Onderwerp: Voor het eerst varen op een kajuitzeiljacht

De eerste keer…
Pech met de auto in Wallonië

Laat ik duidelijk zijn voordat ik dit verhaal begin: dit hoort eigenlijk niet thuis op Zeilersforum, omdat het niets met zeilen van doen heeft. Indien ik daarmee uw interesse verlies, kijk dan gewoon verder tot u iets vindt waarin u wel bent geïnteresseerd.
Het is wel een ‘eerste keer…’ en in deze Corona comcommertijd komen er meer ‘off zeiler topics’ over poezen en honden los en daar past het wel in.

De contradictie ‘Kwaliteit’ en ‘Anarchie’
Kwaliteit is tot een modewoord geworden, waarmee we tegenwoordig alles kunnen blokkeren omdat het niet aan de kwaliteitsregels voldoet. Zeker de Vlamingen weten dat hun Noorderburen ‘streng in de leer’ zijn als het om het naleven van regels gaat en wij Nederlanders vinden hen die het zonder regels stellen al snel chaotisch.
Eigenlijk kan het niet samengaan ‘kwaliteit’ en ‘anarchie’. Ik wil u een belevenis schetsen, die de noodzaak voor het streng naleven van regels tot andere proporties brengt.

Aanvankelijk was ik van plan nog wel enige tijd in mijn ‘tomaat Hyundai’ te blijven rijden, nu moet ik toch vertellen dat m’n vierwieler het na bijna 190000 km helaas heeft opgegeven. Het gebeurde in België, bij Sprimont, net ten zuiden van Luik. Op de terugweg van mijn opdracht in het ziekenhuis van de universiteit van Genève, niet lang nadat ik in Luxemburg nog net even goedkoop had getankt (je blijft Nederlander, nietwaar), liet de motor in mijn vierwieler met veel geknal weten dat er duidelijk iets mis was. Het was iets na tienen ’s avonds.


Ik stopte langs de weg om te zien of dit probleem in korte tijd was op te lossen, maar ik kon niets vinden. De auto reed nog wel, maar het was net of je op een oude tractor zat, zoveel herrie maakte het. Gelukkig was er een tankstation langs de autoweg op korte afstand van waar ik was gestopt. Met veel geknal reed ik door tot dat tankstation om daar te parkeren en te zien of er een noodreparatie mogelijk was. De Belgische Wegenwacht kon niets voor me doen en ik besloot met de trein verder te reizen en de auto hetzelfde weekeind op te halen met een ‘autoambulance’. Bij het tankstation belde ik een taxi en liet me even later naar het station brengen. Het thuisfront had ik inmiddels via m’n mobieltje gewaarschuwd ‘dat het wat later werd’.
Bij het station in Luik aangekomen is het al snel duidelijk dat het ve-e-e-el later gaat worden omdat er na 23.30 uur geen trein meer naar Maastricht rijdt en de eerste trein pas de volgende ochtend om 6.20 uur zal vertrekken. Dat wordt dus de nacht doorbrengen in de stationshal wachtend op de eerste trein naar Maastricht.
Nu is de oude stationshal van Luik niet onplezierig en ook niet tochtig of koud, dus eigenlijk een klein ongemak dat ik maar moet nemen. Er is nog van alles te doen, er lopen mensen rond die naar de vertrek en aankomsttijden kijken en wachten op arriverende reizigers. De winkeltjes zijn dicht, maar wat ik nodig heb kan ik daar toch niet kopen, dus dat is geen probleem.
Een eindje verderop staat een negroïde vrouw heel schel en luid op d’r Frans in een mobieltje te schetteren. Heel even denk ik dat ze door de telefoon ruzie staat te maken, maar mijn Frans is niet zo goed dat ik uit haar Kongolees accent kan opmaken waarover het gaat. Een man naast mij kan dat kennelijk wel, staat op en maant haar niet zo te schreeuwen en wat zachter te praten. Dat wordt hem niet in dank afgenomen, tegenover haar gesprekspartner aan de andere kant van de verbinding, refereert ze aan hem met het woord ’con’, dat zoveel als ‘eikel’ of ‘klootzak’ of iets van die strekking in het Nederlands betekent. De man naast mij gaat weer zitten en doet er verder het zwijgen toe.
Ik krijg nu de mogelijkheid de man eens goed te bekijken en het valt me op dat hij sandalen draagt, die je nauwelijks nog in een winkel kunt kopen. Zijn broek is iets te ruim en oud en van ouderwetse snit en van een hele ouderwetse kleur bruin, maar wel schoon en niet echt versleten. Hij heeft een rode baseball pet op met een reclametekst en daarbij een rode nylon jas aan waarop dezelfde reclametekst als op de baseball pet. Te zien aan de drie kragen die hij onder de jas draagt, heeft hij een wollen trui, een katoenen trui en een T-shirt aan. Hij draagt een plastic tas en daar is hij kennelijk zuinig op. Het is duidelijk te merken dat de inhoud van de tas voor hem belangrijk is, hij past er goed op. Door zijn lange haren in een staart, zijn wilde baard en de vele lagen van wat ouderwetse kleren krijg ik de indruk dat hij een thuisloze is, maar zijn schone (in het Vlaams: ‘propere’) kleding spreekt dat een beetje tegen.
Er zitten nog twee mannen naast hem, die dezelfde soort kleding dragen en ook lang haar en een baard hebben. Waarschijnlijk ook zwervers, althans die indruk wekken ze. Wat ik niet kan plaatsen is dat ook hun kleren betrekkelijk goed verzorgd zijn, al zijn ze ouderwets en al jaren geleden modieus geweest, net alsof ze uit een kledinginzamelbak zijn gehaald. Verder ben ik dicht genoeg bij hen in de buurt om te merken dat zij hun lichaamshygiëne niet verwaarlozen, want als dat zo is, kan ik dat wel ruiken.

De Kongolese vrouw is inmiddels opgehouden met schetteren in haar mobieltje en het wordt wat rustiger in de stationshal. Maar niet lang. Plotseling lopen er drie jongens al schreeuwend door de hal achter een negermeisje (het is 2003 en dat mag je dan nog zeggen) aan. Zij krijgt het woord ‘putain’ (‘hoer’ in het Frans) nageschreeuwd en misschien is ze dat ook wel. Een van de jonge mannen pakt haar vast en ze kan nog net een stomp ontwijken en rukt zich weer los. De jongen pakt haar tasje af en op hoge toon schreeuwt zij ‘laisse moi’ (laat me met rust) en eist haar tasje terug. Dat krijgt ze niet, maar de jongen pakt een plastic flesje halfvol mineraalwater af van één van de drie mannen met een baard en gooit dat naar haar. Het flesje raakt haar wel, maar doet haar kennelijk niet erg zeer en al schreeuwend ontwijkt ze de jongen die haar nu weer achterna komt. De man van het flesje mineraalwater moppert en staat op om het flesje terug te halen.
Nu staat de man in de rode nylon jas op en loopt naar de jongen toe en grijpt hem letterlijk in het nekvel. Hij sommeert de jongen naar buiten te lopen en bestuurt hem via de greep in zijn nek. De twee andere jongens lopen toe om hun maatje te helpen los te komen uit de greep van de man met de rode jas. Ze merken niet dat de twee andere ‘zwervers’ tegelijk opstaan en hen op hun beurt ook in de kraag grijpen en ze meteen de deur van de stationshal uitzetten. De vriendinnen van de jongens lopen bedremmeld achter hen aan naar buiten toe. De mannen komen terug met het tasje. Het negermeisje krijgt haar tasje terug en wordt ook duidelijk gemaakt dat ook zij niet langer gewenst is en zij wordt uit de hal gezet. De rust keert weer.
Om 1 uur wordt de stationshal afgesloten en ik krijg te horen dat ik de hal uit moet. Ik vertel de man, die de hal gaat sluiten, dat mijn auto in Sprimont ‘en panne’ staat en dat ik geen andere plaats heb om op de trein te stappen en dat die trein bovendien pas om 6.20 naar Maastricht vertrekt. Of ik al een ‘billette’ heb gekocht… Nee, want het ‘guichet’ (loket) was al dicht dus dat gaat niet. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik naar buiten moet en de nacht onder de sterren zal moeten doorbrengen, want regels zijn regels, nietwaar? Iedereen is al weg uit de stationshal en ik ben de laatste. ‘Nou vooruit’, zegt de man, ‘u mag blijven, maar dan moet u op de stoel blijven zitten en niet heen en weer gaan lopen, want anders denkt de bewakingsdienst dat er iets mis is’. Je begrijpt dat ik beslist stil zal blijven zitten om niet naar buiten te hoeven. Ik arrangeer m’n bagage zo dat ik er tegenaan kan leunen en een beetje kan slapen. De man die het station afsluit gaat weg. Ik hoor aan het rammelen van kettingen, dat de stationshal werkelijk goed wordt afgesloten.
Hij is nog niet goed en wel weg of de man in het rode nylon jack komt naast me zitten. Z’n tasje heeft hij op de stoel naast zich gelegd. Wat is dat nu? Ik dacht dat ik alleen zou zijn omdat de stationshal leeg moest zijn! Nog geen twee minuten later komen de twee andere ‘baarden’ er ook aan en gaan even verderop zitten. Zo zitten we met z’n vieren te wachten tot de volgende morgen. Ik steek met m’n dunne donkerblauwe wollen pak (met messcherpe vouw in de broekspijpen) nogal af bij de drie baardige heren, maar ondanks het contrast voel ik me geen moment ongemakkelijk. Ik ben toch wel nieuwsgierig geworden naar deze mannen en spreek de man met het rode nylon jack aan en vraag hem of hij het niet gevaarlijk vond om tussenbeide te komen bij die jongeren ruzie. Hij aarzelt wat en het is duidelijk dat hij niet gewend is aan belangstelling voor zijn persoon. ‘Uehh, non’ zegt hij eindelijk.
Ons gesprek begint stroef, mijn niet perfecte Frans is daarvan zeker niet de enige oorzaak. De man in de rode jas is niet gewend te converseren en zeker niet met iemand in een donkerblauw pak en een stropdas. Achteraf gezien is dat voor de hand liggend, als zwerver en outcast van deze maatschappij heb je van iemand die maatschappelijk conform een pak en een stropdas draagt niets dan moeilijkheden te verwachten.
Ik vraag door of het niet riskant was en of hij niet bang was dat de jongeren een wapen zouden gebruiken… Als het hem duidelijk is dat hij geen nadelige gevolgen van een gesprek met mij te duchten heeft, wordt hij opener en samen met zijn ‘copains’ vertelt hij:
‘Wij wonen hier’ zei hij ‘en wij mogen hier alleen blijven als er hier niets gebeurt’. ‘Als de politie moet komen om die jongens hier weg te halen, moeten wij hier ook weg’. ‘Het is in ons belang dat er hier geen criminele dingen gebeuren, want anders zijn wij ons huis kwijt’.
‘Dus dit is jullie werk?’ vraag ik.
‘Nee, we zijn werkeloos, maar wij wonen hier.’ Een van z’n maten staat op en loopt naar een kaartjesautomaat, waarvan hij de stekker uit de wandcontactdoos haalt om vervolgens een opladertje erin te steken om de batterijen van z’n Discman op te laden. ‘Pour la musique, demain’, legt hij uit.
‘Maar, hoe komen jullie aan je eten en hoe houdt je jezelf schoon?’ vraag ik.
‘l’Armee du salut’ (het leger des heils) zegt hij, ‘daar kunnen we douchen en wassen, maar dat doen we overdag als het hier rustig is’. ’s Avonds zijn we weer hier om op te passen en te slapen’. ‘Zolang we ons goed verzorgen en niet in versleten, kapotte of vieze kleren lopen, mogen wij hier blijven. Ook ’s avonds, als we maar voor het sluiten van het station binnen zijn.’ Ze hadden het op een akkoordje gegooid met de beheerder van het station en waren de onbezoldigde bewakingsdienst geworden.
Zou ik me op Utrecht Centraal echt niet op m’n gemak hebben gevoeld tussen de junks en de zwervers, bij deze ‘nachtwacht’ voel ik me veilig genoeg om tegen m’n koffer geleund te gaan slapen. Om ongeveer 5 uur word ik wakker door geritsel van een plastic zak. Het is de man met de rode jas, die een polyethyleen tas aan het uitpakken is. Hij legt zijn kleren uit de tas netjes op een stapel, rangschikt ze zorgvuldig opnieuw en haalt onder uit de tas een vierkant pak aluminiumfolie en vouwt dat zorgvuldig open. Er zit brood in. De man ziet dat ik wakker ben geworden en zegt: ‘M’sieur…’ en houdt een boterham omhoog. ‘Non, merci’ zeg ik. Ik kan, als goed doorvoedde burger in een pak met een stropdas, toch geen eten aannemen van iemand die daar kennelijk zoveel meer moeite voor moet doen om dat te krijgen? Als ik zo meteen thuis ben, kan ik alle brood krijgen dat ik wil hebben. ‘C’est du pain dur’. ‘Ce ne coûte rien’. ‘Le boulanger ça me donne’. (Het is oud brood. Het kost niets. Ik krijg het van de bakker.) Legt de ‘nachtwacht’ uit.
Na het eten vouwt hij het aluminiumfolie zorgvuldig op om het opnieuw te kunnen gebruiken. Hierna staat hij op en pakt een oude krant uit de vuilnisbak. Hij vouwt de krant om tot een langwerpig, rechthoekig stuk papier en begint daarmee de ruimte onder een roestvast stalen stang voor de muur voor de loketten uit te vegen. ‘Des pièces’ (munten) zegt hij verklarend, ‘pour du tabac’ (voor tabak). Het zal een gezonde dag voor hem worden, want hij vindt niets.
Kort daarop hoor ik het rammelen van kettingen ten teken dat de stationshal weer open gaat. Er komt een veegmachine die de hele hal schoonveegt, maar niet onder de roestvrijstalen stang kan komen. Dat is ook niet nodig, de ‘nachtwacht’ heeft in zijn speurtocht naar munten deze ruimte al schoongeveegd.
De loketten gaan open en er komen mensen in de stationshal om een kaartje te kopen. Ik sluit me bij hen aan en met mijn kaartje op zak loop ik langs de drie mannen naar de perrons en zeg: ‘Adieu messieurs’. Ze kijken op en grijnzen alle drie met hun bebaarde gezichten naar mij. ‘Bon voyage et bon journée, monsieur’ mompelen ze in koor.

Ik loop het perron op naar de trein en stap in, vast van plan nog wat te slapen tijdens de rit. Daar komt het niet van. Wat ik die nacht heb meegemaakt houdt mij wakker en ik denk:

Wat kun je een interessante mensen tegenkomen als je auto kapot gaat! Ik had deze ervaring niet willen missen. Wat een kwaliteit van management van de stationschef om deze mensen in de bewaking op te nemen. Door hun uiterlijk verwacht je nauwelijks dat zij tot de bewaking behoren, maar daardoor zien ze veel meer dan een geüniformeerde bewakingsdienst. Ze kunnen in hun onopvallendheid elk conflict in de kiem smoren en ze zijn gemotiveerd genoeg om enig risico aan te gaan.
Natuurlijk is het voor hen eigenbelang, maar u doet uw werk toch ook uit eigenbelang en daar is toch niets mis mee? Of vindt u dat de stationschef misbruik maakt van deze zwervers? De zomer van 2003 was warm en droog en er zijn in Luik voldoende viaducten en bruggen om onder te slapen en te wonen, dus als zij het niet wilden waren er voldoende mogelijkheden om het uit de weg te gaan.
Wat een kleine moeite om even de ruimte voor de plint onder de roestvast stalen stang met een krant schoon te vegen net voor de veegmachine komt. Natuurlijk dat is ook eigenbelang, want wie de muntjes vindt mag ze houden en er tabak voor kopen. Of vindt u dat eigenlijk diefstal en had de man het geld naar de politie moeten brengen?
De anarchist in mij juicht bij het zien van zoveel kwaliteit zonder regels, bij zoveel plichtsgevoel bij hen die maatschappelijke outcasts zijn, maar toch hun bijdrage aan die maatschappij die hen verwerpt, leveren. Puur eigenbelang? Misschien, maar uiterst effectief en zonder geschreven regels en controle.
Kwaliteit en anarchie, het lijkt in tegenspraak, maar ik heb het zien werken.

Groeten, Peper.

Peper schreef :
Klopt helemaal, maar het is een goed en mooi verhaal, en ik kan dat, zeker in deze tijd, zeer waarderen. Dank!

Pracht story, dank!

Mooi verhaal, absoluut.

Mooi verhaal, ook al is kerst al achter de rug

Mooie verhaal, mooie ontmoeting Pepper!

ontroerend prachtig, ik ben er ff stil van

Voor het eerst... Covid19 testen in Eemshaven

Gaat dit over zeilen? Nee helemaal niet, maar het is dicht bij Delfzijl (da's ook een zijl, alleen geen zeil) en het is een haven, dus ik vind dat ik het mag posten op ZF! Zijn de moderatoren het daar niet mee eens, dan moeten ze het maar 'deleten'.

Ik ben vorig jaar gevraagd om mijn gezondheidszorg verleden en de daar opgedane kennis in dienst te stellen van een COVID19 teststraat. Dat is heel vies werk, maar dat is het werken op een operatiekamer ook, dus veel verschil met mijn werk voor mijn pensionering is er niet. Afgezien van het 'vieze aspect' (bij mensen van die groene stukjes of soms hele geel-groene klodders uit hun neus halen) is het ook wel leuk. Je werkt met een team in een test unit en zo'n team bestaat meestal uit 4 of 5 personen (1 receptionist, 1 'swabber' of neuspeuteraar, 1 of 2 'labbers' die de tests uitvoeren en een persoon die de uitkomsten van de testen doorbelt naar de geteste personen). Dat gemêleerde gezelschap is vooral gemêleerd in de leeftijdsamenstelling. De jongsten zijn vaak 19 jaar terwijl ik als senior (is een mooi woord voor 'ouwe lul') met 67 jaar de oudste ben die er werkt. Verder is de achtergrond van die mensen zeer divers. Drie koks die door de COVID crisis niet kunnen werken omdat de horeca dicht is. Zes mensen uit de bediening, die om dezelfde reden niet mogen werken. Drie mensen uit de evenementen branche (je snapt wel waarom die geen werk hebben). Er zijn 2 buschauffeurs bij, 2 verpleegkundigen die hun vrije tijd hiermee nuttig doorbrengen en dan 1 anesthesie - operatie assistent met pensioen en dat ben ik zei de gek. We hebben gratis accommodatie in de buurt van het Groningse Blijham. Weet je niet waar dat is? Nou, Google het maar even.
Het is wel om 3.30 op maar dan mag je om 15.00 weer naar huis. Ik werk er 3 dagen per week. Ik 'swab' gedurende 3 dagen in de week en wissel dat af met het laboratorium werk (één keer 4 dagen, maar dat wordt me toch wat veel.) Je wordt geacht je aan de Corona beperkingen te houden, maar dat is wat moeilijk als je iemand een 15 cm plastic staafje in z'n gok moet douwen en tenminste 5 keer moet ronddraaien om zoveel mogelijk groene snot eruit te halen. Je wordt ook nog geacht te kijken wat je doet en je moet ook uitkijken dat die Schot, die eruit ziet als een rood harige 'Iwan Rebrov' en het postuur heeft van een sumo worstelaar, je niet een oplawaai geeft omdat hij een hekel heeft aan dat gekriebel in zijn neus. Ik weet hem nog steeds te ontwijken...

Leuk is dat er een hele groep Roemenen zijn, die zich zo mogelijk door mij laten swabben. Ik heb zo'n 2 maanden vrijwilligerswerk in Roemenië gedaan, in een ziekenhuis en verwelkom ze dan met 'Buna diminatza' ofwel 'goede morgen' en vraag of ze darapta (rechts) of singa (links) geswabt willen worden. Dat er iemand hun taal een beetje spreekt, wordt erg gewaardeerd en op gezette tijden trekken ze een blik Roemenen los en lijkt de unit net een café in Roemenie, alleen het Ursus (=beer) bier uit Kluj ('kloedsj') ontbreekt.
De Roemenen zijn heel goed gehumeurd of gewoon nog te slaperig. Ze hebben dan wel hun ontbijt op en daar zit wel een voet (geen teentje... een voet!) verse knoflook in. Man, je kunt tegen de knoflooklucht aanleunen! Social distancing is dan geen probleem zeg ik je. Aan de andere kant kun je dat ook verwachten van de bewoners van het land van Dracula... Je zult maar een vampier tegenkomen, daar is het COVID19 virus dan niks bij.
Dan hebben we ook nog 'Minnie'. Een mooie Roemeense met het figuur van een Roemeens turnstertje en een grijze muts (op haar hoofd dan wel) met twee wollen pompoenen er op. Ik noemde haar Mickey Mouse, maar zij verbeterde me door te zeggen: 'Nu, Minnie Mouse.' Roemeens voor 'Nee, Minnie Mouse'. Zij werkt samen met haar man en komen met z'n tweeën om de dag om te testen. Zij spreken goed Engels en vormen goede tolken voor de rest van de Roemenen die alleen Roemeens praten en ze vinden het ook leuk en eervol om die functie te vervullen.
De Roemenen vragen soms hoe het komt dat ik wat Roemeens ken. Dan zeg ik dat ik vrijwilligerswerk heb gedaan in Roemenië in een ziekenhuis en dan vragen ze waar... 'In Costesti, near Pitesti'. Oh, in the south! Inderdaad ligt Costesti in het zuiden, maar als je naar de Servische grens moet lopen ben je echt nog een tijdje onderweg.

Met een Belg die van Damme heet (hele verre familie van de acteur Jean-Claude van Damme) uit Brussel, spreek ik Frans. Ik begon tegen hem in het Nederlands omdat ik dacht 'da's een Vlaming'. Hij vertelde mij dat hij uit Brussel kwam en maar een 'éel klein beetje Nederlands' sprak en naast zijn Engels alleen Frans kon spreken. Met de andere Vlamingen spreek ik gewoon Nederlands.
Ene Kupfer blijkt Duits te zijn en toen ik opmerkte: 'Dass tönt aber Deutsch!' Zei hij 'Es ist auch Deutsch!' Met hem spreek ik Duits. Na 5 jaar werken in Zwitserland is dat een makkie.
De rest gaat in het Engels wat soms erg lastig is met de Schotten en Ieren. Hun dialectische Engels (Sko''ish en Oirish) is soms zo plat dat ik er echt niets van kan maken. Aan de andere kant zijn ze soms heel sacherijnig door een laag bloedsuiker in de morgen en zeg ik ze ook gewoon: 'Drink your coffee in the morning with sugar from now on!' Het kan natuurlijk ook de whisky zijn...
Op de vrijdag zeg ik ze dat hun neus nu schoon is en dat ze die het weekeinde schoon moeten houden (keep your nose clean this weekend). Voor twee Nederlandse collega's is het dan tijd voor gegniffel omdat ze daar een heel goor mopje over kennen.
De Ieren zijn in de meerderheid roodharig en daar zit een leuke griet bij met lang haar dat lijkt op koperdraad. Ze komt altijd met een brede grijns aangelopen alsof ik het leukste met haar ga doen sinds jaren... Nou, dat zou ik best willen, maar het is echt niet zo en de meerderheid van haar mannelijke landgenoten schreeuwen meestal van: 'Jesus, yer goin too far mate'. Ik zeg dan dat ik Han ben en niet Jezus. Daar hebben ze geen boodschap aan en soms gaan ze dan schreeuwend de deur uit, uitgelachen door de collega's die na hen komen. Op het moment dat die collega's dan voor mij staan, hebben ze duidelijk veel minder praatjes en als ze worden geswabt, trekken ze een gezicht als een oorwurm.

Er komt echt een beer van een vent binnen met een Nederlands-Franse naam. Dat intrigeert me en ik vraag waar hij vandaan komt... 'Suid Afrika'. Ik vraag hem of hij ook Nederlands kan verstaan... 'Ja, ek kan baie Nederlands versta'. Ja, dan spreek ik gewoon Nederlands met hem, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
Verder zijn er nog Bulgaren, Hongaren, Oekraïners en Letten en Litouwers en daarmee praat ik Engels, iets anders is niet mogelijk. Vaak vraag je dan: 'Do you want to be tested left or right?' dan zeggen ze 'Yes' en dan weet je nog niets. Harder praten helpt ook niets... ze verstaan het gewoon niet.
Begroetingen in het Pools, Litouws, Lets, Servo-Kroatisch, Sloveens, Hongaars, Oekraïns en Afghaans ken ik niet, maar je herkent soms de typisch Arabische namen als Ibrahim, Ilias of Mohammed of zo en dan sloof ik me uit door ze te begroeten met 'Salaam aleikum' waarop ik een brede grijns te zien krijg met de wedergroet 'Aleikum Salaam'. Ik merk dat veel mensen het goed doet als ze in hun eigen taal worden begroet. Dan begin je niet meteen met een achterstand als je ze daarna zo'n 15cm swabstick in hun gok stopt.

Ik ben inmiddels zo'n beetje de medisch deskundige van de teststraat aangezien de dokter (huisarts) die dit deed met (te) hoge bloeddruk thuis is. De éénoog in het land der blinden...
Dat heeft wel wat veranderingen met zich meegebracht... Ik heb het drinken van koffie en het eten in het laboratorium afgeraden. Dat gaf een storm van protest waarop ik reageerde met: 'dan zijn alle besmettingen met COVID19 vanaf nu aan jou te wijten, tenzij jij kunt aantonen dat het virus niet van jou afkomstig is. Je gaat dan ook alle behandeling betalen omdat je je niet aan de regels houdt.' Nou, je begrijpt ik was een paar dagen niet erg populair, maar daar heb ik schijt aan.
Zo werden er ook snoepjes uitgedeeld aan mensen die waren getest. De salmiak lolly's waren vooral populair bij de Schotten. Dat heb ik ook afgeraden want dat snoepje lag dan in een doos op het lab tussen de onzichtbare snottebellen. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat het hele laboratorium een 'bio hazard area' is en niet alleen voor COVID19, maar voor alle luchtweg virussen.
Om de boodschap duidelijk te maken zei ik tegen de grootste raddraaier: 'Je gaat toch ook niet neuken met een syfilitische hoer zonder een condoom!' Dat maakte het wel pijnlijk duidelijk en hij verloor zijn support in de groep voor zijn opruiende praatjes.
Als er wat is op medisch gebied, wordt ik nu erbij gehaald om de medisch/biologische regels uit te leggen aan de aannemers van het project.

Hoewel de meesten uit het gebied tussen de grote rivieren komen, heb ik nu één collega uit Groningen. Het is een Groningse en ik heb nu éénmaal een zwak voor Groningse meisjes, altijd al gehad. Ze is een twen en niet van een kleintje vervaart. Weten jullie al wat 'bengeren' is? Ik wist dat ook niet, maar nu wel... Zij rijdt in een oude roze Ford Sierra met achter de voorstoelen een stalen plaat om te voorkomen dat de wagen platgedrukt wordt bij omslaan of bij een aanrijding... Sakkerloot, dat is dus ook niet ongevaarlijk om te doen. Ze rijden dan om het hardst in een weiland en ze mogen elkaar van de baan afduwen... "Lagertha of Brunhilde" was het eerste wat in me opkwam toen ze me op haar telefoon een foto liet zien van de Sierra waar zij in zat, haar blonde lange haar onder de helm uit.
Ze vervult de lab functie (meestal) en neemt van mij dan de test buisjes met de 'snottebellen' aan om de test te doen. Waar haar andere collega's soms griezelen als ik een groen-gele snottebel in het testbuisje laat zakken, verblikt of verbloost zij niet. Ze heeft in de zorg-ondersteuning gewerkt (thuiszorg) en wil nu in een ziekenhuis gaan werken en is dus 'between jobs' en werkt in de teststraat. Het is er echt één van 'nait soezen'. Ik heb haar graag als 'labber', het testen gaat dan 'als de brandweer' en ik heb dan ook nog eens een leuk uitzicht. Het oog wil ook wel eens wat!

Kortom, ik vermaak me best in Grun! Groet'n Peper.

Mooi verhaal Han weer eens wat anders dan die accu stories.

Ursus bier uit Cluj-Napoca; daar heb ik in de zomer van 1992 aardig wat flesjes van geleegd.
Na een dag aanpoten als vrijwilliger in de bouw bij de renovatie van een kindertehuis, was een koude Ursus best een aardige afkoeling.
"Norok!"
(nee niet proost, want "prostile" betekent gek in het Roemeens)

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Prachtig verhaal Han!
Heb er van genoten.

Albert 45 schreef : Dat gaat wel over als ik in je neus ga peuteren!

Peper schreef : Is me al drie keer overkomen. Bij de tweede en derde keer bonden ze eerst mijn handen op mijn rug.

Oh, da's nog makkelijk. Bij de Ieren en de Schotten moet je dan hun voetstappen van het plafond vegen...

Prachtig verhaal weer, Peper, maar wel een beetje off topic; hoewel, nait soezen deed me aan het begin van dit topic denken

Mij ook! Anders had ik het ook niet gepost. Gelukkig hoeft het verhaal in de 'off topic' rubriek van 'de grote verhalen' niet 'on topic' te zijn!
Groeten, Peper.

Nog iets leuks bij het testen op COVID19...

Het ligt voor de hand dat je als Nederlandse goed uitziende blondine de aandacht trekt van mannen die ver van huis zijn... Hé, we zijn niet van steen hoor!
Mijn Groningse collega (die uit mijn vorige post) werd aangesproken door een buitenlandse man die een cadeautje voor haar had en dan moest ze even naar zijn auto komen...
Jahahaha, dacht ze, ik kan wel blond zijn, maar zo stom ben ik ook weer niet en ze wimpelde dat af. In welke unit ze dan wel werkte... "In die daar".
Na enige tijd stond de man in de rij van te testen personen maar liet zich niet registreren voor de test omdat dat hij al getest was. En dat was waar.
Hij liep naar de plaats waar mijn collega aan het testen was en toen hij aan de beurt zou zijn, gaf hij haar een in papieren handdoekjes verpakte 'buis'. Het was voor haar, omdat zij zo voorzichtig met het testen was geweest. Ze haalde een laag papieren handdoekjes er af en...



Kijk Albert... Zo doe je dat in plaats van je de handen op de rug vast te binden!

Groeten, Peper.

Versoepeling intermezzo

Voordat de Nederlandse demissionaire regering de versoepelingen te vroeg in voerde en er een nieuwe corona piek ontstond, werd eerst de ‘swab frequentie’ van om de twee dagen swabben naar ééns per week gereduceerd. Toen door versoepeling de 4e besmettingspiek ontstond, werd de ‘swab’ frequentie weer naar ééns per 2 dagen terug gebracht.
Even leek het erop dat we ‘klaar’ waren, maar uit veiligheidsoverwegingen werden de testmaatregelen van juli verlengd tot het einde van augustus.
Inmiddels waren er al veel werkers weer ‘naar huis’ of een nieuwe opdracht vertrokken en kon het swabben weer worden teruggebracht naar het werk in 2 units en later zelfs in één unit. Door de verbeterde efficiëntie was het mogelijk dit met de ingekrompen hoeveelheid personeel toch goed te laten verlopen.

‘Vergeetachtige Jan’

Ik heb een speciale collega die altijd extra avontuur brengt. Niet dat je daar altijd op zit te wachten, maar het brengt wel leven in de brouwerij.
De dagen zijn lang en je moet vroeg opstaan en dan slaat de vermoeidheid soms toe en verwissel je de Franse en de Nederlandse kleurcodering van de brandstofslangen om en tank je de bedrijfsbus vol met ‘normaal loodvrij’ in plaats van ‘diesel’… Dat betekent dan de bus op de ‘ambulance’ moet en thuis de tank legen en weer met verse diesel tanken.
Een andere keer was hij vergeten de sleutels van de test-units mee te nemen en moest hij weer terug om deze te halen.
De PCR-testen die we afnemen gaan naar een apart laboratorium voor de analyse. Die moeten dan van af de testsite daarheen worden gebracht. Moet je ze niet vergeten natuurlijk.

Van alle bijzonder gebeurtenissen was dit nog wel de meest bijzondere…


Onderweg naar de test unit ziet Jan (en ik naast hem) een dier op de weg, precies op de middenstreep.
Jan is een dierenvriend en roept meteen: ‘Oh, een Baard agaam, wat zielig, die is zo dood!“ Op de weg terug na onze werkdag rijden we er weer langs. “Vinden jullie het goed als we stoppen en hem oppakken en bij de dierenambulance afgeven?” vraagt Jan. Natuurlijk vinden we dat goed, we zijn er geen van allen op uit om een platte baard agaam van het asfalt te peuteren. “Han, dan moet jij hem op schoot nemen…” ‘OK, dat is goed’.
Als we op de terugweg langs de bewuste plaats komen zien we dit: het is een speelgoed dinosauriër en langs de weg ligt er nog één. Dat is natuurlijk gillen van de lach… We fantaseren dat ‘Pietje’ achter in de auto om een ijsje zeurt en dat niet krijgt van z’n vader en dan van gif zijn dinosaurussen uit het autoraampje gooit. Dat het ding niet meteen tot plastic poeier wordt gereden kan natuurlijk alleen op de N33 in Groningen!
We hebben wel een hoop tijd voor de avondmaaltijd verloren en ik stel voor ‘dinospareribs met coprolieten’ te gaan eten in het lokale restaurant op mijn kosten. Het restaurant is dicht en dus bestellen we ze bij een bestelservice. Die hebben geen dinospareribs met coprolieten, dus worden het maar gewone spareribs met rode peper-ringen en een pizza. Bij bier en wijn en spareribs en pizza hebben we de hele avond nog schik om dit avontuur.

Zelfs als gezondheidszorg pensionado en als COVID-19 vaccinado kun je nog een hoop leren. Bijvoorbeeld hoe je slechts de woorden van de toiletborstel instructie hoeft te veranderen om duidelijk te maken hoe het ‘swabben van de neus’ in werking gaat. Je gebruikt dat niet om de mensen die je test bang te maken, maar juist om de collega’s die ‘op de hoek’ staan te lachen om deze bange collega. “guys, don’t laugh or I follow the rules and regulations!”


Ik blijf nog 'neuspeuteren' tot eind augustus.
Groeten, Peper.

Einde…

Aan alles komt een eind, ook aan een COVID-19 pandemie… Op een goed moment is het project waar je voor bent ingehuurd klaar en afgelopen en dan zijn je diensten niet meer nodig en kun je gewoon weer terug in de ‘pensionado-stand’. Voor mij is de lange werktijd en de lange reistijd een grote belasting geworden en ik besluit na zoveelste verlenging van het contract met de hoofdaannemer te stoppen. Niet omdat het werk vervelend is, in tegendeel. Het lijkt soms wel een vakantiekamp in plaats van werk. Ik heb echter een leuk klusje aangeboden gekregen… Er zijn een stel 2^e hands vorkheftrucks met kapotte loodzwavelzuur accu’s aangekocht voor revisie. Een berekening leert dat het financieel de moeite waard is ze te reviseren met Lithium cellen en een laadstation hiervoor te ontwikkelen.
Ik kan ook weer eens gaan zeilen! Je kunt dan vanuit je boot terugkijken naar de plaats met de ‘woesh-woesh’ windturbines en de hoogspanningsmasten waar je bijna drie kwartalen bezig bent geweest met je ‘heldendaden’ om de COVID-19 belasting voor de nationale gezondheidszorg binnen de perken te houden. Wel een nobele taak, toch?

Kortom, ik heb me best vermaakt in Grun.
Groeten, Peper

Dank Peper, dank voor je inzet! Maar ik zie de link met het onderwerp niet….
René

Ik zie het onderwerp niet eens... maar dat mag in de rubriek 'de grote verhalen' Ik hoop wel dat je het leuk vond, meer dan die ambitie heb ik niet.
Groeten, Peper.

Voor het eerst...
als patiënt in een ambulance
Als iemand vindt dat het over zeilen moet gaan [markeren als gelezen] en verder gaan

Beste Vrienden, Liebe Freunde, Dear Friends, Chers Amis,

Het gesodemieter met mijn gezondheid is nog niet ten einde. Ik ben dinsdagmiddag door de 'tatitatu' naar het ziekenhuis gebracht nadat ik de zonnepaneel-monteurs koffie had gegeven. Zij hebben de 'tatitatu' gebeld omdat zij me bewusteloos op de bank hadden aangetroffen. Dat zijn dus gasten die je om een boodschap kan sturen.
De jongens en het meisje van de 'tatitatu' constateerden een oudere man bewusteloos op de bank, bij bewustzijn na aanspreken, bleek, zwetend en incontinent voor urine. Lage bloeddruk en snelle pols. Op de brancard en de auto in aan de monitor voor ecg, pulseoximeter en bloeddruk. De chauffeur/verpleegkundige excuseerde zich bij voorbaat voor een ruige rit en ik zei dat hij gewoon kalm aan moest doen omdat ik geen pijnklachten in de buik had en dus ook niet waarschijnlijk een aorta aneurysma... (kennis waarmee ik mezelf verraadde).
De jonge dame bleek een dierenarts assistente die stage liep en er werd beleefd gevraagd of ik ik wel toestond of zij wel mee mocht rijden. Dan komt de leraar in mij boven en dat sta ik natuurlijk toe en ik zeg dat varkens en mensen fysiologisch veel op elkaar lijken en vraag meteen waar zij bij een varken het beste de pulse-oximeter zou kunnen plaatsen. (Ik ga naadloos over in de docent modus). Ze zei: 'dat weet ik niet zeker, maar ik denk op een oor'. Maar dan heb je er last van als het varken zijn kop gaat bewegen en dat gaat zeker gebeuren! Als je de pulse-oximeter op de staart plaatst heb je een goede uitslag voor pols en saturatie en kun je uit de vaten in het oor bloed afnemen en eventueel zelfs een infuus geven.' De ambulancepleeg luistert met stijgende verbazing mee en merkt op: 'Ik ga op het verslag 'compos mentis' invullen, dat is wel duidelijk en met de Glascow coma schaal ben ik ook wel klaar...' Ik ga nog even door met lesgeven en geef aan dat als je een varken moet beademen dat met tenminste 10cm water aan aan PEEP moet doen aangezien alle varkens wel long processen (ontstekingshaarden) hebben en dat hun longen in hun trechterborst automatisch worden samengedrukt en dat er dan geen doorbloeding en ventilatie meer plaatsvindt. 'Uh, werkt u ook als dierenarts?' Nee, alleen met mensen, maar dat zijn soms ook net zwijnen! De verbazing op het gezicht van de ambulance verpleegkundige wordt zo mogelijk nog groter.
We zijn bij de eerste hulp en vanwege mijn lage bloeddruk wordt ik op de brancard naar binnen gereden en op de onderzoektafel over getild. 'He hallo, je gaat je rug toch niet verpesten als daar een Patslide hangt. Wees effe verstandig...' De hele ambulance ploeg wenst me sterkte en gaan weer weg met de 'tatitatu'.

Een maal op de 'ER' volgt er een infuus, ECG en pulse-oximeter en verder 'interview' over medicatie thuis en weer onderzoek naar drukpijn in de buik, kijken naar de 'poppetjes in m'n ogen'. Ik moet m'n benen optillen en ik zeg 'nee, geen psoas fenomeen en geen drukpijn op Mc Burney...' Wat doet u voor een werk? vraagt de arts van de spoedeisende hulp. Zo min mogelijk, ik ben pensionado. En daarvoor Operatie assistent en Anesthesie assistent, je kunt jargon gebruiken, geen probleem. Omdat ik een natte broek en onderbroek heb krijg ik een ziekenhuisbroek met ingebouwde celstof incontinentie luier. Eigenlijk een ideaal ding nu je geen wc meer aan boord mag gebruiken.
Er is bloed afgenomen en hoewel ik geen zichtbaar bloedverlies heb, heb ik een veel lager Hb dan 14 dagen geleden en heb ik een verhoogde ureum waarde en dus waarschijnlijk inwendig bloedverlies. Ik gebruik anti-stolling en dat zal daarom wel een behoorlijk groot bloedverlies zijn. 'Ik doe een rectaal touché om te kijken of u ook bloedende haemorrhoiden heeft of een onregelmatige prostaat' en hij steekt een vinger in m'n kont. Geen bloed aan de handschoen, geen knobbelige prostaat is de uitslag. Nou dat weet ik dan ook weer. Nee, een rectoscopie of coloscopie is niet nodig want 'er zit geen bloed aan de handschoen'. Nou, da's wel fijn want een coloscopie is niet fijn!
Vrouw en oudste dochter zijn gewaarschuwd en komen op de 'ER'. Ze zijn ongerust en dat is niet echt nodig, want eenmaal aan een goedlopend infuus krijg je bijna geen kans meer om in een ziekenhuis dood te gaan.
'Ik zet u op voor een gastroscopie en als dat niet vanmiddag kan wordt het vanavond in de dienst. Weet u wat een gastroscopie is?' Ja, dan duwen ze een 1.20m lange frikadel in je slokdarm en je mag niet kouwen... Mag ik meekijken? Ja, we hebben ook een meekijk scherm.
Bij de gastroscopie zien ze m'n ontbijt nog zitten en er zit rood bloed in m'n maag. Dat bloed en m'n ontbijt spoelen ze uit m'n maag en dan vinden ze een maagzweer die niet meer bloedt. Diagnose is gesteld! Ik moet een nacht blijven ter controle. Nou, joepie maar niet echt. Ter vergulding van de pil mag ik geen medicijnen meer nemen en krijg ik een bakje vla tegen een laag bloedsuiker. Normaal zou ik dat met slagroom willen hebben en een glaasje Grand Marnier (Cointreau of Drambui is ook goed) maar dat mag niet... Shit. De voedingsdienst geeft mij 'de kaart' en hoewel die niet echt copieus is, is het niet slecht en ik wil de hachee met rode kool en aardappelpuree en vla als toetje. 'Nee, vanavond mag u alleen vloeibaar en dit is voor morgen en dan wordt het voor u gepureerd'. Nou, die voedingsassistente is goud waard, ze doet net of ik met dat pureren extra wordt verwend. Oh en peper mag ik voorlopig ook niet meer...
De afdelingsverpleegkundige is van Turkse komaf en spreekt met een Brabants accent. 'Ik ben in Nederland geboren' zegt ze. Oh, ik dacht in Brabant, Noord Limburg of in de Bommelerwaard (plaatsen waar het Brabants dialect word gesproken) 'Nou dat is toch ook Nederland...' Dat ligt een beetje aan wie je dat vraagt, zeg ik. Ja, ja zegt ze lachend.
Ik lig op een kamer met een hovenier uit Zevenaar en een Surinaamse Hindoestaanse man met een achternaam eindigend op -singh ofwel 'de leeuw'. Hij heeft behoorlijk veel pijn en steunt met het ademhalen. Ja, dit is een interne afdeling en geen chirurgische afdeling en dan wordt pijnbestrijding meestal niet met hoofdletters geschreven. Nog voor de nacht krijgt hij extra pijnbestrijding.
In de nacht lig ik wakker en kijk op mijn PTV (persoonlijke televisie) naar hoe de storm Poly de zeilen uit de lijken blaast. Mijn buurman de hovenier zegt: 'zo m'n collega's kunnen weer met de kettingzaag aan de slag.'
De volgende dag is het weer bloedafnemen en het Hb is weer gedaald van 6.3 naar 5.2 (mmol/l) en ze willen me niet naar huis laten gaan omdat ze denken dat er nog een bloeding in m'n darmen zou kunnen hebben. Ze laten me pas naar huis gaan als ze eerst in m'n poep hebben kunnen roeren om te zien of er nog bloed in zit. Maaarrrr ik mag de hachee met rode kool gewoon kauwen en het hoeft niet gepureerd! Al de medicatie wordt gecancelled ook die tegen de hoge bloeddruk en ik krijg een maagbeschermer. Het leven wordt een stuk eenvoudiger.
Ik verveel me te barsten en doe niet veel dan een beetje ouwehoeren met de hovenier over bomen snoeien, bijen houden en de storm Poly.
De volgende dag is mijn Hb opgelopen naar 5.7 en ik krijg te horen dat ik in de middag wordt ontslagen. En controle op m'n ontlasting... Nee hoeft niet want je Hb gaat omhoog. Je krijgt nog wel een afspraak voor een nieuwe gastroscopie om te zien of het weer rustig is geworden. Nee, da's lekker!
Weer thuis en wel snel moe. Berekend uit de Hb verschillen heb ik 1,5 liter bloedverlies gehad en is het ook niet gek dat je dan geen triatlon doet. Nu moet ik weer aansterken en dat gaat het snelst met vitaminen en EPO, maar die willen ze me niet geven... Z...kerds.

Groeten, Peper

wat een verhaal Peper
en dat door 1 maagzweer
sterkte met aansterken kerel


wel beter dat je thuis was en niet op het water
los van Poly..

Wat een verhaal ! Heel veel beterschap

Prachtig hoe je alles brengt, klasse.
Wordt snel beter!
Zal er een op je nemen, gezondheid!