” schepen verwacht en daarom deze kaai vrij moet maken. We mogen natuurlijk wel blijven maar moeten dan verhalen naar dat hoekje daar achteraan. We overleggen even en wanneer blijkt dat de “Bluenose” en het motorsailertje gereed zijn om te vertrekken, besluiten wij om ook maar te gaan. ‘Alleen nog één ding, we moeten nog wat boodschappen halen, kunnen we voor een uurtje vastmaken aan het wachtponton buiten de sluis?’ Dat kan, dus maken we klaar om te vertrekken.

09:25 In Corpach Sealock.

We geven de sanitair sleutel, die we in Inverness meekregen, af aan de sluismeester. We mogen ook het mooie blauwe formulier tonen, waar op hij kan zien dat we betaald hebben en niet te lang op het Caledonian Canal zijn gebleven. Moeizaam typt hij de gegevens in de computer.
Dan gaan de deuren dicht en zakken we een meter of drie naar het niveau van Loch Linnhe.

Voor we uitvaren, waarschuwt de sluismeester ons om aan het eind van het pontoon af te meren want dichter bij de oever staat niet genoeg water en het is hier allemaal rotsbodem.

Om 10:05 liggen we vast aan het pontoon en gaat Marjanne de wal op. Over de steile gangway komt een oude man voorzichtig naar beneden geschuifeld. Ik kijk of er soms een bootje aankomt om hem op te pikken maar nee, de ouwe baas komt alleen maar een praatje maken. Ik kan zijn dialect maar net te verstaan. Hij wil weten waar we vandaan komen. ‘Helemaal van Holland?’ Waar we naartoe gaan. ‘Naar Ierland? Pas maar op, die Ieren zijn niet te vertrouwen, allemaal dieven en bedriegers.’ Wanneer ik zeg dat ik al heel wat keertjes in Ierland ben geweest zonder te zijn beroofd of vermoord, schud hij zijn hoofd en zegt: ‘Zo waar ik hier sta, het is slecht volk.’Dan wil hij weten of ik al eerder in Schotland ben geweest en wat ik van Schotland vind. ‘Ja ik ben al eerder in Schotland geweest. Het is hier prachtig en de Schotten zijn vriendelijke behulpzame mensen.’ Hij knikt tevreden. ‘Maar hier in Corpach ben je zeker nog nooit geweest?’ ‘Toch wel.’ Ik wijs naar een fabriek, een halve mijl dieper het loch in. ‘Daar ben ik al menig keer geweest.’

‘Toen dat nog een papierfabriek was, brachten wij daar houtpulp uit Zweden.’ Zijn gezicht begint te stralen. ‘Ay son, je was zeeman!’ Hij recht zijn rug en zegt trots: ‘Ik ook, ik was machinist.’ We raken nu pas echt in gesprek. Nee, hij komt niet aanboord, die stap omhoog, daar waagt hij zich niet aan. Maar een glaasje whisky? ‘Ja graag, dat is goed tegen de kou in mijn botten.’ Staande op het pontoon drinken we, ik een bodempje en hij een beste slok elkaar toe. Nee, een tweede wil hij niet. ‘Dan kom ik nooit meer tegen de gangway op maar bedankt en zo als wij hier zeggen, “hast ye back”.’ Langzaam trekt hij zich, hand voor hand, tegen de loopbrug op.

Ha, daar is Marjanne.

11:25 Vertrek Corpach.

We zetten zeil, niet dat het hard gaat met dit beetje wind maar we hoeven vandaag niet speciaal ergens naartoe. We vinden hier of daar wel een leuk ankerplekje.

We naderen de Corran Narrows.

13:05 Corran Point Lt. ho. dwars.

De lucht klaart nog meer op en buiten in de zon is het lekker warm.

De wind, die toch al niet over hield, valt nu helemaal weg. ’t Is Jammer maar nu moet toch de motor aan.

17:15 Komen ten anker in Bernera Bay, een kleine baai tussen Bernera Island en Lismore Island.

DOG 28'. Totaal 753'.

Albert,
het begint een beetje eentonig te worden maar helemaal TOP !!!

Als je bedoeld dat het iedere keer weer boeit en fijn is om te lezen ben ik het helemaal met je eens Kees! Daar komt t.o.h. maar geen verandering in Heel vervelend

Diwil, jij snapt hem!

@ Kees en Dion. Dankjewel.
Heb er nog een filmpje bij gezet, met een 360° opname van de ankerplaats.

Is goud waard, Albert! Zulke mooie herinneringen.

Bedankt Albert voor deze extra aflevering.

Gerard

Prachtig, Albert! Dank.
Na die prachtige foto's gezien te hebben, weet ik des te meer dat ik ooit naar Schotland wil. Nu weet ik ook dat ik dat met mijn eigen boot wil. (Het is de tijd voor dromen, geloof ik)

Leuk een keer zo'n filmpje erbij Albert. De foto's geven al een heel goed beeld, maar met zo'n filmpje gaat het echt helemaal leven. Keep up the good work!

Ik neem aan dat je kruimeltjes hebt gestrooid. Zodat we de route ook eens kunnen varen. Weer heerlijk leesvoer.

We hebben hier, voor anker in ons baaitje midden in de wildernis, heerlijk geslapen. De NE wind die gister wegviel en naderhand terugkwam uit SW richting, zit alweer in de NE hoek, nu met 6-7 bft. We ontbijten op ons gemak, nemen nog een bakkie pleur en gaan aan vertrekken denken.

‘Albert waait het niet te hard?’
‘Te hard? Welnee. Dit is ideaal zeilweer voor “Zeebeest”. We gaan op ons favoriete koersje, recht voor het lappie over redelijk beschut water waar de zee geen kans krijgt om op te bouwen. Het grootzeil hebben we niet nodig, op alleen de Genua komen we makkelijk aan onze rompsnelheid. Start jij de laptop even op? Dan draai ik de spijker eruit.’

Om 09:10 zeilen we het baaitje uit. Het eerste uur lopen we berenhard 6,6 kts. Dan neemt de wind af tot NE 4-5 en lopen we iets van 5 kts.

Tegen elven zien we aan stuurboord een zeiljacht op de motor tegen het zeetje instampen.

‘Wat is het hier heerlijk rustig Martje, dit is het eerste teken van menselijk leven sinds we gister die veerpont passeerden.

Na dit open stukje water duiken we weer tussen de eilanden

In plaats van Fladda en Belnahua aan BB te houden, hou ik ze aan SB en vaar de nauwte tussen Fladda en Dubh Sgeir in.
Fladda Lt. ho.

Dat had ik beter niet kunnen doen. De stroom kentert eerder dan ik berekend had. Het begint met één knoop maar hoe verder we komen, hoe meer stroom we voor ons kiezen krijgen. In het nauwste en ondiepste stuk staat zes en zelfs tegen de zeven knopen stroom. Behalve de zeilen doet de motor ook zijn best. We doen nu een goede zeven knoop door het water maar komen over de grond haast niet meer vooruit. Met amper een kwart knoop vechten we ons vooruit. Eigenlijk is dit te gek en als ik mijn verstand gebruik, keer ik om en vaar buiten alles om. Maar ja, dat scheelt uren varen en als ik naar de draaikolken en stroomrafelingen kijk, hebben we nog geen halve mijl verder het zwaarste wel gehad.

We raken in een raar stuk stroom waarin we niet meer vooruit komen en bovendien naar bakboord worden gezet, regelrecht naar die hel van wit water daar bij die klip. Met het motorhandel volledig neergedrukt, lukt het me niet om vooruit te komen. Dan maar wat naar stuurboord proberen te komen want ik moet, kost wat het kost, vrij blijven van die klip.
We liggen bijna dwars op de koers die we moeten volgen en worden door de stroom terug gezet. We varen de klip op een kleine honderd meter vrij maar ik blijf naar de overkant sturen. Daar komen we in iets rustiger water en draai ik weer tegen de stroom in. Nu maken we zowaar iets meer dan een halve knoop over de grond. Zo komen we langzaam maar zeker uit de heftigste stroming en kan na een tijdje de motor zelfs weer af.

Marjanne, die me al die tijd niet lastig viel met vragen of opmerkingen, kan zich nu niet meer inhouden. ‘Dat was niet zo slim van je jochie, je had beter buitenom kunnen gaan.’ ‘Ja moppie, je hebt gelijk ik had om moeten keren om alsnog de andere kant langs te gaan. Dat doordouwen was eigenlijk een grote stommiteit van me. Hou het er maar op dat ik een straf lesje geleerd heb.’ Ze schenkt me een bak pleur in. ‘Maar toch heb je ons mooi weg gekregen van die klip, ík had dat van ze leven niet gered. Wat zou er gebeurd zijn als we er op gesmeten waren?’ ‘Dan was “Zeebeest” binnen een halve minuut afgeborreld en hadden wij geprobeerd om ons met het vlot in veiligheid te brengen. Met nadruk op “geprobeerd”…, is er nog wat bij de koffie?’

De wind neemt nog meer af, NE 2-3.

Zo zeilen we in alle rust door de Sound of Luing. Aan het eind staan wel wat stroomrafelingen maar teruggezet worden we niet meer.
‘Kijk Albert, een driemaster!’
‘Ja, die heb ik al een tijdje in de peiling, ik zal straks wat foto’s van hem nemen.’

Het is een Hollander, de barkentijn “Antigua”.

We naderen Crinan. Daar begint het kanaal dat dwars door het schiereiland Kintyre voert, het Crinan Canal.

Om 16:25 roep ik "Crinan Sealock" op. De sluis wordt klaargemaakt en wanneer we om 16:40 arriveren, kunnen we meteen de kolk in.
Om 17:00 liggen we afgemeerd in het eerste bassin.

DOG 27’. Totaal 780’.

Ook hier mogen we een bijdrage leveren aan het op peil houden van de Schotse levensstandaard. £86,13.
Weer wordt ik op mijn eerlijke gezicht geloofd wanneer ik zeg dat we verzekerd zijn.

We maken een wandelingetje rond het bassin en nemen wat foto’s.

Maritiem erfgoed.

Op dat kottertje zijn ze in feeststemming.

Buiten op het loch ligt een blauw bootje voor anker.

Twee sportievelingen die tegen de avond nog naar buiten gaan.

Wat we hiervan moeten denken?

Het is hier kneuterig gezellig, de Schotse variant van …., ja waarvan? Geen idee, maar het bevalt me hier wel.

Achterin ligt “Zeebeest” in een hoekje.

Het donkerblauwe jacht lag eerst zó ver naar voren, dat toen we gemeerd lagen, onze preekstoelen elkaar haast raakten. Terwijl ik, met behulp van het schroefeffect, dwarswind en de boegschroef, “Zeebeest” dwars inparkeerde, stond de schipper toe te kijken of het wel goed ging. Pas toen alle touwtjes vaststonden, kwam hij op het idee om een stukje te verhalen. Dat alles in alle onschuld want hij is niet kwaadwillig of zo. Dat blijkt wel wanneer hij komt vragen of wij een kurkentrekker hebben en behalve de fles wijn, ook drie glazen omhoog houdt. We slaan het aanbod vriendelijk af, wel hebben we nog een eenvoudige kurkentrekker over die hij mag houden.

Of hij nu echt geen kurkentrekker had, of alleen maar wat gezelligheid zocht? Tja, daar dacht ik later pas aan.

Hier links ligt, na alweer een sluis, het kanaal.

En zo ziet het er vanaf dat sluisje uit

De V.B.O. ofwel De Vereniging tot Behoud van Oudroest. Heeft ook hier een onderafdeling.

Voorbij de “Zeesluis” ligt het Loch.

Dit “Oudroest” is/was een z.g. Clyde Puffer.

Clyde Puffers waren heel korte diep stekende stoomscheepjes. Helemaal achterin, waar de bodem alweer in een V vorm liep, lag in de mk. een tweecilinder stoommachine, waarvan de twee cilinders tegenover elkaar in V vorm tegen de scheepshuid lagen. Het vuur werd natuurlijk met kolen - een van Brittain ’s natuurlijke rijkdommen – gestookt.

De Puffers werden in de tweede wereldoorlog veel gebruikt om o.a. de oorlogsvloot en koopvaardijkonvooien die in de Schotse wateren ankerden, van voorraden en kolen te voorzien.
Door hun geringe lengte konden de Puffers zelfs door de sluisjes van het Crinan en het Caledonian Canal en zo - veilig voor onderzeeboot aanvallen - goederen tussen van de oostkust naar de westkust en visa versa, transporteren.

De “Duke of Normandy II” is een oudgediende die nog steeds, kolen gestookt, tripjes met dagjesmensen doet. Ook de “VIC 32” is nog volop in gebruik. Kijk maar eens naar de kluit grond op de ankervloeien.

Ook dit neusje, hoewel niet zó antiek, heeft haar eigen charme.

‘Albert, wat ben jij nu aan het doen?’
‘Ik? Ik schiet mijn rolletje nog even vol.’
‘O, juist ja…. , hè? Je rolletje?’

‘Ja schat, mijn rolletje.’

Hoho! Het is nog maar zaterdag, hè! Zo raken we helemaal van de leg!

Gr. Ed

deze hoort nog bij de vorige aflevering,(ik hou het ook niet meer bij )






Haste ye back

Hoi Martien,

Als ik dit zie herken ik zoveel van de tijd dat we in Schotland waren.
Ik ben hier erg blij mee.

dank je wel.
Marjanne

mooi verhaal albert, ik heb dat reisje , caladonia en crinian, in 87 gedaan. maar wat me opvalt is dat de schotten die bijdrage van de vaarders ook hebben besteed aan het opknappen van de sluizen en de steigers. toen ik er langs kwam lagen er alleen maar betonnen steigers, waar nog al eens een huur bak(motor) onzacht mee in aanraking kwam.
de verhuurder , de heer hogan vroeg ons aan de sluis meesters te melden als we een van zijn boten op de beton zagen landen.

is het crinian ook nu nog zelf bediening. die sluizen sloten in ieder geval wel. er waren er een paar in het caledonian die eerst boven aan tegen elkaar aan leunden voor ze onderaan ook enigzins dicht gingen.

Behalve bij de zeesluizen is alles, tot en met de bruggen aan toe, handje-patent of ellebogenstoom. Soms zijn er genoeg handen aanwezig en soms mag je zelf met je rug tegen de hefboom leunen.

Uploaded with ImageShack.us

dan zijn ze daar niet veel verder gekomen

Leuk verhaal met een stukje spanning morgen het volgende deel.

Hmm VIC 32...... in Oostende komt ieder jaar de VIC 96, daar moeten er dus heel veel van zijn geweest. Veel moois zit er niet aan, maar wel nostalgie is dat ze nog op kolen varen.

www.vic96.co.uk/

Zo. 03-06-,12

NE 3-4. Zon.

Wanneer ik wakker word, ruik ik iets dat ik in geen jaren geroken heb maar wel meteen herken, de onmiskenbare geur van een kolenvuur.
Even aan dek kijken. Ja hoor, de Clyde Puffer brengt zijn ketel op stoom.

We ontbijten op ons gemak en melden ons daarna bij de sluiswachtster.

10:10 Vertrek en meteen de eerste sluis in.

Het eerste stuk van het slechts acht mijl lange kanaaltje loopt, hoewel een stuk hoger, gelijk op met River Add, die bij Crinan uitmondt in het Loch.

De omgeving is, net als het weer, prachtig.

Van tijd tot tijd krijgen we aan BB een doorkijkje naar de getijde delta van River Add.

Af en toe moeten we bij de sluizen zelf aan de gang. Rinketten open/dicht slingeren en met onze ruggen tegen de hefboom hangen om de deuren open en dicht te doen.

Is er nog belangstelling voor een stoer expeditie schip?

In de sluizen moet er gewerkt worden.

De achterlijn staat vast maar de voorlijn wordt tijdens het stijgen doorgehaald,

...op de elektrische kaapstander.

Het water komt niet alleen over en door de deuren maar zeikt ook nog eens uit de muren.

Na deze sluis bereiken we het hoogste kanaalpand.

Om 14:25 zijn we ver genoeg, om morgen op ons gemak in een keer Ardrishaig te halen.
We meren we af aan een steiger, recht tegenover een stenen boog waar water uitstroomt.

DOG. 4’. Totaal 784’.

Het blijkt dat er, nog een stukje hoger in de heuvels, een groot natuurlijk bassin ligt. Van daar wordt via schuiven water naar het kanaal geleidt, om het verlies bij het schutten op te vangen. ’s Avonds wanneer er niet meer geschut wordt, gaat er een ploegje op stap om alle kanaalpanden weer op peil te brengen.

‘Martje, dit is pas echt een idyllisch plekje, niet dan?’

‘Ja dat heb ik je wel meer horen zeggen, maar toch had je de volgende ochtend alweer de vertrekkriebels.’

Kijk Martje, wat een leuk huisje. Die mensen zitten hier in de wildernis, heel primitief en verstoken van alle moderne gemakken maar zijn waarschijnlijk veel gelukkiger dan de moderne stadsmens.

Marjanne, die af en toe veel te nuchter is, kijkt door het raam naar binnen en zegt:
‘Je hebt gelijk. Primitiever kan niet. Ze zitten allebei in een stoel met een laptop op schoot.’


Ma. 04-06-,12
W. 3-4. Héél zonnig en meer dan warm.

10:10 Vertrek.

Vanaf hier gaan alleen nog maar zakken. Omdat we steeds alleen in de kolken liggen, hebben we alle ruimte. We zetten de achterlijn ver naar achter op de wal en beleggen hem op de kikker. De slack die we nodig hebben om te zakken, geef ik met de voorlijn.

Weer kunnen we aan BB over de oever in een ondiep dal kijken. Het is waarschijnlijk de oude natuurlijke waterloop geweest.

Omdat in Ardrishaig geen bunkermogelijkheid is, leggen we aan achter een eenzame “Astrid”, om beneden bij een tankstation onze jerrycans te vullen.

We varen weer verder. ‘Martje zou je daar niet willen wonen?’

‘Heel mooi en romantisch maar nee dank je, er gaat niets boven mijn ark.’

Om 15:45 meren we af in de havenkom voor de zeesluis van Ardrishaig.

Elektra £2.

DOG 4’. Totaal 788’.

bah jaloers

b100 , waarom jaloers , gewoon zelf ook gaan.
nog meer mooie verhalen