Onderwerp: Albert verhalen.

Mooi verhaal ook over die appeltjes
Een echt appeltje voor de dorst. Natuurlijk later netjes aan Marjanne gegeven die het goed heeft weg gezet en zie daar: Zeebeest

‘Albert heeft thuis de broek aan, maar Marjanne bepaalt welke’

Klopt, ik zelf ben nu niet bepaald modebewust.

Een rode?

man man man watn boudel

b100 schreef : Ede Staal? Ben gek op zijn songs.

Ton Mitz schreef : Nu moet je niet grof worden.

AdB schreef :
Ik weet nergens niet van!

‘Schat, zouden deze rookworsten nog goed zijn?’
‘Geen idee moppie laat eens ruiken. Hmm, ruik niets bijzonders, maar als je het niet vertrouwd gooi je ze gewoon in de grijsblauwe kliko.’
‘Hè? O Frans, goed idee!’
Frans, onze eigen gevleugelde omnivoor, die al iets van een kwarteeuw denkt dat mensen er verplicht een huisreiger op na dienen te houden, zit op het omgekeerde jolletje over de balkonrand te turen of er nog wat te bietsen valt.
‘Moeten we ze niet eerst koken?’
‘Ja doei. Zal ik er ook nog servetjes en een potje mosterd bij doen? Ik zal die handel nog wel even voorsnijden maar verder ga ik niet.’
Ik snij de worsten eerst in drieën en dan per stuk, in de lengte, in vieren.
Al met al is het een groot bord vol met een berg worst.
Ik stap het balkon op en gooi een reep worst naar Frans.
Als een slang schiet de lange nek naar voren en vangt het hapje uit de lucht.
Hij wipt van het bootje op het vlot, haalt zijn prooi even door het water en slikt.
Vanuit het riet aan de overkant komt de meerkoet, in zijn Jezus imitatie, over het water aan gerend en krijgt ook en stukje.
Intussen zijn er de nodige meeuwen, wel een stuk of dertig, rondjes voor de ark aan het vliegen.
Ik gooi een flinke hand vol worst op het dak van de buur ark en veroorzaak daarmee een krijsende wirwar van vleugels en snavels.
Frans krijgt tussendoor ook zijn portie, verdedigt zijn plekkie op het jolletje tegen een concurrerende reiger, die opportunistisch denkt dat hij meer rechten heeft dan Frans.
Ondertussen zijn er ook een ploegje kraaien twee eksters en drie kauwtjes gearriveerd en schuiven aan, aan het buffet.
Ik gooi een paar handen vol op het dak maar schenk dan weer aandacht aan Frans, die met een onmuzikale kreet, zijn portie opeist.
Mijn kat, die het niet kan hebben dat ik kostelijk voedsel verspil aan dat gevleugelde gespuis, zit opeens op het plotseling verlaten bootje, ruikt aan een stukje rookworst likt er één keer aan, gaat zitten, gaapt even en toont haar vlijmscherpe gebit aan de meute.
Ik gooi, scherp in de gaten gehouden door alle hongerlijders, nog wat worst op het bootje.
De vreemde reiger kan zich niet meer inhouden en gaat op de worst af.
Frans krijst en spring ook weer op het bootje.
De kat kijkt ze fel aan en zit klaar om het tuig te verjagen.
De meeuwen en kraaien gaan op de wieken, stand-by om te pakken wat er nog over is.
Een ekster laat zich, op minder dan dertig centimeter naast de verbouwereerde kat, op het bootje vallen en is - met buit - meteen weer verdwenen.
Dat is het sein voor de rest van de plunderaars.
Even verdwijnt de kat in een krijsende wolk van vleugels en binnen twee seconden is het bootje schoon leeg gepikt en zit de kat klaar om haar klauwen uit te slaan maar de worst is op en de luchtpiraten zijn verdwenen.
De kat die, net zoals alle andere katten, zich een houding wil geven, gaat zich nonchalant zitten wassen.
Vogels? Welke vogels? Heb jij vogels gezien? Ik zou niet weten waar je het over hebt.



Albert

Ik gooi een flinke hand vol worst op het dak van de buur ark en veroorzaak daarmee een krijsende wirwar van vleugels en snavels.


Spreek je de buren nog wel eens...

René

Staat al bijna drie jaar leeg te verkrotten.
Nog nooit zulke rustige buren gehad.

'Wat zeg je?'
"of je worst lust!"

Albert 45 schreef :
Zeker dat ze er niet in liggen?

Hi Albert,

We liggen bij Lyø voor anker en heb net je boek ‘Neut’ uit. Wat een prachtig geschreven werk. Heel mooi! Dankjewel dat je mij op deze manier mee heb laten varen, zo doe ik twee reizen in één. Heb genoten van de trip!

Gr. Guus

Hi Guus,

Dank voor je feedback.
Altijd leuk wanneer lezers laten blijken dat ze mijn boeken waarderen.
Bij lyø hebben wij ook geankerd en met het bijbootje het eiland bezocht, erg mooie omgeving.

Groet, Albert.

Is dat waar je ijs kan halen bij tante Sophie?

Het meisje wat ons hielp leek mij een beetje te jong om tante geweest te zijn. Ze zou wel Sophie kunnen heten.

Kostelijk geschreven stukje Albert vd rookworst! Hou vd personificatie, zie, ruik en hoor het, leuk!

Een dagje sightseeing.



We zijn onderweg naar La Rochelle om mais te laden en hebben nog een mijltje of dertig te gaan. Fred, de tweede vetpriester komt, terwijl hij zijn handen schoonwrijft met een dot twist, het stuurhuis binnen stappen.
‘Hoi Albert, is er al koffie?’
Ik kijk op de klok in de kaartenkamer, het is vijf voor drie.
‘Hoi Fred, die kan ieder moment komen. Kan je zomaar pikheet houden, had die eerste geen werk voor jou laten liggen?’
‘O ja, dat wel maar ik heb de balen van die vent, van mij kan hij aan het gas en dan bedoel ik niet lachgas.’
Een van de Portugese matrozen komt met een blad met mokken en een kan koffie binnen. Ik neem het met een ‘brigado Roberto’ van hem over en zet het op de toonbank.
Net wanneer ik inschenk, schrikt Fred overeind.
‘Hoor je dat?’
Ik kijk hem verbaast aan en zeg: ‘Hoor ik wat? Ik hoor niets bijzonders’
Maar Fred is het stuurhuis uitgestormd, op weg naar de vetput. Even later hoor ik het toerental drastisch teruglopen. Het fluitje van de machinekamerspreekbuis klink schel. Ik trek de stop eruit en roep: ‘Wat is er loos Fred?’
‘Kan de motor helemaal af? We moeten sleutelen. O, die eerste komt ook eindelijk eens kijken wat er loos is.’
‘Momentje Fred.’
Ik kijk op het echolood en op de kaart.
‘Zo te zien kunnen we hier, qua ketting lengte en zolang het niet serieus gaat waaien, ankeren maar het houdt niet over. Maar stoppen, dat moet die ouwe beslissen.’
Op dat moment komt de slaperige kop van ouwe boven het trapgat uit.
‘Wat haal je nu weer voor idiote streken uit zeun?’
Met een paar korte zinnen leg ik uit wat er speelt. Die ouwe kijkt in de kaart, naar het echolood en het zeetje en brult door de spreekbuis: ‘Gooi die kar maar stil en kom niet uit die verdomde vetput voor we weer vermogen op de schroef hebben! Stuur, laat het anker zakken, niet in vrije val maar langzaam uitpompen tot het sleept, daarna zien wel of we echt ankeren of niet.’

Na een flinke tijd met slepend anker door de stroom in de goede richting te zijn gezet, komt die eerste boven met - de wonderen zijn de wereld niet uit - zowaar vieze handen en zelfs een paar zwarte vegen over zijn gezicht.
‘Kap, we kunnen over een minuut of wat weer draaien, op vijf poten. Voor nummer drie moet een nieuwe kop uit Appingedam komen, want de reserve hebben we er in Casablanca al op gesleuteld. ’
Die ouwe zegt: ‘Dus we redden het, dat valt dan nog mee, ik dacht al dat je het hele zooitje naar duivel had geholpen. Stuur, draai de spijker thuis!’
Wanneer ik weer op de brug kom draait de motor, met wat minder klappen dan anders, maar we lopen niet slecht. Die ouwe heeft de autopilot ingesteld en verdwijnt met ‘Hou, voor de afwisseling, de boel nu es heel.’ in de kaartenkamer. Even later hoor ik hem op de middengolf een gesprek aanvragen met Holland.

’s Avonds om een uur of negen, liggen we afgemeerd in La Rochelle. De rederij heeft ons net, via de agent, een fax gestuurd met de mededeling dat er een nieuwe kop en een monteur van Brons onderweg zijn. Dat onderweg zijn moeten we blijkbaar met een korreltje zou nemen, want pas vrijdag tegen de middag komt er een grote zwarte Amerikaanse stationwagen de kaai oprijden. Nu doet zich het volgende probleem voor. Hoe krijgen we de nieuwe kop uit de auto en in de vetput?
Met ons eigen laad en losgerei zal het uit de wagen trekken nog wel lukken maar daarmee krijgen we hem nooit van ze leven op het sloependek en door de kap naar beneden. Tillen zal, zelfs met zes man, niet gaan, dus moet er een havenkraan geregeld moeten worden. Hoewel de agent zijn best doet, kunnen we pas zaterdagmiddag over een kraan beschikken.
De monteur van Brons Motoren gaat samen met de vetpriesters naar beneden om de zaak te bekijken en de chauffeur vraagt, met zijn weekendtas in zijn hand, of er een bed of bank over is want hij is bekaf van de lange rit. Ik toon hem de kooi in het hospitaaltje en de douche.
‘Hier heb je een handdoek en zeep, ik kom je om kwart over vijf porren voor het eten, de rust.’
Fred, die zijn beddengoed op zijn bank legt, maakt zijn eigen kooi op voor de monteur.

Zaterdagmiddag, we hebben met ons laadgerei de nieuwe kop al uit de auto getrokken en op een pallet gezet, hijst de havenkraan de kaduke kop uit de vetput en laat de nieuwe er in zakken. Een werkje van nog geen kwartier waarvoor een vier uurs zaterdagshift wordt gerekend maar ja, het is verzekeringswerk dus mag het wat kosten, niet dan?
De oude kop krijgen we niet zonder heftruck in de wagen, dus die blijft tot maandag op een pallet op de kaai staan.

Zondagochtend, het zwarte koor, inclusief de monteur, doen allerlei geheimzinnige dingen in de vetloods terwijl de chauffeur - een gezellige taxichauffeur uit Appingedam - samen met mij zit uit te buiken na de nodige gebakken eieren met bacon naar binnen te hebben gewerkt.
‘Nog koffie?’
‘Nee dank je, ik zit vol.’
We zitten een beetje verveeld door open messroomdeur naar buiten te kijken.
Ik krijg een idee en zeg: ‘Zeg Geert, kunnen we vandaag niet wat gaan toeren met die mooie luxe slee van je.’
Zijn gezicht klaart op. ‘Ja, dat kunnen we!’
Ik wip even langs die ouwe om hem te zeggen dat ik samen met de chauffeur de Franse binnenlanden onveilig ga maken.

De luxe stationwagen zoeft bijna onhoorbaar langs de binnenwegen door een mooi golvend landschap. De voorbank is zo breed dat er met gemak drie man naast elkaar kunnen zitten zonder elkaar met elle bogen te bestoken. Hoewel de zon behoorlijk heet is, is het dankzij de airco lekker koel. Ik kijk over mijn schouder naar achter en zie een bank voor eventuele passagiers en daar achter een royale laadruimte. Ik denk; deze slee zou het goed doen als begrafeniswagen
Voor de gein zeg ik: ‘Zeg Geert, vragen ze je nooit es waar het lijk is?’
Hij kijkt me even aan, begint te lachen en zegt: ‘Maak die klep eens los.’
Ik kijk hem even argwanend, aan want ik begin te vermoeden waar dit heen gaat.
‘Ja, toe maar.’
Ik trek die grote klep open en daar liggen, buiten wat andere zaken, keurig in cellofaan drie paar zwarte wimpels. Een paar met zilveren kruisen, een paar met zilveren lauwerkransen en nog een paar alleen maar zwart.
Geert ziet mijn gezicht en begint te brullen van het lachen.
‘O Albert, je zou je eigen snuit eens moeten zien! O, als je een beetje moe bent of zo, kan je achterin een tukkie doen, er hebben er daar al zat liggen rusten en er heeft er nog nooit een geklaagd over gebrek aan comfort.’
Ik kijk hem vriendelijk aan en zeg: ‘Ga jij maar even liggen, dan rij ik je regelrecht naar het crematorium.’
Na nog wat gein over en weer, zegt hij: ‘Dit was de enige wagen die die zware cilinderkop kon vervoeren zonder door de vering te gaan, vandaar.’

Omdat we maar wat voor z’n mallemoerskont rondroeren komen we na een uurtje onverwacht weer aan de kust. Opeens staan we in een rijtje auto’s voor de veerpont naar Île de Ré. Ik zeg: ‘O, dat wordt keren.’
Geert zegt: ‘Is dat eiland ver weg?’
‘Nee, hooguit twee mijl, net zoiets als van Den Helder naar Texel.’
Geert trekt op tot achter de voorligger.
‘Dan gaan we daar toch even kijken.’
‘Maar dat kost ja sinten mien jong.’
‘Da komst wol goud man.’
Ik kijk hem vragend aan.
‘Kijk, ik lever alle bonnetjes in bij mijn baas. Die stuurt ze samen met een vette rekeningdoor naar Brons en die stuurt ze naar de reder. Uiteindelijk zal het wel bij de verzekering terechtkomen. Kijk wij zijn aan de beurt.’

De overtocht zelf is zo voorbij. We toeren wat rond tot we een mooi strand zien. Geert zet de wagen op een parkeerterreintje. Terwijl hij afsluit stopt er een Renaultje-vier naast ons. Er stappen twee leuke jonge vrouwen uit die even naar ons en de grote Amerikaanse slee kijken en naar het strand lopen. Geert en ik lopen nog wat te geinen, tot de dames zich plots omdraaien en zeggen: ‘Hee, jullie zijn ook Hollanders.’
We doen een rondje voorstellen. De dames weten nu wie we zijn maar niet wat we zijn. Ze zitten een beetje te gissen maar komen er niet echt uit, tot Geert met een stalen gezicht zegt: ‘Ik ben meneers chauffeur.’
Nu is hun nieuwsgierigheid pas echt gewekt. Ze bekijken me van top tot teen, oeverleggen zachtjes met elkaar maar komen er niet uit.
Geert kan zich niet meer goedhouden en lacht: ‘Kom mee naar dat strandtentje, dan leggen we het uit.’
We bestellen wat koels en vertellen wat er speelt. De dames blijken op de ambassade te werken en zijn er een lang weekend tussenuit geknepen.
We wandelen met blote voeten langs de vloedlijn en de meisjes steken zelfs een arm in die van ons maar verder dan een zedig kusje op de wang willen ze niet gaan.
Terug aan boord onder het eten, vertellen we een zéér sterk gekleurde versie van het gebeuren. Die ouwe kijkt ons aan met een blik van; Ja hoor, natuurlijk, verder alles oké? De vetpriesters daarentegen die de hele dag hebben lopen zweten en geen daglicht hebben gezien, zijn behoorlijk jaloers.
’s Avonds laat zetten we wat extra trossen en na een uurtje proefdraaien is de monteur tevreden en kan de motor weer uit.

De volgende ochtend zet een heftruck de kop achter in de auto en nemen wij afscheid van Geert en de monteur. ‘s Middags verhalen we naar de silo en zijn voor zessen alweer onderweg met een lading mais voor Mars el Brega in Libië.




Albert.

Wat een heerlijk verhaal weer. Thx Albert je maakt mijn dag weer een stukje beter!

Mooi verhaal Albert!
René

Appingedam... zei je Appingedam?
Dinsdag om kwart voor zes weer en niet eerder...

Goed verhaal weer Albert!
Groeten, Peper

Terug aan boord onder het eten, vertellen we een zéér sterk gekleurde versie 

Dat zeg je alleen maar om Marjanne te ontzien

Nu ken ik Geert een beetje en in werkelijkheid.......

Prachtvehaal

Heerlijk verhaal, genieten!