Onderwerp: Albert verhalen.

Inderdaad. Je hebt een zeer aangename schrijfstijl, en hebt ook echt nog wat te vertellen. Aanwinst voor ZF.
Bedankt weer!

Absoluut! Ik bewaar als ik zie dat er iets in het Albert draadje bijgekomen is het lezen tot ik er echt voor kan zitten.

‘Je zou toch zeggen dat ze met al grote gezinnen die ze daar hebben, toch wel enige, al dan niet aanschouwelijke, voorlichting hebben gehad, niet dan?’

We zitten in de messroom en hebben het, hoe kan het ook anders, over vrouwen en seks.
Het begon over een van de achterlijke wetten in de Ierse republiek, gedicteerd door de Rooms-katholieke kerk die daar destijds oppermachtig was.
Die wet komt er op neer dat condooms streng verboden zijn en dat, wanneer je daar de wal opgaat en voor de zekerheid een pakje “rubbers” in je borstzak steekt, je niet toevallig met de politie in aanraking moet komen want als ze je visiteren en ze vinden die goddeloze contrabande, ga je geheid de bak in.
‘Ja,’ zegt Wim ‘Neuken mag, graag zelfs maar alleen als de opzet is om katholieke zieltjes te produceren, hoe meer hoe liever.’
Ik zeg: ‘Je had het over voorlichting, nou wat dat betreft kunnen ze het daar wel schudden. Ze weten waar de kindertjes vandaan komen en zelfs dat er eerst geneukt moet worden voor er daarbinnen wat begint te groeien maar hoe het precies werkt, daar hebben ze geen idee van. Ze weten wel dat vrouwen ongesteld worden maar wat er daarbinnen nu echt gebeurt? Dat is voor de meesten een raadsel.’
De machinist, die uit het katholieke zuiden komt, voelt zich een tikkie aangesproken en zegt: ‘Zo, weet jij het dan allemaal wel zo goed?’
‘Ja zeker, míjn moeder heeft ons fatsoenlijk voorgelicht en kwam niet met de ooievaar of de groene kool op de proppen wanneer we vragen hadden.’
Laat staan dat ze het over liet aan een of andere pedofiele priester,’ zeg ik met een knipoog naar de anderen.
De machinist sputtert wel even maar gaat er jammer genoeg niet verder op in.
Ik ga verder: ‘En wat gebrek aan voorlichting betreft, laat ik je een voorbeeld geven. Op mijn vorige boot had de kok een Ierse verloofde mee, Francis genaamd. Francis - waar hij later mee trouwde - kwam uit een gezin van zeker tien of elf kinderen en was op een na de oudste. Ze was een vriendelijke schat van een meid, maar haar kennis van de interne organen was bedroevend ontoereikend.’
Ik neem een slok koffie en vervolg: ‘We liggen in Perth in Schotland, waar ik een vriendinnetje aan boord haal en daarmee uitgebreid de liefde bedrijf. Tussen de middag, na de warme prak en voor ik weer aan dek moet, gaan we nog even naar mijn hut voor een vluggertje tegen de kastdeur. Of het nu komt doordat zij nog te droog is of dat ik ál te wild doe weet ik niet, maar na dat nummertje is mijn peesje een klein stukje ingescheurd maar dat zie ik ’s avonds pas wanneer ga douchen er bloed in mijn witte pendek zit.’
Ik neem nog een slok en zeg: ‘We zitten weer op zee en Francis, die graag wat te doen heeft, gaat de hutten langs om schoon te maken etc. Opeens komt ze aan op de brug en zegt, ietwat geschrokken “Albert ik zocht in je kast naar wasgoed maar er zit bloed in je onderbroek, ben je gewond?” ik lach en zeg, verwijzend naar een oud zeemansgeintje. “Verrek, weet je dat niet? Dat wat jullie iedere maand hebben, hebben wij mannen een keer per jaar”. Ze kijkt me aan en zegt verbaast “Dat wist ik helemaal niet!” Iets van een half jaar later komt de kok gnuivend bij me en zegt, “wat denk je, daarnet vroeg Francis aan mij wanneer ík eindelijk eens ongesteld wordt ”.’



Albert

Nachtvlinder schreef :
Herkenbaar! doe ik ook zo! Topper Albert!

Hij is weer fijn. Moet er nog een paar inhalen. Maar dat is nooit een straf.

Zo, ik ben weer ‘bij’ met je geweldige verhalen. Altijd leuk om te lezen, dank!

Tja, Ierse meisjes...

We zitten in de appel - kolen trade.
Dat wil zeggen dat we met appeltjes van Frankrijk naar Wales varen en met steenkool uit Wales weer naar Frankrijk.
De appeltjes, kleine onrijpe oneetbare keiharde dingen, die niet ten onrechte tot de steenvruchten behoren, worden met vrachtwagons aangevoerd en los in de ruimen gestort.
Onze laadplaats, een kade in de rimboe, ligt aan de Seine en lossen doen we in Cardiff aan the Bristol Channel.
De kolen laden we, ook aan the Bristol Channel - in Swansea - en lossen ze in Frankrijk aan de zelfde kade waar we ook de appeltjes laden.
Zo varen we dik twee maanden lang op en neer.

De eerste reis, we liggen amper vast in Cardiff en zijn bezig losklaar te maken, komt er een knakker aan boord die graag sigaretten en drank wil kopen tegen bijna vier keer de prijs die wij er, belasting vrij, voor betalen.
Ik hou de boot een beetje af want hoewel de douane híer over het algemeen geen vuile streken uithaalt zoals die in Zweden, ben ik toch op mijn hoede en verkoop liever, tegen iets minder winst, aan de bootwerkers.
Even later komen de bootwerkers aan boord en spreekt de voorman mij aan. ‘Stuurman, die man die net bij je was, kan je vertrouwen. Hij zal je niet belazeren en heeft zo zijn methodes om de douane te omzeilen, dus daar hoef je ook niet bang voor te zijn. Heb je interesse?’
‘Oké ik wil wel eens met hem babbelen.’
De man komt weer aan boord, ik luister naar zijn verhaal en ga akkoord.
‘Mooi volgende trip doen we het op jouw manier. Ik heb trouwens nog ergens elf sloffen liggen, die kan je meteen wel meenemen.’
‘Nee dank je, de douane hier houdt mij scherp in de gaten want ze vermoeden dat ik hier achter het smokkelen van drank en sigaretten zit maar ze kunnen niets bewijzen en dat wil ik zo houden ook. Maar de bootwerkers helpen je graag van die handel af.’
Inderdaad, nog voor de middag ben ik die elf sloffen, die ik één voor één uit mijn geheime bergplaatsje haal en onder mijn trui verstop, kwijt aan de bootwerkers en heb alweer een leuk stapcentje in mijn zak.

De appeltjes, waar ze cider van maken, worden met een kleine grijper gelost.
De bootwerkers moeten alleen met grote schepen alles onder de gangboorden vandaan halen en naar het midden werken zodat de grijper ze kan pakken.
Ik kijk eens in het ruim om te zien hoever ze zijn.
De voorman komt naast me staan.
Onder ons staat een bootwerker ongegeneerd in de appeltjes te pissen.
‘Extra flavour foreman?’
Hij grijnst, haalt zijn schouders op en zegt: ‘Tegen de tijd dat het cider is, heeft die handel al zoveel bewerkingen ondergaan dat het nog zuiverder is dan het ochtendwater van een jonge maagd.’
‘Het zal wel maar ik heb me toch al nooit aangetrokken gevoeld tot pis van een jonge maagd, dus de eerstvolgende keer dat iemand mij cider aanbiedt, pas ik beleefd.’
Aan het eind van de ochtend zie ik beweging in de salon.
Ha die ouwe is ook weer bij de tijd, kan ik meteen even met hem babbelen over business met sigaretten en drank.
Even later zit ik tegenover die ouwe en vertel hem over de mogelijkheid om wat bij te verdienen.
‘Dus kap, zeg het maar, doet u mee?’
Die ouwe, die ook niet opziet tegen een beetje smokkelen, zegt: ‘Ja natuurlijk Appie, wat dacht jij dan, dat ik een hekel aan geld heb of zo?’
Ik wist het wel, ik ben nog nooit een Grunninger tegen gekomen die nee zei tegen een extraatje.

Albert

Wordt vervolgd.

Mooi verhaal weer Albert. In 1957 mocht op een coaster mee van Harlingen naar Grangemouth en terug naar Rotterdam. In Grangemouth kwam er ook een man aan boord en die kocht van iemand van de bemanning sigaretten: two and six, zal wel 2 shilling sixpence geweest zijn. Was dat toen de gangbare prijs?

Jerry, dat was nog voor mijn tijd - ik begon in 1960 - maar de pond stond toen net boven een tientje.
Een pond was gelijk aan twintig shilling en two and six was twee en een halve shilling.
Dus in die tijd two and six voor een pakje sigaretten lijkt me heel reëel.

We komen de volgende ochtend net voor de middag leeg.
Het tij is al hoog genoeg om naar buiten te schutten en door te stomen naar Swansea waar we nog net op hetzelfde tij naar binnen kunnen.
De kolen worden hier geladen via een chute - brede stortgoot - waar boven een complete spoorwagon, door middel van smeedijzeren haken die om de assen klemmen, voorover gekanteld wordt en er in één keer vijftien ton kolen in het ruim lazert.
Het laden duurt amper drie uur en gedurende die tijd vlieg ik heen en weer om de diepgang in de gaten te houden.
Tussendoor verhalen we, met een paar draden op de kop van de lier, om zowel voor als achter aan ons merk te komen.
Op een gegeven moment brul ik naar de operator: ‘Stop dat was de laatste!’
Dat luistert hier heel nauw, want aan halve wagons doen ze hier niet maar wanneer je over je merk ligt, kom je de haven niet uit en moet je voor de kant om uit te lossen en dát is hier niet goedkoop.

Op de Seine lossen we die handel, vegen en spuiten de ruimen en laden appeltjes.
Ook nemen we de nodige bonded stores, die meteen de zegelkast ingaan en door de douane verzegeld worden, aan boord.
Zodra we buitengaats zijn luisteren we met nog meer aandacht dan anders naar de weerberichten en staan die ouwe en ik, gebogen over de zeekaarten en de almanak te rekenen hoe laat we op de rede van Cardiff kunnen zijn.
‘Stuurman, we moeten er een paar klappies vanaf gooien, anders zijn we te vroeg op de rede en gaan non stop naar binnen en dát kunnen we nu net niet hebben.’
‘Zo is dat kap, seint u de vetpriesters in of doe ik dat?’
Hij kijkt op zijn klokje.
‘Het is al bijna kwart over elf, jij gaat toch zo schaften, dus licht jij ze maar in.’

Dankzij het betere rekenwerk, komen we veel te laat op de rede om nog door de sluis te kunnen.
Vanaf ons ankerstekkie, een goeie mijl uit de kust, zie ik met de kijker een oplopende moddervlakte die eindigt bij de onderkant van de sluisdeuren.
Wanneer het tij kentert, zwaaien we rond achter ons anker en liggen nu met de stuurboord kant naar de wal.
Een van de havenslepers, die hier grote schepen helpen afmeren op de boeien, komt onze richting uit en stoomt heel langzaam op nog geen meter langs ons heen.
Wij pakken en gooien zes dozen cognac en tien cases sigaretten over.
Dat alles wordt door de opbouw beschut tegen glurende verrekijkers op de wal.
Ook kunnen eventuele nieuwsgierigen nooit inschatten of een sleper, die niet stopt, op één meter of een scheepslengte langs vaart.

De volgende ochtend, wanneer we al hoog en breed aan het lossen zijn en de zwarte bende - zoekploeg van de douane – ook is opgekrast zonder iets te vinden, komt mijn “partner in crime” aan boord voor een bak koffie en een praatje en schuift me een niet onaardig pakje bankbiljetten toe.
En hoewel de hele bemanning - acht man - meedeelt, ben ik een stuk rijker dan een uur geleden.

Voor de rekenaars:
6 dozen cognac = 36 keer ca. Fl. 12,-. winst.
10 cases sigaretten met elk 20 sloffen sigaretten = 200 sloffen met ca. Fl. 10,-. winst per slof.

Deze handel houden we twee maanden lang vol, tot er geen appeltjes meer zijn en we afdalen naar de Med met dynamiet voor de olie-industrie in Libië.


Albert.

Maja, dan nog de btw er af en inkomsten belasting...

De goeie ouwe ondeugende tijd

Ik vraag me af, verplaats het naar het heden. Zouden cocaïnesmokkelaars ook zulke mooie verhalen maken?
Wim.

Berghout-2 schreef :
Prachtig verhaal. Wel spannend om met dozen cognac te gooien lijkt me.

Wim: verhalen schrijven is zoooo 1900. Nu heb je daar drillrap voor...

Berghout-2 schreef :
Wim, ik ben bang dat ze daar hun neus voor ophalen.

Mooi verhaal Albert!

Groet, Jurriën

Naar aanleiding van al die gedenkwaardige woorden die gister, in het kader van dodenherdenking - en alle ellende die de Duitse bezetting over ons land gebracht heeft - werden uitgesproken en die mij toch nogal troffen, moest ik terugdenken aan de eerste keer dat ik zelf zwaar discrimineerde.
Heden ten dage schaam ik me nog steeds wanneer ik er aan terug denk.
Nee het ging me niet over ras, geloof, politieke overtuiging, afkomst of zo, nee het was veel erger dan dat.

Maar goed, laat ik jullie voorzichtig op de hoogte brengen van mijn scandaleus gedrag.
Veroordeel mij niet maar betuig enig erbarmen aan een zondaar die diepe spijt heeft van een misstap in het verleden.

Het is zomer negentiennegenenveertig en het speelt zich af op mijn allereerste schooldag.
Japie, mijn twee jaar oudere broer, heeft me al volledig ingelicht over hoe ik me, als vier jarig groentje dien te gedragen dus laat ik, zoals mijn zuidelijke familieleden plachten te zeggen, “me de pis niet lauw maken”.
Ik blijf de hele ochtend zonder wat te zeggen om me heen zitten kijken en geef alleen antwoord wanneer de juf me nadrukkelijk iets vraagt.
Om twaalf uur moeten we, voor we de klas uit mogen, ons opstellen in rijtjes van twee.
Wanneer ik zie naast wie ik moet staan weiger ik dat pertinent.
Ik ben dan wel pas vier maar weet verdomd goed wat ik wel en niet wil en handel daar dan ook naar.
Wat juf ook zegt, ik ga niet in de rij staan!
Dan, na de vraag van juf van ‘Waarom dan niet?’ en mijn antwoord daarop, slaat ze een hand voor haar mond, wenkt de juf van de klas die al op de gang loopt en vraagt me te herhalen wat ik net tegen haar heb gezegd.
De twee juffen staan te giebelen achter hun hand wanneer ik zeg: ‘Ik ga niet naast een meid staan, dan wordt ik ook een meid!’


Albert.

Ach, tja, 4.

Had Japie je dat ingefluisterd? Zijn schuld, zou ik zeggen.

En je hebt ergens wel gelijk hoor: vrouwen zijn veel gevaarlijker dan heroïne criminelen!

We zij net in Landsmeer komen wonen.
Ik ben negenentwintig en Marjanne is tweeëntwintig.
Nu ben ik onlangs voor de tweede keer aan mijn rug geopereerd dus moet ik oppassen met dingen tillen.
Marjanne, die me zowat in een glazenkastje zou willen opsluiten, wil zelfs niet dat ik eigenhandig een stoel verzet.
Iets dat dan weer tot gevolg heeft dat ik, terwijl ik in de wc sta, benauwd roep :’ Martje, kom me even helpen!’
Zij komt aangesneld en roept bezorgd: ‘Wat is er gebeurd?’
‘Niets schat, maar ik moet nodig plassen en omdat ík niet zwaar mag tillen, mag jij even helpen met richten.’

Natuurlijk moeten er ook boodschappen gedaan worden en omdat ik, volgens de fysiotherapeut, in beweging moet blijven, wandelen we op ons gemak de driehonderd meter naar het winkelcentrum.
Terwijl Marjanne zich uitleeft in de supermarkt, zit ik lui op een bankje te genieten van de warme zomerzon.
Ha, daar is ze!
Zeulend met twee grote zware boodschappentassen, komt Marjanne naar mijn bankje toe.
‘Kom je meteen mee? Als ik ze neerzet, krijg ik ze nooit meer omhoog!’
Langzaam, vanwege mijn rug, kom ik overeind en rek me uit.
Twee vrouwen die staan te kwebbelen kijken naar Marjanne die, van inspanning al een beetje rood aanloopt en dan naar mij.
Dan beginnen ze, zogenaamd tegen elkaar maar zo luid dat ik het wel móét horen, commentaar te leveren op luie kerels die hun vrouw afbeulen enz. enz.
In het voorbij lopen zeg ik: ‘Afbeulen? Dit is nog niks moet je vanavond eens langskomen… Maar ja het enige waar jullie wijven goed voor zijn is hard werken, iedere vrijdag een pak slaag en twee keer per week een flinke doorsmeerbeurt!’
Marjanne sist uit haar mondhoek: ‘Stil, straks krabben ze je je ogen uit.’
‘Niets aan de hand, ik heb mijn eigen tijgerin mee om me te beschermen.’



Albert

Het is wel duidelijk wie bij jullie de leiding in handen heeft!

Joop66 schreef :
"de leiding"?

A

In elk geval niet de broek aan, in dát geval...

Albert 45 schreef :