Onderwerp: Albert verhalen.

Mooi Albert!

Mooi verhaal, Albert. Bedankt voor t delen.

Ik vaar als zeuntje op een oud Libertyship
Het is half september 1960 en we stomen langs de Braziliaanse kust op weg naar Rio Grande do Norte.
Het is bloed heet, iets van tegen de veertig graden en binnen de opbouw, waar overal stoomleidingen lopen
en er geen airco is, is het al helemaal niet uit te houden, dus wanneer het om drie uur pikheet is, komt niemand naar de messroom maar nemen de mannen plaats op luik vier en mag het zeuntje daar de ijsthee met citroen serveren.

Met een emmer vol mokken en een grote ketel ijsthee, arriveer ik aan dek.
De mannen zitten al op het luikhoofd een peuk te draaien en wachten ongeduldig op hun drinken.
Terwijl ik de mokken uitdeel en volschenk begint de oude bootsman te vertellen over de tijd dat hij, tijdens de eerste wereldoorlog als zeuntje op een driemastbark voer.

'Ik was net tien geworden, dus oud genoeg om bij te dragen aan het gezinsinkomen, niet dat ik zo'n "wereldgage" verdiende maar zolang ik op zee zat, was dat een opvreter minder in het gezin en vreten kon ik als de beste'.
'Nou, boots', zegt Cor, een matroos met knalrood haar, 'daar ben je nog steeds wereldkampioen in.'
'Dank je maar als ík vertel, hou jíj je harses, oké?'
'Ja boots, ga door ik zit vol verwachting, met rode koontjes, te wachten op het vervolg.'
De bootsman werpt hem een vuile blik toe en vertelt over de gevaren in oorlogstijd.
'Hoewel Holland neutraal was, verloren we heel wat schepen in de mijnenvelden en zelfs aan torpedo en granaat aanvallen van de moffen onderzeeërs. Maar wat ik eigenlijk had willen vertellen voor die rooie mij zo onbeleefd onderbrak, is hoe ik de héle bemanning redde van een afschuwelijke dood.'
Hij houdt me zijn mok voor en ik tap hem nog eens vol, waarna hij op zijn gemak begint te drinken.
Rooie Cor, nieuwsgierig als hij is, kan zich niet inhouden en zegt: 'Toe nou boots, zeg op, hoe heb jij de hele bemanning gered van een afschuwelijk dood?'
De bootsman kijkt hem aan en zegt: 'Ik heb de kok verzopen... het was een rooie.'


Albert

Gelukkig ben ik blond

Dat moet dan de Amstelland zijn geweest

ss Amstelland
Bouwjaar 1944 werf Walsh-Kaiser Co Inc. Providence, Rhode Island
Tonnage 7246 Oplevering april 1944, gedoopt ‘Frank Gilbreth’
eigenaar: US Warshipping administration.
Overgenomen door de Nederlandse regering in oktober 1946, in beheer bij de Koninklijke Hollandse Lloyd en omgedoopt naar Nicolaas Witschen.
In 1952 overgenomen door de Koninklijke Hollandse Lloyd en herdoopt naar Amstelland.
1961 verkocht naar Panama, herdoopt: Erna Stahatos
1965 verkocht naar Liberia, herdoopt: Albadoro
1968 verkocht naar Monrovia
1969 verkocht naar Italië voor sloop.
Bron: arendnet.com

Hoezo 'omdopen brengt ongeluk...'

Weer een leuk verhaal uit de oude tijden Albert

Groeten, Peper.

Inderdaad, het s.s. Amstelland.
In 1961 hebben we die naar Hamburg gebracht, waar we de laatste pluk lading hebben uitgelost.
Daarna kregen we 5 DM. - voor mij iets van twee dagen gage - en moesten verplicht stappen en mochten niet voor middernacht terug aan boord komen.
Dat, omdat de Amstelland, i.v.m. een dicht bevolkte kolonie kakkerlakken en ratten, moest worden uitgegast.
Dit speelde goed vijftien jaar na de Duitse bezetting dus werden er meteen vergelijkingen getroffen tussen het vergassen van ratten en joden en hoe gründlich die verdomde rotmoffen ook daarin al waren.

We moeten nog drie dagen aan boord blijven voor we het spul overdragen aan de Grieken - Griekse rederij onder Panamese vlag - .
Echt werken is er niet meer bij en omdat het nu opeens wel kan, krijgen we hele feestmaaltijden met o.a. biefstuk i.p.v. taaie schoenzoollappen.

De thuisreis gaat per touringcar dat wil zeggen, de officieren blijven nog een paar dagen langer om de Grieken wegwijs te maken.

's Morgens zeven uur, na een haastig ontbijt, instappen en rijden maar.
Nog geen half uur onder weg moet er iemand nodig pissen dus wordt er gestopt op een parkeerplaats.
De chauffeur zegt terwijl hij de deur opendoet: 'Snel even in de bosjes dan maar, ik wil op tijd in Amsterdam zijn.'
Nog voor hij uitgesproken is, stroomt de hele bus leeg en verdwijnen we in het restaurant.
Terwijl wij in grote pullen bier happen probeert de chauffeur ons terug de bus in te praten.

Natuurlijk maakt al dat bier nieuwe zeikstops nodig en wanneer de roerganger weigert te stoppen wordt hij, met de nodige porren en trekken aan zijn schouders overtuigt van de noodzaak een parkeerplaats met restaurant op te zoeken.
Dat gaat de hele reis zo door en al met al doen we over de ca. 500 Km. van Hamburg naar Mokum, bijna 16 uur.
Wanneer een kwaaie chauffeur ons op de Oostelijke-handelskade afzet, moet ik me haasten om de laatste bus naar Purmerend te halen.


Albert

Wáát? Ook al geen oliebollen?


We liggen al een dikke week, met een flinke deklast hout, in Brunsbüttel voor de kant. Het is takkenweer, 8-9 bft. De sneeuw jaagt horizontaal over het kanaal, schip en kaai. De loodsdiensten zijn gestaakt en wij hebben zwaar de kolere in.

De rottigheid begon al voor vertrek uit Zweden.
De presennings die over de deklast moeten, liggen - met dank aan onze voorgangers die er geen zout tussen gestrooid hebben en ze zeiknat hebben opgeborgen - als stijf bevroren pakketten van tegen de honderd kilo in de bak. Onder het nodige “achteruit bidden” werken we de kleden tegen de steile stalen ladder op en door het luik aan dek. Dan begint de pret pas echt. In plaats van uitrollen en over de deklast trekken, wat per kleed geen vijf minuten werk zou moeten zijn, moeten we ze stuk voor stuk beetje bij beetje uitrollen zonder ze te breken en er handen vol pekel tegenaan werken. Al met al duurt het zeeklaar maken geen twee uur maar bijna twee dagen.

Achter een ijsbreker aan varen we, in een konvooi van zes schepen. de Oostzee op. Buitengaats staat er wel een flinke woei maar, dankzij de ijsvlakte, geen golven.



De ijsbreker keert weer terug naar de haven en wij volgen de straatweg die de grote ijsbrekers regelmatig openbreken. Zo sukkelen we naar het Kielerjord. Die ouwe, die al contact met de loodsdienst heeft gehad, wrijft zich in zijn handen en zegt: ‘Stuur, het Kielerkanaal is ijsvrij en de Elbe en Noordzee zijn, volgens de berichten ook gewoon bevaarbaar. Als het een beetje meezit, vieren we kerst mooi bij moeders thuis onder de kerstboom.’

Onder het schutten in Holtenau, luisteren we naar de BBC met de weerberichten. Voor German bight, Humber, Thames en Dover, geven ze, genadeloos, tot 9 Bft af.
‘Nou kap, de kerst thuis kunnen we op onze gevoeglijke buiken schrijven. Op die van u in hoofdletters, plaats zat.’
Hij schud zijn hoofd en zegt, zonder zelfs maar een poging te wagen om mij een schop onder mijn hol te verkopen: ‘Zeun, zonder deklast had ik het er wel op willen wagen maar met deze bingocijfers én een deklast kunnen we het mooi schudden.’

In Brunsbüttel meren we af aan de kade en met een “Frohe Weinachte” stapt de kanaalloods aan land en verdwijnt zonder om te kijken op een drafje naar de wachtende taxi.

Met Kerst liggen we nog steeds verwaaid in Brunsbüttel. De stemming aan boord ligt dik onder zero, wat mede te wijten is aan de kanenbraaiër, die het verdomd om wat extra’s te doen en ons, als kerstmaal, stamppot andijvie met een speklapje voorzet.
Volgens de weerberichten trekt er de eerste dagen een trein van depressies over de Noordzee en inderdaad, steeds wanneer het een beetje lijkt te luwen, trekt de storm weer aan en kan je je amper zonder jas aan dek vertonen zonder, door de vrieswind uit je Jansen & Tilanus te waaien.

Ook met oud en nieuw verdomd die vretenverzieker om iets van een salade en oliebollen te versieren. Die ouwe, die hem jammer genoeg niet dwingen kan, zegt: ‘Stuur ik heb het helemaal gehad met dat stuk ongeluk, straks, in Delfzijl, kan hij meteen oprotten.’
Het is al een uur of halftien, Fred, onze machinist, zegt: ‘Albert, ik weet niet hoe jij er over denkt maar ik heb haast niets gegeten en denk er hard over om aan de wal een portie sjasliek te halen, ga je mee?’
Ik kijk naar buiten. ‘Het sneeuwt haast niet meer, oké, ik ga mee.’
Ik loop nog even langs die ouwe maar zoals ik al verwachtte, blijft hij liever aan boord met een doktersromannetje en zijn halve liter mok koffie.

Wanneer we, met een dubbele portie sjasliek terug lopen, zegt Fred terwijl hij het laatste stokje afkluift: ‘Zullen we daar even een kijkje nemen?’ Hij wijst op een neon reclame met het woord Nightclub.
‘Nou ik weet niet of ze jou er wel in laten met die ongeschoren boevenkop maar alléé, we kunnen het proberen.’

Het is binnen niet erg druk maar de floorshow interesseert ons meer dan de andere gasten. Ook hier gaat er, op ingeblikte muziek, kledingstukje na kledingstukje, met veel kontgedraai, uit. Na het laatste optreden we willen net opstaan om te vertrekken. Komen de twee strippers, nu aangekleed de zaal in en vragen om een drankje. Fred knikt, ‘Ja hoor, waarom niet?’ De dames nemen plaats en even later met een drankje voor zich blijkt een van de twee een Hollandse te zijn die zo te horen aan haar zachte G, uit het zuiden komt.
Het is zo’n beetje sluitingstijd en wanneer we opstaan om te vertrekken smoezen de twee meiden even onder elkaar en zegt de Hollandse : ‘We hebben eigenlijk geen zin om nu al naar onze hotelkamer te gaan, we gaan met jullie mee naar je boot.’
Fred en ik hebben daar absoluut geen bezwaar tegen en wanneer de dames even wat munten in de Durex automaat gooien en dat wat daar uitkomt nonchalant in hun tasje laten glijden, weten wij dat het nieuwe jaar voor ons goed begint.


Albert

Prachtig geschreven.
Met je hut vol, toch nog lol, zonder oliebol.

Toch nog een lekkere warme kerst
Mooi verhaal, dank je

Wat gaat er nou boven andijviestamp met spek? Nou?
Een goeie wip.
Groeten, Peper

Hij is weer geweldig!

pracht verhaal. Vanaf hier een dikke 300 km.
Dus dat ga ik halen voor eind december. Kijken of die Neon er nog hangt.
Die goede, mooie oude tijd....

Ik dacht het wel:
Die Albert is toch een klein vies neukertje hoor.

Maar mijn opa zei altijd:
"Als ze iets uitvinden dat lekkerder is, blijf ik 't als hobby bij doen.

FriendlySailor schreef :
Ah nu weet ik van wie je de humor hebt
René

Eigenlijk had ik jullie allemaal willen uitnodigen op de receptie ter gelegenheid van het meer dan honderdduizend keer bekeken zijn van mijn topic "Albert verhalen" maar helaas, de corona maatregelen staan mij niet toe om een paar duizend man/vrouw tegelijk te ontvangen.

Bloemen, felicitaties en enveloppes met inhoud kunnen bezorgd worden op het bekende adres.

Albert.

Albert 45 schreef : Dat is inderdaad een mijlpaal. 100.000 keer lees plezier geschonken aan ZF!


Bij deze:


Heel hartelijk dank Albert!

Dankjewel, ik zet ze meteen in een vaas.

Albert 45 schreef :
Je kunt ze het beste eerste even af-snijer, net zo schuin als je moppen.

Van harte Albert, bij deze de aanmoedigingsprijs voor volgende 100000 posten met evenveel toffe verhalen.

Gefeliciteerd Albert.
En nu op voor de P.C.Hooftprijs!!

Mijne heren, hartelijk dank voor deez schone woorden.

Felicitatie waard! Op naar de volgende 100K!

Goed geschreven het jaar uit! Top.

Hebben jullie wel eens aan Valentijnsdag gedaan en hoe ging dat? Ikzelf had er toentertijd nog nooit van gehoord, laat staan er iets aan gedaan.

Het is februari 1964 en ik lig al drie weken in het Groene Kruis Sanatorium in Willemstad op Curaçao wegens een hernia. De bedoeling is dat ik er met plat in bed blijven liggen weer vanaf zal komen maar nu wordt er al gedacht aan opereren. Daarvoor moet er een chirurg uit Holland komen. De goede man komt twee keer per jaar naar de Antillen en Suriname om even wat snij en hakwerk te doen. Hij schijnt goed te zijn, want volgens de hoofdzuster - die een hemelse blik naar het plafond werpt - is professor de Lange uit het Dijkzicht in Rotterdam de aller allerbeste op dit gebied. Wanneer ik zeg: ‘Ja fijn, als ik maar van die pijn afkom’. Krijg ik me daar de vuilste blik die ze in huis heeft en word ik even de les gelezen op een wijze waaraan een oude sergeantmajoor een puntje kan zuigen.

’s Morgensvroeg komt broeder Bert, met een prachtige donkere negerstem, de zaal op al zingend “Goodmorning, Goodmorning, i wish you a happy morning”, en trekt de gordijnen open. Daarna moeten we gewassen worden. Bij mijn bed verschijnt er een jong ding, waarschijnlijk een leerling-verpleegster. Het is een bloedmooi donker ding, zo te zien een halfbloedje. Ik merk meteen dat ze nog nooit een blanke jongen van bijna negentien heeft gewassen. Kop en voorpoten lukt nog wel maar de torso wordt halfzacht geaaid en wanneer ze toe is aan de zuidelijke regionen, blijft ze treuzelen rond mijn navel en kijk heel ongemakkelijk. Ik kan haar verlegenheid niet langer aanzien en roep naar broeder Bert: ‘Bert, kom eens hier en laat eens zien hoe het moet.’
Het meisje kijkt opgelucht wanneer Bert zonder wat te vragen de wasbeurt overneemt. Ik ben ook opgelucht, want als dat mooie ding met haar zachtaardige geaai aan mijn edele delen gaat zitten, heb je kans dat het spontaan tot een opstand komt. Bert maakt, niet al te zachtaardig, de wasbeurt af en het meisje staat er bij en kijkt me even dankbaar aan. Bert komt overeind, gooit washandje en handdoek in een mandje en zegt: ‘Kijk meisje, zó doe je dat!’
Later die week staat er opeens een uitvouwkaart op mijn nachtkastje met hartjes, ballonnetjes en een voorgedrukte tekst. Het hele verhaaltje heb ik niet onthouden maar het eindigt met, “Please be my Valentine”.
Eerst moet Bert me uitleggen wat dat Valentijns gedoe - overgewaaid uit de Verenigde Staten - nu eigenlijk inhoudt.
Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wie van de zustertjes een oogje op me had. Het kunnen er volgens mij maar drie geweest zijn, waaronder het verlegen jonge ding… maar het blijft gissen.

Oh, voor de slimmerds onder jullie. Broeder Bert was getrouwd en had drie kinderen.


Albert.