Onderwerp: Voor het eerst varen op een kajuitzeiljacht

Joop66 schreef :

Joop, herinneringen aan oude liefdes moet je laten zoals ze zijn. De werkelijkheid kan na al die jaren alleen maar tegenvallen.

Dit gebeurde 20 jaar voor de komst van Google. De verandering kan te groot zijn om haar nog te herkennen. Voor de rest tendeer ik naar martinw zijn opvatting. De droom is inmiddels mooier geworden dan de werkelijkheid en de werkelijkheid kan lelijker zijn geworden dan de droom ooit was...
Dromen zijn bedrog, behalve 'natte' dromen... Die zijn echt wel nat!

Verplicht thuisblijven en niet naar de Trintel...

Kun je toch nog wat doen! Boekje maken zoals dit:


Groeten, Peper.

Peper schreef : Link ?

Geen link, pb-tje wellicht?

Voor de ZF-ers met een digitale boord-bibliotheek:
Het verhaal in pdf-bestand.

ilCigno: zie onder voor meer recente versie

Veel leesplezier.
Groeten, Peper.

Goed idee Albert

Het verhaal is verteld.
Het is als .pdf voor iedereen te downloaden
er komt niets meer bij...
Hebben jullie nog vragen waarvan het antwoord interfereert met jullie nachtrust...
stuur dan een pb-tje.
Moderators, van mij mag er een slotje op!

Groeten, Peper

Een slotje is niet nodig, hooguit om te voorkomen dat je te veel pluimen krijgt!

Is een valide reden!

Van mij ook een pluim hoor!

Goh, Peper, gelukkig geen slotje. Ik ben nu pas in staat je verhaal te lezen, en dus te reageren. Grote voordeel is wel dat ik het in één keer uit kon lezen . Ik heb ervan genoten, en zelfs je staat van opwinding gevoeld. Heerlijk! En vooral nooit op zoek gaan naar d'r, die herinnering is veel te mooi.
Frank.

Ook met een slotje is/blijft het leesbaar hoor!
Ik heb de pdf versie nog eens goed doorgelezen en er nog wat interpunctie zaken, opmaak, dialoog lay out en hier en daar een typfoutje uit gehaald. Hier is versie 2.0:

ilCigno: zie onder voor meer recente versie

Hoef je niet meer te scrollen in HTML.
Groeten, Peper.

Ik kwam dit topic net pas tegen en heb alle delen dus in één keer uitgelezen.
Ik heb genoten, wat een mooi verhaal.
Gaandeweg hoopte ik dat het zou eindigen met iets van 'en na 42 jaar zijn we nog steeds gelukkig samen' maar helaas, zo is het niet gelopen.
Wat rest zijn mooie herinneringen voor jou en een prachtig verhaal voor ons.
Dank.

+ 1 !!!! Geweldig verhaal, bedankt !

Dicer en Garfield bedankt voor jullie complimenten.

Het was voor mij aanleiding het hele verhaal nog eens goed en nauwkeurig door te nemen, alle spel en stijlfouten eruit te halen, hier en daar de beschrijving van de situatie te verduidelijken en tot slot de meeste niet ter zake doende plaatjes weg te laten.
De hoofdstukken beginnen niet meer op een nieuwe bladzijde, zodat het geheel met een minimum aan scrollen op een scherm is te lezen en op een minimum aan papier (A5) is af te drukken voor wie het toch liever op papier leest. Bij deze versie 3 in pdf voor de boordbibliotheek (of in A5).



Dit is de definitieve versie, tenzij ik nog iets vind waarvan ik denk 'dat kan echt niet, zo snappen ze niet hoe het is gekomen...'
Groeten, Peper.

Ik heb de oude versies even weggehaald zodat nu alleen de laatste versie nog online staat.

Mooi, een jaar geen plaatsingen meer in dit topic... Dan wordt het tijd voor wat nieuws.

Dat het over zeilen gaat is erg logisch op een zeilersforum en alleen het 'voor het eerst' is nog belangrijk. Daarom deze keer: "voor het eerst Engeland varen" en niet met een kajuitzeiljacht, maar met een 'salonzeiljacht'.

Mijn eerste ‘Engeland vaart’
Niet dat ik nooit met de boot naar Engeland ben gevaren... maar nooit met een zeilboot!

1. Proloog

De muze:
Elke kunstenaar heeft een muze die hem of haar inspireert tot het maken van een kunstwerk of zelfs het gehele oeuvre. In geval van mijn vorige verhaal was Nynke mijn muze naast de rol die ze in mijn verhaal speelde. Een muze inspireert en motiveert, maar dat hoeft beslist niet op erotische wijze te zijn zoals Nynke in mijn vorige verhaal.



Mijn muze voor dit verhaal is forumlid Ameesing. Zij motiveert en enthousiasmeert me tot het schrijven van dit verhaal.
“Ja, ja, zeker ook op erotische wijze…” Nee, niets van dat alles, hoewel ze alles ‘aan boord’ heeft daarvoor. maar… ze rookt sigaretten en dat vind ik heel ‘anti-erotisch’.

De boot:
De schipper komt bij mij thuis om over een aanpassing/herziening van de elektrische installatie van zijn zeilcatamaran ‘The Twilight Zone’ te praten. De naam van de boot triggert de herinnering aan een songtekst van de Golden Earring…

Binnen twee weken zal deze tekst in een aantal facetten inpasbaar worden op mijn belevenis…
De loodzwavelzuur accu’s op zijn boot zijn aan hun einde, de zonnepanelen zijn lek en de windmolen levert nauwelijks voldoende energie om de accu’s op peil te houden en hij wil de boot voor lange reizen gaan gebruiken als hij ‘in de vut’ gaat en dan geen gedonder in de glazen hebben. “Liever teveel energie aan boord dan erom verlegen zitten” is zijn antwoord op de vraag hoe zijn energiebalans eruit ziet. Ja, daar kan ik dus helemaal niets mee in een berekening van energieopslag en verbruik en bepaling van de autonomie op zee en in de haven.
“Wat heb je nu dan aan boord?” “Nou, twee 12V accu’s van ongeveer 200Ah in serie en die worden geladen door een 24V alternator op één van de twee motoren, die motoren hebben allebei een 12V startaccu die door de alternator op de motoren worden geladen.” “En dan heb ik nog een kleine 12V accu als noodvoorziening.” “Wat is dan je verbruik per 24 uur?” “Nou, de stuurautomaat en koelkast zijn de grootste verbruikers…” Dit wordt niks, ik zal het zonder enige vorm van energiebalans moeten doen. “Ben je wel eens tekort gekomen aan je huidige energieopslag?” “Nou nee, maar ik wil langer van huis en dan niet tekort komen aan energie.” Het gaat een ‘energiebalans van de angst’ worden, geen rationele energiebalans met ‘wat uit te schakelen als het bijna op is.’ De gedachte dat er een tekort zou kunnen ontstaan is taboe en wordt verdreven met meer vermogen opwekken en opslaan.
“Ge moet het zelf maar eens bekijken op de boot… en hedde geen zin om mee te gaan naar Engeland met de pinkster, dan kunde het zelf bekijken. Hedde al eens op zee gezeild?”

Ik ben sprakeloos… dit is een heel leuk aanbod. “Je overvalt me…” ik kijk naar m’n vrouw en probeer er achter te komen hoe zij het zou vinden als ik een weekje ging ‘Engeland varen’… Ik weet dat zij voor geen goud mee zou gaan, ze vind het helemaal niets!

“Ja joh, ga maar. Ik red me wel. Je bent ook naar Zwitserland wezen werken en toen heb ik ook weken alleen met de kinderen thuis gezeten.” Dit klinkt als een uitgesteld verwijt en ik wil het aanbod eigenlijk afslaan als ze zegt: “Ik vind het prima zolang als ik maar niet mee moet.” Heb ik een tof wijf of wat!

“Oké, ik ga mee.” “Dan moede eerst maar een dagje komen kijken hoe alles is en maten opnemen en zo. Dan kunde meteen helpen met de boot in de buitenhaven (van Hellevoetsluis) te leggen.” Dat duurt uiteindelijk tot na het weekeinde, maar dat is niet van belang.
Uiteindelijk zullen we woensdag 31 mei vertrekken naar Engeland.

Filosofie:
Er zijn van die filosofieën die proberen te verklaren hoe de ‘voorzienigheid’ werkt en hoe alles ‘in een hoger plan’ past. Ik geloof daar geen drol van, maar ik vind het wel leuk om ‘voor de gek’ deze filosofische verklaringen toe te passen op een situatie en met name dan als het zinvol is mensen gerust te stellen in een beangstigende situatie.
Dat laatste –gerust stellen in een beangstigende situatie– is iets wat ik als anesthesie assistent in mijn werkzaam leven vaak heb moeten doen en waar ik veel ervaring mee heb en ook een aantal dankbare patiënten aan heb overgehouden.
‘The law of attraction’ is een dergelijke filosofie en deze gaat er van uit dat waaraan je denkt ook versterkt wordt. Bijvoorbeeld: je kunt je sleutels niet vinden en je denkt dat je ze kwijt bent. Je zoekt je gek, maar je vindt ze niet. Dat komt doordat je denkt aan het feit dat je de hele tijd maar denkt dat je ze kwijt bent. Uiteindelijk laat je kopieën maken en vergeet je dat je ooit de sleutels kwijt was. En dan… vind je de verloren sleutels weer terug, omdat je niet meer denkt dat je ze kwijt bent en je het negatieve idee van de verloren sleutels hebt verlaten.
Zorgen maken is ook zo iets… als je je zorgen maakt krijg je uiteindelijk meer zorgen, want je maakt die zorgen zelf. Dat is dus heel dom, je zorgen maken. De zorgen die je maakt leveren niets op, zet ze maar eens op Marktplaats, je krijgt geen enkel bod!
Een andere benadering is: ‘wat je uitzendt krijg je ook weer terug’. Zendt je negatieve gedachten uit over iemand, dan wordt je uiteindelijk zelf slachtoffer van het negatieve in je eigen gedachten.
The law of attraction filosofie behelst ook dat bij elk probleem ook een oplossing wordt geleverd. Soms past die oplossing jou niet of nog sterker, je ziet de oplossing niet eens, maar hij is er wel.
Kortom: de agonist komt tegelijk met de antagonist.

CRM (crew resource management):
CRM komt uit de luchtvaart omdat men zag gebeuren dat de mensen ‘op de bok’ de eenvoudige oplossingen voor het probleem soms niet zagen terwijl het cabinepersoneel die wel zag. Één van de redenen dat het cabinepersoneel dit niet aan de cockpit doorgaf was een hiërarchisch systeem waarbij de captain zo hoog boven de ‘subordinates’ staat (dat kan door eigendunk, maar ook door sociale conventies) dat je deze nooit mag tegen spreken of slecht nieuws mag brengen. Veel met name oosterse luchtvaartmaatschappijen hebben hier last van gehad (Korean Airlines, Japan Air Lines en ook Duitse en Oostenrijkse luchtvaartmaatschappijen), zij kennen een hoge ‘hierarchy index’ met veel sociale afstand tussen ‘cabin crew’ en de piloten.
Binnen de gezondheidszorg speelt dit ook, er is een grote sociale afstand tussen de dokter en zijn assistenten. Om die reden heb ik cursussen in CRM gevolgd en ben uiteindelijk CRM-trainer geworden.
Een klassiek geval in de luchtvaart heeft niets met sociale afstand te maken en verloopt uiteindelijk fataal voor bemanning en passagiers:
‘No one is flying the airplane’ ofwel ‘loss of situational awareness’
De landing van het vliegtuig is ingezet, de checklist voor de inzet van de landing is doorgelopen en er is niets te melden dat een landing in de weg staat.
Op het moment dat het landingsgestel naar buiten moet komen blijft er één stel wielen steken en komt niet uit. Dit wordt opgemerkt en de piloot trekt het toestel op naar een grotere hoogte om te proberen alsnog het landingsgestel naar buiten te krijgen. In de cockpit is iedereen bezig dit probleem op te lossen en ze vergeten te navigeren in hun poging het landingsgestel naar buiten te krijgen.
Ze zien niet dat het toestel op een berg aanvliegt en botst en crasht met ‘loss of hull and crew and passengers’. Er was een kompleet verlies van situational awareness en ‘no one was flying the airplane’. In dit verhaal kom ik met een ‘zeil geval’ van deze klassieker.

Groeten, Peper.

Ga door, hoe ging de reis naar Engeland nou verder. Wat waren de gedachten en heb je je de angst op de comfortcontainer kunnen oplossen?

Whahaha welke viezerik heeft die foto gemaakt!!
Maar ben heel blij dat je weer in de pen geklommen bent... ik kijk uit naar je verslag.... en 1 belofte (alhoewel ik niet heel veel meer een sigaretje op steek), ik dit jaar ook daar nog mee stop! Bij deze!

@Sons:
Het wordt weer een feuilleton zoals de vorige! Ik denk 5 afleveringen. Bezit je ziel in lijdzaamheid.

@Ameesing:
Het kan een viezerik zijn, maar wat vind je van de foto? Ik vind de foto mooi.
Dat ik een vrouw van het roken af kan brengen... That will be the day!

Groeten, Peper.

2. Buitengaats

Op woensdag kom ik om 10.00 aan bij het huis van de schipper en de schipperse. De schipperse heeft nachtdienst gehad en is geheel ‘gaar, well done en bien cuisiné’. We laden de auto’s om en in, halen de andere opstapper op, doen ‘een bakkie’ en gaan op weg naar Hellevoetsluis.
Op de boot doet de schipper heel netjes een voorlichting voor de opstappers over de gang van zaken aan boord met de reddingsmiddelen, de MOB procedure en de reddingsvest routine.
Daarnaast krijgen we een voorlichting over de radar en de Open CPN plotter en de gps. Tot slot legt hij uit hoe de boot met een rood en een groen knopje kan worden bestuurd vanuit de salon.

Mijn eerste oversteek in een zeilboot gaat het worden…
Wat ik wel wil gedurende deze tocht: zelf sturen zonder stuurautomaat en dan nergens anders om dan de ervaring ooit eens een 14m lang en 7m breed jacht te hebben bestuurd.
De schipper geeft aan dat hij meestal binnen zit en de boot zoveel mogelijk op de stuurautomaat stuurt. Ik kan daar niet in meevoelen… Je vaart toch met een zeilboot om de wind door je haar te laten waaien? Binnen zitten op een zeilboot? Dat is gewoon een straf!
En ook: zoveel mogelijk zeilen en zo min mogelijk ‘motoren’. Dat past meer in mijn traditionele manier van zeilen omdat ik op mijn eigen boot een elektrische buitenboordmotor heb en dus niet ‘bij de pomp’ de tank even kan volgooien. Ik ‘tank’ zonne-energie en heb dus een ander energiemanagement dan de doorsnee zeiler.
De schipper geeft al aan dat hij ongedurig is en dat hij snel (onder de 3knts) op de motor overgaat. Bummer, dat is toch geen zeilen! Nou goed, hij is ook nog geen pensionado en ik wel en hij heeft nog de stok achter de deur dat hij weer op zijn werk moet zijn… Ik niet

De stootwillen moeten op ‘sluis hoogte’ en we liggen te wachten voor de Goeree sluis om naar buiten te worden geschut.
Eenmaal ‘buiten’ de hoofden van de sluis wordt het grootzeil gehesen en de genua uitgerold en gaan we echt zeilen. De schipper waarschuwt nog eens dat hij wel snel de motor zal starten, ‘want dit gaat eigenlijk te langzaam…’
Hm, hij heeft een ‘bolle jan’ die hij ‘screacher’ noemt en die is nog nooit echt gebruikt. Dit gegeven houd ik achter de hand om het ‘motoren’ nog uit te kunnen stellen.

De schipperse heeft thuis een ovenschotel samengesteld. Na een tijdje in de oven wordt deze geserveerd en ik zeg je; zo lekker eet je niet vaak!
Ze heeft nachtdienst gehad en dat heeft erin gehakt en wil nu toch wel naar bed. De rest van de be’man’ning geeft daarvoor heel ridderlijk hun toestemming en ze kruipt ‘tussen de klamme lappen’.

Na een aantal uren varen met 5 tot 6 knopen (ik zou helemaal uit m’n dak gaan als ik die snelheid haalde met m’n €Xr!) komen we aan bij ‘de parkeerplaats voor zeeschepen’. De schipper geeft nogmaals aan dat hij verwacht na die ‘parkeerplaats’ onvoldoende wind te hebben om nog fatsoenlijk te kunnen zeilen.



De wind is teruggevallen naar 3-4Bft en is iets ‘achterlijker dan dwars’ – wat ik een hele grappige uitdrukking vind –. Ik speel m’n kaart uit…
“je hebt toch een ‘bolle jan’ die je nog niet hebt gebruikt, is dit niet een mooie gelegenheid om daarmee eens iets te proberen?”
“Ja, geef jij hem even aan door het luik? Oh ja, kijk uit voor de boutjes van het luik, als het zeil daaraan vast haakt scheurt het”.
In de bakboord romp is een berging waar het zeil ligt. Het is op een furler gerold en kan met het top oog door het luik worden gestoken. Het wordt met de val door het luik uit de berging getrokken en de roltrommel wordt op iets wat op een kleuver lijkt vastgemaakt. Na het aanbrengen van de schoten laten we het zeil uitrollen en staat het uiteindelijk bol in de wind.



We gaan van 4 naar 4½ knoop, de schipper ziet nog even af van varen op de motor en we blijven dus zeilen. YES!
“Controleer jij de zeiltrim nog even…”
De woolies in de halshoek liggen nagenoeg vlak en de tell tales aan het achterlijk waaien in het midden recht naar achteren, bovenaan iets omhoog en onderaan iets omlaag. Tussen een batterij aan reeflijnen en schoten is er geen een gemerkt met ‘zeiltwist’ en de traveller staat al helemaal aan bakboord en de giek komt met het grootschoot verder naar voren uit, dus de twist verbeteren zit er ook niet in.
“Die zeiltrim is niet veel aan te doen”
zeg ik tegen de schipper. Ik denk aan 44 jaar geleden en bouw Nynke in het Gronings na:
“Nait soezen, die staen ja goud!”

Tegen de tijd dat de zon onder gaat treedt de avondwindstilte in. We strijken de zeilen, bergen ze op en gaan over op motorvaart. We varen op alleen de bakboord motor. Voorlopig geen zeilen meer… Jammer.
Na zonsondergang wordt ik in de salon uitgenodigd. Het is nog lekker weer buiten en ik ga met lichte tegenzin naar binnen. De schipper probeert roergangers te enthousiasmeren door de twee opstappers uit te leggen hoe de stuurautomaat op de commando’s reageert, welke waypoints hij in Open CPN heeft in gevoerd, welke tijdschema’s en snelheden hij heeft gepland en hoe de reflecties op het beeldscherm van de radar te interpreteren.

De schipper dimt de verlichting in de salon om het nachtzicht niet te bederven. De zeewind is zo warm en vochtig dat deze condenseert op de ruiten en de schipper en mijn collega opstapper gaan af en toe naar buiten om de condens van de ruit te vegen. De condens is snel weer terug en we varen eigenlijk op de instrumenten. Ik vind dat niets… niet dat ik die instrumenten niet vertrouw, ik vertrouw mijn eigen ogen gewoon meer ondanks dat de lage lichtsterkte mijn pupillen verwijdt en ik nu permanent mijn leesbril op moet zetten voor scherp zicht. De schipper wil hiervoor de lichtsterkte van de monitor weer iets opregelen. Hij gebruikt hiervoor een sneltoets combinatie die ik niet ken, het scherm wordt even zwart en komt daarna weer terug, maar nu 90 graden gedraaid! We zitten naar de Open CPN plotter te kijken alsof we op een drooggevallen kielzeiljacht zitten. De schipper vraagt of ik weet wat hieraan te doen. Dat weet ik niet, ik weet alleen dat dit is gedaan om computers aan te passen aan de Xerox filosofie van ‘what you see is what you get’ voor kantoren waar je de lengte van het papier vertikaal hebt en niet horizontaal zoals het zich presenteert op een 3:4 monitor zoals deze. Dat boeit de schipper voor geen meter in deze situatie.
Nu de schipper met mijn collega opstapper bezig zijn de situatie te herstellen, ga ik over in ‘anesthesie modus’ en probeer alle mogelijke informatie te krijgen over de navigatie via koers, windsnelheid, radar, log, gluren door nog niet beslagen delen van de ruit. Ik zit in een soort 'monitoring loop' van radar echo, lichtjes van schepen, de wassende are van de maan, kompaskoers en snelheid en probeer anomalieën te ontdekken die aangeven dat we afwijken van het gebruikelijke.
De schipper is koortsachtig bezig te plotter weer terug te brengen naar een normaal beeld door een reboot uit te voeren. Dat helpt niet en hij vindt uit dat de muis in elk geval weer normaal reageert als je die ook een kwartslag draait. We kijken nog steeds naar Open CPN als een kip naar een vette worm.

Door de condens op de ramen is de maan als een gele lichtvlek zichtbaar over de bakboord boeg. Mooi, zolang dat maar zo blijft, varen we nog steeds de geplande koers.
De schipper besluit zijn nood-plotter op een tablet in te zetten, zodat hij tijd heeft om het beeldscherm weer in de goede stand te brengen. Een goed plan. Het inschakelen van de voeding van de tablet vraagt echter zoveel extra stroom dat de zekeringen van de navigatiehoek er ‘uitvliegen’. Nu neemt de ongerustheid toe tot milde paniek en ik denk aan de Earring: “Han, de zekeringen zijn gesprongen, weet jij wat te doen?”
“Ja, laatst ingeschakelde apparaat eraf halen en de zekeringen vervangen.”
De schipper heeft het goed voor elkaar en komt met de doos met reserve zekeringen aangelopen en gaat vervangen.
Vrij snel is er weer gedempt licht bij de navigatietafel en de radar doet het nog en geeft geen ramkoers aan op een echo. De ramen zijn nu geheel beslagen aan de buitenkant. De melding dat ik niet meer naar buiten kan kijken komt totaal niet aan bij de schipper, die bezig is om de Open CPN plotter weer aan het werk te krijgen. Mijn haren in mijn nek kriebelen… Dit is ‘loss of situational awareness’ zoals dat in de CRM heet! ‘No one is flying the airplane’ en behalve ik is ‘no one looking out the window’!
Door het beslagen raam zie ik de vlek van de maan langzaam naar stuurboord gaan en uiteindelijk buiten de ramen verdwijnen om weer over bakboord terug te komen. Mijn eerste gedachte is dat de stuurautomaat wel een heel grote koerscorrectie aan het doorvoeren is… De ramen zijn inmiddels geheel beslagen en ik meld de schipper en mijn collega opstapper dat ik naar buiten ga om op de uitkijk wacht te houden. Er komt geen reactie, ze zijn veel te druk met de problemen…
Buiten gekomen ga ik op de stoel van de roerganger zitten en speur om me heen naar dingen die een potentieel gevaar zouden kunnen vormen. De zee is leeg en ik zie zelfs geen lichtjes. Ik zie wel de maan die nog steeds naar stuurboord verschuift en blijft verschuiven. Ik denk aan een passage in de verhalen van Albert waarbij de roerganger na verloop van tijd meldt dat hij nu bezig is ‘de maan aan stuurboord in te halen’. Verdomme, we varen rondjes op één motor en de stuurautomaat doet niets! Op het moment dat de maan voor de tweede keer langskomt stapt de schipper uit de salon en komt opgelucht melden dat de Open CPN plotter weer werkt. Hij geeft aan dat ik dat niet weer moet doen, zomaar naar buiten verdwijnen als ze in de problemen zitten.
“Mooi, dat het weer werkt, we hebben al twee rondjes gemaakt!”
Zeg ik en ik zie het ultieme ongeloof op zijn gezicht plaats maken voor afschuw en hij vliegt naar binnen om op het kompas te kijken waar we nu naartoe varen. Hij komt weer naar buiten…
“We moeten omdraaien we varen nu de verkeerde kant op. Kun je een kompaskoers varen?”
“Ja hoor, geen probleem.”
K*t, het kompaslichtje is kapot en ik krijg een rood voorhoofdslampje voor het kompas om te kunnen zien welke koers ik vaar.
“Ga 320 varen!”
“Aye, aye Cap!”
Ik stuur naar 320 en zie de maan boven het midden van de giek komen te staan. F*ck dat kompas, Dit kan ik volhouden tot Engeland als dat moet, hier beslaan geen ramen en ik heb goed zicht. Alles wat ik nodig heb is een koerscorrectie als de maan langzaam ondergaat. Jullie zullen nu wel een vermoeden hebben hoe ik over elektronische navigatie denk…

Alweer krijg ik m’n zin: ik heb de boot gevaren zonder navigatie of stuurautomaat, gewoon op mijn eigen zintuigen! En het is ook niet zo maar een roeibootje… het is een zeilcatamaran van 14 bij 7 meter! Ik ben zo trots als een aap met 7 jeweetwels!

De schipper meldt dat de storing met de stuurautomaat is verholpen en dat ik wel in de salon kan komen. Eigenlijk jammer, ik had nog best een hele tijd aan het roer willen zitten…
In de salon wordt ik ontvangen met een ‘High Five’. Tijdens de evaluatie geef ik aan dat we een klassiek geval van ‘loss of situational awareness’ hebben meegemaakt met ‘no one is flying the airplane’.

Volgende keer: Brand.
Groeten, Peper.

GEWELDIGGGGG!!!!!.

Han, dit is een zeilverhaal anders dan andere. Ik blijf je volgen.