Onderwerp: Voor het eerst varen op een kajuitzeiljacht

waar blijft Ameesing in het verhaal?

sy helios schreef :
in de keuken aan de ketting?

sy helios schreef :
Een muze hoeft geen deel te nemen aan de creatieve uiting van de kunstenmaker! De muze is als een katalysator, helpt bij het proces maar neemt er geen deel aan.
Groeten, Peper.

maar met zo'n muze, mag ze best vaker in beeld
(@Ameesing )

4. Thai
Wat is er nu precies gebeurd? We doen een ‘root cause analysis’ van het voorval en komen tot de volgende reconstructie:
Het brandstofklep relais heeft in de jaren een slecht contact gekregen en functioneert soms wel en soms niet. Werkt het niet, dan wordt de brandstofklep direct aangesloten op de pluspool van de startaccu en werkt het geheel zoals het hoort. De originele aansluiting van de brandstofklep is teruggeslagen naar een plaats waar deze geen contact kan maken met massa. In deze leiding is geen zekering opgenomen en hier is sprake van een design flaw want bij kortsluiting naar massa van dit draadje kan de stroom zo hoog worden dat de isolatie door de warmte ontwikkeling smelt en er uiteindelijk brand ontstaat en dat is uiteindelijk ook zo gebeurd.
Even een puntje elektrapedagogiek… Een zekering beschermt de bedrading en moet worden opgenomen op de plaats waar de draaddoorsnede wordt ‘verjongd’ of wel wordt verminderd.
Ik kijk het schema nog eens na en zie de volgende ongezekerde aansluitingen:
De aansluiting van + pool naar het gloeistroom relais (de zekering is er wel, maar is opgenomen in de aansluiting van de gloeipluggen)
De aansluiting van de + pool naar het brandstofklep relais (het ontbreken van deze zekering is uiteindelijk de oorzaak van de brand).
De aansluiting van de + pool naar het hulp-startrelais dat is gebruikt om spanningsval te voorkomen in de lange leiding van contactslot naar het startrelais (dit relais is later aangelegd en daarom ontbreekt hier de zekering).
Het brandstofklep relais heeft in eerste instantie niet goed contact gemaakt en is daarom met een tijdelijke voorziening overbrugd. Deze voorziening zelf is niet de oorzaak van de brand!
Het AMP stekertje van de brandstofklep is van zijn plaats geraakt door het trillen van de motor en heeft sluiting naar massa gemaakt. Dat was op zich niet erg omdat het contact van het relais niet goed werd gesloten. Tijdens het varen is dit contact toch gesloten en is er een kortsluitstroom gaan lopen, die de isolatie én het relais heeft doen smelten. Door het smelten van de isolatie zijn er op meerdere plaatsen kortsluitingen ontstaan waardoor ook het hulp-startrelais werd geactiveerd en de startmotor is gaan draaien.
Pas nadat de accupool werd losgemaakt is alle stroomtoevoer gestopt en viel de motor stil. Bijna de gehele kabelboom is verbrand en is vervangen of gerepareerd en het brandstofklep relais is vervangen omdat het gesmolten was. Het resultaat is in elk geval dat de storing die het nodig maakte de brandstofklep apart te bekrachtigen nu ook verholpen is. Je zou kunnen zeggen dat de conditie van de elektrische installatie van de bakboordmotor nu beter is dan toen we vertrokken.
“Op een bepaald moment hebben we gevaren op de dieselmotor en de startmotor”
Merkt de schipper op.
“Ja, dat was pas echt hybride varen! Dat is uniek…”
zeg ik.
De schipper bromt:
“Da boeit me niet…”
We passeren ‘No Man’s Land’, een stel betonnen poten in zee, waarop in de 2e wereldoorlog luchtdoelkanonnen zijn gemonteerd om de bommenwerpers van de Luftwaffe de toegang tot het Britse luchtruim te belemmeren.


Aan het eind van de jaren 60 zijn veel van deze buiten de territoriale wateren vooruitgeschoven geschutsstellingen gesloopt omdat de middengolf piratenzenders dit wel een prima plekje vonden om uit te zenden. Deze is toen door een excentriekeling bezet en hij verklaarde zich koning van deze betonnen pilaren en riep een eigen staat uit met eigen geld en een eigen paspoort.
De Britse bewindvoerders hebben veel, zo niet alles geprobeerd om de koning te verjagen, maar dat is ze uiteindelijk niet gelukt. Zo is het een beetje een monument geworden van het anarchisme uit de hippie tijd.
De schipperse is inmiddels wakker geworden en krijgt te horen wat er gedurende haar slaap is voorgevallen.
“Han is het goed dat we jou aan boord hebben, want anders was het nog niet gerepareerd.”
De schipper zegt:
“Ja, ik heb een beschermengeltje op m’n schouder…”
“Hé, ik weeg 103 kilo hoor en dat houdt je niet lang vol, zo’n beschermengel op je schouder!”
“Kijk, het is zo dat volgens ‘the law of attraction’ het probleem altijd tezamen komt met de oplossing…”
“Han ben jij zo bijgelovig?”
Vraagt de schipperse.
“Helemaal niet, maar zie jij dit dan als toeval dat dit juist gebeurt als ik aan boord ben? Nee toch… Zoveel toeval bestaat toch niet? De installatie werkt al meer dan 20 jaar zonder problemen en krijgt de eerste problemen als ik aan boord ben… Statistisch gezien is de kans dat zoiets gebeurt verwaarloosbaar klein en nu gebeurt het. Dat kan toch geen toeval zijn. Als het probleem komt, is er altijd een oplossing dichtbij…”
De schipperse zegt:
“Hm, in dit geval slaapt de oplossing boven op het probleem…”
“Zie je wel”
zeg ik.
Even later varen we de haven van Harwich binnen.


We meren af in een hoekje voor plezierjachten, maar verkassen later snel naar een andere plek omdat de eerste plek nogal lawaaiig is door het bezoek van ouders met kinderen.
De nachtploeg gaat naar bed. Ik hoop dat de brandlucht een beetje uit mijn kooi weg is, maar ga gewoon boven de motor slapen die zo’n drie uur geleden nog in brand stond.
‘Time flies when you’re having fun’.
Om de benen te strekken en alvast de locatie voor het ‘diner’ te verkennen, maken we een ‘rondje Harwich’. Nou ja, het is alleen deze wijk van Harwich die we verkennen.
De schipper weet een heel goed Thais restaurant wat volgens hem ‘een must’ is als je in Harwich bent. We lopen er alvast langs om te zien of we kunnen en moeten reserveren.
Of ik wel van pittig eten houd… Nou zeg, als je forumnaam ‘Peper’ is, ben je eigenlijk verplicht om van pittig eten te houden.


Omdat ik weet dat de Britten de smaken van de buitenlandse keuken nogal eens willen overdrijven en het dan echt snoei en snoeiheet willen maken, blijf ik voorzichtig en neem ik me voor het in de sfeer van ‘mild’ te zoeken en niet te gaan avonturieren met iets wat als ‘hot’ of zelfs maar als ‘moderate’ wordt aangemerkt.
Het restaurant wordt al 6 jaar als het beste Thaise restaurant aangemerkt. Ik ben benieuwd!


Weer terug op de boot zie ik andere forummers aankomen. Waaronder de Ajeto en deze meert naast ons af.


Ameesing en Ome Aap vormen een deel van de ‘dinner company’ voor vanavond.
Bij de Thai komen die avond de sterke verhalen over de uitval van de stuurautomaat en de brand in de bakboordmotor pas echt los. Het is gezellig en de verkiezing tot beste Thaise keuken van Essex is geheel terecht. Mijn gerecht is inderdaad nauwelijks pittig, maar dat wil niet zeggen dat het niet lekker is, in tegendeel! De smaken van kokos, kerrie en pepers zijn keurig in balans en tongstrelend. Het aangenaam gezelschap draagt ook bij tot een ervaring die leidt tot: ‘als ik ooit weer in Harwich kom, ga ik hier beslist weer eten’.
Ik ga redelijk vroeg naar bed voor mijn doen en vraag me af of ik na mijn slaapje in de morgen wel snel in slaap zal vallen. Nou echt wel en ik ben ongeveer comateus tot ca 06.00 uur. Dan draai ik me nog eens om en slaap verder tot tegen achten.
De schipperse heeft ontbijt gemaakt en we hoeven maar aan te schuiven… Pure verwennerij!
Na het ontbijt ga ik me scheren en douchen in de doucheruimte aan de steiger. Als ik terugkom groet ik de visser die op zijn bootje aan de moorings aan het werk is en loop weer terug naar de boot.
Erik vraagt me daar om tijdens zijn afwezigheid een foto van de visser te maken terwijl hij met z’n bootje weer naar de kant vaart.
En wij maar denken dat ‘paddle boarding’ heel modern is, deze man doet het waarschijnlijk al jaren zo!


We maken ons op om in de richting van Pin Mill te varen om af te meren bij ‘The Royal Harwich Yacht Club.’
Dat het anders zal lopen weten we op dat moment niet…
Er is miserabel weinig wind en het wordt dus motorvaren. De bakboordmotor doet het weer als nieuw en zonder gesputter of moeilijkheden varen we af.
De omgeving is prachtig met diverse leuke optrekjes aan de oever. Huisjes aan het water waar je zo wilt wonen… Zoals deze:



Of deze:



Maar ja, wie maait dan het gras?
Uiteindelijk komen we aan bij de ‘Royal Harwich Yacht Club’ en de schipper start de stuurboord motor…

Volgende keer: Heetgelopen koffiejuffrouw?

Groeten, Peper.

Mooi verhaal Han! Met al weer een cliffhanger.

Peper schreef :
Ik neem aan dat je bedoeld; eind van de middag?!

Leuk geschreven hoor.

@delaat72:
dream on! Ik ben al achter m'n derde bijenzwerm aan geweest en er zijn er ook 2 gewoon vertrokken. De eerste zwerm blijkt een gemerkte koningin te hebben en is dus geen nazwerm zoals ik dacht. Bijen, het is net zeilen... Op het moment dat jij denkt dat je het in de hand hebt, laten de bijen zien dat je er eigenlijk helemaal niets van weet!

Tussen door schrijf ik aan dit verhaal...

Groeten van 3 Bijenkoninginnen en Peper.

Peper, je wilt toch niet suggereren dat de bijen belangrijker zijn dan jouw catamaran avontuur te schrhijven aan ons?

Hurley Ruud schreef :
Nee Ruud, helemaal niet! Maar die zwermen zijn wel actueler! Het verhaal is alleen maar nieuw voor jullie, voor mij is het oude koek!

Groeten, Peper.

Peper schreef :
Bak dan als de sodenondeju een partijtje verse koek.

Nou moet je wel gaan uitkijken anders krijg je billenkoek!

Van een strenge meesteres in zwart leer met een zweepje?

Albert 45 schreef :
Hey hallo en bedankt hè ik ben beeld denker grin


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Albert 45 schreef :
Hm, Zeemiep als strenge meesteres in zwart leer en dan bij jou op de LM... Als ik dat mag zien, is dat wel weer een 'eerste keer' op een zeilboot en dus ook weer goed voor een plaatsing in dit topic...

Dat moet jij dan maar niet lezen Jeroen-pion... Ik sta niet in voor de gevolgen. Voor je het weet wordt je opgenomen in je 'eigen ziekenhuis'

Groeten, Peper.

Peper schreef :
Hahahahahah maak het nog gekker met deze temperaturen in het ziekenhuis oei oei :-p


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Als we zwart leer weizigen in zwart neopreen komen we al een stuk dichter bij toepasselijkheid voor zeilen:

Tjsa, stel je voor ze heeft een rubberallergie voor chloorrubber... Dan moet je haar snel dat pak uittrekken...
Vrijwilligers?

Groeten, Peper.

Albert zit nu te overpeinzen in hoeveel sec hij dit zou kunnen lol


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Jeroen-pion schreef : Heb jij het bij de konijnen geleerd?
Nee man, wil je er écht van genieten, dan doe je zoiets héél langzaam.

Albert 45 schreef :
Hahahahaha


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Zullen we deze discussie in de kroeg voortzetten en in het topic van Peper enigszins on-topic blijven?

edit: typefoutje hersteld

Zo, verse koek voor Albert...

En zijn jullie er allemaal ingetuind met die warme koffiejuffrouw? Dit is wat er gebeurde:

5. Heet gelopen zekering
Het duurt even voordat de motor aanslaat.
De schipper roept:
“Han, er komt rook uit de motorruimte en het voorgloeien duurde veel langer. Ga eens kijken…”
Snel ruim ik met Erik zijn kooi uit om het bed omhoog te tillen en aan de haak op te hangen. De scherp-zoete geur van gesmolten plexiglas walmt uit de motorruimte omhoog. Er staat niets in de brand, dus geen echt probleem. Er is iets heet gelopen en dat ‘iets’ is van plexiglas. De schipper zegt:
“Ik ga de motor stoppen”.
“Waarom, er is iets in het voorgloeicircuit warm geworden en als de motor op temperatuur is loopt er geen stroom meer en koelt het wel weer af.”
“Nee, zo meteen vliegt de zaak in de brand!”
Zegt de schipper. De motor wordt gestopt. De schipper vaart op de bakboordmotor weg van de steiger en langzaam door in de richting van Ipswich. Via de Marifoon meldt hij zich af bij de Royal Harwich Yacht Club en geeft aan dat hij vanwege motorpech vandaag niet zal afmeren, maar door naar Ipswich vaart.
“Daar hebben we ook meer mogelijkheden om nieuwe onderdelen te kopen als dat nodig is…”
Aldus de schipper. Deze boot is bijna een drijvend onderdelen paleis en het is niet waarschijnlijk dat het niet aan boord is, maar het is toch ook niet onmogelijk dat het niet aan boord is. De schipper heeft de LED bouwlamp in de hand en ik hang deze op.
Ik ga aan diagnostiek doen in de giftige blauwzuurgas lucht van het gesmolten plexiglas. Eerst maar eens ventileren, anders stik ik hier de moord.
Het heet geworden plexiglas is zacht en week als kauwgom. Als ik de moertjes bovenop de zekeringhouder probeer los te draaien, buigt en beweegt alles mee. Zo kan ik niets doen. Het is wel duidelijk dat het alleen de zekeringhouder van de 80A zekering in de leiding naar de gloeipluggen is waar wat aan mankeert. Het geheel moet eerst afkoelen want in deze weke toestand maak ik meer kapot dan nodig is. Op de bakboordmotor varen we naar Ipswich en leggen bij het industrieterrein aan voor reparatie.

Erik maakt er deze foto om de moed erin te houden.

Er is dus expertise aanwezig op deze plek.
De stuurboordmotor en de elektra is identiek aan de bakboordmotor, echter zonder de extra 24V alternator en dat geeft wat meer ruimte om te werken. Als het plexiglas is afgekoeld en het ‘plexi’ er weer uit is en er weer meer ‘glas’ inzit, probeer ik de zekeringhouder te demonteren. Dat gaat van geen kanten. Het acrylaat is in elke groef van de schroefdraad ingelopen en vastgekleefd. Even met de schipper over leggen:
“Ik moet de hele zekeringhouder slopen om er wat aan te doen en dan moet ik een nieuwe zekeringhouder maken…”
“Wat heb je daar voor nodig?”
“Een paar M5 boutjes en moertjes, want deze recyclen… daar verwacht ik niet veel van.”
“Dat hebben we wel”
Dat wist ik want ik had ze al gezien. Ik sta in dubio of ik het kapje over de zekering ook zal nabouwen. Dat heeft helemaal geen zin als je dat beschouwt als isolatie van de aansluiting aangezien het kapje is vastgezet op dezelfde boutjes als de zekering en de 12V dus ook buiten de zekeringhouder is gevoerd.
“wat heb je verder nog nodig?”
vraagt de schipper.
“Iets wat stevig is en isoleert en tegen warmte kan.”
“Ik heb plastic en hout en aluminium…”
Hm, plastic niet, aluminium zeker niet, dan hoef ik ook de zekering er niet in te doen en hout… Nee dat wordt het ook niet…
“Heb je ook Trespa aan boord?”
“Ja, kijk hier.”
Zegt de schipper en geeft me een strook zwart Trespa aan. Kijk, er is echt alles in dit drijvende onderdelen paleis. Nu kan ik wel een fatsoenlijke zekeringhouder maken die ook tegen wat temperatuursverhoging bestand is. Ik vraag een reserve zekeringstrip voor de maat en de schipper zaagt alvast een stukje Trespa af.
Met een accuboormachine en een 5mm boor, boor ik de gaatjes die ik heb afgetekend aan de hand van de reserve zekering en met de polymeerlijm/kit plak ik de boutjes in het Trespa om ze daarna met een moertje vast te zetten. Nu moet de lijm eerst uitharden.
“Oh, ik heb ook M5 tappen aan boord, dan had je dat niet hoeven lijmen.”
Zegt de schipper… Het is echt een drijvend onderdelen paleis!
Nu moet ik het ‘stofferig overschot’ van de oude zekeringhouder weghalen zonder de rest in de motorruimte te beschadigen. Ik krijg een overjarige, sleetse, ‘oxemeteer’ zijsnijtang in de hand gedrukt en besluit zeer grofstoffelijk het plexiglas rond de boutjes gewoon weg te knippen. Uiteindelijk houd ik de boutjes en moertjes met de zekeringstrip en de ‘6 kwadraat’ kabelschoentjes over. Dan blijkt ook de oorzaak van de ‘hete zekering’ duidelijk te worden: De draad is niet ver genoeg in de kabelschoentjes gestoken en heeft een overgangsweerstand gekregen die de boutjes opwarmt bij het voorgloeien. Het voorgloeien betreft dus niet alleen de gloeipluggen, maar ook de boutjes van de zekeringhouder.
Ik knip de bijna gesmolten kabelschoentjes van de draad af, strip de draad opnieuw en rol de litze een paar keer tussen duim en wijsvinger om het koperoxide te verwijderen en krimp dan de nieuwe kabelschoenen aan. Twee sluitringen en 2 getande veerringen maken het geheel af en de zekering zit er weer in.
Met een fikse dot polymeer kit/lijm plak ik de zekeringhouder op de plaats van de oude zekering houder en ik ga het belangrijkste doen wat er te doen is: rustig wachten totdat de lijm/kit is uitgehard… ‘Asde ’t effe nie wit, gebruik PUR of kit’!



Ondertussen varen we naar de Ipswich Haven Marina en ik kom weer eens in de zon. Als dit zo voort blijft gaan word ik net Guust Flater die alleen bruine benen had vanwege de reparaties aan zijn aftandse auto tijdens zijn vakantie…
Op weg naar de Ipswich Haven Marina passeren wij diverse bootjes waaronder heel veel ‘Fishers’ van diverse lengtes.
De meeste Fishers herken je zo, het zijn bijna allemaal ‘spitsgatters’. Het zijn stoere boten die een opbouw hebben als een kotter, heel basaal, geen poespas, geen Italiaanse modeontwerper lijnen, gewoon ‘een boot’. Ze zijn 100% zeewaardig en het zijn bijna allemaal 2-masters.
Mijn favoriet is de Fisher 25 en die heeft een hek en geen spitsgat, als enige in de serie. Ze heeft, ook als enige in de serie, een naar voren neigende voorruit in het dekhuis en heeft zo alles van een miniatuur garnalenvisser. Ze heeft ook 2 masten en je vraagt je af hoe ze het bestaan 2 masten over 25 voet te verdelen zonder er een patserig gedrocht van te maken.



Kijk maar eens naar deze Zweed met rood-bruine zeilen, Als je vroeger als kind een boot tekende, dan tekende je toch juist zo’n boot!
Ja, het is wel een bakdekker en daar ben ik niet echt een fan van, maar hier is dat gedaan om slim met de ruimte om te springen en op een 25 voeter moet je woekeren met ruimte. Kijk eens naar de verschansing… Toch mooi, al is het nep, die licht gebogen planken in de glimmende polyurethaan… En ja, het dekhuis is niet veel groter dan een telefooncel, maar bij snertweer of 8bft sta je wel mooi droog!
“Ja maar Han, die dingen zeilen voor geen meter!”
“Ha, deze bootjes zeilen met gereefde zeilen ook nog bij 10bft en komen dan weer thuis. Dan lig jij met 7 kleuren stront in je broek op je ‘33 voeter‘ in de haven de storm af te wachten…”
Een jaar of tien geleden zijn ze gestopt met het bouwen van deze bootjes, maar nu worden ze weer gebouwd in India en als casco over gevaren naar Zuid Engeland, waar ze worden afgebouwd. Als ik de loterij win koop ik er eentje!
Telkens als er een langskomt sta ik er weer met het kwijl in de bek naar te kijken…

Bij aankomst maakt forumlid 3Noreen de ‘Noreen’ los zodat wij op de kop van de steiger kunnen aanleggen en hij blijft dan langszij de ‘Twilight Zone’ liggen.
Ik neem de kans te baat even over de steiger te lopen… En kijk nou toch… langs de rechterkant van de steiger liggen alleen maar ‘Fishers’! Waaronder wel zes 25-voeters…



Dan krijg je toch acuut zin om te drossen en bij zo’n lief ding aan te monsteren om mee te varen… De elektrische installatie van de Twilight Zone is nu toch in orde, daar hebben ze me niet meer voor nodig!
Later hoor ik dat er een Fisher bijeenkomst is in Ipswich. Dat doen ze alleen voor mij! Dat is geen toeval, zo werkt de ‘law of attraction’.

Door het plotselinge uitwijken naar Ipswich is het avondeten in de ‘Butt and Oyster’ op losse schroeven komen te staan. In de middag besluiten we hier in Ipswich te blijven. Ik heb voldoende sambal goreng bouncis en rijst meegenomen om vier personen te voeden. Ik kan al vooruit zeggen dat ik het niveau van de Thai ga benaderen en op punten zelfs zal overtreffen!
3Noreen en wederhelft zitten met een vergelijkbaar probleem, ook zij hadden op iets anders gerekend. We nodigen ze uit om gewoon mee te eten en als het niet voldoende is, moeten we maar meer drinken…
De alter ego van 3Noreen heeft karbonade liggen en geeft aan deze dan op ‘Indische wijze’ te zullen klaarmaken voor ons diner. Ik weet nu al dat dit een exquis diner gaat worden, maar wellicht niet copieus. Ach, geluk zit niet altijd in grote dingen.
Het eten overtreft de verwachting van velen en zeker ook van mij! Na het eten komen Ameesing en Ome Aap binnen en schuiven aan bij bier en zoutjes. Het is tijd om mijn speciale oorlam van peren en pruimenbrandewijn voor de dag te halen en te schenken.
De schipper is niet zo ‘van heel sterk’ en proeft een paar slokjes. De schipperse lust ook geen ’15-plus’ maar maakt voor mijn ‘perenburger’ een uitzondering! Ik voel me vereerd. Ameesing vraagt naar de samenstelling van deze ‘raketbrandstof’ en besluit dat het geen perenburger moet heten, maar ‘Perenpeper’. 3noreen weet het ook zeer te waarderen en zo komen we in opperbeste stemming de avond door.

Volgende keer: Naar de aars en oester.

Groeten, Peper.

ilCigno schreef :
Wiesdah?

Mijn ouders hadden op hun oude dag een Fisher 25, kon op de Maas onder de bruggen door.
Wij hadden hem toen de kinderen klein waren.
Door verhoogde voordek genoeg ruimte (gangboord hield op bij de mast)
Diepe kuip lekker veilig.
Had koelkast gemaakt, hing een geiser in en douchen in de kuip met slang van de geiser.
De spitsgatters varen lastig achteruit maar de 25 niet.