We moeten in Roemenië uitchecken alvorens we Servie inchecken. Zo werkt het hier, zolang Servie nog geen EU is. Bulgarije en Roemenië zijn dit wel en onlangs (1-1-2025) is mede hierdoor de Donau Schengen. Op de heenreis was dit anders. Elke switch tussen beide landen dienden vooraf te gaan aan afmelden en aanmelden. Heel vermoeiend. Dus dat doe je niet, je blijft aan één kant van de Donau varen.
Afijn, we liggen bij Roemenië om uit te klaren, bij een grote pontoon waar enkele mannen hun best doen om ons van stroom te voorzien. Als we dan toch 2 uur blijven liggen dan maar gelijk de was doen. In de sigarettenrook kijk ik mee en uiteindelijk lukt het de meterkast aan de praat te krijgen, alsof het hun eerste keer is. We zijn in Moldova Veche. Hier was ooit een passagiersterminal gebouwd, die nooit in gebruik is genomen. De loopband is als nieuw.
Antoinette gaat het beddengoed wassen en ik wacht op Customs. Plots komt er een vrouw aan begeleid door eerdere mannen en zij begint in het Roemeens tegen mij te praten, niet al te vriendelijk, er komen steeds meer mensen bij. Helaas niet gefilmd. Daar komt ook de Customs aangewandeld, een erg aardige sympathieke dame, inclusief pistool, die wel goed engels spreekt. Ik vraag haar waar de oproer vandaan komt en zij vertelt me met wegdraaiende ogen "ze willen 80,- euro voor de stroom inclusief liggeld". Als ik haar in het engels zeg dat ik dat beslist niet ga betalen, is bij het woord "betalen" de stekker er al uitgerukt, maar blijft de groep staan.
De douane dame vraagt mij mee te lopen en belooft het proces snel door te voeren, dan kunnen we rap doorvaren. In het aftandse gebouw duurt het even voor we gereed zijn, ik zal u de details besparen aangaande het papierwerk.
Na 30 minuten loop ik terug naar de boot, inclusief paspoort en documenten en de gehele pontoon is leeg. De wasmachine is vol. We gaan 10km verderop inklaren in Servië. Veliko Gradiste.
Van de Border Police wisten we van de vorige keer dat zij de exacte hoeveelheid diesel aan boord willen weten. Toen zijn we op advies van een agent maar een stad verder gevaren, "want daar kijken ze minder nauw", wat ook bleek te kloppen. Maar nu zijn we er weer en gokken we dat de Grens politieman van toen er vandaag niet is. Dat klopt, hij is er niet, maar zijn collega's willen het ook weten. Op de vraag waarom? is het antwoord kort: 'iz ze law".
Gelukkig komt het bij deze man niet op een liter meer of minder, maar hij komt het wel controleren. Hij wil liefst de ingebouwde tanks ook zien, maar neemt uiteindelijk genoegen met de 2 Fuel-meters op het dashboard. Hij weigert overigens de schoenen uit te doen, wat soms nog wel eens helpt om iemand buiten de boot te houden.
Afijn, 2 uur verder, alles gecontroleerd en we zijn op Servisch grondgebied. Het land waar ze in Belgrado, Novi Sad en andere steden de platgebombardeerde gebouwen bewust niet hebben hersteld ter nagedachtenis aan onze bombardementen. Het schijnt vast onderdeel te zijn van de toeristenbus-route. Serven leven nog altijd met een zware last.
René